2013-11 (6) NIEUW ZEELAND - Zuid eiland, VAN MOUNT COOK TOT CHRISTCHURCH.

Donderdag 14/11:  Een relaxte start van de dag, de zon is er nog steeds, maar wel wat minder sterk. Na het ontbijt gaan wij naar het centrum van Oamaru. Een groot gedeelte van het centrum bestaat uit prachtige witte gebouwen, vanuit de Victoriaanse tijd begin 19de eeuw. Het gesteente, wat ook een kalksteensoort is, wordt gehaald hier vlakbij uit de heuvels.

Een keer per jaar hebben zij hier een festival om dit Victoriaanse verleden te vieren met allerlei activiteiten o.a. dat men zich kleed in kledij van die tijd. Het begint vandaag en duurt vier dagen. Regelmatig komen wij mensen tegen die niet zouden misstaan in een verhaal van Dickens. De gevels van de gebouwen zijn stuk voor stuk het bekijken waard. Wij lopen het Operagebouw in en niemand die ons wat zegt of belet. Tot dat wij “gestoord” worden door een man, gekleed in vol ornaat met bolhoed en al. Eerst denken wij nog dat hij niet echt is, hij komt plotseling tot leven en biedt ons een rondleiding aan.

Wij hebben ruim een half uur rondgelopen met hem en hij laat ons alles zien. Zelfs achter de coulissen en op het podium zijn wij welkom. Het is niet alleen leuk maar ook, zeer informatief en interessant. Wij lopen door en komen in een straat waar bijna alle winkels zo uit de vorige eeuw lijken. Een ervan is de bakker en hij blijkt een Nederlander te zijn. Hebben gezellig wat met de man gebabbeld. Tegen twee uur houden wij het voor gezien en vertrekken richting het hooggebergte. Onderweg veel herkenbare mooie uitzichten van grote groene velden, meren en alsmaar dichterbij komende besneeuwde bergen. Wij naderen het Pukaki meer, het grootste van drie ruwweg evenwijdige bergmeren die van noord naar zuid lopen. Deze meren werden gevormd door de oorspronkelijke loop van de gletsjers, ook wel genoemd morene. Het meer lijkt op het eerste gezicht buitenaards blauw van kleur.

Deze opvallende kleur komt door de uiterst fijngemalen rotsdeeltjes van de gletsjers die wordt verspreid over het water als een soort voeding. Op de achtergrond zien wij de rijen witte Alpen bergen en de top van de reusachtige Mount Cook, die meteen onze aandacht trekt. De zon is weer volop gaan schijnen en dus ook de Mount Cook ligt volop in de zon en dat is volgens zeggen, Gerard, Hilary etc. een uitzondering. Wij kunnen het niet genoeg zeggen, maar wij hebben  een verschrikkelijke mazzel met het weer.   Onze camping ligt ten noorden van het meer net buiten het Aoraki Mt Cook village, op slechts 18 km van Mount Cook National Park. Wij parkeren Egypt zo dat wij de perfecte locatie hebben om lang van het uitzicht te kunnen genieten. Een geslaagde dag.
 

Vanmorgen als ik al vroeg naar buiten kijk door het raam, zie ik de zon opkomen. Judith is snel gewekt en beide genieten wij van de groeiende rode gloed op de top van Mount Cook. Dat is een gaaf gezicht. Wat een 100% toplocatie is dit, waar je vanuit je bed dit kan waarnemen en daarna weer even verder kan dromen.


Het is een perfecte start van de dag. Vervolgens maar uitgeslapen en daarna ook nog even het internet opgestart om Hotmail en Watts-app te checken. Tijdens ons ontbijt is een nieuwsgierige Kea, een olijfgroene papegaai uit deze regio, geïnteresseerd in wat wij eten! Tegen half elf rijden wij naar de ingang van de camping. Er is ook een boekingskantoor voor helikoptervluchten met landingen op de Gletsjer. Toch  maar even vragen wat het kost? Judith is niet geïnteresseerd. De verkoper heeft twee troeven, er is een vlucht om elf uur, over 15 minuten en het weer is uitstekend, kan niet beter. Verder haalt hij mij over door 10% korting aan te bieden. Is dan toch nog NZ$ 207 = € 125  voor maar 20 minuten! 

