2016 - 03 (7) CAMBODJA - TOT ZIENS MEKONG RIVIER !!

Wij verlaten Phnom Penh en laten daarmee ook de Mekong rivier achter ons. Vanaf hier gaat de rivier via Zuid Cambodja de grens over naar Vietnam, vervolgens begint de brede delta die eindigt in de Zuid Chinese Zee. Vietnam is duidelijk niet blij met de Chinese activiteiten in Laos, wat de dammen betreft. Het zet kwaad bloed richting China. Het zoveelste conflict met hun grote broer.
Hiermee is ook "de rode draad van onze reis" de Mekong rivier beëindigd.

Het vertrek is gepland om 13.30 uur, de ochtend rit was helaas vol. Dit geeft ons wel de gelegenheid om nog wat door het stadscentrum te banjeren. Ons hotel ligt vlakbij het koninklijk paleis. Maar een bezoek zit er niet meer in, de rondtoer duurt 2 uur. Een chocolade winkel in een aangrenzende (winkel) straat brengt uitkomst.
Om Phnom Penh te verlaten is een helse klus. Er wordt druk gewerkt aan de vernieuwing van de weg, de werkzaamheden zijn 20 km lang, maar enige structuur zit er niet in. Het wegdek ligt herhaaldelijk open en wij rijden al slingerend van links naar rechts en moeten de nodige hobbels vermijden. Gelukkig worden de volgende 30 km wel wat beter, al hoewel nog lang niet af. Hé hé wij zijn er voorbij 50 km ellende en komen nu op de oude oorspronkelijke weg. Wat inhoud een asfalt weg die nodig aan vervanging toe is! Wij zien nu de noodzaak voor de broodnodige werkzaamheden.
Onze bestemming vandaag ligt ruim 300 kilometer verderop er staat vijf en half uur voor!! Onze chauffeur blijft onder alles heel rustig, wat wel prettig is. De bus is minder dan de helft gevuld en wij zijn de enige toeristen. Wij zijn duidelijk niet alléén de Mekong kwijt maar ook de "overige" toeristen. Het is erg aangenaam in onze minibus, de airco doet goed zijn werk, zo houden wij het wel een tijdje vol. Wat ons opvalt is de huizenbouw. Zodra wij wat meer het platteland bereiken, worden de woningen over het algemeen een stuk minder van kwaliteit. In de dorpen en kleine gemeenschappen zijn de huizen nu vaak wel op de grond zonder de palen eronder, woningen op palen is nu een uitzondering.
Het is inmiddels kwart over zes. De zon wordt alsmaar roder en zakt snel naar de horizon. Het wordt al wat schemerig en onze chauffeur neemt wat snelheid terug. Het wordt steeds moeilijker om de voetgangers, maar nog meer de fietsers en/of scooters zonder licht te zien en te ontwijken.
Plotseling staat hij op zijn rem, er staan twee jonge dames flink te zwaaien langs de weg. Hij stapt uit en binnen enkele minuten stapt er een man in om de laatste veertig minuten met ons mee te rijden. De dames stappen op hun scooter en rijden weg. De chauffeur heeft zich duidelijk laten leiden door de lokroep van het vrouwelijk geslacht. Groot was de hilariteit in de bus, wij mannen zijn weer eens goed verleidt!!
Niet veel later gaat de disco verlichting aan in onze minibus, de kleur verandert permanent. Het Karaoke feest kan beginnen, gelukkig zijn er géén gegadigden om te zingen…..
