2015 - 02 (4) VIETNAM: Nha Trang - Dalat - Ho Chi Minh City (Saigon)

Vrijdag 20-2-2015:  Nha Trang – Dalat

Ook Nha Trang is ons weer goed bevallen, wij nemen afscheid van de receptionist en de portier. Gepakt en bezakt lopen wij richting onze bus. Wij zijn wel een (beetje) gek dat wij dit lopend doen, bedenken wij ons achteraf. Het kost hooguit een halve dollar met de taxi. De bus laat niet lang op zich wachten en zelfs vroeger dan gepland rijden wij weg. Nha Trang ligt rondom in de bergen dus kan het niet anders dan dat wij vrij snel gaan stijgen. Het berg opgaan duurt wel meer dan een uur. De weg is meestal goed begaanbaar maar soms is het asfalt verdwenen en zijn er gaten en verder los grind. De rit vertoont prachtige uitzichten over de steeds hoger gaande weg de bergen in. Veelal zijn er beginnende watervallen langs de weg zichtbaar. De bergen zijn over het algemeen groen van de bomen en/of kokospalmen. De valleien zien er allemaal licht groen uit van al het rijst wat er groeit. De rit blijkt maar zo’n 180 km te zijn maar doordat wij door de bergen gaan en soms amper voortuit komen gaat het niet snel. Tegen kwart voor een arriveren wij in Dalat. Eerst dacht ik het zal wel zo’n bergdorpje zijn met twee straten maar nee hoor gelukkig is het een stuk groter en doet het zelfs gezellig en knus aan de eerste indrukken. Een meer vol met “Zwaantjes” Nadat wij hebben ingecheckt in ons hotel gaan wij meteen op pad om te lunchen. Wij zitten blijkt weer centraal in het stadscentrum. Een grote (dag) markt is weer in volle gang. De zee(schelp)dieren liggen allemaal netjes opgestapeld. Ook zijn er veel aardbeien en bloemen te kopen. Deze artikelen zijn beroemt vanuit deze omgeving. Onderweg hebben wij de overdekte kassen gezien met deze lekkernijen. Wij lopen door naar het Xuan Huong Lake,  hier komen wij vele stelletjes tegen, meestal jong, die langs de oevers slenteren. Dalat ligt verscholen midden tussen de bergtoppen en is vanouds een welkome toevluchtsoord voor de warmere steden rondom. Overdag is het heerlijk maar s’ avonds koelt het snel af. Het wordt ook wel “honeymoon town” genoemd. Onvoorstelbaar veel mensen willen foto’s met ons samen. Wij moeten maar de nieuwe uitgaven van “Vogue Asia” in de gaten houden of wij er in staan.
De oude koloniale huizen uit de Franse tijd staan hier nog te kust en te keur. Op de weg terug naar ons hotel hebben wij nog de bus geboekt vanaf hier door naar Saigon. Het was een hele klus alle bussen  zijn vol op de 23ste ondanks dat er bijna elk uur een vertrekt.  Uiteindelijk vinden wij nog een plekje in de bus van de 22ste , vertrek zes uur s’ morgens. Dus na vandaag nog maar een dag hier. Wij hebben gelijk een excursie geboekt voor morgen zodat wij nog wat kunnen opsnuiven van deze mooie stad en omgeving. Terug in het hotel lonkte de sauna en jacuzzi mij op de vierde verdieping. Dat ging niet helemaal goed, Ik had net de jacuzzi verlaten met mijn natte voeten op de gladde tegels en wilde de drie treden tellend stenen trappetje af. Ik gleed achterover en landde op mijn rug op de bovenste tree en gleed verder naar beneden. Het is nog niet helemaal duidelijk maar het lijkt allemaal mee te vallen. Twee grote blauwe plekken tekenen zich af op mijn onderrug en ook een op mijn rechter pols. Deze passen mooi bij mijn blauwe grote teen die ik eergisteren heb opgelopen bij het lopen op de stoep in Nha Trang.
Dat is dus nummer drie na mijn hoofdwond , die inmiddels overigens helemaal genezen is en zelfs geen litteken heeft achtergelaten. Hopelijk blijft het hier nu bij……..driemaal is scheepsrecht.

