2014 - 07 (4) AMERIKA (W) : San Francisco - Las Vegas

Dinsdag 15 juli: ( 219 km San Francisco - Jamestown ) overn. Railtown Motel

Het weer is mistig en de wegen staan vol richting San Francisco, volgens het ochtend nieuws. Wat hebben wij een geluk gehad gisteren en eergisteren met het heldere weer. Wij verlaten de Pacific Ocean en gaan weer landinwaarts en daarom merken wij gelukkig niets van die files. Uiteraard rijden wij weer over een zesbaansweg met de nodige verkeersdrukte. De eerst 30 á 40 km rijden wij door een heuvelachtig gebied die bedekt is met verdroogd gras. De goudgele kleur is een genot voor het oog, herhaaldelijk zijn er ook plekken met dennenbomen die gek genoeg dan allemaal bij elkaar staan. Wij zien vervolgens een heleboel windmolens op de toppen van de heuvels. Dit zijn er zo veel dat heb ik nog nooit eerder gezien, typisch Amerikaans. (groot en veel). Wij laten de heuvels achter ons en rijden door een vlak landschap, die meteen ook heel vruchtbaar is. De plantages met allerlei fruitsoorten, wijn en ook amandelen groeien hier in overvloed. Als wij ongeveer honderd kilometer erop hebben zitten verlaten wij de highways en rijden op een tweebaansweg. Heel ongewoon maar wel heel leuk en ontspannen. In een dorpje drinken wij koffie en bezoeken een heus cowboy museum. Het blijkt een warenhuis vol met rodeowinnaars te zijn van de afgelopen 60 jaar. Jamestown onze overnachtingplaats voor vandaag, blijkt een heel leuk goudzoekers dorpje te zijn met de nodige oude panden met pilaren en een bordes boven de voordeur. De receptionist van ons motel is een aardige vent die zo uit de hippie tijd tevoorschijn lijkt te zijn gekomen. Na onze lunch op de kamer te hebben genoten gaan wij op zijn aanwijzing eerst naar het Railway station. Maar helaas rijdt de oude stoomlocomotief alleen in het weekend en op de woensdag. Daarna door naar het plaatsje Columbus zo’n 10 mile verderop. Dit is een heus wild west cowboys stadje. Er zijn menige westerns opgenomen hier. Kijk naar de foto’s en je zal zien dat het zeer de moeite waard is. Het was overigens weer bloedheet geworden, over de 40 graden. Daardoor heel benauwd en gelukkig konden wij afkoelen in ons zwembad voor de deur van ons motelkamer. Ook vallen er een paar regen druppels uit de lucht die blijken tevoorschijn te zijn gekomen uit een paar donkere wolken. Dat blijkt dus ook nog mogelijk en verklaard ook de groene natuur hier alom.

Woensdag 16 juli: ( 293 km Jamestown – Mammoth Lakes ) overn. Rodeway Inn Wildwood Inn          ( Yosemite Nationale Park )

Vroeg gewekt door Amber met een what’s up. Gevolg zwembroek aan en hup een duik in het zwembad. Het water is nog steeds aangenaam en de zon is al weer terug. Een goed begin van de dag. Wij rijden nog even met plezier door de hoofdstraat en tevens enige straat van Jamestown voordat wij het stadje verlaten. Het was een aangenaam verblijf hier en wij zijn er over eens VOOR HERHALING geschikt….Vandaag rijden wij helemaal niet op grote snelwegen maar binnenwegen van max 2x2 banen. Het is nog steeds groen en of fruit etc. of weide grond voor vee. Er is hier duidelijk ook voldoende water. Ruim voordat wij de Canyon van Yosemite bereiken wordt het al heel heuvelachtig. De weg gaat aardig slingerend door dit gebied. Veel dennenbomen. Langzaam worden de heuvels hoger en hoger en de grondsoort verandert in kale granieten rotsen met allerlei kleuren en toppen waarbij er geen een hetzelfde is. Ook veel toppen zijn aparte koepels. Dit is voor ons weer een heel andere natuur. Wij verbazen ons er over dat al de Nationale parken er allemaal heel anders uitzien. Direct na het officiële entree hokje op de weg hebben wij de keus of direct door naar de andere kant van het park of eerst nog een uitstapje naar de vallei van de Canyon. Wij kiezen voor het laatste een rit van 16 miles naar beneden. Er is een brand geweest en het eerste stuk is alles verbrand. Er staat her en der nog een stuk zwart overblijfsel van de stam van een verschroeide boom. Beneden daarentegen is het gelukkig nog in tact en is zelfs vol begroeid. De Merced Rivier stroomt hier en heeft op meerdere plaatsen een waar meer gevormd. De doorkijkjes zijn heel fotogeniek en daarbij de hoge kale granieten rotsen die steil omhoog een prachtig achtergrond verschaffen. Wij stoppen om een klein stukje te gaan lopen. Dit blijkt een perfecte keus te zijn geweest. Als wij bij de rivier komen zien wij een man rennen met zijn fototoestel in zijn handen. Als wij dichterbij komen zien wij de reden er blijkt een bruine beer midden in de rivier zwemmend naar de overkant te gaan. Helaas iets te ver voor een mooie foto maar wij hebben hem heel goed kunnen zien. Jammer een paar minuten eerder had perfect geweest. Wij zijn met de auto een stukje doorgereden en hebben daar nog ruim 10 minuten staan wachten, in de hoop dat hij zou passeren. Tevreden reden wij verder wij hebben onze eerst en waarschijnlijk enige beer gezien in Amerika. Wij rijden terug naar boven en vervolgen onze route dwars door het Nationale Park. In de verte zien wij weer de lucht langzaam donkerder worden van kleur. Wat wij al verwacht hadden klopt wij rijden een stuk verder door een heuse onweersbui. De bliksem flitst over de drijfnatte asfaltweg. Wij spreken nogmaals de verwondering uit dat er totaal geen beschermende rail langs de weg staan met vaak diepe afgronden. Nog steeds in de regen arriveren wij in het wintersport plaatsje Mammoth Lakes. Onze laatste stop voor Las Vegas. Nu gaat het wel erg snel. Weer een mooie dag gehad, zelfs de biefstuk was van heel hoge kwaliteit en smolt op de tong.