Maar het is het geld dubbel en dwars waard. Wat een belevenis. Ik zit voorin en heb een grandioos uitzicht naar alle kanten. De zit is heel comfortabel en ik merk amper dat ik vlieg. Tot dat wij over de bergrand heen gaan, dan voel je de wind en dat merk je direct de helikopter moet behoorlijk bijgestuurd worden. Hoog over de Mount Cook en het meer Pukaki, vliegen wij naar de berg  Zodiak waar wij boven op de gletsjer op de sneeuw landen. Wij moeten even wachten tot de propellers stil staan en dan mogen wij eruit. De koude wind is onze speelkameraad. Als ik ‘n meter of drie naar links loop voor een beter uitzicht in de diepte naar beneden, schrik ik. Geheel onverwacht zak ik met mijn rechterbeen tot mijn kruis toe weg in de sneeuw. De piloot komt mij te hulp, maar zakt ook weg. Het is nog een hele klus om mijn been eruit te krijgen, met schoen en al. Ik was overigens niet verder gegaan dan aangegeven!! Na zo’n minuut of acht moeten wij helaas al weer vertrekken. Bij het opstijgen stuift het sneeuw alle kanten op. Wij vliegen over de Tasman gletsjer, de grootste van Nieuw Zeeland en daarna ook nog een keer over de hoogste berg de Mount Cook, wat wil je nog meer!  Dit uitzicht over het hoog gebergte van N.Z. maakt mijn bezoek in dit land compleet. Als een kind zo blij kom ik terug en vlieg Judith in de armen en geef haar een knuffel en zoen uit blijdschap. Dan wordt het toch tijd om te vertrekken en ruilen wij de camping in voor een andere zo’n kleine 100 km verder op.  Wij moeten eerst weer terug rijden tot de zuidpunt van het meer Pukaki. Dit is geen straf want de pittoreske weg brengt ons weer door het schitterende landschap langs het meer. Wij zijn vervolgens al snel op onze nieuwe bestemming het dorp Tekapo. Het is mooi gelegen aan de zuidkant van het meer Tekapo met bergen nog steeds aan de andere kant van het meer. Er is nog wel wat sneeuw op de bergen maar wel een stuk minder. Het centrum van het dorpje is vlakbij en onze camping ligt aan de rand. Wij slenteren wat door het dorp en blijven daar voor een borrel tijdens Happy Hour en bezoeken aansluitend de “Thai”, wat ons goed is bevallen.
 

Vanmorgen hebben wij weer de zon op de bergen zien opkomen. Ja de zon schijnt nog steeds. Er is slechter weer voorspeld maar wij wachten wel af en hopelijk missen wij het. Naast de camping ligt Alpine Springs een open lucht heetwater zwemparadijs. Wij besluiten daar vanaf de opening om 10 uur te gaan relaxen. Er zijn drie zwembaden van ongeveer 36 graden, die alle drie iets anders aanbieden qua comfort. Verder zijn er diverse glijbanen, een sauna en een stoombad. Normaal moet je doorkomen omdat het water te fris c.q. koud is nu moet je doorkomen omdat het te warm is! Terwijl je in het bad ligt kijk je uit over het meer. Erg luxe en wij genieten vol op. Ook Judith heeft geen problemen meer haar wonden zijn dicht en je ziet er haast niets meer van. Techniek staat voor niets. Tegen ‘n uur of half drie lopen wij terug naar de camping voor een late lunch waarna wij vertrekken.

Voor wij het meer verlaten stoppen wij bij de historische kerk “Church of the Good Shepherd”  die ligt aan de oevers van Lake Tekapo. Wij zijn niet de enige bezoekers en moeten dus even wachten voordat wij de kleine kerk binnen kunnen gaan. De kerk is niet gebonden aan een bepaalde geloofsrichting. Binnen is het altaar heel bijzonder maar het venster ernaast is nog interessanter, het biedt een adembenemend uitzicht op het meer en de bergen. Buiten staat de oever vol met bloeiende paarse, witte en roze lupine. Wij verlaten de meren en trekken het binnenland in. Judith heeft een plaatsje uitgezocht Geraldine.  Is inderdaad een gezellig gebeuren met life music op een pleintje. Er spelen een paar oude rockers, inclusief lang haar. Je wordt bijna van het pleintje afgeblazen zo hard staan de boxen. Klinkt overigens wel goed. Wij besluiten in de lokale pub ons Roast Beef te bestellen. Pub grub is normaliter lekker, veel en niet al te duur. Nou dat was het dit keer ook. Daarna nog zo’n 5 km verder gereden naar de camping “Grumpy” waar alleen " bejaarden"  10% korting krijgen en vrij Wifi, wij doen er ons voordeel mee!
 