Zaterdag 21-2-2015:  Dalat

Heel goed geslapen maar enigszins stijf werd ik wakker. Ik denk dat mijn geluksbandje van Mama Sung van de Mong tribe in Sa Pa, die ik nog steeds om mijn pols draag,  mij goed heeft gedaan. Wij gaan ontbijten en ik maak een uitzondering SVEN ik ga wat vertellen over het ontbijt. Wat een uitgebreide tafel vol met producten, brood, ham, kaas, keuze voor een ei, yoghurt, 5 verschillende soorten vers fruit, passionfruit juice, koffie, thee pindakaas en jam. Wat ontbreekt er????? Dit is een van de beste ontbijten van mijn hele ruim 40 jarige reisperiode…..
Wij werden vroeger opgehaald dan verwacht. Tjam onze reisleidster die wij gisteren al ontmoet hadden was er zelf. Tjam is een erg levendige, jonge Vietnamese vrouw van 25 jaar oud. Zij kan heel goed Engels en het zal blijken kan alles heel duidelijk uitleggen een zeer kundige leuke meid. Nog 7 andere mensen opgehaald en wij konden vertrekken. Ik ga niet chronologisch alles opsommen wat wij gedaan hebben, dit is wel ook een uitzondering dat wij zo’n georganiseerde tour doen. Het is ons geenszins tegengevallen en hebben van bijna alles genoten. Allereerst was het landschap rondom Dalat heel afwisselend. Het weer heeft hier geen vier seizoenen per jaar. Maar vier seizoenen per dag, s’ morgens, s’ middags en s’ avonds zijn allemaal heel verschillend. Het is bijna het hele jaar droog op de maanden oktober t/m december na, dan regent het bijna onafgebroken. Veel bloemen alom het blijkt dat hier bijna alle bloemen vandaan komen voor heel Vietnam en ook is nog export. Datzelfde geldt ook voor de koffie, Vietnam is het derde grootste land ter wereld voor export van koffie, na Brazilië en Colombia. Verder is er ook nog iets wat ik nog nooit eerder gehoord heb, een deel van de koffie wordt geproduceerd door bemiddeling van civet katten. Zij eten de ruwe koffiebonen en zijn daar heel selectief in, zij zoeken de lekkerste eruit. Hierna blijft het middelste deel, de harde boon achter in hun maag. Daar blijft die dan voor een uurtje of vijf en door de speciale enzymen worden deze smakelijker. Vervolgens poepen zij die weer uit, de proppen worden daarna gedroogd en van elkaar gescheiden. De nog aanwezige schil wordt verwijderd en daarna gebrand. De smaakt aanzienlijk verrijkt en de verkoopprijs is inmiddels bijna viermaal zo duur geworden. Dit gebeurd maar tijdens 4 maanden per jaar. Een Pagoda stond op het programma en die was ook de moeite waard, incl. de happy Buddha. Verder een zeer de moeite waard zijnde waterval genaamd de Elephant Waterval. Het pad naar beneden was echt werken over ongelijke rots uitstekels. Maar het grootste probleem waren de vele andere meestal Vietnamese toeristen. Beneden was het gelukkig de moeite waard geweest, het zicht op de waterval was enorm. Een perfecte lunch, ik moet zijn aangekomen na ook al zo’n ontbijt. Onderweg nog gestopt bij een krekelfarm, een zijde fabriek met uitleg over de zijderupscocon en gestopt bij een traditionele oorspronkelijk nomadisch levende bevolkingsgroep. Vervolgens ook nog naar het oude spoorweg station in Dalat uit de Franse tijd , helaas is er nog maar een klein deel van de rails, de rest is weggebombardeerd door de Amerikanen. Tot slot een van de leukste dingen “Crazy House”, het is inderdaad fantastisch, apart en bijzonder leuk architectonisch in elkaar gezet. Met Efteling achtige vormen klim je alle kanten op. Elk moment zie je weer een andere bijzondere element van het gebouw. Een zeer uitgebreide en gevarieerde tour was hierna beëindigd en Tjam heeft ons netjes afgezet bij ons Dreams Hotel. Ik heb het aangedurfd om nogmaals de sauna en jacuzzi in te gaan. Als een happy Buddha kwam ik beneden om Judith op te halen voor een loopje door onze straat met aansluitend ons diner.
Het is inmiddels 21.35 en ik  ga ook onder de wol, morgen weer om 4 uur op, 5 uur worden wij opgehaald en om 6 uur vertrekt de bus.

