2015 - 02 (1) VIETNAM: Kuala Lumpur - Hanoi - Dien Bien Phu - Sa Pa

Zaterdag 31-1-2015: Kuala Lumpur – Hanoi

Vandaag verlaten wij de hoofdstad van Maleisië. Het is inmiddels bekend terrein geworden. Een plattegrond van de stad hoeven wij (bijna) niet meer te gebruiken. Lopend en gratis rijden met de diverse ringlijnen  brengt ons naar alle plekken. De stad is weer volop in voorbereiding van het  Chinees Nieuwjaar wat half februari gevierd wordt. De symbolen van het Paard zijn omgewisseld in dat van de Geit. Gisterenavond nog de prachtig verlichten fontein van de Twin-Towers bekeken. Is wel zeer de moeite waard om dit ook in het donker verlicht met diversen kleuren te zien. Daarna vroeg naar bed omdat wij morgen vroeg op moeten……

De wekker stond op 4 uur en een telefoontje was genoeg om onze vaste taxichauffeur te laten voorrijden om half vijf. Echter bij aankomst op de luchthaven om even over vijven bleek al snel toen wij binnen waren dat onze vlucht niet op de borden stond. Ja dat is logisch als je vlucht om 07.15 pm vertrekt i.p.v. 07.15 am. Wat nu? Gelukkig wisten wij dat er een gratis bus rijdt naar het Concorde Inn Hotel niet ver van de luchthaven. Vorig jaar hebben wij daar overnacht onderweg naar Nieuw Zeeland. Wij waren precies op tijd om te ontbijten, de deuren waren net om zes uur geopend. Wij moesten wel nog wat wachten tot dat het licht werd en het zwembad officieel om zeven uur open ging.

De dag aan het rand van dat zwembad doorgebracht. Wat geen straf was met deze temperatuur. Meer in het water dan er buiten en flink oppassen dat wij niet verbrandde. Even na drieën zijn wij naar hetzelfde restaurant gegaan voor de Hi-tea. Het bleek een uitgebreid buffet met een hoog gehalte van toetjes. Wat voor mij als toetjes monster uitstekend uitkwam. Om vier uur hebben wij weer de pendelbus genomen naar de luchthaven. De loketten van Vietnam Airlines gingen net open. Ruim op tijd dus ingecheckt.

De vlucht verliep soepel en eigenlijk was dat ook het geval op de luchthaven van Hanoi. De nodige visum verplichtingen waren snel duidelijk. Onze eerste “problemen” ontstonden nadat wij gepind hadden en alleen maar Dong biljetten van miljoenen uit de automaat hadden gekregen. In de boeken wordt gewaarschuwd dat je moet oppassen bij de onderhandelingen van taxi’s etc. omdat er verschillende prijzen zijn voor toeristen en de lokale bevolking. Klein geld is daarbij wel een must. De mensen achter de balie keken dus wel vreemd op dat ik betaalde met een biljet van een miljoen Dong voor een snicker… Al snel bleek na wat informatie her en der dat er ook minibussen rijden voor 4 dollar pp i.p.v. van de taxi van ruim 35 dollar. Alleen vertrok er net een volle minibus toen wij aankwamen. De volgende kwam er snel aan maar vertrok niet zo snel. Twintig minuten later waren wij weer met z’n vieren over omdat de een na de andere weer was weg gelopen. Toen zijn wij ook maar over gestapt, samen met die andere twee en hebben een taxi gedeeld voor ieder nog geen 10 dollar. Het was uiteraard al laat en donker toen wij weg reden. Wij reden eerst over een mooie asfalt weg en over een gloed nieuwe brug, die in zijn geheel niet in het landschap paste. Later bleek dat deze weg en brug was aangelegd met geld van Japanse investeerders. Wij hadden uiteraard geen idee wat ons verder te wachten stond. Al snel verliet de taxi de nieuwe weg  en sloeg een weg op die een stuk minder van kwaliteit was. De weg was bijna niet verlicht meer. De eerste huizen konden amper die naam dragen. Langzaam kwam hier verandering in en het verkeer nam ook toe, wat apart was op dit tijdstip van de avond. Toen wij eenmaal de buitenwijken van Hanoi achter ons hadden gelaten reden, nou ja verplaatsen wij langzaam, tussen de smalle straten door. Het was een drukte van jewelste met overal mensen op de stoepen en ook op de weg. Scooters kwamen van alle kanten en verkeerregels waren er leek wel niet.  Over elven bereikten wij ons hotel die lag in het midden van “The Old Quarter”  het centrum van de stad. Wij werden verwacht, onze paspoorten werden ingenomen. Wij konden tussen de twee scooters door, die binnen in de ontbijtzaal stonden, naar de lift. De kamer was niet al te groot maar verder oké. Wat wel zwaar tegen viel was de temperatuur. Na de hele dag in de dertig graden te hebben vertoefd dan valt zo’n 10 tot 15 graden aardig tegen. Er was een airco op de kamer maar die stond uiteraard niet aan. Maar het leek toch wel een koelkast. Het was ook voor het eerst dat ik slecht geslapen heb vanwege de kou. Morgen kijken wij verder.

