2014 - 06 (3) CANADA (W) : Clearwater - Port Alberni

Maandag 16 juni: ( 104 km Clearwater ) (overn. Ace Western Motel)

Als wij wakker worden blijkt het behoorlijk te regenen. Een goed excuses om Duitsland – Portugal te bekijken die om 09.00 uur begint. Eerst nog even ontbijt gegeten aan de overkant.  Het blijft regenen tot dat om half drie het wat minder wordt. Wij besluiten om toch het park in te gaan. Het blijkt een juiste keuze. Hoe verder wij rijden hoe beter het wordt eerst wordt het droog en daarna zo waar komt de zon uit. Achteraf blijkt dat het in Clearwater is blijven regenen. Het eerste gedeelte van het park wordt nog bewoond, er staan verschillende mooie huizen her en der tussen het groen van de bomen. Er is een weg van bijna 70 km lang door het park die dood loopt. Wij komen niet verder dan 42 km. Hier is de meest spectaculaire waterval Helmcken Falls de Murtle Rivier valt hier 141 meter naar beneden. Het water komt met zo’n kracht beneden dat er permanent grote waterdampen opstijgen. Er zijn vele watervallen en verschillende Canyons. Het moet hier flink tekeer zijn gegaan in het verleden…. Daarna nog de Dawson waterval deze kunnen wij op twee plaatsten bekijken. De rivier valt over de gehele breedte, zeker 50 meter breed naar beneden boven de waterdamp is een regenboog waar te nemen. Hier heb ik mijn eerste video gemaakt met mijn Smartphone. Als het goed is hebben jullie die per what’s up toegestuurd gekregen.  Als afwisseling zijn wij een redelijk modderig, steil  met scherpe bochten opgereden naar de “Green Mountain”. Hier heb je , normaal gesproken, een mooi uitzicht over het park en de besneeuwde  bergen rondom. Wij hadden maar aan een zijde zicht,  de andere kant had zich inmiddels weer gevuld met donkere regenwolken. Het begon ook weer zachtjes te regenen. Wij hebben snel gemaakt beneden te komen voordat de weg misschien onbegaanbaar zou worden. Enkele km verder op de weg zagen wij weer een zwarte beer langs de weg lopen. Wij zijn naast hem gestopt en helaas voordat ik een video kon maken was hij al weer verdwenen van het talud af tussen de struiken en bomen. Dit was nummer 7….. Verder nog bij een andere waterval en een Canyon gestopt voordat wij terug reden naar ons motel. Ons bed lonkte al naar ons maar wij moesten eerst nog gaan dineren.

Dinsdag 17 juni: ( 92 km Clearwater – Lone Butte) (overn. Seawood B&B)

Volgens voorspelling hebben wij zonneschijn bij het openen van de gordijnen. De auto en de straat zijn nog gedeeltelijk nat dus het heeft nog wel geregend vannacht. Wij hoeven vandaag maar een klein stukje verder dus wij hebben totaal geen haast. Tegen negenen eerst weer ontbijt aan de overkant. Voor vertrek nog de 2de helft van België – Algerije gekeken. Was zeer de moeite waard om te zien. Nog even James laten drinken en wat broodjes voor de lunch aangeschaft en daar waren wij op weg. Wij rijden nu in het hard van British Columbia op de borden B.C. Niet te verwarren met “Voor Christus” Weg zijn de hoge bergtoppen met sneeuw van de Rocky Mountains er zijn nu hoofdzakelijk bergflanken die groen zijn. Er groeien allerlei soorten Dennenbomen, Pinebomen en Populieren. Al vrij snel beginnen wij behoorlijk te klimmen en zijn binnen een half uur ruim 600 meter hoger. Langs de weg zien wij steeds weer nieuwe meren. Wij rijden nu lijkt wel in Zuid Duitsland, Oostenrijk, Zwitserland noem maar op. De natuur is er absoluut niet minder om. Voor wij het beseffen zijn aangekomen bij onze B&B.  De eigenaars zijn Duitsers die nu hier 5 jaar wonen. Het is in de middle of nowhere, half verscholen achter bomen en aan een zijarm van het Roe Lake. Het is fijn hier te zijn, wij worden hartelijk ontvangen en de kamer is mooi en heeft uitzicht rechtstreeks in de grote tuin. Nadat wij geluncht hebben gaan Judith en ik in de kano en varen het meer op. Er staat gelukkig niet veel wind. Op het meer zijn wij naar een huis gevaren en wij vroegen op zij bier verkochten. Het antwoord was nee maar als wij genoeg betaalde dat verkochten zij alles. Na drie kwartier vindt Judith het wel genoeg. Terug bij de steiger komt zij bijna de boot niet meer uit.  Gelukkig staat er een zonnestoel op het gazon klaar en madam is rijp voor een rum/cola dat heeft zij verdiend. Wij zijn nu in afwachting van de barbecue met de beste biefstuk van de hele omtrek volgens zeggen. Dit is namelijk de plek die ons is aangeraden door het jonge stel die wij een week geleden hebben ontmoet bij een van de watervallen. Thomas kwam met een stapel houtblokken aanlopen en het kampvuur werd aangestoken. Heb ook nog even de bijl gehanteerd, ik ben het nog niet verleerd. Over de biefstukken is niets te veel gezegd. Ongelofelijk zo groot, dik en smakelijk. Zelfs Judith at de hele biefstuk op…. Het was heel gezellig en het werd laat.