Zondag 22-2-2015:  Dalat - Saigon

Mijn rug is nu heel stijf geworden. Blauwe plekken nemen af. Wij staan klaar als de bus ons komt ophalen. Dit is alleen de ophaal service en blijkt geen minibus te zijn maar een hele grote bus. Het zal duidelijk zijn waarom deze nodig is omdat hij langzaam aan helemaal gevuld gaat worden. Het geeft ook de nodige problemen omdat zo vroeg in de morgen er veel auto’s en bussen geparkeerd staan in de smalle straten van Dalat. Op een gegeven moment staan wij dan ook helemaal vast en kunnen niet voor en achteruit meer. Wij staan zeker een twintig minuten vast tot dat de chauffeur van de geparkeerde bus is opgetrommeld. Niemand is in een stress lijkt wel en het gaat allemaal heel gemoedelijk. Kunnen wij nog veel van leren. Uiteindelijk komen wij maar een paar minuten over zes aan bij het busstation waar wij allemaal moeten overstappen in onze eigen bussen. Voor ons is dat een volledig nieuwe bus. Gelukkig maar omdat ik er achter was gekomen dat onze gereserveerde nummers in de oude bussen onmogelijke plekken waren, zeker met mijn rug nu. In de nieuwe bus was dat blijkbaar ook onderkent en bestonden deze plekken niet meer. Wat nu… wij hebben omdat wij vroeg in de bus waren beide een mooie plek “genomen” aan de raamzijde. Deze plekken waren uiteraard vergeven aan andere passagiers. Het gaf een hele trammelant maar wij zijn blijven zitten. Wij voelde ons wel schuldig maar vonden ook dat wij in ons recht stonden omdat onze plaatsen niet aanwezig waren. Een passagier ging op de plek bovenin die blijkbaar voor ons nu waren vrijgehouden. De ander passagier is denken wij “kwaad” de bus uitgegaan! Wij waren de enige niet Vietnamese passagiers in de hele bus. De luxe bus was verder uitstekend. Er werden slippers uitgedeeld bij de twee stops en wij kregen allemaal een mooie deken en een fles water. Dalat was toch veel groter dan dat ik voor mogelijk had gehouden. De omgeving was weer heel bergachtig maar gelukkig hoefde wij geen grote passen over dus ging het vrij snel. De afstand was ongeveer 220 km en de geplande 8 uur hebben wij niet gehaald, het was zeker een uur korter.
Saigon eigenlijk nu Ho Chi Minh City maar dat wordt door de meeste bewoners toch nog steeds Saigon genoemd. Het is een grote stad met zelfs grote brede wegen bij het binnenrijden van de stad. Wij rijden door verschillende wijken en het geeft gelijk een leuke indruk. Bij aankomst bij het busstation weer de nodige perikelen bij de overstap in een taxi. Het gaat wel steeds soepeler omdat je weet wat voor taxi je moet hebben en niet degene die direct naast de bus staat. Judith heeft een hotel op het oog in district 5, het backpackers walhalla met verschillende straten vol met hotels, restaurants etc. Die blijk vol te zijn. Maar een alternatief is snel gevonden. Rest van de middag wat rondgelopen en gerelaxt. O ja ook nog een excursie naar de Mekongdelta geboekt voor overmorgen.