Zondag 1-2-2015: Hanoi

Na ons ontbijt hebben wij afgesproken om Judith’s planning door te nemen. Gezeten in de receptie van het hotel werden wij direct “begeleid” door de bijdehante receptioniste. Zij spreekt uitzonderlijk goed Engels en wist ons snel te overtuigen om het een en ander maar meteen vast te leggen. Geheel tegen onze gewoonte zijn wij daar op in gegaan. Alles is wel conform onze wensen maar zowel het vliegticket als de tocht naar Halong Bay heeft te veel gekost. Oké wij zijn ook maar mensen en overkomt ons dus ook (nog).
Wel hebben wij bereikt dat wij nu onze tijd kunnen gebruiken om van Hanoi te genieten. Wat een stad en wat een hoop mensen, scooters, taxi’s en getoeter. Wat wij gisterenavond hebben gezien was hier nog kinderspel bij. Alles krioelt door elkaar heen en regels, als die er al zijn worden genegeerd. De verhouding taxi’s en overige automobielen is 7 op 10. Ook wij moeten oversteken dwars door al het verkeer heen, wat wonderwel blijkbaar bijna altijd goed gaat. Zo dus ook met ons al hoewel Judith daar niets van mee kreeg. Met mijn hand stevig vast en haar ogen dicht kwam zij veilig aan de overkant. Wij bevinden ons in het oude stadscentrum waar zich van alles afspeelt. Het verkeer is zo’n chaos mede doordat de agent die midden op het kruispunt staat de moed heeft opgegeven en daar rustig een sigaret staat te roken met een hand in zijn zak. De straten zijn niet breed en lijken op een Marokkaanse Soek maar dan met al het verkeer er bij. Gelukkig zijn er een hoop eenrichtingswegen waar overigens ook enkelingen zich niets van aan trekken. Stoplichten wat zijn dat waar dienen die voor?  Met andere woorden een gezellig bende waar wonderwel weinig ongelukken gebeuren.
Wij zijn eerst naar het Hoan Kiem Lake gelopen die grenst aan de”Old Quarter”. Deze is bekend vanwege de legende van het schildpad die het zwaard weer van de bodem ophaalt en teruggeeft. Er is een pagode gebouwd,  van waar je een mooi uitzicht hebt over het meer. Judith wil graag het Water Puppet theater bezoeken, dus daar maar meteen tickets voor gekocht. Na een lekkere bak koffie zijn wij in de taxi naar het Ho Chi Ming complex gegaan. Hier is een groot stuk afgezet voor het verkeer. Buiten het Mausoleum, die uiteraard groots is opgezet. Is er een museum en een mooie pagode op één betonnen paal, die een ontluikende lotus bloem moet voorstellen. Het museum heeft ons geheugen weer aardig opgefrist. Wat een toestanden hebben zich hier allemaal afgespeeld. Een zeer interessante en informatieve middag was het al met al. S’ Avonds gegeten in een restaurant met een prachtig uitzicht over het verlichtte meer. Daarna heb ik nog even door de gezellige straatjes rondgelopen er was veel entertainment en ook een drukte van jewelste. Daarna ben ook ik onder de wol gekropen.

