2015 - 03 (5) VIETNAM / CAMBODJA: Saigon - Phnom Penh - Kampot - Siem Reap

Zaterdag 28-2-2015:  Saigon – Phnom Penh

Onverwachts zijn wij door de visa perikelen langer in Saigon gebleven. Maar dat is absoluut geen straf geweest. Wij moesten zelf naar het kantoor lopen vanwaar de bus gaat vertrekken. Dat is maar zo’n 400 meter lopen en de warmte is nog niet in de straten zo vroeg in de morgen. Wat een luxe bus, grote brede leren fauteuils en een ruimte voor de voeten. Menige business class in vliegtuigen zou nog jaloers kunnen worden op deze plekken. Wij rijden in ongeveer een krappe twee uur naar de grens. De bijrijder had bij het instappen van de bus onze paspoorten en het geld voor het visum voor Cambodja verzameld. Groot was onze verbazing dat hij voor iedereen de grensformulieren ging invullen. Met een mooie stapel paspoorten ging hij er vandoor bij aankomst van de grens. Geheel onduidelijk werden wij ook ergens naar binnengestuurd. Wij hadden geen flauw idee wat wij daar moesten doen zonder paspoort. Niemand in de bus sprak Engels. Nou het werd vrij snel duidelijk. Een beambte zat zichtbaar rustig in een afgesloten hok. Er lagen stapels paspoorten voor hem, een van de stapels bleek de onze te zijn. Het was bloedheet binnen en vol met stikkende mensen. Wat een corrupte bende was dit. Herhaaldelijk kwamen er mensen tussendoor om hun paspoort ertussen te leggen waarbij je duidelijk kon zien dat zij bankbiljetten erin hadden gestopt ter omkoping, zij staken er nog bewust uit ook.  Die werden ook met voorrang behandeld. Het betekende dat wij langer moesten wachten op onze stempel om het land te mogen verlaten. Een voor een mochten wij door lopen. Dit heb ik nog nooit eerder meegemaakt. Wij hebben hier een vol uur overgedaan. Meestal is dit zo gebeurd en duurt het normaal langer om het volgende land binnen te komen. Dit ging ook heel bijzonder. De bijrijder was weer snel vertrokken met de paspoorten en wij werden weer naar een deur verwezen. Hier konden wij zo doorlopen en aan de andere kant weer in de bus stappen. Toen iedereen binnen was reden wij weg, zonder paspoorten en zonder bijrijder. Wij reden ongeveer een kwartier tot aan het eerste dorp en daar gingen wij lunchen!! Niemand die wat zei over paspoorten of iets dergelijks. Toen wij weer vertrokken lagen de paspoorten netjes voor in de bus. Onze visum was erin geplakt en gestempeld. Wat een service nu maar afwachten bij ons vertrek of het allemaal legaal is.
Zo wij waren in Cambodja wat een verschil. Een schril contrast met Vietnam. Er ligt overal vuil en plastic langs de weg, de wegen zijn herhaaldelijk over een langer stuk slecht, gaten in het asfalt of geen asfalt. De mensen zijn armoediger gekleed men heeft het duidelijk hier veel armer. Wij zien in de dorpen ook menige bedelaar lopen en dat hebben wij in heel Vietnam bijna niet meegemaakt. Ook miste ik de rijstvelden en zijn er grote stukken land waar niets meegedaan wordt. Verder veel zand langs de weg en overal stof.
Zo’n 60 kilometer voor Phnom Penh komen wij in een dorp waar een verkeersophoping is ontstaan Onze bus rijdt een achteraf straatje in en komt na veel bocht werk weer op de weg te recht. Maar wel vooraan in de file. Het blijkt een ferry te zijn over de Mekong. Ook hier dus corruptie ten top. Bij het binnenrijden van Phnom Penh merken wij ook het verschil, aanzienlijk minder scooters en geen taxi’s maar wel veel Tuk Tuk voertuigen. Wij zien verschillende luxe huizenblokken, die blijkbaar niet zo lang geleden zijn opgeleverd, tussen de verder slecht onderhouden huizen of wat er voor door moet gaan.  De bus wordt al leger en leger en ook wij moeten er vervolgens uit, het blijk het eindpunt te zijn. Heerlijk zo’n overleg van de kant van het buspersoneel. Wij raken in gesprek met een Tuk Tuk chauffeur en die rijdt ons uiteindelijk naar het door ons aangegeven hotel. Er is gelukkig plaats op de benedenverdieping. Onderweg nog gepind bij de ATM, groot was de verrassing dat wij alleen maar Amerikaanse dollars kunnen pinnen. De lokale valuta is Riel en onze chauffeur stopt even bij de markt om wat dollars om te wisselen. Dit zegt al genoeg over het land zelf.