Voor de eerste keer een geheel bewolkte lucht. Het is wel droog en de temperatuur is nog steeds oké. Wij besluiten om voor ‘n wandeling eerst terug te rijden voor advies naar het stadje Geraldine. De vrouw van de AA adviseert ons een “leuke” wandeling langs de rivier. Er is helaas niets aan en wij lopen aan de achterkant van de huizen, met allerlei rotzooi in de tuinen. Wij kijken het enige tijd aan en zijn toen maar gestopt, het wordt niet veel beter.  Op dat moment zijn wij precies achter de pub waar wij gisterenavond gegeten hebben. Over de route naar Ashley Gorge is niet zo veel te vertellen. 

     
Onderweg stoppen wij op een mooie plek om te lunchen in de vrije natuur. Camping is bijna leeg maar wel heel mooi gelegen in een groene oase. Het ligt iets buiten de “toeristische” route en staat niet in de boeken. Morgen door naar Christchurch. Helaas is het ons niet gelukt om Egypt 1 of 2 dagen langer te huren omdat Christchurch, volgens zeggen nog een grote bouwput is. Wij zoeken een hotel voor 3 nachten en hebben die maar meteen vastgelegd. Wij maken ons op voor onze laatste nacht in Egypt.

Heb wat slechter geslapen, mogelijk omdat wij afscheid moeten nemen van onze Egypt. Ben ook al vroeg wakker, maar dat is geen probleem, mijn boek is spannend. Ja, ik ben aan het lezen!! Na het ontbijt alles leeg en schoon gemaakt voor onze komende scheiding. Tegen elfen vertrekken wij op weg naar het beginpunt van een wandeling. Deze loopt door het bos met een heleboel bomen, die van onder tot boven zwart zijn. Het blijkt een schimmel te zijn, die alles dood maakt. Het stinkt ook, dus wij besluiten maar snel door te lopen. Een stuk verder moeten wij ons tussen en over de zwarte smurrie heen worstelen, omdat het pad overwoekerd is. De waterval ons doel, is aardig maar niet bijzonder. In een klein dorpje heeft Judith de medicijnen die ik voor veel geld gekocht heb op het noord eiland afgegeven bij een apotheek, voor eventueel gebruik in een derde wereldland. Vervolgens nadat wij voor de zoveelste keer een bezoek aan een snoepwinkel hebben gebracht kunnen wij vertrekken. Des te dichter wij bij Christchurch komen des te meer huizen zien wij die nog beschadigd zijn van de aardbeving van 4 jaar terug. Verzekeringsmaatschappijen keren soms maar 40% uit blijkt. Op onze Family park hebben wij alles uitgeladen in onze 4*kamer voor de laatste 3 nachten. Daarna volgt onze laatste rit met Egypt terug naar zijn baas. Hij wordt helemaal goedgekeurd en blijft alleen achter. Hij knippert nog met zijn lichten. S’ avonds met onze laatste cash geld gegeten in een truckers restaurant. Morgen mogelijk liften naar het centrum om al bedelend onze vakantie voort te zetten……..!
Judith wordt wakker vannacht omdat zij een vrachtwagen voorbij hoort rijden op de camping, vlak langs onze kamer. Het moet niet gekker worden en ze moet maar eens wat minder gaan drinken s’ avonds denk ik, want er is helemaal geen weg hier…. 