Donderdag 17 juli: ( 602 km Mammoth Lakes – Las Vegas ) overn. Arizona Charlie's Boulder Casino          ( Death Valley Nationale Park )

Een nacht waar in zowel Judith als ik heel slecht hebben geslapen, later blijkt waarschijnlijk waarom. Mammoth Lakes ligt namelijk op ruim 8.000 feet = ongeveer 2.650 meter hoog. Ik was al druk aan het mailen en what’s up om 07.00 uur s ’morgens. De eerste berichten van een neergestort vliegtuig krijg ik door vlak voordat wij vertrekken. De zon schijnt weer een heel ander gezicht dan gisteren toen wij aankwamen. Wij vertrekken om kwart over acht en zijn eerst doorgereden naar de meren, waar deze plaats om bekend is, zo’n 8 km verderop de bergen in. Het is duidelijk een wintersport plaats, de skiliften liggen er nu verlaten bij. Het zicht over het meer, met de nog een beetje besneeuwde bergtoppen als weerspiegeling over het water, was prachtig om te zien. Judith had niet zoveel geduld en wilde weg omdat wij nog een lange rit voor de boeg hebben. Wij rijden over een vlakte met aan beide zijden hoge bergketens, aan de ene kant Kings Canyon en aan de andere kant Death Valley. Voordat wij bij Lone Pine zijn, waar wij linksaf slaan naar Death Vallei, zijn wij al zo’n 6.000 feet gedaald. Judith heeft moeite met het snel stijgen en dalen en dat met deze temperatuur. Als wij bij het Visitor Centrum zijn bij het begin van Death Valley is het al 36 graden Celsius. De grond is kaal leeg en dor, her en der zie je een cactus boom dat is alles wat er groeit.  Later beneden in de vallei van Death Valley stoppen wij bij Stovepipe Wells Village bij een cafetaria om drank in te slaan en te lunchen. Het is hier 48 graden Celsius. De warmte slaat tegen je aan en pakt je in met, lijkt wel, een warme deken. Er wordt uitdrukkelijk gewaarschuwd geen wandelingen te maken. Waren wij ook niet van plan…… Wel foto’s gemaakt hier van de zandduinen, die even verderop liggen. Het is een hoeveelheid onverklaarbare berg wit los rul zand. Later kan je zien dat deze vrij moet zijn gekomen van de bergen. Her en der zie je gedeeltes geel zand tevoorschijn komen onder de donkere grijze kleur vandaan op de rotsen.  Ook valt de kleur op van de woestijngrond die afsteekt tegen de kale rotsen. Wij stoppen bij verschillende viewpoints de een heeft nog een mooier uitzicht dan de andere. Zabriskie Point, is een van beroemdste plekken, daar stoppen wij en moeten wij een klein stukje omhoog lopen van de parkeerplaats. Je kijkt op rotsen die behoorlijk geërodeerd zijn en daardoor zie je de meest bizarre verschillende vormen en kleuren. Een ander punt en tevens ook het hoogste punt is Dante’s View op een 1.669 meter hoog. Je hebt hier een spectaculair overzicht over de woestijn. Hier is de temperatuur gelijk een stuk lager. Vanaf hier is de zoutvlakte goed te zien beneden op de woestijnvloer die wit/geel gekleurd is.  Daar is de temperatuur op z’n heetst en is het beneden zeeniveau. Het wordt tijd om door te rijden en Death Valley te verlaten. Als wij officieel het park uit zijn dan zie je gelijk een andere begroeiing. Nog steeds heel droog maar her en der zie ook weer wat gras af en toe. Wat op valt zijn de rotsenpartijen, die vaak maar 10 tot 30 meter hoog zijn. Deze hebben allerlei vormen en liggen kris kras overal. Alsof deze van boven af zo zijn neer gestrooid. Als wij bij de highway aankomen is er nog 100 km te gaan naar Las Vegas. Het contrast is groot langs de weg beginnen de casino’s hun diensten aan te bieden. Grote hotels en winkelcentra liggen af en toe links en rechts van de weg. Tegen zes uur bereiken wij ons hotel in Las Vegas. Dit keer wat verder van de Strip af dan de vorige keer. Wij eten in het hotel boven de hal vol met speelautomaten en een rook geur die je eetlust wel verminderd. Maar erger is de kwaliteit van het eten, die overigens bijna niets kost. Onze kamer is mooi met twee aparte ruimtes. Helaas geen internet en wij moeten het nieuws van het vliegtuig van CNN horen. Het was vandaag onze langste rit van de hele vakantie.