Zondag 1-3-2015:  Phnom Penh

Na een hete nacht en weinig slapen werden wij gewekt door een App van Amber. Gelukkig wij hebben weer contact. De airco werkte niet voldoende maar nadat wij de ramen open gedaan hadden en het dekbed uit de hoes lukte het in slaap te komen. Eerder dan afgesproken stond onze Tuk Tuk chauffeur voor de deur. Wij waren net aan het ontbijten. Het wordt een bijzondere dag.
Ook hier geldt weer een kleine introductie. Tot 1953 was Cambodja ook een kolonie van Frankrijk. Daarna een zelfstandige republiek. In begin 1970 kwam Pol Pot ook een onderwijzer, net als Ho Chi Ming, naar voren. Hij wilde een communistische staat naar voorbeeld van Rusland en China, maar dan alleen een werkende klasse en geen elite. Hij kreeg steun van de plattelands jeugd die, mede door de oorlogshandelingen van de Amerikanen tegen de Noord Vietnamese, ongeschoold waren en geen toekomst hadden. De Vietnamese gebruikte Cambodja voor de aanvoer van allerlei bevoorradingen. Pol Pot kon zo makkelijk veel aanhangers verzamelen en schakelde vrijwel direct de hogere klasse van Cambodja uit. Hij heeft zijn moord praktijken vooral vanaf 1975 vier jaar lang kunnen uitvoeren zonder dat hem een duimbreed in de weg werd gelegd. Rond 1979 zijn de Vietnamese troepen nadat zij zelf de oorlog hadden gewonnen Cambodja binnen getrokken om aan de praktijken van Pol Pot een eind te maken. Zij waren zelf angstig voor de radicale manier van communisme en socialisme in Cambodja. Pol Pot nam hele bevolkingsgroepen mee en bracht deze naar werkkampen op het platteland om het land te bewerken o.a. in de rijstvelden. En iedereen die niet mee wilde werken werden gevangen genomen en naar de ruim 200 killingsfields all over Cambodja gebracht. Zo zijn er in tien maanden tijd vijf miljoenen mensen ruw vermoord.
Phnom Penh is vooral de moeite waard om een van de bekendste Killingsfields en verder ook de Tuol Sieng gevangenis te bezoeken. Dus dit zijn dan ook onze targets voor vandaag. Geheel luxe zittend in een gemotoriseerde Tuk Tuk rijden wij door het verkeer van de hoofdstad. Het is lang niet zo hectisch als Vietnam maar heeft een andere dementie. De wind waait door ons haar ???? en zorgt ook voor veel stof in de ogen. De straten zijn ook in de stad erg vies en stoffig. Het is een leuke manier van verplaatsen en wij gaan eerst ook nog onze tickets voor morgen kopen. De Killingsfields liggen zo’n 14 km buiten de stad. De wegen zijn over het algemeen slecht. Bij aankomst waren wij verbaast hoe professioneel wij werden geholpen. Beladen met een eigen koptelefoon en dictafoon konden wij op pad. Wat duidelijk was de stem en de informatie. Heel indrukwekkend kregen wij de hele geschiedenis te horen met allerlei ins en outs. Zonder verder ons te beïnvloeden werd ons de feiten duidelijk gemaakt. Je merkte het aan al de andere bezoekers dat een ieder zeer onder de indruk was. Het is ook nog zo kort geleden en overal waar je liep kon je nog restanten van beenderen en kledingstukken vinden. Ik was totaal niet in de mood om foto´s te nemen en heb alles met moeite tot mij genomen. Er was een gedenkteken vol met skeletten van de honderd duizenden vermoorden alleen al hier.
Terug naar de stad voordat wij de Tuol Sieng gevangenis in gaan hebben wij nog geluncht, uiteraard in het Tuk Tuk Restaurant. De gevangenis is ingericht in een hogere school die school was pas geopend in 1970. Pol Pot had niets meer met scholen en opleidingen. In tegendeel hij vermoorde alle high classes. De gevangenis werd gebruikt als tussenstation om hen te martelen en hun een bekentenis af te dwingen ondanks dat zij geheel niets gedaan hadden. Hij wilde hiermee de totale families uitmoorden om revanche tegen te gaan. Zijn motto was beter tientallen onschuldige teveel dan één schuldige te weinig. Wat een monster, onvoorstelbaar hoe is het mogelijk dat je jouw eigen volk zo iets kan aandoen. Iedere persoon werd bij binnenkomst in de gevangenis gefotografeerd. Vele foto’s zijn bewaard gebleven. In het begin ging er s´nachts één transport per week naar de Killingsfields later meerdere transporten per nacht. Hier werden de mensen meestal met de hand, zonder kogels vermoord.
Wij waren behoorlijk onthutst en waren toe aan wat rust om de zaak te verwerken. Gezeten op een terras met een Ankor biertje ging dat redelijk.  