Maandag 23-2-2015:  Saigon

Vandaag is een “werkdag” dat betekend de planning uitzoeken van hoe nu verder? Wij hebben besloten dat wij gaan proberen om een visum te bemachtigen bij de Indiase Ambassade. Dat betekend kijken wanneer wij in India zullen zijn. Dollars bemachtigen omdat die nodig zijn voor de visa kosten. Geld pinnen en vervolgens omwisselen in dollars. Wij komen aan bij de Ambassade per taxi om even over half elf en de ambassade blijkt open te zijn tot 12 uur. Het visum duurt 5 werkdagen en kan vrijdag klaar zijn als het lukt om de zaak nu vandaag nog in te leveren. Maar wij moeten eerst zelf de formulieren digitaal invullen en printen ergens……. Zij zijn niet behulpzaam met faciliteiten. Er werd verwezen naar de koffieshop aan de overkant. Dit blijkt een familie gebeuren te zijn met een minimale ruimte maar wel met een computer en printer in de keuken annex huiskamer meer niet. Helaas zat er een Franse dame gespannen bezweet zich uit de naad te werken om het voor elkaar te krijgen. Zij blijkt al twee dagen bezig te zijn. Daar kunnen wij niet op wachten. Judith had zo juist in de taxi gezien dat er een Novotel hotel vlakbij was. Ongelofelijk wat was men daar behulpzaam. Eerst gestart op twee Apple computers maar vanaf daar moesten wij dan de bescheiden doormailen aan hun om te printen via onze e-mailadressen. Gelukkig hadden wij snel in de gaten dat het een probleem veroorzaakte onze Hotmail adressen werden geweigerd als zijnde niet bekend op die computers. Men kwam al snel met een andere optie dat betekende wel dat het één voor één moest gebeuren. Er werd voor ons in de tussentijd gekopieerd en om vijf voor twaalf konden wij vlug terug naar de ambassade. Wij werden nog binnen gelaten.  De Française is het nu blijkbaar ook gelukt om het in te leveren, nog steeds onzeker rent zij rond. Wij moeten wachten en het wordt in behandeling genomen. Wij mogen het vrijdag weer  ophalen, wat voor ons eigenlijk een dag te laat is omdat wij donderdagavond met een nachtbus willen vertrekken naar het zuiden. Maar dat bekijken wij donderdag wel. Wij vragen hem naar de mogelijkheid voor donderdag en hebben een vriendelijk gesprek waarbij hij zelfs gaat glimlachen. Afwachten dus verder maar.  Nu kunnen wij de optie Cambodja – Laos – Thailand verder vergeten.
Als wij terug zijn de ons guesthouse begint de klus om de verschillende vluchten uit te zoeken en te boeken. Gisterenavond al wat gecontroleerd en het bleek dat het allemaal anders was dan dat ik al eerder had bekeken thuis. Ook nu weer was er weer veel veranderd ten opzichte van gisterenavond. Tijdens het boeken werd ik terwijl ik alles had ingevuld ook weer er uit gegooid omdat de vlucht niet meer beschikbaar was!! Enkele uren verder konden wij opgelucht ademhalen.  Nu maar duimen dat het visum wordt verstrekt…..
Rest van de middag en avond weer gerelaxt want de bijzondere toeristische bezichtigingen in Saigon kunnen wachten tot eind van de week als wij terug zijn uit de Mekong delta. s’ Avonds Saskia weer geprobeerd te bellen, wat nu wel lukte. Het was heel leuk haar stem weer even te horen.