Maandag 2-2-2015: Hanoi – Dien Bien Phu

Onze taxi komt om 12 uur om ons naar de luchthaven terug te brengen. Tijd genoeg zou je denken om nog wat in de stad rond te lopen. Maar helaas wij hebben ons verslapen. Het ontbijt is tot negen uur en wij zijn ongewassen naar beneden gegaan en zelfs om kwart over negen kregen wij nog een uitgebreid ontbijt. Wat een hotel. Terug naar de kamer en tegen elven kwamen weer beneden met onze rugzakken. De Indiaanse Ambassade bleek open dus wij met een taxi op weg daarna toe. Vergeefse moeite blijkt uiteindelijk. Judith moet voor haar visum 162 dollar betalen en ik 63 dollar. Wat een verschil. Broodnuchter gaf hij Judith antwoord: “Ja jullie hebben ons land leeg geroofd en dat moeten jullie nu terugbetalen”. Verder waren er de volgende problemen: Wij hebben niet genoeg dollars bij ons, onze paspoorten hebben wij nodig om te vliegen en het duurt 5 dagen voordat wij deze terug krijgen. Wij komen maar heel kort terug in Hanoi, s’ morgens om 04.30 per trein en vertrekken dan weer om 07.30 per bus naar Halong Bay. Dus geen mogelijkheid voor de visa’s.

De vlucht naar Dien Bien Phu in het uiterste noorden van Vietnam aan de grens van Laos en China duurde maar 1 uur. Uit het vliegtuig zagen wij al de bergen tussen de wolken door. Groot was onze verbazing dat het warmer bleek dan in Hanoi. Dat viel mee dus. De luchthaven bestond uit een gebouw en verder geen bijzondere winkels, wisselkantoren, restaurants en dergelijke. Geen transport er waren 3 taxi’s en die waren zo weg. Er komen ook maar enkele vluchten per week aan vanuit Hanoi. Gelukkig stond er wel een jonge dame die geen Engels sprak maar wel meerdere taxi’s kon op roepen. Wij hadden geen idee waar wij naar toe zouden gaan, wel hadden wij een naam van een hotel van iemand gehoord. Het leek wel een splinter nieuw hotel te zijn met prachtige mooie ruime kamers. Dus dat was snel geregeld.

Voor ik verder ga zal ik een klein stukje historie hier ophalen. Omdat dat van belang is waarom wij hier zijn en voor wat wij hier gaan doen. Vietnam is een lang een Franse kolonie geweest. Vlak voor de tweede wereldoorlog raakte de Fransen steeds meer macht kwijt aan de Japanners die ook belangstelling voor Vietnam kregen. Na de 2e Wereldoorlog waren de Japanners verslagen en de geallieerden gunde het de Fransen om weer terug te gaan naar Vietnam. Vanaf 1948 t/m mei 1954 ging dat gepaard met oorlog omdat Vietnam onderleiding van Hoi Chi Ming de Fransen wilde verdrijven. Dat is hun gelukt en de laatste slag was hier in Dien Bien Phu.  De Fransen vertrokken en vanaf dat moment waren er twee zones in Vietnam, het Noorden die Communistisch waren en het Zuiden die een democratie na streefde. Dat werd een burgeroorlog en Amerika is het Zuiden gaan steunen. Het Noorden de Vietcong hebben uiteindelijk nadat de Amerikanen de aftocht bliezen het hele land onder hun beheer gekregen. Nu is het een Socialistisch staat geworden.

Direct na aankomst in Dien Bien Phu hebben wij wat door het stadje rond gewandeld. Ons doel is om het groteske standbeeld van Brons te zien die hoog boven op de heuvel D1 ligt. Wij moeten daarvoor wel 350 treden op. Judith mag terecht trots zijn op haar zelf. Het Dien Bien Phu Victory Monument is een van de grootste, zwaarste en hoogste bronzen standbeeld. Van boven af de heuvel heb je een mooi uitzicht over de stad. Het is een verademing om hier over straat te gaan. Het verkeer is aanzienlijk minder dan Hanoi. De straat waar ons hotel aan gelegen is heeft allerlei lokale restaurantjes. De winkels puilen uit van de artikelen. Men is duidelijk niet arm hier. De stoepen staan ook weer vol met scooters. De kappers hebben hun waren uitgestald tussen de scooters. De straten zijn redelijk schoon en het ruikt fris. Ondanks dat rijdt men ook hier bijna allemaal met mondkappen voor het gezicht.  De dag is vroeg voorbij voor Judith. Het is wel laat geworden voor mij omdat ik ben begonnen met het verslag.