Wij rijden Battambang binnen, het is even over zevenen en al volledig donker als wij bij ons gisteren geboekte hotel arriveren. Wij staan voor een heel groot luxe hotel. Er komen gelijk een drietal dragers aanrennen om onze rugzakken aan te pakken. Ho ho, roep ik, een tiental meters verderop zie ik namelijk een bord staan met de naam erop van ons hotel "Banan". Het blijkt bij nader inzien toch te kloppen, het is wel verwarrend, het bord staat niet direct bij de ingang. Weet niet goed wat Judith verder van plan is, maar onze reis wordt wel steeds luxer.  Niet alleen in de lobby van het hotel staan de mooiste houtsnijwerken maar overal in de gangen tot in de kamers toe. Het lijkt wel een dependance van Hotel Arthur in Ambositra in Madagaskar. De kamer is groot, schoon en geluidloos, ook de airco hoor je niet. Er is zelfs een inpandig zwembad op de tweede verdieping. Onze badkamer heeft een inloop douche, dus wij voelen ons meteen thuis. 

Na een goede nacht gaan wij op verkenningstocht in het centrum van de stad. Het blijkt een flink grote stad te zijn met de nodige activiteiten. Battambang is tijdens het Pol Pot regime ook een belangrijke schakel geweest, omdat hij hier van plan was om de grote rijstvelden aan te leggen. Dat is echter totaal mislukt, omdat hij de jongens van het platteland gebruikte als soldaten, liet hij de intellectuele de agrarische werkzaamheden uitvoeren, wat zij niet beheersten. 
Judith had ergens gelezen dat er hier een groot project is voor kwetsbare kinderen. Het blijkt gehuisvest te zijn zo´n drie kilometer buiten de stad. Met een gehuurde scooter is de afstand snel overbrugt. Wij krijgen een rondleiding over het terrein. Het is o.a. een opvang voor kinderen, zowel jonge kinderen die nog niet naar school gaan als ook de oudere kinderen die worden opgesplitst in leeftijd en bezig gehouden. Verder hebben zij aandacht voor schoolgaande kinderen met achterstanden, die krijgen extra begeleiding. Maar de belangrijkste reden voor ons bezoek is waar zij de kinderen mee bezighouden. Hun art opleiding “Phare Ponleu Selpak” o.a. muziek en acrobatiek is wereldwijd bekend geworden. Zij geven show voorstellingen en hebben inmiddels opgetreden in heel veel landen. Morgen is er één in het centrum hier, bij de Sangker rivier die dwars door de stad stroomt. Nou ja, van stromen is geen sprake met deze lage waterstand. Het is de verkeerde tijd van het jaar. Dat zou mogelijk ook van invloed kunnen zijn voor onze plannen, om per boot naar Siem Reap te gaan overmorgen. 
De dag afgesloten met een diner show in één van de betere restaurants. Deze show is helaas kort, maar van hoge kwaliteit. Vijf jonge dames, in traditionele kleding, geven een show. Vooral hun spierbeheersing valt op, heel sierlijk bewegen zij hun ledematen, lichaam en ook het hoofd, al met al een indrukwekkende vertoning. De "Apsara" dans is in Cambodja een zeer gewaardeerde entertainment. Het eten is heerlijk. Bij terugkomst onze scooter in de ondergrondse garage geparkeerd en nog even naar de zevende verdieping gegaan, voor het uitzicht. Hier is een bar en restaurant, maar wij zijn allebei klaar voor ons bed. Dus de cocktail moet nog even wachten tot morgen.

Ik zit al vroeg achter mijn notebook om dit verslag te schrijven. Na een uitgebreid ontbijt, ben ik op zoek gegaan naar onze scooter. Een andere reden om naar Battambang te gaan is de "bamboe train". Op onze plattegrond is deze aangegeven, dus de richting is snel gevonden. Wij rijden langs de bijna droge rivier en passeren enkele tempels. Deze staan overal en wij geven er nog amper aandacht aan. Heel af en toe zien wij nog wat bijzonders en dan zijn wij geïnteresseerd. Er staan nergens bordjes of andere aanwijzingen hoe te rijden. Volgens Judith om de Tuk Tuk chauffeurs ook van werk te voorzien, gedeeltelijk heeft zij gelijk denk ik, maar ook de financiën om borden te plaatsen zal meespelen.