Dinsdag 24-2-2015:  Saigon – Can Tho

Om kwart over acht worden wij opgepikt bij ons guesthouse. Wij hebben alleen onze kleine rugzakken bij ons, de rest laten wij achter in Saigon in ons guesthouse. Er zijn twee bussen beide bijna zo goed als vol,  Judith en ik mogen voorin plaatsnemen naast de bestuurder. Wel wat krapper maar wel met een fantastisch mooi uitzicht door het voorraam van de bus. Als wij Saigon uitrijden rijden wij gelijk weer een andere plaats binnen, het is steeds rijden door een bebouwde kom. Het inkomende verkeer wordt gekenmerkt door duizenden scooters. Op een inwoners aantal van ruim 90 miljoen mensen rijden er ruim 37 miljoen scooters dat is dus 1:3. Het zijn dus permanent scooters en af en toe een vrachtwagen of bus en heel summier een personenauto. Volgens zeggen alleen in Saigon al 5 miljoen scooters. Het is zo druk omdat Saigon weer vol gaat lopen van de vertrokken bevolking tijdens de Nieuwjaars festiviteiten. Zo af en toe is er geen bebouwing en dan wordt dit opgevuld met licht groene vlaktes vol met rijst. Deze tocht is er op gericht zo veel mogelijk zicht te krijgen op de monding van de Mekongdelta. De Mekong rivier is 4900 km lang en stroomt vanuit China naar Vietnam en passeert in de tussentijd 4 andere landen. Myanmar, Thailand, Laos en Cambodja. Onze eerste stop is in My Cho zo’n kleine twee uur rijden. Wij varen met een wat grotere gemotoriseerde boot naar verschillende eilanden over een van de uitlopers van de Mekongdelta. Zo krijgen wij een redelijke indruk van het leven van de bevolking in dit deel van het land. Wij maken kennis met allerlei producten die hier gefabriceerd worden. Zoals Rice wine, coconut candy, honey en coconut oil, diversen fruitsoorten. Op een van de eilanden werden wij ingeladen in een pony karretje, wij zaten met drie personen erin en toen kwam er nog een mollige dame uit Noorwegen bij dat was iets te veel. De pony kon nog net op zijn poten worden gehouden. Onze gedachten gingen uit naar het verhaal van Max in India. Nadat zij weer was uitgestapt reden wij weg en reden zo’n 500 meter en keerden toen terug. Het was ons geheel onduidelijk wat het moest voorstellen. Bij navraag bleek dat het de bedoeling was dat wij wat zagen van de locale bevolking……..
Bij terugkomst op de vaste wal reden wij verder met onze bus richting Can Tho. Een rit van even ruim honderd km waar wij ruim twee uur over zouden doen. Los van de stops onderweg. Om de verwarring nog wat aan te wakkeren moesten wij ook nog verwisselen van bus. Tijdens de lunch stop kon je na het standaard menu, wel lekker, verder kiezen aldaar uit relaxen in een hangmat, fietsen of krokodillenvissen!! Er was verder een podium waar een show werd gegeven o.a. acrobatiek. Er was een dame die met vuur jongleerde, een ander draaide een spiraal door de neus erin en de mond eruit. Weer een ander kreeg twee spijkers in zijn borstkas en twee in zijn rug en verder een haak met kettingen eraan in zijn adamsappel, heel bizar. Het viel ons op dat er heel veel Vietnamese waren die de show bewonderde. Ook op onze excursie waren meer dan de helft Vietnamese toeristen. Toen wij in Can Tho aankwamen was het al donker, ons hotel was buiten het centrum en was volledig nieuw, 1 maand oud. Het was een welkome verrassing zo’n mooi hotelkamer te krijgen voor die prijs. Zijn nog even meegereden naar het centrum, daar was het heel gezellig en versierd met mooi straatverlichting. Enkele gingen dineren en met de taxi terug, wij hadden geen honger doordat wij onderweg van alles geproefd hadden. Wij hebben de sfeer wel een beetje kunnen opsnuiven maar ondanks dat het te kort was toch mee teruggereden naar ons hotel.

Woensdag 25-2-2015:  Can Tho – Saigon

Helaas moesten wij al weer vroeg op. Zes uur ontbijt…… Wij gingen gelijk door naar de haven van Can Tho en werden verzocht plaats te nemen in een boot. Er was ruimte voor ongeveer 40 man, dus de boot werd bijna geheel gevuld door ons buspassagiers. Wij vaarden over een vrij brede tak van de Mekongdelta en kwamen al snel terecht midden tussen de boten van de Floating Market. Er zijn grote en kleine boten met allerlei producten die over worden geladen van de een in de andere. Er vaarden ook kleine boten tussen door om allerlei etenswaren en drinken te verkopen aan de toeristen maar ook aan de bemanning van de handelsboten. Het is een kleurrijk geheel. Al hoewel dit een kleine versie is, in vergelijking met mijn herinnering aan de Floating Market in Thailand uit 1982. Daarna  door naar een plantage vol met allerlei fruitsoorten. Het is altijd goed om uitleg te krijgen over allerlei fruitsoorten en zeker als je op het einde ook wat te proeven krijgt. Het volgende programma punt was een kleine onderneming die Rice noodles maakte van een mengsel van Tapioca wortels en rijst. Wij kregen het hele proces te horen en op het einde mochten wij het proeven. Het is heel smakelijk en ondertussen worden er lokale liederen vertolkt, ter kennismaking aan de oorspronkelijke cultuur. Terug in de stad Can Tho konden wij op eigen gelegenheid gaan lunchen. Daarna ruim drie uur terug rijden naar Saigon. Onder de Vietnamese passagiers, merkten wij later, werd besloten om te collecteren zodat er genoeg geld was om de bijdrage voor een de tolweg te kunnen betalen.
Er was daardoor nog tijd genoeg over om heerlijk te genieten op een terras met een biertje. O ja ik zal nog wat details vertellen over het dagelijks leven hier in Vietnam. Die je, als je hier een paar weken rondreist, vaak al niet meer opvallen.
- Terwijl wij op een terras zitten wordt er bv een scooter geparkeerd op de stoep naast ons tafeltje, waar wij aanzitten, en de scooter leunt vervolgens bijna
   tegen onze tafel aan. Dat is een gewone zaak hier.
- Ook rijden er een stel scooters over de stoepen en men durft dan ook nog te toeteren naar voetgangers.
- Menige keer rijdt men rustig met de scooter aan de trottoirzijde op de weg tegen het verkeer in, omdat men nog niet wil of kan naar de overkant.
- In Dalat liepen wij op straat en ging de voordeur open bij een hotel en reden er zo drie scooters naar binnen….
- Overal in het centrum kom je parkeergarages tegen. En toen ik er een keer tijdens de lunchtijd in keek zag ik 3 auto’s staan en een paar honderd scooters…..
- Op de terrassen staan meestal maar heel kleine stoeltjes en tafeltjes ( dit zijn bij ons de kinderstoeltjes etc.)
- Stoplichten worden zelden opgevolgd en meestal is het recht van de sterkste die geldt. Het gaat meestal goed, wij zien ook maar een paar incidenten en maar
  een aanrijding.