Maandag 2-3-2015:  Phnom Penh - Kampot

Wij zitten ruim op tijd klaar in afwachting van onze minibus die ons zal transporteren naar een van de zuidelijkste punten van Cambodja. Oorspronkelijk zouden wij hier in de buurt aankomen ook vanaf het eiland Phu Qouc in Vietnam. Wij zaten voorin en hadden weer goed uitzicht over de weg voorons. Het duurt bijna een uur voordat het stadsverkeer langzaam minder wordt. Wat een gekrioel is het verkeer ook hier. Komt hoofdzakelijk omdat niemand zich houdt aan de verkeersregels. Zeker als er een “belangrijk” persoon aankomt wordt alles stil gelegd, dit bevordert de oplossing van het verkeersprobleem zeker niet. Kriskras rijden wij verder. Verkeerslichten worden ook hier genegeerd. Links rechts het maakt niet uit als er een gaatje is dan douw je je voertuig daar gewoon in. Wij doen er uiteindelijk drie en half uur over de 140 kilometer. Begin van de middag stappen wij als enige passagiers uit de minibus. Dat betekend wel dat de twee Tuk Tuk chauffeurs mot krijgen over de aanwezige klandizie. Het guesthouse zag er goed uit, zij heeft twee bungalows waarvan er een beschikbaar is. Dat was volgens eigenaresse de enige plek die zij nog had. Is wel wat duurder maar vooruit is wel een keer lekker. Later blijkt als er meerdere personen komen dat zij weldegelijk nog meer gewone kamers heeft. Na de lunch heeft Judith wat gerust en heb ik met een geleende fiets wat sightseeing gedaan door het stadje. Wij hebben een Sunset cruise geboekt op de Kampot Rivier. Wij worden opgehaald door een Tuk Tuk rijder. De boot is niet al te groot en wij zijn maar met acht personen. Er zit een echtpaar bij uit Calgary – Canada en zij vooral heeft veel gereisd. Het is gezellig en wij vergeten soms te kijken en genieten van het uitzicht.  Als de zon langzaam gaat zakken wordt het tijd ons blikje bier te openen die wij, gratis bij de prijs inbegrepen, hebben meegekregen. Het moet gezegd de natuur met de ondergaande zon over de horizon bied vele prachtige plaatjes op. De tijd vliegt voorbij en weldra zijn wij na ruim twee uur varen weer terug bij de kade. In het stadje heerst een heerlijke rustige atmosfeer, relatief weinig toeristen. Restaurantjes te kust en te keur. Wij eten in een Engelse Pub, wat eet Judith – Fish and chips uiteraard.