Vanmorgen proberen wij eerst om wat geld te pinnen bij de receptie. Wat helaas niet lukt. Toen maar wat geleend om de wasmachine van dollars te voorzien. Gelukkig kunnen wij bij het truckers restaurant, waar wij zijn gaan ontbijten, wel wat extra geld pinnen om wat cash te hebben. Om half elf lopen wij naar de receptie omdat wij mee mogen rijden met een hotelgast naar de luchthaven. Ons doel is het Antarctica Center wat er vlak naast is gevestigd. Het motregent en wij lopen met een paraplu. Volgens de vrouw bij de kassa heb je 2 á 3 uur nodig om alles te kunnen zien. Wij vertrekken pas weer om 17:00 uur en hebben ons uitstekend vermaakt en niet eens alles bekeken. Is een zeer bijzondere plek. Wij maken ook een rit met een special voertuig op rupsbanden, die geschikt gemaakt is om op sneeuw en ijs te rijden. De chauffeur loopt in een soort overal die 3 maten te groot is voor hem. Dus vrij modern met z’n kruis tussen zijn knieën en daarbij loopt hij ook nog wat waggelend met zijn handen iets omhoog. Dat blijkt zijn normale loop te zijn, uitermate geschikt voor zijn baan, een pinguïn kan hem niet verbeteren. 


Hij vertelt dat er afgelopen nacht weer een aardbeving is geweest, een vrij zware met een kracht van 4,6.  Judith is dus toch nog niet zo vreemd!! In een theater zien wij een 3D film, van hoge kwaliteit. Je wordt wel nat en de stoel beweegt met je mee, alsof je op volle zee vaart. Gelukkig duurt dat niet al te lang, anders was ik zeker zeeziek geworden, maar dan in een bioscoop!  De informatie is zo goed en uitgebreid dat een reis naar Antarctica voor ons voorlopig niet hoeft. Er zijn ook nog een stel pinguïns daar die allemaal wat hebben opgelopen. Twee zijn er blind, één wil zijn kop droog houden en niet onder water. Een andere heeft hersenbeschadiging, een is aangevaren door een schip, etc. ga zo maar door… Voldaan lopen wij terug naar North/South onze hotel. In drie kwartier zijn wij terug. Ik zit in een recreatiezaal waar ik gebruik maak van de Wifi. Judith zit in onze kamer tv te kijken, dus ik ga haar maar eens opzoeken. Morgen de laatste dag in NZ en dan gaan wij het centrum van Christchurch bezoeken.

Al vroeg bij de receptie omdat wij om half negen weer mee mogen rijden naar het Antarctica Center. Vandaar kunnen wij dan de gratis lift met de shuttle naar het centrum nemen. Terwijl wij zitten te wachten vertrekken er verschillende mensen van de camping. Ik heb op een gegeven moment, buiten voor de slagboom uit baldadigheid mijn duim opgestoken en krijg meteen een lift aangeboden! Het is een Amerikaan, die ons wel even wil brengen rechtstreeks naar het centrum. Onderweg komen wij weer een hoop beschadigde huizen tegen van de laatste aardbeving van twee jaar terug. Maar dat is allemaal nog niets vergeleken bij de chaos die wij tegen komen in het centrum zelf. Het hele stadscentrum is weggevaagd. Op veel plaatsen is men opnieuw aan het bouwen of aan het renoveren. Wij zijn op zoek naar een winkelstraat, maar die is er gewoon niet meer. Uiteindelijk vinden wij een winkelcentrum waarbij de winkels zijn gevestigd in containers. Ziet er overigens wel mooi en zeker stevig uit. Er is ook een soort museum ingericht van de aardbeving in 2011. Dit is heel indrukwekkend. Er is o.a. een opname van de aardbeving te zien met een beveiligingscamera. Je ziet dat de grond trilt en flink te keer gaat, de mensen weten niet wat zij moeten doen. Auto’s stoppen en chauffeurs beginnen heen en weer te rennen. Er is een voetganger die aan de overkant van een weg langs een gebouw van 4 verdiepingen loopt. Hij vlucht heel snel om te schuilen en drukt zich tegen de gevel aan. Het gebouw is geheel ingestort. Behalve die voorgevel en een verdieping aan de voorkant. Voor de rest is alles plat. Als de beving over is, loopt hij snel door en kijkt gek genoeg niet meer om. Hij moet in een shock zijn geweest. Het asfalt van de stoep op de voorgrond is helemaal gescheurd en voor een groot stuk weg.

  
Wij horen ook dat er gisterenmiddag weer een aardbeving is geweest om 16.00 s’ middags. Hebben wij niets van gemerkt in het museum. Wij besluiten om te genieten van de aanwezige natuur en gaan naar het stadspark, daar wat rondgewandeld en geluncht. Daarna terug naar het museum om met het gratis transport terug te rijden naar het Antarctica Centrum.  Vroeg terug op de camping om de spullen in te pakken en vroeg naar bed te gaan. Voor morgen hebben wij een taxi geboekt, die ons al vroeg komt ophalen, om ons naar de luchthaven te brengen.

