2015 - 09 (1) MADAGASKAR - ON MY WAY TO THE WHALES OF ILE SAINTE MARIÉ

Het zal de derde poging worden om de walvissen te zien op Ile Sainte Marie…… Het ziet er naar uit bij aankomst dat het deze keer gaat lukken. Nu het weer nog……

Door de staking en het onophoudelijk uitvallen van vluchten van Air Madagaskar is het reizen binnen Madagaskar aanzienlijk moeilijker gemaakt. De infrastructuur is aller belabberd en is nog steeds een erfenis van de Fransen, waar de laatste vijf á tien jaar bijna niets meer aangedaan is. De keus wat te doen met openbaar vervoer in zo’n beperkte korte tijd wordt ook een stuk kleiner. Na twee dagen Antananarivo werd het tijd om op pad te gaan. Mijn besluit staat vast ik ga over land naar Ile Sainte Marie. Ik heb de beste optie achterhaald Cotisse.

Taxi Brousse is het goedkoopst en enige openbaar vervoermiddel waar de lokale bevolking, als zij het geld er al voor hebben, het meest gebruik van maakt. Niets mis mee, maar is wel meestal afgeladen vol en er gaan steeds mensen in en uit, duurt daardoor ook erg lang.
Dan is er de “collectief” waarbij je bij aankomst betaald voor het traject van A naar B en er zijn maar een maximum aantal plaatsen, die voor onze begrippen eigenlijk veel teveel zijn. Deze vertrekt als de bus vol is. Je weet dus niet hoelang je moet wachten?
Cotisse is hetzelfde als de “collectief” maar hier moet je van te voren betalen en je krijgt meteen een stoel toegewezen. Er wordt een vaste vertrektijd afgegeven, bovendien zijn de stoelen een stuk beter en je zit ruimer.

De ticket bij Cotisse is gekocht en de bus zal morgenvroeg om acht uur vertrekken, ik moet er om half acht zijn. Volgens de taxichauffeur zijn wij ruim op tijd als wij om zeven uur vertrekken. Gisteren deed ik er met hem wel ruim één uur over maar dat was s’ morgens anders zei hij. Onderweg blijkt al snel het tegendeel. Onderweg valt ook nog tijdens het rijden zijn contactsleutel zomaar uit het contactslot. Dit veroorzaakte geen probleem, de auto rijdt gewoon door…..
Even verderop stopt hij en de chauffeur trekt de klep open en verteld mij verder niets. Hij probeert het weer maar al snel wordt duidelijk er moet nodig olie worden bijgevuld. Als dat bij een van de stalletjes langs de weg is gekocht blijkt hij en de auto weer tevreden. Om kwart voor acht staan wij al meer dan tien minuten stil in een file zonder beweging. Ik besluit de laatste km te gaan lopen nadat ik heb gebeld met Cotisse. Zij wachten niet…..!
Het is acht uur als ik aankom ik stap in en wij vertrekken meteen. Ik zie nog net mijn taxichauffeur voordat de deur dicht gaat. Hij is, nadat hij zijn taxi aan de kant heeft kunnen zetten, achter mij aan komen rennen om te kijken of ik het wel kon vinden. Waar vindt je die service in de wereld?

