2019 - 05 (3) JORDANIË - HET BLIJFT VERBAZEN TOT SLOT WADI RUM & DE DODE ZEE.

Vandaag een rustige ochtend, wij hebben besloten om tegen de middag pas te vertrekken. Wadi Rum is een kleine 100 km ten zuiden van Petra maar wij gaan eerst nog even naar “Little Petra”. In verhouding gaan hier weinig toeristen naar toe. Het is hier vlakbij maar enkele km rijden. Het lijkt op zijn grote broer net als in Petra fungeert een smalle kloof, van zo’n 325 meter, als toegang tot het dorp. Via trappen kan ik omhoog klimmen, waarna ik uitzicht heb over de omringende woestijn. De gebouwen zijn niet zo rijk gedecoreerd als in Petra. Maar in een gebouw het “Painted House”  is aan het plafond wat restanten van fresco’s te zien.
Een klein uurtje later gaan wij door op weg naar “The Valley of the Moon” het maanlandschap van Wadi Rum. Jordanees grootste en indrukwekkendste woestijn. Een doolhof van monolithische rotsformaties van zandsteen en of graniet. Het is even onduidelijk waar wij ons moeten melden. Na een stempel op onze Jordan pas te hebben laten zetten in het Visitors Center worden wij gebeld met het verzoek waar wij zijn. Een chauffeur staat in het dorp z’n 6 km verderop op ons te wachten. Wij kunnen ook niet verder met onze “Franse” vriend, de zandbak begint meteen na het dorp.  Wadi Rum dompelt je onder in een landschap dat kleineert, maar vooral ook inspireert. Je moet het zien om te geloven. De rotsen van allerlei vormen worden omsingeld met mooi zacht roze gloed van zand. Wij rijden een klein half uur om ons tentenkamp te bereiken. De temperatuur is gestegen tot tegen de veertig graden. Gelukkig waait er een lekker windje. Het is stil in “ons” kamp, nog geen andere toeristen te bekennen. Onze tent, wat overigens meer op een klein huisje lijkt, voor de nacht is een plaatje. Overnachten in een tentenkamp in de woestijn klinkt misschien vrij primitief. Twee lekkere bedden lonken ons al, wat afzien…..
Wij realiseren ons dat wij te gast zijn hier. Het is nu het thuis voor bedoeïenen, een voormalig nomadenvolk dat tegenwoordig de toerist met open armen weet te ontvangen. Wij mogen even snuiven aan het ruige leven in deze vreemde rotswoestijn. Want de opties zijn legio.
Al snel arriveren er andere gasten. Het is een jong koppeltje uit China. Amper de reistaal Engels machtig zijn zij alléén maar geïnteresseerd of er hier Wifi aanwezig is. Vlak naast ons is een luxe kamp met ensuite tenten en dito gasten.
Wat horen wij, een zoemend geluid van een drone, die boven ons hoofd en de luxe tenten heen scheert. Deze blijkt van hun te zijn. Meerdere verzoeken van de buren om te stoppen worden genegeerd. Pas nadat met de politie wordt gedreigd dimde hij in. Zij zijn verder vrij a sociaal en zij hebben bijna geen contact meer met ons gehad. Gelukkig komt er nog een jong stel, Desi & Henri uit Duitsland. Een aangenaam gezelschap en gezamenlijk hebben wij de zonsondergang bekeken.
Eenmaal beneden hebben we toch wel honger gekregen. Een beetje geheimzinnig worden we meegenomen naar een grote hoop zand met een vuurtje eronder. Wanneer er driftig gegraven wordt, blijkt al snel dat hier een deel van ons diner op traditionele wijze bereid wordt. Enkele schalen vol vlees, aardappels en groente worden vol trots meegenomen en in no-time wordt er een geweldig buffet voor ons klaargezet vol met Jordaanse specialiteiten. Het is zonder twijfel één van de lekkerste maaltijden van deze hele reis en we hebben echt genoten van al het heerlijke eten.
Na het diner zitten wij vieren bij het open kampvuur, de twee Duitsers moeten beslissen wat zij gaan doen morgen. Een tocht per jeep, kameel of te voet? Zij besluiten om met ons mee te gaan op de 4WD jeeptocht. Ondertussen genieten wij van de mooie kleuren van de vlammen in het houtvuur en de prachtige sterrenhemel. 