Donderdag 26-2-2015:  Saigon

Uitslapen, dus wakker worden wanneer je wilt, dat is pas vakantie. Vandaag gaan wij kijken of wij ons paspoort kunnen ophalen en het visum geregeld is. Officieel kan dat pas morgen. Als het vandaag lukt dan kunnen wij onze plannen maken. Wij denken er over om niet meer naar het eiland Phu Quoc te gaan. Om meerdere redenen, de belangrijkste wij hebben niet zo veel tijd meer over om er heen te gaan, het een plek waar je veel strandleven hebt snorkelen etc. wat ons minder trekt en de overnachtingen zijn minimaal 2x zo duur. Als wij ontbeten hebben is het al half elf en aangezien de meeste te bezoeken interessante plekken in Saigon sluiten tussen de middag moeten wij opschieten. Wij besluiten te gaan lopen naar de ambassade omdat die ook dicht bij het War museum ligt. Het verkeer ( lees scooters) is verdubbeld t.o.v. een paar dagen terug. Het valt ons mee om even over elven zijn wij bij de ambassade van India. Juist bij het binnengaan komen wij de Française weer tegen die net weer weg gaat. Het stoom kwam nog steeds uit haar oren: “Ik moet morgen terug komen want dan is het pas vrijdag zegt hij.” Wij hebben geen idee maar het lijkt alsof zij dagelijks hier aanwezig is…… Wij vermoeden dat het nu wat moeilijker is voor ons om onze visa een dag eerder te kunnen ophalen. Aarzelend lopen wij naar binnen en zien de glimlach op het gezicht van de beambte als hij ons ziet. Hi, zegt Judith tegen hem heb je een fijne dag. Ja zegt hij en morgen als ik jullie weer zie dan is mijn dag weer fijn. Ons gesprekje gaat wat op en neer en uiteindelijk breng ik het argument van de dubbele visumprijs voor Judith naar voren en hij lacht weer, en zegt oké ga maar zitten dan print ik ze. Het duurt nog even maar dan hebben wij zowaar onze paspoorten weer in onze handen met visums.
Buitengekomen realiseren wij ons dat het uiteindelijk toch redelijk soepel en snel is gegaan. Hebben gisteren ook gehoord dat je sinds kort bij de grens voor 45 dollar je visum kan krijgen maar dat zou niet gelden voor Engelse paspoorten!! Moet nog maar zien wat daar van waar is.
Het is inmiddels te laat om naar het Warmuseum te gaan die sluiten om 12.00 tot 13.30. Een lunch dan maar. Wij vinden een restaurant waar het een genot is om te zitten en te eten. Buiten de vriendelijke bediening was het kwalitatief een topper. Volgens Judith een lot uit de loterij. Haar tonijn salade was dan ook de beste die zij ooit gegeten heeft.
Op naar het museum. Wat moet ik daar over schrijven? Het hele museum bestond uit wat de Amerikanen allemaal hebben uitgevreten hier. Dat was niet mis uiteraard. Ondanks dat het eenzijdig wordt belicht, wordt je wel met de neus op de feiten gedrukt. Onvoorstelbaar wat zich hier heeft afgespeeld. Kan mij nu ook veel meer voorstellen dat de teruggekeerde soldaten helemaal doorgedraaid waren. De beelden die hier vertoond worden spreken boekdelen. Iedereen, niemand uitgezonderd, was totaal overdonderd bij vertrek uit het museum en het is zeker diep binnengedrongen bij een ieder. Het is des te duidelijk dat het onvoorstelbaar was dat een buitenlandse macht zich is gaan mengen in een binnenlandse oorlog. Uiteraard speelde de koude oorlog een grote rol maar toch. Wat het meeste mij raakte was het gebruik hier van de chemische middelen Napalm, fosforbommen, Agent Orange. Zeker omdat het nog steeds niet erkend is dat het is gebruikt. En de gevolgen die het gebruik hiervan heeft gehad en nog heeft. Des te groter is ook mijn bewondering voor de wederopbouw hier in Vietnam. Uiteraard is het niet politiek in orde en is het nog steeds socialistisch bijna alles is in handen van de politieke macht.
Wij zelf zijn er ruim twee en half uur geweest en waren toe aan een biertje op een terras. Dat is makkelijk je spoelt het van je af meer keus hebben wij ook niet. De dag eindigde met een rum cola in ons favoriete restaurant bij ons in de straat.