Dinsdag 3-3-2015:  Kampot

Lekker uitgeslapen. Onze bungalow bevalt ons goed. Hebben eindelijk vakantie lijkt wel, ha ha. Als wij wat “administratie“  hebben afgewerkt vertrekken wij op onze scooter richting rivier. Daar een  heerlijke kop koffie gescoord. Uitvoering zitten babbelen met weer een Canadees stel uit Quebec. Daarna hebben wij op ons gemak het stadje wat doorkruist en het blijkt toch veel groter dan het in eerste instantie lijkt. Vervolgens besluiten wij op weg te gaan en rijden langs de rivier. Gisteren hebben wij verschillende leuke locaties gezien vanaf de boot op de rivier. In een boekje zagen wij Green House zo’n 8 km verderop. Van iemand anders hadden wij ook al van deze plek gehoord. De weg was geasfalteerd dus Judith kon ontspannen zitten achterop. Bij aankomst blijkt al snel wat een juweeltje het is, het lag direct aan de rivier met een terras met heerlijk stoelen. Een lunchplek wonderschoon. Wij hebben heerlijk genoten van het uitzicht. Het was geen probleem om lang te moeten wachten op ons vers klaargemaakte gerecht. Ik had mijn zwembroek meegenomen en dat kwam goed van pas. De rivier was schoon, helder en niet koud. De stroming was te verwaarlozen en ik heb heerlijk liggen dobberen voor bijna een half uur. De zon was heet en weerkaatste op mijn kale bol. In de verte zagen wij donkere (regen) wolken in de bergen. Judith was verwoed een boek aan het lezen, daar ben ik nog niet aan toegekomen. Zal ik wel tijd voor krijgen als ik gepensioneerd ben…..
Tegen vieren stel ik voor om nog wat de andere kant op te rijden langs de rivier. IK had wat gelezen dat daar zoutwinning was en verder een mooi uitzicht over de oceaan. De weg blijkt niet geasfalteerd daar en is regelmatig ongelijk door stenen die er los liggen en uit de harde klei grond omhoog steken. Het is wel de moeite waard vinden wij. De zoutwinning gebeurd in afgebakende stukken grond hetzelfde als bij rijstveldjes. Hier verzameld men het zout die is achtergebleven nadat het zeewater voor een groot gedeelte verdampt is. Dit gebeurd allemaal met de hand, wat zwaar werk moet zijn. Wij leggen het een en ander vast met een video. Wanneer wij weer verder rijden wordt de weg nog slechter, wij hebben half begrepen dat ons doel de Oceaan niet al te ver meer is en dus rijden wij verder. Wij hadden het dus goed begrepen maar het stelde verder weinig voor. Op de terugweg kwamen wij te midden van een uitvaartplechtigheid. Dit was triest maar interessant om te zien. Het blijkt een crematie te zijn. Helaas moesten wij weg omdat het donker begon te worden en wij nog een behoorlijk stuk over de hobbelweg terug moesten.
In de stad blijkt het ons aanbevolen bar restaurant helaas geen eten te serveren vandaag, wegens problemen in de keuken volgens zeggen. Wij hadden gisteren de kok gesproken en die vertelde ons dat hij in twee verschillende restaurants werkte. Wij snapte al niet hoe hij dat kon doen maar nu blijkt hoe hij dit oplost.