Dinsdag 3-2-2015: Dien Bien Phu

Vandaag kunnen wij al de restanten en aandenken van de laatste slag bekijken en bezoeken. Maar eerst hebben wij onze bustickets voor morgen gekocht. Het is gelukt om een ticket te kopen voor de bus die overdag gaat, vertrek om 06.30am. Zo kunnen wij wat zien als wij door de bergen verkassen. Sommigen zeggen een rit van 6 uur anderen ruim 10 uur dus afwachten maar. Wel is de weg slecht en zullen wij een pas over moeten steken. Vermoedelijk wordt het een hele ervaring.
Ondanks de historie hier zijn er bijna geen toeristen nog, onze reisleidster heeft haar huiswerk weer goed gedaan! Wij kunnen het allemaal lopend af vandaag. Eerst gaan wij naar het hoofdkwartier waar de kolonel van de Fransen zich had ingegraven. Je kon de bunker in en door de vier vertrekken lopen. De wanden en plafons waren gestut door zandladders. Ook stond er een tank die de Vietnamese veroverd hebben op de Fransen. Overigens zijn deze wel ook al van Amerikaanse origine. In ons hotel hebben de eigenaar/receptionist ons verteld, met gebroken Engelse woorden en gebaren waar het gedenkteken voor de Fransen slachtoffers ongeveer ligt . In het boekje wat wij gekocht hebben staat er niets over vermeld. Wij hebben deze bij toeval gevonden, hij lag een paar honderd meter verderop. Het was een betrekkelijk minuscule klein gedenkteken, rondom waren wat paden en planten aangelegd, overigens wel goed onderhouden. Daarna door naar het museum en het gedenkteken voor de Vietnamese slachtoffers. De huidige socialistische regering, met sterk communistische invloed vindt het prachtig om dit allemaal groots op te zetten.  De begraafplaats van de Vietnamese oorlogsslachtoffers is een groot veld met ruim 650 graven zonder naam. De lokale bevolking eren de slachtoffers dagelijks met wierookstokjes. Het museum was nog grootser opgezet. Het lijkt wel een voetbalstadion qua vorm maar ook qua oppervlakte. Complimenten voor de opzet enigszins wel wat eenzijdig belicht maar wel heel informatief. De laatste plek was heuvel A1 waar de Fransen zich hadden verschans en ingegraven. Daar hebben de laatste oorlogshandelingen plaatsgevonden. Het heeft al met al 59 dagen en nachten geduurd voordat de Fransen zich hebben overgegeven. Helaas was het tunneltje waar ik zo nodig door wilde lopen in het donder iets te laag daar waar men een ondersteuning had geplaatst. Gevolg je raad het al weer een grote pleister boven op mijn kale kop. Volgens Judith heb ik de hoofdprijs zo groot is het nog niet eerder zo groot geweest. De dag zit er nog niet op zonder eerst een massage voor 7,50 euro, het moet gezegd de beste die ik tot nog toe heb gehad.

Woensdag 4-2-2015: Dien Bien Phu – Sa Pa

In het donker vertrokken naar het busstation. Het is wonder wel heel goed geregeld. Ondanks dat er bijna niemand is die Engels spreekt worden wij snel geholpen naar onze bus. De plekken naast de chauffeur hebben wij gisteren geboekt en zo waar wij konden daar zitten. Vertrek precies op tijd wat had je anders verwacht in een socialistische land.
Al snel lieten wij de bebouwing achter ons en reden wij door de rijstvelden de bergen in. De huizen die hier bijna allemaal op palen zijn gebouwd zijn van hout. De afwerking is vaak heel bijzonder. De eerste 100 km van de totaal 375 km vandaag af te leggen gingen voorspoedig. De weg was een biljartlaken. Maar toen begon de ellende. Over een heel groot stuk was er vaak zelfs geen weg. Er werd met veel materiaal flink aan de weg gewerkt. Met het gevolg dat wij verschillende malen helemaal stil stonden. Bulldozers werkten grote stukken rots los en die rolde met veel lawaai naar beneden. Na zo’n 20 minuten moesten die beneden weer worden verplaatst en of verwijderd. Dan konden wij door rul grind verder hobbelen. Jullie begrijpen dat het niet zo snel opschoot. De weg slingerde ook door de bergen over toppen en vaak was het zicht slecht door de mist. Wij passeerden veel boerendorpjes waar men in traditionele kleding rond liepen. Dat gaan wij morgen ook bekijken maar dan lopend. Het laatste stuk was gelukkig wel weer oké allen onze chauffeur kon zijn ogen bijna niet meer openhouden. Dat merkten wij omdat hij de hele dag al op de gekste momenten claxonneerde en nu als het nodig was permanent te laat was. Wij voerden hem met koekjes om wakker te houden.  Rond drie uur,  dus viel nog mee 8,5 uur maar, bereikten wij Sa Pa. Dit bergdorpje is vanwege de trekkingen die hiervandaan gemaakt kunnen worden gewild voor toeristen. Dat merk je meteen een groot verschil met Dien Bien Phu. De winkelstraat bestaat alleen bijna uit restaurants en massagesalons.
Ons hotel heet Baguette &  Chocolade je begrijp wie die heeft uitgezocht. Het is inmiddels gaan miezeren en de mist ontneemt ons het uitzicht op het plein kunnen zelfs niet de overkant zien.
Vroeg naar bed…….