De bamboe train is een begrip en iedereen die wij vragen weet ervan en wijst ons de weg. Als wij een spoorrails zijn gepasseerd, zien wij al enkele tuk tuks staan, daar zal het zijn. Het is best wel druk een tiental andere toeristen staan klaar om te vertrekken. Iedere groep vertrekt op zijn eigen rollend bed.  Ja, het is een houten onderstel van een bed met bamboe verbonden, waar twee lossen assen voorzien van vaste wielen, onder geplaatst kunnen worden. De motor drijft één van de assen aan via een V snaar. Het gaat nog wonderbaarlijk snel ook over de spoorrails, die alles behalve recht loopt. Wij passeren ook enkele bruggetjes, die nodig aan vervanging toe zijn. Gelukkig houden zij ons gewicht zowel heen als terug…… Er is één spoor en als er een tegenligger aankomt dan moet één van de twee het onderstel en de wielassen van de rails aftillen. Wij rijden dwars door de velden en er groeien vaak stuiken vlak langs de rails. Het is een leuke unieke belevenis. Het traject is zeven kilometer lang en op het einde kan je wat relaxen, drinken en eventueel wat agrarische producten kopen. Je kan zelf aangeven als je wilt vertrekken, na een klein half uur rijden wij weer terug. Het is helaas nog maar voor een korte tijd, omdat men van plan is om een trein van Battambang naar Phnom Penh te laten rijden over, mag ik hopen, vernieuwde rails.
s’ Middags ben ik nog alleen op pad gegaan en ik rijdt een stuk langs een zeer pittoresk klein riviertje, die zich slingert door de landelijke omgeving. Mijn bestemming is “Wat EK Phnom”  een ruïne van een oude tempel. Eigenlijk is het niet meer dan een stapel rotsblokken, welke meer niet dan wel op hun plaats liggen. Het valt een beetje tegen, maar de rit zelf is geslaagd en de moeite waard.
Op het plein aan de rivier is vanavond een speciale voorstelling ter ere van de tienjarige ondersteuning voor kinderverzorging, zwangerschappen, moeder en kind. Gesponsord door de WHO (World Health Organisation). Wij gaan eigenlijk voor de acrobatiek hier naar toe, maar helaas die treden te laat op. Wel hilarisch luisteren wij naar verschillende zangeressen, die absoluut niet kunnen zingen. Tot slot een show gezien van onze danseressen van gisterenavond, wat zeker weer een succes is. Wij moeten onze scooter inleveren om half negen, maar belangrijker is, dat ik mijn paspoort op tijd terug wil hebben. Op ons dakterras nu nog wel een cocktail gedronken.

Het is nog vroeg als onze wekker afgaat, half zes! Over één uur zullen wij worden opgehaald door een tuk tuk die ons naar de bootterminal zal brengen. Gisteren hoorden wij dat er géén andere passagiers zijn voor de boot. Dat blijkt al snel achterhaald, de rivier heeft te weinig water en het eerste traject wordt dus op wielen afgelegd. Met 15 andere toeristen en bagage worden wij op een pick up geladen. Zittend op de rand van de laadbak, die toch al snel vooral bij hobbels, minder prettig zit. Dit vervoer per pick up is een belevenis op zichzelf. Ondanks het ongemak zijn wij toch nog steeds blij met onze avontuurlijke keuze voor de boot á 20$ pp in plaats van met de minibus á 8$ pp!! 
