2015 - 03 (6) CAMBODJA / THAILAND /SIKKIM: Siem Reap - Bangkok - Siliguri - Gangtok

 Vrijdag 6-3-2015:  Siem Reap

Na de marathon rit van Zuid Cambodja naar het noorden hebben wij vandaag een rustdag ingepland. Ons guesthouse heeft een binnentuin en het ontbijt smaakt daar heerlijk. Onze kamer is niet al te groot maar heerlijk koel met een airco over onze benen in plaats van over het hele bed. Wat onze slaap goed heeft gedaan. Daarna slenteren wij wat door de straten om te kijken waar wij precies verzeilt zijn geraakt. Het blijkt dat wij vlakbij het hart van de stad zitten, waar het niet alleen in de avonduren heel gezellig is. De winkels maar meer de barretjes en restaurants zijn bijna allemaal open in de “Pub Street” in een van deze tenten lukt het om een lekker bakje koffie te bestellen. Het zien van de twee dames die de grote spiegels tot aan het plafond aan het poetsen zijn is voor ons heel entertainend. Zij gebruiken elkaar als trap en steunpilaar. Heel indrukwekkend om te zien. De grote overdekte markt was aangenaam omdat wij dan even uit de brandende hitte zijn. De markt heeft alles te koop incl. de visafdeling. Ik loop wat rond en probeer zoveel mogelijk de geur te vergeten. Een van de verkopers is ondanks de galmende herrie binnen deze “bunkers” in slaap gesukkeld. Waarschijnlijk heeft zij haar vaste clientèle al gehad vandaag. Verder is het gebruikelijke spul te koop voor de toeristen. Kitsch genoeg maar uiteraard ook kleding voor de locale bevolking.  Wij lunchen langs de rivier, die hier ook weer door de stad stroomt, bij een restaurant die zwerfkinderen een toekomst geeft. Wij raken in gesprek met een Amerikaan die hier les geeft aan de Universiteit. Hij bevestigd onze conclusies dat de opbouw van Cambodja o.a. een probleem is vanwege het gebrek aan know how door het verlies van de oudere meer geletterde generatie. De bevolking bestaat voor 60% uit jongeren van nog geen 30 jaar. De laatste 10 jaar is het aantal inwoners verdubbeld tot 15 miljoen en dat in een land vele malen groter dan Nederland. Dat verklaard ook de vele onbewerkte velden.
Later nog wat tijd doorgebracht bij de meubelmaker. Het riet wordt door moeders gevlochten en haar man verwerkte de gevlogen strengen in de leuning van de stoel. Na deze kunstnijverheid houden wij het voorgezien en besluiten terug te gaan naar ons hotel. Daar genieten wij van een rum cola.
De avond breekt aan en wij besluiten terug te gaan naar “Pub Street” maar helaas het licht was uitgevallen en wij moesten onze weg in het donker vinden. Gelukkig heb ik een zaklantaarn mee die komt nu mooi van pas. Wij vinden een plekje op het balkon van hetzelfde restaurant van vanmorgen met de hoge spiegels. Hier verkopen zij goeie heerlijk biefstukken hadden wij gezien. Ondanks dat wij buiten zitten is het echter wel bloedheet zonder de ventilatoren.
Groot is de hilariteit als ik, na toestemming van Judith, mijn shirt uittrek. Bijna al het jonge vrouwelijke personeel incl. de kokkin, van bijna allemaal niet ouder dan twintig, komen regelmatig langs en/of blijven hangen. Het is ook een heel buitenaards wezen wat nu op hun bordes zit. Hij heeft borsten die qua maat groter is dan de doorsnee vrouwen hier en dan ook nog behaard. De warmte neemt toe maar het scheelt aanzienlijk wel of geen shirt. In sommige restaurants gaat de muziek gewoon door en ook brandt er licht, de aggregaten doen hun werk. In andere schermt het kaarslicht wat ook heel romantisch eruit ziet. Wij moeten het doen met de kaarsen maar Judith voelt zich wel een koningin omdat permanent er nu een of twee dames ons staan te bewapperen met de menukaarten. Ook wordt er een wijnkoeler gevuld met ijs en water en wij krijgen regelmatig een ijskoude servet aangereikt. Wat een shirt allemaal niet te weeg kan brengen. Als wij hebben afgerekend gaat de elektriciteit weer aan en verandert ook ons sprookje weer in de werkelijkheid. Onze haremdames vertrekken en het bordes loopt vol. Wij hebben heerlijk gegeten en beiden hebben wij genoten van de behandeling die je alleen in dromen tegenkomt. Wel moet gezegd worden dat de meiden ook een droom in werkelijkheid hebben zien uitkomen vermoedelijk. Wij blijven nog even wat langer omdat het nu veel aangenamer is en het ook gezelliger wordt in de straat beneden ons. Wij laten ons geheel in stijl terugrijden met de Tuk Tuk en lopen het laatste stukje naar onze kamer.