Donderdag 5-2-2015: Sa Pa

Eindelijk niet vroeg op, onze gids komt ons ophalen om half tien. Vannacht goed geslapen in een verwarmt bed. Is ook wel nodig omdat het verder in de kamer heel koud is. Als wij met veel moeite onze “kachel” verlaten, blijkt het buiten te regenen en verder is het heel mistig. Met goede moed vertrekken wij samen met onze mede reiziger vanuit de bus gisteren ( Duitser 20 jaar), regenjack aan en paraplu op. Wij lopen door het stadje en al snel gaan wij omhoog de bergen in. Het asfalt gaat over in klei, modder en stenen, het uitzicht is helaas heel gering. Wij glijden en glibberen van links naar rechts. Mama Sung zorgt goed voor ons. Zij is van de Mong tribe die leven hier in Noord Vietnam. Zij komen oorspronkelijk uit Mongolië  maar zijn ook verspreid over Laos, Myanmar en Thailand.  Zij draagt haar traditionele kleding, zwarte rok met een losse lap er overheen, zwarte kousen met een soort jarretels, zwart jasje eroverheen afgezet met een rode rand. Op haar hoofd heeft zij een mooi gekleurde doek gebonden. Zij is 50 jaar uit en spreekt redelijk Engels. Wij lopen, nauw ja proberen dat, langs enkele dorpen, de weg wordt er niet beter op. Het weer verandert ook niet jammer genoeg. Het is wel een heel avontuur en heel rustig, zijn geen toeristen tegen gekomen. Judith houdt zich staande wat mij niet lukte. Geheel onverwachts (uiteraard) ging ik onderuit en gleed een tiental meters op mijn buik, rechterknie en handen door de modder berg afwaarts. Precies drie meter voor de voorpoten van een buffel kwam ik tot stilstand. De buffel keek mij verbaasd aan en draaide zich om toen hij zag dat alles goed was! Judith en Mama Sung konden niet stoppen met lachen. Zal ook wel een prachtig gezicht zijn geweest. Onderweg nog wat inkopen gedaan voor onze lunch, wat uiteindelijk diner werd. Het huis van Mama Sung was nog een stuk verder en telkens zei zij wij zijn er bijna en het wordt op een stuk na alleen maar beter. Nou dat ene stuk was werkelijk het ergste van al. Tegen vieren kwamen wij aan bij haar huis daar heeft zij heerlijk gekookt voor ons. Rijst, pork, chilisaus en loempia’s, het eten met chopsticks gaat ook steeds  beter. Happy water verwarmde ons ook van binnen. Wij waren wat opgedroogd en opgewarmd en toen moesten wij weer op pad. Maar de belofte dat wij alleen maar 15 minuten naar beneden hoefde te lopen klopte. Onze taxi stond klaar voor ons om ons terug te brengen naar ons hotel. De taxi moet nog wel eerst 9 km terug rijden naar Sa Pa. Voldaan hebben wij ons laten verwennen met warme chocolademelk (en bijna rum). Alleen een toetje was voldoende om naar bed te gaan om 19.40 uur. Daar is het lekker warm tenminste.