De weg is in het begin goed, de asfaltweg zorgt ervoor dat wij de kilometers vlotjes wegrijden. Maar al vrij snel is dat over en rijden wij over een verharde aarden weg, die nodig geëgaliseerd moet worden. Dit pad gaat midden door allerlei velden, die vol staan met allerlei gewassen zoals een soort sperziebonen, watermeloenen, maïskolven, rijst etc. Daarna belanden wij op een stuk land pad met aan beide zijden struiken en bomen die over het pad heen hangen. De chauffeur moet zelfs een paar keer met zijn kapmes de boel inkorten voordat wij door kunnen. Wij passeren wat kleine vissersdorpjes, de kinderen zijn allemaal heel enthousiast en zwaaien uitbundig met hun armpjes. Na 2,5 uur rijden, belanden wij weer bij de rivier. Vanaf hier kunnen wij wel varen. De boot is gelukkig overdekt ter bescherming voor de zon en voorzien van kussens op de houten banken. Wij varen door een gebied, waar aan beide zijden van de rivier veel mensen wonen in allerlei soorten, vaak zelf geknutselde overkappingen. De boot fungeert ook als een soort postbode, regelmatig worden er de nodige goederen in en uitgeladen. Veel vis fuiken moeten worden omzeilt en ook de nodige watergruwel is een voortdurende bron van ellende. Verschillende malen lopen wij vast in de beplanting of vanwege de ondiepte. Het laatste stuk gaat over een grote meer “Tonle Sap Lake” genaamd. Groot is onze verbazing als de bootsman ons verteld dat de waterstand in de droge periode op sommige plekken maar 1 meter diep is, terwijl dat in de regentijd wel 20 meter kan worden. 
Bij het binnenvaren van een andere rivier de "Chong Khneas" lopen wij weer vast.  De boottocht duurt vier uur en is omgevlogen. Precies om 14.00 uur stapten wij van de boot af, in een buitenwijk van Siem Reap. Ons hotel zou een tuk tuk sturen om ons op te halen. Die blijkt er niet te zijn, na wat telefoneren en onderhandelen, met de wel aanwezige chauffeurs, kunnen wij op weg richting het centrum. Ons hotel is een drie sterren hotel met een lekker zwembad(bar) en heerlijke lig kussens op de stoelen. De kamer is ook een succes, dus wat wil je nog meer. Onze laatste bestemming in Cambodja kan nu al niet meer stuk.

Wij hebben besloten niet naar Angkor Wat te gaan vanwege de hoge temperatuur en vorig jaar hebben wij daar 2 dagen rondgelopen. Een alternatief is met een tuk tuk een country site tour. Wij rijden door kleine dorpjes, zien gelukkig geen toeristen meer. Het valt ons op dat er in deze omgeving van Siem Reap veel groenten wordt verbouwd vlak naast de huizen. Het contrast is wel schijnend als je de nieuwbouw afzet tegen de bouwvallige huisjes van de buren. De rijkelijk binnen vloeiende dollars van het toerisme komen niet bij iedereen terecht. De bevolking blijft echter zeer vriendelijk. Wij stoppen bij een dame, die zelf een soort tearoom heeft opgezet vanuit haar keuken en woonkamer. Dat heeft zij goed gedaan, de koffie smaakt perfect. Onze tuk tuk chauffeur probeert ons zo veel mogelijk te vertellen. Dit lukt hem helaas niet altijd, hij doet zijn  best, maar zijn Engels schiet hem vaak te kort. Wij zijn tevreden en hebben voor 100% genoten van deze 3 uur durende tocht door de randgemeenten van Siem Reap. De middag door gebracht aan de rand van het zwembad. Toch nog steeds vakantie??