Woensdag 18 juni: ( 0 km Lone Butte) (overn. Seawood B&B)

Het ontbijt stond klaar om kwart over acht. Ik maak een uitzondering. Dit was het beste ontbijt tot nog toe. Yoghurt, warme broodjes, jus d’orange, gebakken ei, vers fruit etc. Om 10 voor negen zat ik voor de tv klaar voor de match. Wat een spanning.  Wij hebben er maar een rust dag van gemaakt. Na de volgende match uit onze pool zijn wij gaan wandelen, het was inmiddels half drie. De wandeling is rond het Roe Lake en zo’n 7 km lang. Volgens Thomas en Maggie een mooie wandeling en wij kunnen niet mislopen. Als maar rechtsaf. Al vrij snel sloegen wij rechtsaf en wij kwamen na bijna 10 minuten er achter dat wij verkeerd waren omdat wij bij hetzelfde huis aankwamen van gisterenmiddag. Het was nog steeds geen Pub……en er werd nog steeds geen bier verkocht. De bewoner vroeg ons of wij de zwarte beer nog gezien hadden. Omdat die nog geen half uur daarvoor bij hem langs gekomen was en de  richting opgegaan was vanwaar wij zojuist vandaan kwamen. Iets minder zeker liepen wij de oprijlaan weer terug. Twee stenen, om geluid mee te maken en de pepperspray bij de hand die moesten voldoende zijn om heelhuids door te gaan. Een stuk verder spraken wij een andere bewoner en die vroegen wij naar de beer en hij antwoordde welke ik zie dagelijks een zwarte beer met twee jongen. De wandeling ging langs weilanden, dichte bossen en een stuk langs het meer. Het uitzicht was mooi en de temperatuur viel mee. Voordat wij na twee uur wandelen terug waren zagen wij nog een impala, die rustig ons bleef aankijken op 10 meter afstand. De zon was inmiddels verdwenen en er hingen een paar donkere wolken. Redelijk moe besloten wij T & M, de eigenaren, te vragen gebruik te mogen maken van de sauna. Dat was heel lekker en ontspannen konden wij aan tafel. Helaas geen kampvuur maar het eten was weer van hoge kwaliteit, zelfs custard toe. Thomas zei nog ik was, als jullie 10 minuten langer onderweg waren, jullie tegemoet gereden om polshoogte te nemen. Geheel voldaan en de buikjes rond gingen wij daarna niet al te laat naar bed.

Donderdag 19 juni: ( 337 km Lone Butte - Whistler) (overn. Blackcomb Lodge)