Zaterdag 7-3-2015:  Siem Reap

Wij hebben besloten te verkassen naar een hotel met zwembad voor de volgende twee nachten. Wij hebben een “secret deal” geboekt van Agoda, boekingsite voor hotels. Het blijkt achteraf niet veel verder af te liggen van Pub Street. Vandaag staan de tempels op het programma. Hier is Siem Reap namelijk wereldberoemd om. Het is een tempelcomplex buiten de stad en zijn overblijfselen uit de periode van het Khmer-rijk.  Het zijn hindoeïstische tempels en worden beschouwd als het grootste religieuze bouwwerken ter wereld. De tempels zijn niet alleen heel grootst opgezet maar ook verspreid over tientallen kilometers. Het gebruik van een Tuk Tuk is dan ook onvermijdelijk. Wij hebben afgesproken met onze Tuk Tuk chauffeur, die ons van de bus naar het hotel had gebracht. Maar hij is niet komen opdagen. Heel vreemd omdat dit hun inkomen is. Waarschijnlijk heeft hij een `rijke` toerist gescoord.  De man van de receptie wilde graag dat wij zijn chauffeur meenamen, oké hij spreekt Engels dus waarom niet. Nadat wij eerst onze bagage hebben gebracht in ons andere hotel hier in Siem Reap gaan wij op weg. De rit er naar toe is heel mooi, wij rijden de stad uit en zijn direct omgeven door een groen woud aan bomen. De geluiden van krekels etc. zijn een lust voor onze oren. Uit de zon scheelt het al gauw een 10 graden, lijkt wel. Wij kopen een kaart voor drie dagen en onze foto´s worden afgedrukt op de entreebewijzen. Wij hebben besloten het rustig aan te doen en de  tempel Angkor Wat, die een van de belangrijkste en grootste piramide is, te bewaren voor morgen. De tempels zijn gebouwd rond 1100 en berust op een bouwstijl die terugvoert op de stichting van de eerste steden en tempels. Je kan absoluut niet alles bekijken in zo´n korte tijd en zeker niet met deze warmte, waar iedereen last van heeft. Onze keuze voor vandaag is te beginnen bij “Angkor Thom”. Dit  is niet echt een tempel, maar een oude ommuurde stad. De muren zijn meer dan 12 km lang en zijn overal 6 meter hoog en 8 meter dik. Er zijn 5 indrukwekkende toegangspoorten tot Angkor Thom. Binnen de stadsmuren vind je verschillende prachtige monumenten, waaronder “Bayon” een tempel van eind 1100. De stenen die bijna allemaal groot en loodzwaar moeten zijn, zijn gestapeld zonder cement en steunen op elkaar, voor zover dat nog in tact is. Overal zie je gezichten verwerkt in de diverse torentjes. De ingekerfde figuren en vormen in het zandsteen zijn indrukwekkend te noemen. Je loopt door allerlei poortjes en binnen galerijen. De een nog mooier dan de andere. Wij verliezen heel wat vocht en moeten regelmatig even rusten op de voldoende aanwezige stenen die naar beneden zijn gevallen. Het verbaast ons dat je overal mag rondlopen, wat de houdbaarheid zeker niet goed zal doen. Vele weldoeners zijn bezig deze tempelcomplexen weer wat op te kalefateren. India, China, Japan en Cambodja zelf zijn met restaureren bezig. Als wij anderhalf uur hebben rondgelopen wordt het tijd om onze Tuk Tuk chauffeur weer op te zoeken.  Het blijkt al snel dat de plek waar wij hebben afgesproken met hem niet mogelijk is. Dit is kilometers verderop en wel volgens informatie van diversen aanwezige gidsen onmogelijk ver weg midden in de bossen. Een van de gidsen is zo vriendelijk samen met mij op zoek te gaan naar onze chauffeur. Na zo´n 10 minuten rond te hebben gereden op zijn scooter vinden wij hem op de plek die volgens iedereen anders de plek moest zijn. Het eerste wat hij zegt als hij mij achterop de scooter ziet zitten waar is je vrouw? Wat blijkt als wij hem confronteren met zijn afgesproken plek op de kaart, dat hij geen kaart kan lezen. Ook blijkt nu dat hij normaal geen tuk tuk chauffeur is maar de keukenhulp van ons hotel……. Afin wij hebben elkaar weer gevonden en rijden gezamenlijk terug om Judith op te halen.  
Wij rijden door naar “Ta Keo” een tempel die gebouwd werd in opdracht van Jayavarman V rond het jaar 1000. Jayavara is ook de naam van ons Boutique Hotel waar wij verblijven.  Deze tempel werd eigenlijk nooit helemaal afgewerkt. Wat deze tempel bijzonder maakt, is dat ie gemaakt is uit groene zandsteen wat ‘m een iets ander kleur geeft dan de andere tempels van Angkor. Deze is nog onder constructie van de Chinese. Wij besluiten niet de steile klim naar de top van de tempel te maken.
Het wordt tijd om te lunchen en af te koelen. Niet alleen Judith heeft het gehad maar ook ik loop/sop in mijn sandalen.
Na de lunch besluiten wij nog een tempel te pakken de “Ta Prohm”. Ta Prohm is terecht één van de grootste en drukst bezochte tempels. Het bijzonder hier is, is dat de jungle hier nog gewoon door de tempel groeit. Daar waar de andere tempels zoveel mogelijk ‘junglevrij’ werden gemaakt, zijn de bomen hier gewoon nog vergroeid met de tempel. Je waant je er heel even in Indiana Jones.
Het is inmiddels half drie en wij zijn klaar voor het zwembad. Dat was dus ook het eerste wat wij deden bij terugkomst. Het water was heerlijk van temperatuur en wij waren niet meer weg te slaan. Zeker toen er ook nog een heerlijk koude fles bier aan de rand van het zwembad stond. Het leven is mooi. S’Avonds terug naar onze harem, de biefstukken smaakte nog lekker dan gisteren.