Woensdag 4-3-2015:  Kampot

Ontspannen werden wij wakker. Voordat wij op pad gaan moesten wij beslissen of wij vanmiddag de nachtbus nemen of morgen de dagbus naar Siem Reap. Het wordt de dagbus dus kunnen wij nog een nacht blijven in onze bungalow. De ticket is snel gekocht.
Onze scooter staat al klaar maar heeft wel wat benzine nodig. De snelweg nr. 33 richting Kep was snel gevonden. De weg is goed geasfalteerd en het verkeer valt wel mee. Des te lastiger is het als er een auto uit het niets van achter je vandaan komt met een hoge snelheid. Wij hebben twee doelen vandaag een peperfarm en lunchen in Kep bij de markt verse krab met peper. Judith praat er al dagen over…..
Wij stoppen onderweg om de weg te vragen, nou dat werd gelijk een stop van meer dan een half uur. Wij spraken met een “verdwaalde Deen” die hier een hotel runde. Zijn levensverhaal was interessant genoeg om wat langer te babbelen. Voorzien van een laagje cola in onze maag vertrokken wij weer. Ondanks dat wij het verschillende malen hebben gevraagd bleef het vaag waar wij nu moesten afslaan naar de peperfarm. Kilometers te ver hoorde wij van een student die op zijn scooter ons inhaalde. Hij was onderweg naar zijn huis, tijdens de lunch pauze van zijn college. Hij sprak wonderwel perfect Engels. Hier zijn geen peperfarms meer maar wel een grot, daar ben ik gids dat verklaarde ook zijn kennis van de Engels taal. Volgens hem mooie grotten, zeer de moeite waard. Wij waren snel overgehaald, nadat hij ons verzekerde dat er nu in de droge tijd geen vleermuizen in de grot zijn. Zo kan je programma zo maar wijzigen. Wij moesten toch nog wel een paar kilometer achter hem aan rijden, linksom rechtsom etc. De grot was inderdaad zeer de moeite waard en zeker ook nadat hij het verleden erbij vertelde. Rondom en ook gedeeltelijk in de grotten waren  boeddhistische en restanten van Chinese tempels aanwezig. Pol Pot had een gedeelte vernietigd. Doordat de Amerikanen ook hier bombardeerden werden de grotten gebruikt door de bewoners om te schuilen, maar ook de Vietcong soldaten zaten hier verstopt. Als je door de grotten liep, die allerlei grillige vormen had van leisteen, dan kwam je op een soort binnenplein van zo’n 20 x 20 meter. De steile rotswanden liepen kaarsrecht omhoog. Doordat er een grote boom in het midden groeide was vanuit de lucht deze plek niet zichtbaar. De Amerikaanse helikopters vlogen wel over. Verder is hier een Cambodjaanse film en ook delen van de Lord of the Ring ( The Hobbit 2) opgenomen.
Op de terugweg hebben wij opnieuw een poging gewaagd voor de peperfarm en zijn ergens rechts afgeslagen. Na een aantal kilometers te hebben afgelegd, weer gevraagd en ja hoor wij moesten rechtdoor. Uiteindelijk reden wij over een landpad tussen de peperbomen, van niet breder dan 30 á 40 cm, maar zagen geen groot gebouw dus vermoedelijk weer niet goed. Wij zagen een auto staan dus dan maar die richting op. Wat een geluk er waren een zestal personen peper aan het sorteren bij een kleine overkapping van niets. Een meisje (19 jaar oud) was hier toevallig met haar man en sprak heel goed Engels dus werd zij onze gids. Normaal werkt zij in een restaurant een paar km verderop, waardoor zij ook haar Engels beheerste.  Mooier als dit kan je het niet hebben, zij vertelde over de verschillende soorten pepers. De plant groeit langs een paal omhoog en heeft eens per jaar vruchten. De trosjes met de korrels, vergelijkbaar met aalbessen, zijn bijna allemaal groen een enkele is rood en dan nog een paar geel/wit. De hele trosjes worden geplukt en verzameld. Daarna gaan zij handmatig alle rode en geel/witte korrels eraf halen. Het proces verder is rood wordt eerst gekookt en dan gedroogd en geel/witte eerst gedroogd en dan gekookt. De overgebleven trosjes met de groene korrels worden in z’n geheel gekookt en daarna in een keer van de tros geritst. Deze zijn dan binnen een dag of drie zwart geworden. De rode en de geel/witte zijn duurder en smakelijker. Wij hebben al de aanwezige rode pepers opgekocht.
Wij vertrokken op haar aanwijzing de andere kant op. Nou dat werd een rit door allerlei hele kleine boerenbedrijfjes maar zonder een enkele aanwezige. Wij vroegen een scooter die ons tegemoet kwam de weg naar Kep. Groot was de hilariteit dat de man links wees en zijn vrouw rechts. Wij kozen voor rechtdoor. Kep bereikten wij om over vieren, lunchen werd een beetje moeilijk. Maar een vroeg diner kon wel. Judith had eindelijk haar Krab met een paar trosjes groene pepers. Kep zelf stelde niets voor een boulevard waar verder geen bebouwing was alleen een stenen muur. Wij waren blij dat wij in Kampot verbleven. De ruim 20 km terug hebben wij met een snelheid van ruim 65 km snel afgelegd en waren juist voordat het donker werd terug.

Donderdag 5-3-2015:  Kampot – Siem Reap

Vroeg op, ons ontbijt wordt naar onze kamer gebracht om kwart over zes. Zo stipt als men was in Vietnam zo onverschillig en altijd te laat is men in Cambodja. Bijna een half uur later dan afgesproken kwam de tuk tuk voorrijden. Ons vertrekpunt blijkt vlakbij te zijn, de tuk tuk rijdt de hoek om en wat zien wij de Bus…… Hemelsbreed ruim honderd meter van onze bungalow.
Ondanks dat wij te laat werden opgehaald moesten wij nog wachten voordat de bus vertrekt!!  Het eerste traject vandaag is 152 km, op het einde van de ochtend zo tegen half twaalf, rijden wij het busstation van Phnom Penh binnen. Wij moeten wachten tot tegen tweeën voor ons aansluitende rit naar Siem Reap. Het lukt ons weer voorin in de bus te zitten. Nu is het wat verder 319 km, maar ook het wegdek is voor 80 % verdwenen. Er staan acht uur voor dit traject het worden er ruim 2 meer en wij komen om 22.15 in Phnom Penh. De chauffeur moet moe zijn, de wegen zijn in zeer slechte conditie. Overal gaten tot overmaat van ramp krijgen wij ook nog problemen met het groot licht. Wat blijkt de chauffeur is ook een halve monteur. Hij rommelt tot tweemaal toe in de zekeringskast en het help voor tien minuten. Wij moeten verder met klein licht dus de gaten worden heel laat ontdekt. Wij hobbelen dus vaak onverwachts in een diepe kuil. Als wij Siem Reap binnenrijden zijn de meeste winkels gesloten. Wel zijn er bijna overleg massagetenten open. Er zijn gelukkig nog tuk tuk’s in de aanbieding. Als wij ons uitgekozen guesthouse bereiken hebben zij gelukkig nog een kamer.