Het ontbijt was nog uitgebreider, dit keer was er ook nog kaas op tafel. Bij het vertrek moesten wij  betalen, de rekening viel behoorlijk mee. Het was absoluut de goedkoopste, mooiste en lekkerste locatie geweest tot nog toe en om dit te overtreffen zal heel moeilijk worden. Met weemoed namen wij afscheid en vervolgde onze route op dezelfde highway 24. Vrij snel zijn wij afgeslagen op een binnendoor weg die langs een groot meer liep. Het landschap was zeer afwisselend door een vlakte met regelmatig boerderijen en afgewisseld door bospercelen. Toen wij daarna overgingen op de highway 99 werden de bergen steeds groter en kwamen ook de besneeuwde toppen weer tevoorschijn. De weg was permanent opgaand. Het was duidelijk dat wij op weg waren naar een ski resort. In een klein gehucht Clinton hebben wij koffie gedronken. De weg liep langs een rand van een berg met zicht op een vallei met op de bodem een rivier. Je kon heel ver kijken door de vallei en de rotsen van de berghellingen waren meestal mooi gekleurd. Vaak kon je heel duidelijk waarnemen de plekken waar lawines naar beneden waren gekomen met modder en stenen. Na onze lunch in Lillooet werd het nog steiler en waren er ook behoorlijk veel bochten, de brede vallei was verdwenen. Bovenaan gekomen hadden wij een mooi uitzicht over het Seton Lake. Wij werden gewaarschuwd om op onze remmen te passen, dat die niet te heet zouden worden. Het was een mooie route en wij hebben beide genoten van het landschap. Tegen vier uur arriveerden wij in Whistler. Onderweg hadden wij een Lodge geboekt die lag helemaal in het centrum van het dorp. Tot voor kort was dit nog een klein dorp maar sinds de olympische winterspelen was de plaats volgebouwd met accommodatie voor de sporters en verdrievoudigd. Wij hebben door het verkeersvrije centrum gelopen maar helaas begon het weer te regenen. Eerst nog even langs de chocolade fabriek. De aardbeien gedoopt in chocolade smaakte uitstekend. Terug naar onze Lodge die weer vrij luxe was en daar heb ik maar weer gebruik van gemaakt van het indoor zwembad, jacuzzi en de sauna. Judith lag al te slapen maar ik heb eerst maar even nog wat zaken geregeld, verslag, uitgaven, saldi ING Artstikke en Belcor. Welterusten…..

Vrijdag 20 juni: ( 191 km Whistler – Port Alberni) (overn. Edelweisz B&B)

Het is weer droog en regelmatig komt de zon door. Na het ontbijt wilde Judith voor ons vertrek nog een chocolade appel kopen. Dus wij aan de wandel maar helaas de winkel van de chocolade fabriek ging pas om 10 uur open. Enigszins teleurgesteld liepen wij terug naar ons hotel om uit te checken. Wij wilden niet te laat vertrekken omdat wij vandaag de ferry nemen naar Vancouver Island. Deze vaart van Horseshoe Bay een plaatsje 45 km ten noorden van Vancouver. De rit van bijna 2 uur gaat door een erg mooi berglandschap met uitzicht over besneeuwde bergen die rondom aan alle kanten te zien zijn. Het is niet voor niets het skigebied van Canada. De weg gaat dwars door deze bergketens heen en wij moeten dus daardoor vaak flink klimmen. Het valt ons op dat de plaatsnamen ook een ondertiteling heeft in een taal die niet te volgen is. Het lijkt wel of er iemand inslaap is gevallen op een toetsenbord. Het blijkt de taal van de oorspronkelijke Indianen bevolking te zijn Wij arriveren om 10.38 uur in de haven ruim op tijd dus, denken wij, voor de ferry van 12.50 uur. Nou dat konden wij vergeten. Het was hartstikke druk, omdat het onderwijzend personeel staakt, kan men eerder een weekend weg blijkt. Zo’n 5 wagens voor ons werden wij tegengehouden en konden niet meer aan boord en moesten wachten tot de ferry van 14.10 uur. Dit was een behoorlijk domper. Op de boot was een hoop documentatie en daar hebben wij ons plan gesmeed waar wij naar toe gaan. Ons oog was gevallen op Port Alberni op een afstand van ongeveer 70 km van Nainamo de aankomst haven van de Ferry. Wij reden de ferry af tegen 16.00 uur en volgende eerst de weg langst de kust. Het eiland is ook voorzien van vele begroeide bergen, het is duidelijk dat wij hier op een breuklijn zitten waar veel vulkanische activiteit plaatsvind, om niet te spreken over de aardbevingen die hier regelmatig  voortkomen. Tegen half zes arriveerden wij in Port Alberni, de VVV was al gesloten, dus wij via de Navigatie door naar een B&B Edelweiss. Deze was wel iets duurder maar de ruimte die wij kregen voor ons zelf was enorm. Slaapkamer, badkamer, zitkamer en een keuken. Alles groter dan bij ons thuis. Helaas maar voor een nacht. S ‘Avonds de schnitzels geproefd bij een Duits restaurant Little Bavaria. Morgenochtend moeten wij toch maar eerst de boot gaan boeken voor de terugweg naar Vancouver want 2x zo lang wachten dat trekt beertje niet……