Zondag 8-3-2015:  Siem Reap

Het ontbijt was inclusief en exclusief echt een boutique hotel waardig. Wij zijn vroeg weg gegaan om wat warmte van de dag te ontlopen. Op naar “Angkor Wat” het grootste religieuze gebouw ter wereld. Indrukwekkend op alle mogelijke manieren. Al snel blijkt dat dit inderdaad onvoorstelbaar mooi is gebleven. De gids die wij hebben ingehuurd verteld dat dit hoofdzakelijk komt de monniken die hier lang hebben gewoond en het hebben onderhouden. Wij zijn overdonderd door zijn afwerking, schoonheid en imposante afmeting. Wij hebben flink de tijd genomen om hier rond te lopen. Onze gids vertelde vele achtergrond verhalen. Een verklaring voor de smalle treden naar boven is omdat het niet te makkelijk moet zijn om naar de “hemel” te klimmen. Verder loop je zijwaarts dan ben je eerbiedig en toon je ook je achterste niet naar de achterblijvers. De hoogte van de treden zijn bewust verschillend en vaak heel hoog gemaakt want dan buig je eerbiedig bij het opstijgen. De afbeeldingen op de wanden zijn wonderwel ook nog heel goed te zien. Hele verhalen zijn daarvan te vertellen enkele hebben wij ook gehoord. Onze gids vertelde ook de reden dat er vele koppen ontbreken van de teruggevonden budha’s. In de kop was vaak goud en/of edelstenen verstopt, dus die leverde bij het stelen veel geld op. Hij was heel open over de “Khmer oorlog”. Zijn vader was op zijn 2de verjaardag gedood. De oorlog is doorgegaan tot 1999 volgens hem dat wisten wij nog niet. De Vietnamese, de Thaise en de Chinese waren hier allemaal gebleven i.v.m. mogelijke uitbreiding van hun grondgebied. Met het gevolg dat het ook heel lang onrustig was hier. Wij hebben een jongen ontmoet, van wie wij wat schilderijen hebben gekocht, die zijn vader, broer, zus en zijn recht hand heeft verloren bij het ontploffen van een landmijn 9 jaar geleden in 2006.
Wij zijn vroeg gaan lunchen en genieten nu vroeg van het zwembad. Morgen zullen wij weer een lange dag hebben met de bus naar Bangkok.