Vandaag trekken wij er zelf weer op uit. Eerst verover ik een scooter dat lukt gelukkig vrij snel. Ik word wel vreemd aangekeken, zijn blijkbaar niet veel toeristen die dat doen. De tuk tuk industrie is hier goed vertegenwoordigd. Ons doel is het landmijn museum, deze ligt zo’n 25 km buiten Siem Reap. Met behulp van de plattegrond en een kijkje op Google maps, denk ik de weg te weten. Nou dat valt toch een beetje tegen. Wij rijden op een gegeven moment op een onverharde weg met weinig bebouwing, het lijkt wel of men hier weinig toeristen hebben gezien. Wel leuk en daardoor maken wij ook de leukste contacten. Wonderwel kan de benzineverkoper ons in het Engels de volgens hem juiste weg wijzen.  Helaas komen wij er na ongeveer 10 km rijden achter dat het de verkeerd weg is en wij weer helemaal terug moeten. In mijn verbeelding zie ik de tuk tuk chauffeur lachen, die ons had gewaarschuwd. Wij rijden door mooie landelijke dorpjes, rijstvelden en hebben de gelegenheid om mooie foto’s te maken van allerlei mensen o.a. die werken op het veld.  Het verveeld nooit, dan weer is men met de weg bezig en moet ik uitwijken voor een bulldozer gevolgd door een wals. Vervolgens rijden wij langs aan beide zijden van de weg opgezette stalletjes met allerlei lokale kunstnijverheid producten. Veel rieten artikelen, hoeden, manden etc. en ook de nodige lappen stof van zijden. Vlak voor het landmijn museum passeren wij een kleine locatie die adverteert met koffie. Terwijl wij wachten op de koffie en “verse” sappen uit blik worden mijn voeten grondig geschoond door de vissen in een aquarium. De koffie is aanzienlijk beter dan die van Starbucks!!!
In het museum worden wij weer met de neus op de feiten gedrukt van de verschrikkingen van de nog zo kort geleden gestopte oorlog hier. Als je nagaat dat Pol Pot pas goed aan de macht kwam in 1975 net nadat Saigon gevallen is. Zijn crimineel gezag heeft geduurd tot begin 1990. Het Vietnamese  leger heeft de grootste klap gegeven, om aan zijn schrikbewind een einde te maken. Vervolgens is men hier nu nog steeds bommen aan het opsporen, afgeworpen door Amerika en Vietnam.  Pas nu kan men zeggen, beginnen zij het een klein beetje onder controle te krijgen. De inkomsten van het museum, opgezet door een particulier initiatief, zorgt ervoor dat een deel van het geld gaat naar verder opsporen en ontmantelen van mijnen. De organisatie hebben een groot aantal getraumatiseerde kinderen gewond door de mijnen en ook weeskinderen onder hun hoeden.  Lokaal worden er scholen, waterputten en andere plaatselijke ondersteuning gegeven. Al met al een goed initiatief. Ook horen wij dat Nederland op Noorwegen na de grootse ondersteuning geeft, gemeten per hoofd van de bevolking. Tot heden werd de grond door ossen los gestampt die worden nu vervangen door tractoren. Dit kan wel eens weer opnieuw voor problemen gaan zorgen.
Op de terugweg krijgen wij een lekke band. Dat is weer een nieuwe ervaring. Wij zijn samen te zwaar om op een halve lege band door te rijden. Wat nu wij zijn in de middle of nowhere? Gelukkig kunnen wij een voorbijrijdende lege tuk tuk chauffeur aanhouden en met hem overleggen. Wat is slim, wij besluiten dat Judith in de tuk tuk plaatsneemt en ik er langzaam achteraan rij op weg naar iemand die de band kan plakken. Die blijkt snel gevonden door de chauffeur. Binnen een half uur rijden wij weer op een geplakte band verder en 1 dollar armer…….
Vanavond zijn wij naar het Circus gegaan, het moet de crème de la crème zijn van Battambang.  Het totale programma viel ons toch een beetje tegen. De tent zat afgeladen vol en dat doet mij deugd want het initiatief van de hele organisatie is de ondersteuning meer dan waard.

Ben vroeg opgestaan om de scooter terug te brengen. De service van het hotel gaat zo ver dat de scooter ook is afgespoten. Wij zullen begin van de middag naar de luchthaven gaan om door te vliegen naar Kuala Lumpur. Maar na het ontbijt hebben wij dus nog tijd om wat te relaxen bij het zwembad.
Kuala Lumpur is al zo veel over gezegd dus dat vergeet ik dit keer maar. Dus met dit verslag eindigt onze reis voor dit keer ondanks dat wij pas over drie dagen thuis zullen zijn.