De taxi komt om klokslag 04:00 uur aanrijden. Binnen 15 minuten zijn wij op de luchthaven en kan het inchecken gebeuren. Wij konden niet van te voren in checken online. Ter plaatse is het nog rustig en groot is onze verbazing als wij te horen krijgen dat wij niet ingecheckt kunnen worden. De vlucht van 08:05 uur is 3 maanden geleden al gewijzigd van tijd. Wij staan in de computer nog netjes vermeld voor de oorspronkelijke tijd. Wij zijn dus niet omgezet naar de nieuwe tijd van 06:20 uur. De man achter de balie blijft vriendelijk, maar kan niets voor ons doen, zegt hij. Gelukkig kan ik bellen met mijn contactpersoon in Nederland, waar ik regelmatig boekingen voor WAT mee regel de laatste tijd.  Die heeft het binnen 10 minuten voor ons opgelost. Wij krijgen koffie aangeboden terwijl wij even moeten wachten. Later blijkt dat hij ook ‘n 1e klas ticket heeft geregeld voor ons in het vliegtuig, maar ook voor bij de aankomst in Brisbane. Wij zijn de enige die eten en een Ipad voor films en spelletjes krijgen. In Brisbane kunnen wij zo doorlopen bij de douane, samen met de crew van het vliegtuig. Onze bagage staat al op ons te wachten.


HOOP DAT IK JULLIE IN DEZE "CORONA TIJD" NOG EEN BEETJE HEB KUNNEN VERMAKEN EN HET OOK GELUKT IS OM JULLIE REISVIRUS TE VOEDEN EN LEVENDIG TE HOUDEN?
ONZE RONDREIS IN NIEUW ZEELAND IS TEN EINDE EN DIT IS OOK HET LAATSTE VERSLAG VAN HIER.
HET HEEFT ONZE VERWACHTINGEN, EN DIE WAREN AL HOOG, OVERTROFFEN.
ALS HET WEER HET TOE LAAT EN HET NIET TE WARM WORDT, KOMT ER NOG EEN VERVOLG BINNENKORT. 
IN AUSTRALIË BEGINT NAMELIJK EEN NIEUW AVONTUUR EN MISSCHIEN DUS OOK WEER EEN REISVERSLAG????

PS: Een korte toelichting over de OORSPRONG van Nieuw Zeeland.

Nieuw-Zeeland heeft een rijke en fascinerende geschiedenis die de unieke mix van Maori en Europese cultuur weerspiegelt.
Maori zijn de eersten die in Nieuw-Zeeland arriveerden en zij reisden in kano's vanuit Hawaiki, ongeveer 1.000 jaar geleden. Zij noemden het land Aotearoa, wat betekend: “Land van de lange Witte Wolk”.
De Nederlander, Abel Tasman, is de eerste Europeaan die het land ziet, maar het zijn de Britten die Nieuw-Zeeland tot hun rijk toe eigenen.
In 1840 wordt het Verdrag van Waitangi ondertekend, een overeenkomst tussen de Britse kroon en de Maori. De Britse wet werd van kracht in Nieuw-Zeeland en dit wordt beschouwd als het oprichtingsdocument van Nieuw-Zeeland en daardoor dus ook een belangrijk onderdeel van de geschiedenis van het land. Het gebouw waar het verdrag werd ondertekend, is bewaard gebleven en tegenwoordig zijn de “Waitangi Treaty Grounds” een populaire attractie. ( Gevestigd in de Bay of Island – Noord eiland.)

Hawaiki zul je niet op de kaart kunnen vinden, maar men gelooft dat de Maori afkomstig zijn van een eiland of een groep eilanden in Polynesië in de Stille Zuidzee. Er zijn duidelijke overeenkomsten wat betreft de Maori taal, de cultuur en andere gewoonten met het huidige Polynesië, waaronder de Cookeilanden, Tahiti en Hawaï.

Er zijn verbazingwekkende Maori historische locaties en taonga (schatten) te vinden. Evenals prachtige gebouwen uit het koloniale tijdperk ,verspreid over het hele land. Een wandeling door een stad in Nieuw-Zeeland van vandaag laat zien wat een cultureel divers en fascinerend land het is geworden.