Maandag 9-3-2015:  Siem Reap - Bangkok

Het is nog donker als ik om half zes naakt het zwembad in glij. Het spaart een natte zwembroek mee te nemen. Het is heerlijk om op dat tijdstip de vogels te horen zingen, volgens mij begon dat net. Het vertrek van onze bus staat gepland voor acht uur. De ophaal dienst per Tuk Tuk kan al van af zeven uur….. Daar geloven wij niet in maar moeten er wel rekening mee houden. Het ontbijt is pas vanaf zeven uur maar wij mogen en zitten dus klaar om half zeven voor ons heerlijke ontbijt. Tien voor acht rijdt de Tuk Tuk binnen. Ook nu blijkt dat het vertrekpunt aan het einde van onze straat is. Het is een drukte van jewelste een stuk of tachtig mensen staan op de stoep in de volle zon zonder dat er een bus aanwezig is. Als de eerste aan komt rijden is het gelijk dringen. Wij wachten op de tweede bus dat lijkt ons  wat makkelijker. Dat blijkt ook goed te lukken en Judith was als tweede in de bus en bemachtigde de voorste stoelen. Zoals gewoonlijk verzorgde ik de bagage.  Wij verlaten Siem Reap, het lijkt alsof wij hier tweemaal  zijn geweest omdat wij halverwege zijn verkast naar een ander hotel. De rit naar de grens is volgens zeggen twee en half uur. Gelukkig is de weg goed geasfalteerd maar toch duurden het drie en half uur en om half twaalf bereikten wij de grens.
Vanaf hier wordt het wat rommelig en onduidelijk. Wij moeten verkassen van voertuig en moeten  zelf onze eigen bagage over de grens dragen. Cambodja uit was binnen vijf minuten gebeurd zoals gebruikelijk maar dan Thailand in. Met een horde van meer dan 300 “foreigners” stonden wij, gelukkig wel binnen in een ruimte met airconditioning, uren te wachten op onze stempel. Wij werden daarna opgepikt en naar een  restaurant gebracht iets verderop in afwachting van de overige passagiers. Vanaf hier gaan wij in minibussen i.p.v. een grote bus door naar Bangkok. Wat een verschil Thailand. De wegen zijn goed en ruim vier baans met een middenberm. Judith maakte de opmerking het lijkt wel of wij tussen Arnhem en Utrecht rijden. De velden zijn weer bewerkt en het verkeer weer “normaal”. In de buitenwijken van Bangkok werd het pas weer druk, maar de wegen zijn perfect met tolpoorten en fly-overs rijdt het redelijk door. Op aanwijzing van de chauffeur zijn wij tegen zevenen overgestapt in een taxi.  Wij hebben de bijna 300 km dus snel afgelegd. In Vietnam en Cambodja zou dat minstens ruim 12 uur zijn geweest. Ons hotel stinkt een beetje als wij bij de receptie ons aanmelden. De kamer is mooi en volledig met alles erop en eraan. Keukenapparatuur en kook mogelijkheden, magnetron etc.  Bedden en badkamer zijn perfect. Helaas gaat de airco flink te keer dus overwegen wij morgen te verkassen naar een andere kamer.

Dinsdag 10-3-2015:  Bangkok

Het slapen was wat minder door de herrie van airco en telefoon!!!  Airco maar uitgedaan tegen zes uur en daarna heerlijk geslapen tot over negenen. Vandaag gaan wij het Grand Palace bezoeken. Horen van iedereen die in Bangkok geweest is, dat die de moeite waard is en ondanks dat wij in de tachtiger jaren er vlakbij hebben geslapen zijn wij daar nooit naar toegegaan.
Wij gaan met de monorail, die gaat echter niet naar dat deel van de stad. Dus rijden wij door naar de rivier en zullen dan de boot terug nemen naar de pier N8 waar What Pho en de Grand Palace zijn. Als wij uit de monorail stappen, worden wij door een conducteur van de boten aangesproken. Hij verteld dat er een demonstratie gaande is rond het Palace en het Democraty Monument en het niet verstandig is daar nu naar toe te gaan. Het zal na drieën voorbij zijn. Judith en ik kijken elkaar aan: “Er rust een vloek op dit bezoek…” Als wij met een Tuk Tuk tijdelijk wat anders willen gaan bezoeken spreken wij iemand anders die de demonstratie bevestigd maar hij zegt dat wij wel met de boot die richting op kunnen. Zo gezegd zo gedaan. De boottocht was aardig maar niet erg bijzonder. Wij arriveren daar, zien niets van demonstranten en willen het Grand Palace in. Groot is onze verbazing als een Tuk Tuk chauffeur beweerd dat het tegenwoordig onmogelijk is. De verwarring is groot en wij vragen hier en daar wat rond maar worden niet veel wijzer. Een ieder blijkt niet te weten of en wat er mogelijk is. Wij hebben geen Lonely Planet  bij ons en kunnen niet anders dan het verder te laten wat het is. Er rust inderdaad een vloek op blijkbaar. Wij besluiten het verder te vergeten. De Tuk Tuk chauffeur brengt ons uiteindelijk naar Dusik Palace. Dit paleis ziet er grandioos uit, is groot en heeft een mooie architectuur. Het is gelegen in een voortreffelijk onderhouden aangelegde tuin. Het blijkt het voormalige koninklijk paleis te zijn. Het parkeerterrein staat vol met tientallen grote bussen met hordes toeristen ( Chinezen!!) dus zal vast de moeite waard zijn. Binnen blijkt het dat er een exhibition of masterpieces van artisants is te bewonderen. Het zijn allemaal exemplaren die recentelijk zijn gemaakt, wandtapijten, houtsnijwerken, tronen, draagstoelen, schilderijen, borduurstukken etc. vervaardigd onder auspiciën van de Koningin van Thailand. Zij heeft als doelstelling gehad om de ambachtsmensen het vak niet te laten verleren. Alles is met goud en zilver en edelstenen bedekt. Het is zo gezegd heel druk maar gelukkig hebben die groepen een gids die het een en ander vlug uitlegt. Er mag niet gefotografeerd worden dus de chinezen hebben geen reden om stil te blijven staan en rennen als het ware door de zalen. Wij hebben daarentegen een persoonlijke dictafoon met uitleg en horen zodoende amper de bijna schreeuwende gidsen. Uiteindelijk zijn wij hier bijna twee uur en vonden het zeer de moeite waard. Terug gedeeltelijk met een tuk tuk  tot aan de monorail. Wij zijn niet al te laat terug en hebben ons diner weer vlakbij ons hotel. De wekker gaat af om half twee en wij hebben perfect maar kort geslapen in onze nieuwe kamer. Airco’s en telefoons kunnen blijkbaar in dit hotel ook geruisloos werken.