Vrijdag 18 juli: ( 117 km Las Vegas ) overn. Arizona Charlie's Boulder Casino 

Wij hebben wat uitgeslapen. Nadat wij opnieuw hebben ingecheckt kunnen wij in dezelfde kamer blijven. Ons eerste doel is vandaag de Hoover Dam. Ons hotel ligt op de route vanuit Las Vegas en wij hoeven maar krap 30 km te rijden naar de dam. De dam is rond 1930 aangelegd en verzameld het water van de Coloradorivier in de met de hand aangelegde Lake Mead. Het voorziet niet alleen Las Vegas van water maar ook de hele staten Nevada en Californië. Zoals wij al gemerkt hebben, in Californië bij de fruit plantages, wordt de hoeveelheid van het water snel een probleem. Het water in het kunstmatige meer is al 70 feet ( ruim 20 meter) gezakt in een relatief heel korte periode. Het is onduidelijk hoe dat in de toekomst gaat worden opgevangen. De afstand vanaf de dam tot aan het water is 500 feet( 170 meter ) De Canyon rondom is vrij ruw, hoog en ongelijk. Het is vrij druk hier en Judith ziet af van de rondleiding. Mede ook omdat wij in Nieuw Zeeland begin dit jaar ook al een uitvoerige rondleiding hebben gemaakt bij een Elektriciteit centrale. Ik heb verschillende foto’s gemaakt hier. Wij gaan op weg terug, op naar de Strip, maar rijden eerst langs ons Motel.  Daar hebben wij geluncht en hebben een korte siësta gehouden om wat bij te komen van de warmte. Het is 112 graden Fahrenheit = ruim 45 graden Celsius. Met een nieuw opgeladen accu vertrokken wij richting de Strip. De bedoeling is eerst “Caesars Palace”, daarna “The Mirage” en tenslotte “The Venetian” te bezoeken. Dan op de terugweg langs Down Town Las Vegas. Het is uiteindelijk alleen maar Caesars Palace geworden. Wat een pracht en praal hier allemaal. De ene zaal en plafond nog mooier dan de andere. Overal staan beelden van torso’s van Romeinen. In een van speelzalen zit ook een zaak van Gordon Ramsay met een van zijn befaamde restaurants. Het zwemparadijs was een oase, wij mochten als uitzondering wat rondlopen bij de Pools. Een grote horde mensen genoten van wat eten en drank terwijl zij in het water zaten. De oppervlakte binnen zo’n Hotel is zo groot dat je goed moet opletten waar je loopt, waar de auto terug te vinden is etc. Ook was er een heuse show “The Fall of Atlantis” was zeer de moeite waard. Bij Gordon heb ik een beefburger genomen volgens Judith de beste van heel Las Vegas. Volgens mij kijkt zij wat te veel naar de kookprogramma’s…… Maar zij had gelijk. Down Town is ook een drukke stad met vele attracties. Moe gingen wij weer naar ons Motel terug. Snel naar bed morgen vroeg op. De wekker staat op half zes !!!!!!!!!!!!!!!!

Zaterdag 19 juli: ( 16 km Las Vegas naar Airport ) overn. Arizona Charlie's Boulder Casino 

Na een korte nacht de spullen verzameld en ingepakt. Om half zeven vertrokken wij richting airport. Op zich is die niet zo ver weg, je ziet de vliegtuigen landen en opstijgen overal vanuit Las Vegas. Soms lijkt het alsof ze in de stad landen. Jill ingeleverd en zij werd goedgekeurd. Bij het inchecken van de bagage werd er bezwaar gemaakt omdat mijn koffer veel te zwaar was. Wij hadden samen niet te veel gewicht, maar dat werd hier niet gepikt. Het was een heel gedoe om bagage over te hevelen maar uiteindelijk lukte het. Toen wij doorliepen richting gate kwamen wij er achter dat wij pas om 11.15 moeten boarden. Wat blijkt onze vlucht naar Detroit vertrekt om 11.55 uur. Hoe dom kan je zijn………. Maar als voordeel heeft het wel dat je relaxt de procedures van het inchecken kan doorlopen. Het wordt nog spannend of wij onze stoelen als handbagage kunnen meenemen. Wij zullen zien. Hierbij sluit ik ons verslag door Canada en Amerika. Wij hebben genoten.