Vrijdag 27-2-2015:  Saigon

Onze laatste dag hier. Wij hebben nog drie dingen op  “ons” programma gezet. Het Reunification Palace (oorspronkelijke Presidentiële Paleis), het Postkantoor en de kathedraal Notre Dame.
Ondanks dat Saigon een hele grote stad is kunnen wij alles lopend afleggen. Wij zitten in een heel goed gedeelte van de stad. Dat heeft Judith weer goed voor mekaar geregeld. Wat blijkt alle drie de te bezoeken zaken liggen ook allemaal vlakbij onze Indiase Ambassade en het Warmuseum. Wij hebben via een andere weg gelopen en ook dat was leuk. Onderweg kwamen wij het Italiaanse stel tegen van de excursie naar de Mekongdelta. Zij was in haar gezicht gewond. Haar tablet was gisteren door een scooterbijrijder uit haar handen geritst. Gevolg tablet weg en zij lag languit op de stoep. Gisteren is Judith nog gewaarschuwd door de touroperator medewerkster om haar halsketting af te doen. Dat is wel toeval.  Het Presidentiële Paleis blijkt zeer de moeite waard te zijn. Hier zijn de Noord Vietnamese troepen op 30 April 1975  naar binnen gereden met hun tanks en dat betekende het einde van de oorlog. Er staan ook nog steeds twee tanks net voorbij het hek om een ieder op de feiten te drukken. Wij hebben nog niet vaak eerder zo’n ruim opgezet paleis gezien. Van buiten niet echt voorzien van de nodige pracht en praal maar van binnen heel ruim. De zalen zijn allemaal te bezichtigen en zijn een voor een ook allemaal ingericht. Alles heel praktisch. De President heeft hier niet alleen zijn woonvertrek van gemaakt maar de regering was hier ook gevestigd. In de kelder waren bunkers aangelegd door de Amerikanen en ook zij hadden daar hun commando centrum met alle communicatiemiddelen. Op het dak was een helikopter landingsplaats, vanaf hier had je ook een mooi uitzicht. Tegen twaalf uur werden wij er uitgezet. Het was sluitingstijd en daar houdt men zich strikt aan. De temperatuur is vandaag heel verstikkend en wij besluiten te lunchen in dezelfde tent van gisteren. Dit was uiteraard weer een genot. Na de lunch door naar de Notre Dame, helaas konden wij daar niet naar binnen, ging pas om 15.00 uur weer open. Wel konden wij in het postkantoor, de architectuur was nog van in de 18de eeuw en was sterk vergelijkbaar aan Magna Plaza ( ons eigen oude hoofdpostkantoor.) Binnen waren alle loketten nog in functie, wij konden niet meer de Poste Restante terugvinden, die hier ongetwijfeld ook heeft moeten bestaan. Via de overdekte markt terug naar ons hotel. Tijdens ons diner op een van de terrassen kwam Malte aanlopen, de Duitse jongen vanuit Sa Pa. Het was leuk hem weer even te spreken. De wereld van backpackers is klein. Wij zijn klaar om Vietnam te verlaten morgen. Het is ons heel goed bevallen.