Woensdag 11-3-2015:  Bangkok – Calcutta – Bagdogra - Siliguri

Tegen tweeën stappen wij in de taxi. Door de bijna lege straten rijdt de taxi snel door en binnen een half uur zijn wij bij de luchthaven, zo’n dertig km ten westen van Bangkok.  Wij hebben dit keer goed opgelet of het Am of Pm is dat wij vliegen! Het inchecken verloopt soepel en wij worden omringt door een half vliegtuig vol met monniken. Dat moet veilig verlopen. Wel had het als nadeel dat zij allemaal voorrang krijgen bij het instappen. Als wij in Kolkatta (Calcutta) aankomen blijkt het hier nog anderhalf uur vroeger te zijn, wat als gevolg heeft dat wij zes en half uur i.p.v. vijf uur moeten wachten op onze aansluiting naar Bagdogra. Met meerdere Amerikano’s en wat samosa’s vliegt de tijd voorbij. Wederom vliegen wij Spicejet wat betekend weer geen eten en drinken in het vliegtuig. Kan ook niet voor die prijs! De stewardessen hebben dus wederom niets te doen tijdens de vlucht, buiten wat water uitdelen en de veiligheidsriemen checken. Het tellen moet drie keer gebeuren pas dan is men zeker. Bij aankomst in Bagdogra merken wij voor het eerst dat wij in India zijn. Bij het uitstappen staat de persoon achter mij constant tegen mij aan gedrukt. Hij merkt het niet en is het blijkbaar gewend. In de simpele aankomsthal is het nog redelijk rustig. Het lukt ons om gelijk een permit te bemachtigen voor Sikkim morgen. Sikkim is een provincie van India maar je hebt wel een extra permit nodig om daar naar toe te gaan. Verder volgen wij het advies op om direct door te gaan naar Siliguri en niet te blijven in Bagdogra. Dat kan door een taxi te boeken binnen. Je betaald 10 Rupee als commissie en buiten wordt je dan meegenomen door een taxichauffeur naar zijn vervoermiddel. ( auto? ) Ik weet niet wat voor merk het is. Hij bestaat uit houten en metalen delen. De motor schakelt goed, het zitcomfort is voor nog redelijk normaal. Maar Judith zit achterin met haar benen half in de lucht en dat voor haar lengte!! Het verkeer ja wat zal ik zeggen. Wij zijn pas nu in het echte Azië gearriveerd.  De weg is niet al te breed en wordt over de hele breedte gebruikt door verkeer van beide richtingen. Degene die het hards toetert en durft gaat voor. De koeien zijn het belangrijks en mogen alles. De riksja’s, (fietstaxi’s) een enkele tuk tuk en verder allerlei andere vervoersmiddelen, zoals karren, fietsen oude vrachtwagens, bussen en wat nog meer……. Alles is hoog en vol opgestapeld maar vooral oud en vies. Het is even acclimatiseren voor ons. De grond, het water langs de weg ligt allemaal vol met afval, rotsooi en stinkt. Wij zijn weer terug in de jaren tachtig en zullen hopelijk snel aan deze situatie wennen. Toen waren wij er helemaal weg van en voelden ons hier op ons gemak. De taxichauffeur brengt ons op ons verzoek naar een hotel in Siliguri. Het is aan de rand van een weg!! Maar het lijkt meer op een parkeerterrein vol met van alles. Ik check de kamers en zie een comfort kamer en een de luxe kamer. Ik zie eerlijk gezegd weinig verschil en kies voor de comfort