Al snel blijkt dat Cotisse ook een  “nooduitgang” heeft. Achter de garage rijden wij over een hobbelig ongelijk dijkje. De bus rijdt heel langzaam naast het dijkje staat water die eigenlijk die naam niet mag hebben. Een vieze drab vol met afval. Het is geen afval dropplaats maar daar lijkt het wel veel op. Als wij bij de asfaltweg komen worden wij meteen gestopt door een motoragent. Het gesprek achter de bus duurde ongeveer vijf minuten en breed lachend komen de chauffeur en de agent tevoorschijn en wij kunnen weer verder. De overheid laat soms steken vallen en dat moet worden aangevuld. Het duurt bijna een uur voordat wij de stad hebben kunnen verlaten. De straten zijn smal en overvol. De rit is aangenaam en gaat over bekend terrein tot Andasibe maar ook verderop tot Tamatave verandert er niet veel. De weg is oud maar redelijk goed onderhouden omdat dit de levensader is van Madagaskar. De tankauto’s rijden er leeg heen en vol terug met benzine samen met de andere vrachtwagens vormen zij bijna 50% van het verkeer. Tamatave is de belangrijkste haven van het land. De weg slingert zich door het weelderige groene landschap. Het moet hier veel regenen en dat doet het dus ook bijna de hele rit. Het is een prachtige rit en vooral direct na Andasibe is het landschap fantastisch. In de kleine dorpjes die wij passeren wordt van alles verkocht bananen, rijst, rietsuiker, tomaten, groenten en bossen brandhout. Onderweg staan de nodige vrachtwagens stil met pech, vaak op de onmogelijkste plekken, kenbaar gemaakt met de nodige takken op de weg. Er liggen twee vrachtwagens op hun zij langs de weg en er staat een uitgebrande bestelbus midden op de weg precies in een S bocht. Vermoedelijk al een tijd geleden gebeurd maar er is niemand die zich daar zorgen om maakt. Ik kom bijna acht uur later aan in Tamatave, het is nog licht.

Bij het eindstation staan zoals gebruikelijk de nodige taxi, pousse pousse en riksja chauffeurs. Maar belangrijker ook zijn er personen met hotel invitaties. Ik ga in op een van de mogelijkheden dat blijkt geen verkeerde keus. Het hotel die pas drie jaar oud en niet te duur is. Vlakbij het vertrekpunt morgenvroeg naar Ile Sainte Marie. Heb nog even rondgelopen in de stad en een pizza verorbert voordat het donker wordt.

De wekker gaat af om vijf uur. Ik wordt opgehaald om half zes, maar om tien over half zes is er nog niemand. De receptionist gaat voor mij bellen. Binnen een paar minuten wordt ik opgehaald. Als ik betaald heb en de bagage is ingeladen lukt het mij om alsnog de voorste stoel te krijgen. Op dat moment komt de man in charge mij vertellen dat ik bij de verkeerde maatschap ben. De receptionist van mijn hotel heeft een ander gebeld, dat verklaar ook dat er geen reservering voor mij was. Ik zal alsnog door de juiste worden opgehaald dus bagage eruit en geld terug. Was het maar zo makkelijk de andere kwam en ik kreeg een plaats ergens halverwege achterin. Omdat ik begon te sputteren stapte de chauffeur in en reed pardoes weg. Gelukkig kon ik alsnog met de verkeerde mee en wel voorin…..

Vanaf hier wordt de natuur alsmaar mooier maar de weg per kilometer slechter. De potholes (gaten in het asfalt) zijn zo groot dat er permanent om heen geslingerd moet worden. Deze zijn ook niet van gisteren blijkt uit de grote bossen gras en onkruid die er inmiddels ingroeien. Wij zullen er uiteindelijk ruim vier uur over doen om de 130 km te overbruggen. Het regent bijna permanent en niet zacht. Tot overmaat van ramp heeft de andere bus van dezelfde maatschappij ook nog een lekke band. Die wordt verwisseld met al de passagiers en bagage erin. Ondanks dat er van alles wordt verbouwd langs de weg lijkt wel alsof er in de dorpjes alleen maar bananen te koop worden aangeboden. De paradijselijke stranden en de kreken die wij passeren worden steeds mooier ondanks de regen. Tegen half elf komen wij aan in Soanirana-Ivongo de vertrekplaats van de boot naar het eiland Ile Sainte Marie. Al de bagage moet worden overgeladen en passagierslijsten worden samengesteld. Even over elven vertrekt de boot. De emmertjes worden uitgedeeld en de zwemvesten zijn aan.
Als wij de beschermende havenmond zijn uitgevaren en de volle zee op gaan liggen wij dwars op de golven en schommelen wij enorm van links naar rechts. Zodra wij gedraaid zijn en door de golven zijn gevaren wordt het gelukkig een stuk minder!!! Gek genoeg heb ik er dit keer weinig last van. De halve boot ligt voorover, is men moe of zeeziek? Wij doen er bijna twee uur over en gek genoeg begint de haan achter op het dek in een rietenmand te kraaien als de tros wordt uitgegooid. Blijkbaar heeft hij er ook genoeg van!  De vissen in de kom ernaast zwemmen vrolijk rond.