Al vroeg op om de zonsopgang gade te slaan. Het valt een beetje tegen, wij hadden meer kleur verwacht op de rotspartijen rondom ons kamp. Judith was waarschijnlijk de enige die de prachtige kleuren paletten heeft bewonderd, lekker liggend in haar bed. Tegen negenen stappen wij in de 4WD pick-up. Het is al best warm, wiegend en kreunend als een oude veerboot verkennen we de zee van zand. De zandbak ligt vol met rotspartijen van allerlei vormen en maten. De een na de andere vergelijkenis wordt gemaakt met dierfiguren.
Ik beklim menige rotspartij samen met de twee Duitse jongelui. Ineens is duidelijk waarom die lange hoofddoek die de bedoeïen dragen erg nuttig kan zijn. Het zand vliegt ons om de oren. Een loeiende wind steekt ongekend snel op en gaat weer net zo snel liggen. Verschillende wervelwinden passeren ons pad vandaag.
Bij de meeste bezienswaardigheden zijn er ook bedoeïen tenten, waar gratis thee wordt geschonken en waar wij ons luxe lunchpakket mogen op eten. 
Ik zal jullie maar een paar stops nader toelichten. Er zijn verschillen rotsbruggen die beklommen kunnen worden waarvan de Burda Rock Bridge de spectaculairste is met zijn 80 meter hoge boog. Henri is de enige die naar boven klautert. Ik kies ervoor om later de voorkeur te geven om over de boog te gaan van de Little Bridge. Dit was spannend genoeg want heen was het smal en allengs werd het langzaam breder. Maar dat merkte ik pas toen ik terug moest, het is mij gelukt ondanks mijn hoogtevrees. Een andere mooie stop vond ik de Khazali Canyon. In deze canyon vind je inscripties en bijna onzichtbare rotstekeningen van wel 2000 jaar oud. De breedte van de canyon wordt langzaam smaller en na de regens die ondanks de droogte toch af en toe hier zijn, kan het soms moeilijk zijn om er door te komen. Nu kunnen wij redelijk makkelijk, soms op de hurken of wijdbeens onze weg vinden. De pick up staat aan de andere kant op ons te wachten. Om een zandduin te beklimmen is altijd een aparte belevenis. Vanaf boven is het een pracht gezicht over de vlakte.
Tegen vijven zijn wij terug op de parkeerplaats. Wij rijden nog door naar Akaba gelegen aan de “Golf of Akaba” die onderdeel is van de Rode Zee. Het is maar iets meer dan 50 km en de beste optie om de nacht door te brengen. Het wordt onze zuidelijkste stop in Jordanië het niet ver van de zuidgrens met Saoedi Arabië. Vanuit ons hotel kijken wij uit over de Red Sea en zien de lichten van Eilat aan de overkant in Israël.

Over Akaba kan ik kort zijn, voor ons puur een overnachting, voor Jordanië van groot belang als havenplaats. Strand mensen zijn wij zo en zo niet en de stranden zijn niet zo spectaculair Niet al te laat gaan wij vandaag op weg naar een van de bekendste plekken aan de Dode Zee. Het is z’n 320 km noordelijker maar wij gaan over een goed geasfalteerde weg die parallel ligt aan de Israëlische grens. Relatief weinig verkeer en bijna geen bebouwing. Af en toe een klein dorp van enkele huizen. Wij passeren wel enkele checkpoints. Wij dalen langzaam af van zo'n 1.500 meter naar 400 meter onder zeeniveau en daarmee stijgt de temperatuur tot dik in de veertig. Uiteindelijk bereiken wij de Dode Zee, het is duidelijk waar de naam vandaan komt. Er is nergens een teken van leven te bekennen in of rondom het water. Er zijn geen dieren en er is geen groen. Als wij bij het hotel aankomen is het te laat om nog even de Dode Zee in te gaan, dat bewaren wij voor morgen. Het zwembad is een heerlijke plek om enige tijd  in door te brengen.

Onze een na laatste dag is aangebroken. Wij hebben eerst lekker uitgeslapen alvorens wij naar de Dode Zee zijn gegaan. Ons hotel ligt zo’n 500 m. van het water verwijderd en dat is met deze temperatuur geen pretje om te lopen. Het is rond elf uur en de thermometer is opgelopen naar 42 graden. Gelukkig rijdt er een pendelbusje. Het is een kale bedoening bij het strandje. Er zijn wat parasols en ligbedden maar die hebben hun beste tijd gehad. De Dode Zee ligt op 427 meter onder zeeniveau en is daarmee het laagste punt op aarde. Door het hoge zoutgehalte in de Dode Zee blijf je op het water drijven en het is zelfs lastig om je benen in het water naar beneden te duwen. Je ziet ook meteen dat het water een soort dikke olieachtige structuur heeft door het zout. Bovendien heeft het water en de modder van de Dode Zee een helende werking, waardoor je huid lekker zacht wordt. Naast veel zout, zit er ook een hoge hoeveelheid mineralen in het water. Deze actieve mineralen zouden helpen bij problemen als psoriasis en osteoporose. Bovendien zorgen deze mineralen, in combinatie met het feit dat je ver onder het zeeniveau zit, ervoor dat je niet verbrand. Op ons strandje staat een grote bak met Dode Zee modder waar ik mij mee in kan smeren. Vervolgens laat ik de modder zo’n 10 minuutjes in de zon opdrogen. Daarna spoel ik de modder van mijn lichaam af in de zee en mijn gezicht onder een klein waterstraaltje bij de douche. Als je deze bestemming ook nog in de planning hebt wacht dan niet te lang. De Dode Zee is het laagste punt ter wereld en helaas is het water de afgelopen jaren al met 30% afgenomen vanwege de opwarming van de aarde. Volgens verschillende wetenschappers is de Dode Zee over 50 jaar zelfs helemaal verdwenen. Een klein uurtje later zijn wij weer terug in ons zwembad bij ons hotel. Judith stelt voor om een siësta te houden en ik vind het een perfect idee. s’ Middags nog een keer in het zwembad dat was de tweede keer op een dag voor Judith dat is zeer uitzonderlijk. Ik kan niet anders zeggen dan dat het geslaagd is geweest. Nog even voor het eten een rum/coke gedronken. Was heerlijk maar best duur 16 euro p.p. Wij hebben ervan genoten en mondjesmaat opgedronken.

Na een vroeg ontbijt rijden wij terug naar de luchthaven om onze “Franse” vriend in te leveren. De Dode Zee was uiteindelijk een perfecte afsluiting van onze reis door Jordanië.