kamer. Later vraag ik wat het verschil is, het blijkt het uitzicht te zijn, op welke verdieping de kamer is en de grote van de airco!! Pas later als wij naar bed gaan merken wij dat ons bed een matras heeft van max. 5 cm dik op een houten ondergrond. Geen idee of dat bij de luxe kamer ook zo is. Nadat wij de taxichauffeur hebben betaald blijft hij toch daar en hangt wat rond. De receptionist zegt uiteindelijk tegen ons: “Oké nu naar jullie kamer, je bagage is er al”. Wat overduidelijk blijkt is dat hij de commissie, die wij overigens extra moeten betalen in een of ander taks vorm, aan de taxichauffeur kan geven.
Wij lopen even later wat buiten, nagestaard door iedereen,  om te kijken waar wij zijn en of wij ergens een biertje kunnen drinken. Stoepen zijn er niet en wij lopen tussen en langs allerlei obstakels. Wat is alles oud en vies maar de mensen zijn vriendelijk. Er is hier veel armoede en ellende dat is duidelijk. De winkels en huizen zijn bijna allemaal vervallen en nodig aan een opknap beurt toe. Als wij zo’n paar honderd meter hebben gelopen hebben wij geen geschikte locatie gezien om wat te eten of te drinken. Uiteindelijk lopen wij een hotel in die er wat beter uitziet ( van buiten) en vragen naar de menukaart. Judith was gelijk een tevreden mens het was tegen vijven dus wij hebben wel trek. Bier hebben zij niet mogen zij niet verkopen, er is een school en een ziekenhuis dicht bij krijgen wij te horen….. Maar zij kunnen dit wel voor ons aanschaffen en dan mogen wij die meenemen naar ons eigen hotel en daar opdrinken. Er wordt nog bij gezegd buiten vragen zij veel meer geld en wij kunnen dat goedkoper regelen. Eten kan wel maar de keuken gaat pas open om over achten. Maar voor ons maken zij een uitzondering. Nadat wij besteld hebben en een mango lassi voor ons hebben staan horen wij dat het wel 45 minuten gaat duren. Oké geen keus en onze dag was toch inmiddels al bijna 18 uur oud. Half twee op en een tijdsverschil van 1,5 uur. Het werd buiten langzaam donker. De herrie werd niet minder en zowaar er was straatverlichting. De man in het restaurant regelde voor ons in de tussentijd een jeep voor morgen naar Gangtok.  Als wij na het eten ook naar het boekingskantoortje lopen zegt de man: “oh jullie zijn de passagiers voor vertrek negen uur morgenochtend en willen voorin, oké”. Wij zullen het afwachten en zien het wel morgen hoe het gaat.
Als wij weer in ons hotel zijn krijgen wij onze paspoorten terug. Vervolgens hebben wij drie maal overleg gehad met de receptie. Voor achtereen volgens een handdoek, rol toiletpapier,  een extra laken, er was er maar een, en voor een kannetje heet water om koffie te drinken. Alles werd netjes gebracht, het water was lauw helaas dus niet drinkbaar. Voor het eerst ook onze tanden gepoetst met flessen water.  Judith lag om kwart over zeven op de plank en ik heb nog wat geschreven. Om half negen werd er op de deur geklopt, “komen jullie ook nog eten?” Tijd voor mij om ook te gaan slapen. Een mooie start van het zoveelste deel van deze zeer afwisselende reis.