Mijn beoogde plek La Libertalia is helaas vol. Ik wordt enthousiast verwelkomt door de receptioniste, uiteraard kent zij mij nog zelfs bij naam. Ook de walvistocht voor morgenochtend is vol maar ik kan vrijdag mee. Ik begin een zoektocht over het eiland voor een ander hotel. Uiteindelijk beland ik in het dorp bij de haven in een vrij nieuw hotel van een vriendelijke Fransman. 

Als ik op donderdag mijn walvistocht wil betalen bij La Libertalia blijkt er op vrijdag geen tocht te zijn maar op zaterdag. Ik heb het gisteren blijkbaar verkeerd begrepen. Mijn enige doel om hier naar toe te gaan blijkt nu in rook op te gaan omdat ik zojuist een retourticket heb gekocht voor zaterdag terug naar Tamatave. Gelukkig weet mijn vriendelijke receptioniste een oplossing zij belt naar Bora Dive, een afdeling van “Bora Princess” het 5 sterren hotel op het eiland en die varen vrijdag gelukkig wel en hebben nog plekken vrij. Het weer is opgeknapt, het regende pijpenstelen de hele ochtend maar nu schijnt de zon. Tijd om te relaxen vandaag met de scooter naar de minder toeristische oostkant van het eiland. Dat blijkt al snel een onmogelijke opgave als mijn scooter en mijn rechter voet volledig onder de modder zit. Na een uur ploeteren maak ik rechtsom keer, dat was mij al meerdere malen geadviseerd door de plaatselijke bewoners. Verdere details van de dag laat ik nu maar achterwege anders wordt het veel te lang.

Vrijdagmiddag gaat het gebeuren en ik zal opgehaald worden vanuit het dorp door een tuk tuk van Bora Princess, de service vooraf begint goed.
De verwachting is hoog gespannen, ik zal maar meteen met de deur in huis vallen over het algemeen viel het een beetje tegen. Het is ook zeker niet het  juiste moment om walvissen te spotten. Daarvoor ben ik bijna twee maanden te laat.
Om te beginnen was ik bijna te laat voor mijn transport naar Bora Dive. Mijn computer geeft nog een uur tijdverschil aan namelijk. Zij hebben een eigen tuk tuk met vast en zeker een opgevoerde motor. Met een flinke vaart rijden wij naar bijna het zuidelijkste puntje van het eiland.
Daar werd ik ontvangen door een vriendelijke dame. Ik moest mijn schoenen uit, mijn zakken leeg halen en een vissersjumper aan met een zwemvest. Ik vroeg nog of wij met de boot gingen of zwemmend. Ja zeker het wordt zeker heel nat in de boot, nou dat viel hartstikke mee. Mijn korte broek was nog helemaal droog. Wat een luxe in die tent. Er lopen meerdere personeelsleden rond en het zwembad voor het strand ziet er lekker uit.
Wij lopen door het water naar de boot en varen uit. Het is een boot met de nodige pk’s Het is gezellig op de boot. Al snel wordt er een walvis gespot. Met volle kracht zetten wij koers naar de spuiter. Wij zien de walvis op een afstand van zo’n dertig meter regelmatig onderduiken. Dit herhaald zich de komende drie uur. Slechts een enkele maal zien wij zijn staartvinnen omhoog komen. Springen en met de staart slaan op het water is er geen enkele keer bij. Daarvoor heb je meerdere walvissen nodig en vooral twee mannen die wedijveren om de gunst van de dame.
Zo zetten wij weer vaste voet aan de wal. Een illusie armer maar een ervaring rijker.

Morgen vroeg zet ik weer de omgekeerde route in terug naar Antananarivo in twee dagen.