Donderdag 12-3-2015:  Siliguri - Gangtok

Om zes uur ben ik uitgeslapen en werk het verslag verder bij. Judith wordt wakker en heeft goed geslapen op “onze” harde plank, dat geldt trouwens ook voor mij. Als ik haar het verhaal voorlees wat ik inmiddels heb opgeschreven is haar reactie je bent een ZEIKERD maar het klinkt goed.
Na te hebben gedoucht gaan wij met onze bagage in een riksja naar het hotel van gisteren om te ontbijten. De man van gisteren die onze jeep geregeld had was er niet. Ook blijkt als wij na ons ontbijt naar de overkant gaan dat er geen jeep meer is die naar Gangtok vertrekt vandaar.
Er zit niets anders op dan weer wat terug te lopen richting ons eigen hotel. Bij de benzinepomp lukt het ons om de hele achterbank in een klaarstaande jeep te boeken, door voor 1 persoon extra te betalen. Normaal moeten er twee personen extra zitten. Wij vertrekken direct en om ruim kwart over negen zijn wij op weg. Het eerste stuk is het net zo’n chaos met het verkeer als gisteren. Daarna wordt het langzaam wat beter maar de weg slechter. Het mag vaak niet eens de naam weg hebben. Door gaten, kuilen, hobbels, losse stenen en fijn zand komen wij vooruit. Dit verklaard waarom er voor de ruim 100 kilometer vier uur nodig zijn. De weg  slingert zich permanent omhoog langs de als maar hoger wordende bergen. Het uitzicht in de valleien is niet spectaculair, vaak droge dorre vlakten en meestal een rivier die niet al te veel water herbergt. Voordat wij bij de provinciegrens van Sikkim komen zien wij een enorme grote dam liggen in de rivier. Na ruim twee uur stoppen wij voor “ontbijt” volgens de chauffeur. Het was echter te laat voor twee andere passagiers in de jeep. Zij moesten allebei overgeven. Het is ook niet verwonderlijk hij rijdt als een gek en het maakt hem weinig uit of hij door een kuil of hobbel gaat. Permanent haalt hij iedereen in. Daarbij rijdt hij ook erg schokkerig, remmen, gas geven en dan weer trekt hij aan zijn stuur om plotseling toch een kuil te willen ontwijken. Terrible driver. Bij de grens geen probleem en binnen een kwartier rijden wij weer verder. Als wij Gangtok, wat toch een grote stad blijkt te zijn, binnenrijden zet hij ons af zoals afgesproken bij het ziekenhuis. Wij vragen een andere passagier van de jeep te bellen naar Kessang, een van de bewoners waar Saskia en kamer heeft. Zij blijkt aan de overkant te wonen en komt ons met een glimlach tegemoet. Bij binnenkomst geeft zij ons gelijk water en groene thee. Ook heeft zij een lichte lunch klaar, heel vriendelijk van haar. Al snel komt haar broer Tsewong binnen ook hij is heel spontaan. Fijn te zien dat Saskia zulke vriendelijke en gastvrije mensen heeft ontmoet. Dat moet een goed gevoel voor haar geven. Daarbij komt ook nog dat zij bijna haar eigen leeftijd zijn. Saskia zelf is er pas weer morgenvroeg, zij is op pad. Horen morgen wel hoe en wat. Wij knappen ons wat op omdat Kessang met ons mee gaat de stad in. Kessang kletste aan een stuk door met Judith en was inmiddels aan het koken. Het was wat onduidelijk of zij nu wel of niet mee ging. Tegen zessen het was al donker vertrekken wij gedrieën in een shared taxi naar het M. G. Market place.  Gangtok is heel anders dan Siliguri minder hectisch en het lijkt meer op de bergdorpen in Nepal. Als wij met de taxi door de lijkt wel enige straat langs de berg omhoog slingeren, blijkt pas hoe groot Gangtok is. De bevolking zien er anders uit en zijn veel meer relaxed. M.G. Market is een autovrije straat met weerzijde allemaal winkels en restaurants. Het is er druk en gezellig. Judith en ik gaan een bar restaurant binnen om een biertje te drinken. Er is een tafeltje bezet door een gezin met twee jonge kinderen verder is het leeg. Wij zitten voor de box van een live optreden van twee muzikanten die de ruimte daarmee volledig vullen. Als wij ons bier leeg hebben verlaten wij de zaak en laten de muzikanten alleen achter. De muziek blijft doorgaan.
Als wij terug zijn bij Saskia’s gastfamilie is het tegen half negen. Er is ons verteld dat zij dan gaan eten. Men is duidelijk gewend laat te eten hier. Men eet hier niet allemaal tegelijk aan een tafel maar hoe het uitkomt met een bord op je schoot. Wij hebben inmiddels kennis gemaakt Ugen een nicht van Kessang & Tsewong, hun moeder en hun opa. Verder lopen er constant allerlei vrienden binnen.   Opa is een monnik van 86 die toevallig in de buurt was omdat hij voor controle bij het ziekenhuis langs is geweest. Wij krijgen een bord rijst, alu matter en een soort groentesoep. Het is lekker gekruid en smaakt heerlijk. Wij slapen in de kamer van Saskia.

Vrijdag 13-3-2015:  Gangtok

Als ik wakker wordt blijkt dat er een mooi uitzicht is over de berghellingen vanuit het raam. Wij hebben wat uitgeslapen omdat Saskia rond negen uur terug is en wij dan gezamenlijk gaan ontbijten. Als wij boven komen is Kessang al druk bezig voor het ontbijt. Ugen komt binnen en geeft Judith een paar oorbellen, zij vindt dat leuk omdat aan Judith te geven en het staat haar mooi. Wij kletsen wat samen met Kessang en Ugen tot dat Saskia binnenloopt. Het is heel leuk elkaar weer te zien. De verhalen barsten gelijk los. Zij heeft inmiddels al heel wat meegemaakt en is dol enthousiast over het gebied vanwaar zij zojuist is teruggekomen. Zij heeft vele contacten opgedaan daar en is van plan zondag meteen terug te gaan. Er worden allerlei mogelijkheden besproken hoe wij onze tijd hier gaan indelen. Vermoedelijk gaan wij zondag met Saskia mee voor een paar dagen. De tijd vliegt voorbij als wij met z’n zessen,  Tsewong had zich inmiddels ook aangesloten, gezamenlijk op het dak in de zon over van alles hebben zitten babbelen. Het plan om een langere rondrit te maken wordt verschoven naar morgen. Vanmiddag gaan wij naar het Rumtek Monastery een van de hoogtepunten van Sikkem. Met een taxi rijden wij Gangtok uit en gaan op de tegenover gelegen berg weer omhoog. Het klooster met ruim 200 monniken ligt hoog op de berg, het wordt een rit van bijna driekwartier. Het uitzicht over de vallei wordt door de lichte damp gedeeltelijk ontnomen. Dit type Monastery doet ons sterk denken aan die wie wij eerder gezien hebben in Nepal. Buiten zijn allemaal gebeds bellen. Binnen zijn er een stuk of dertig monniken aan het bidden. Het eentonige geluid wordt af en toe onderbroken door een deel luidruchtigere gebeden. Het gebouw is van buiten versierd met witte vlagwimpels, binnen hangen er vele ronde kroonluchters maar dan van stoffenlappen gedrapeerd elkaar overlappend. Deze lappen hebben allemaal verschillende patronen en kleuren. Saskia heeft hier vorige keer een bijzondere bijeenkomst meegemaakt. Er waren heel veel monniken toen en zij mediteerden toen drie dagen lang. De jongen monniken konden dat niet volhouden en sliepen duidelijk rechtop zittend en mompelden dus niet meer mee. Wij zijn nog even verder naar boven gelopen voor het uitzicht maar het was helaas nog steeds niet helemaal helder. Daarvoor moet je eigenlijk een maand eerder zijn. Terug in het M.G. Marketplace hebben wij eerst gedrieën een biertje gedronken in een bar/restaurant terwijl de elektriciteit weer eens was uitgevallen. Dat doe je dan aan een volledig gedekte tafel. Smaakt er toch niet minder om. Ook hier blijkt weer dat het heel anders is dan in het “moeder” land India. Schone normale toiletten en alles keurig ingericht. Als wij buiten over de wandelpromenade op weg gaan naar ons Tibetaanse restaurant merkt Saskia op dat er vele Indiase toeristen zijn, het is er gezellig druk weer. Judith & Saskia hebben typische gerechten uit Tibet gegeten wat  uitstekend smaakte. Mijn uiensoep en fried rice egg waren ook niet verkeerd. Bij het afrekenen waren wij iets meer kwijt dan de drie flessen bier die wij eerder gedronken hebben. Op de terugweg nog even kennis gemaakt met de hotelbeheerder waar Saskia 11 dagen heeft gebivakkeerd. Wij werden spontaan ontvangen en kregen thee aangeboden. Hij was heel vriendelijk en het is duidelijk dat hij Saskia heel goed kende. Hij vertelde dat er gisteren nog een officieel iemand langs was geweest van een soort “binnenlandse veiligheidsdienst” om naar Saskia te vragen. Volgens hem alles oké. Toen wij terug waren in ons gasthuis waren zij nog in afwachting om met ons te gaan dineren. Wij hebben het van te voren duidelijk overlegt maar helaas was dit niet helemaal goed begrepen. Wij voelden ons wel behoorlijk lullig met deze situatie. Nog wel een kop koffie en dan gauw onder de wol.

Zaterdag 14-3-2015:  Gangtok

ER IS ER EEN JARIG HOERA HOERA EN DAT KUN JE WEL ZIEN DAT IS ………………JUDITH.