2014 - 06 (1) AMERIKA (W) : Las Vegas - Arches NP

Woensdag 25 juni: ( 13 km Airport – Las Vegas ) – overn. Fortune Hotel

Als wij het vliegtuig uitkomen en de luchthaven binnenlopen zien wij gelijk al de eerste slotmachines (gokapparaten) staan. Als je wil kan je gelijk aanvallen of als je nog niet genoeg hebt verloren of gewonnen kan je voor vertrek nog even proberen dit goed te maken…. Een douane of paspoortcontrole hebben wij niet meer gezien. ( Maar goed ook wij hebben onze visums voor Amerika bij de incheckbalie in Vancouver laten liggen.) Het duurt wat langer voordat wij onze koffers op de band zien komen. Als wij buiten komen valt de hitte als een warme deken over je heen. Met een bus worden wij gebracht naar een groots opgezette aparte terminal waar alleen maar Rent a Car kantoren zijn verzameld. Ook hier hebben wij een auto gehuurd via Alamo. Ik kwam er hier achter dat wij de auto in Vancouver een dag eerder hadden moeten inleveren, wat wij ook makkelijk hadden kunnen doen. Kostte ons bij het inleveren niet alleen de one way toeslag maar ook een extra daghuur. Nadat alle papieren zijn ingevuld kunnen wij een auto uitzoeken in onze prijscategorie. Wij vinden Jill een Chevrolet Sonic, zilver grijs. Zij is iets groter dan James in Canada. Buiten rijden wij meteen op een weg met zes banen. Wij zijn niet ver verwijderd van de Strip het middelpunt van Las Vegas. Wat een groot pretpark lijkt voor volwassenen. De navigatie begeleid ons perfect naar ons hotel Fortune. De naam van het hotel is ieder mans hoop hier in Las Vegas. Nadat wij de koffers naar onze kamer hebben gebracht lopen wij voor onze lunch naar onze buren. Het is net of je een sauna bent ingestapt, wat voor mij wel bekend voorkomt. Bij de buren troffen wij een grote zaal vol met apparaten en een grote meute mensen die de tandwielen in beweging brachten. Onze drankjes zijn kolossaal en de mini salade was groot genoeg voor een heel gezin. Hoe kan het toch dat de doorsnee Amerikaan zo fors gebouwd zijn……. Judith wilde graag naar Bellagio als eerste, uiteraard met de auto. Parkeren is geen probleem volgens onze info. Maar de juiste ingang vinden is een andere zaak. Als wij binnen lopen overvalt ons de grootsheid van alles. Zalen vol met hordes mensen aan het gokken. Bruidsparen die her en der gefotografeerd worden. Een binnentuin vol met planten en bloemen met kunst dieren, wel heel mooi. Wij zijn de gangen doorgelopen die in een vierkant rond een groot zwembad lopen. Alles met een afstand alsof je om een groot voetbalveld loopt. De winkels binnen zijn ook overvol met de mooiste producten. Kleding, Koffieshops met grote chocolade fonteinen etc. Een wedding chapel was ook aanwezig.  Voordat wij de monorail namen naar Monte Carlo eerst nog even de watershow voor de deur gekeken. De fonteinen doen hun werk om het half uur. Het is prachtig gezicht volledig afgestemd op de muziek die uit de luidspiekers komt. S’ Avonds is dit nog mooier met allerlei kleuren van schijnwerpers erbij. Nu moeten wij het doen met de Eiffeltoren aan de overkant als achtergrond. De monorail is een kleine aanvulling van Bellagio om snel van de concurrent te komen. Wij hebben Monte Carlo, New York New York ( met de kabelbaan op het dak) en MGM bekeken. De een nog groter dan de ander opgezet. Nog te vermelden is dat MGM een groot safarituin heeft beneden in het souterrain. New York New York een dinnershow met the Blue Man en MGM met Uli Geller. Wij konden bijna niet meer lopen en waren blij onze auto terug te vinden in de garage van Bellagio. Strompelend kwamen wij binnen op onze kamer en Judith sliep volgens mij al voordat zij haar bed voelde.

Donderdag 26 juni: ( 320 km Las Vegas - Hurricane ) - overn. Days Inn Motel

Vandaag gaan wij Las Vegas verlaten. Wij hebben beide een goede nacht gehad. Een stuk beter geslapen dan in Victoria en Vancouver. Jill is snel geladen en de eerste inkopen kunnen gedaan worden 1 mile verder op in onze straat. Er is hier ook nog “gewoon” leven in de USA blijkt. De temperatuur is een stuk aangenamer, bewolkt en een wind. Zodra wij Las Vegas uit zijn is het direct een woestijn. De grond is van versteend zand, er groeit bijna niets op. Het is redelijk vlak met af en toe een kleine glooiing in het landschap. Er zijn geen bomen en alleen maar af en toe wat cactusachtige struiken en een soort gras hier en daar het lijkt op wat helm gras. De weg was in Las Vegas nog vijfbaans, goed geasfalteerd, met wat onduidelijke aanwijzings borden. ( Zoals 15 North – West – East – South, daar moet je het mee doen.) Zodra wij de stad uit zijn wordt de weg al snel smaller en de lijnen op de weg zijn bijna niet te zien. Het asfalt wordt direct ook minder, hier is men druk mee aan het werk, blijkt verderop. Het aantal auto’s is inmiddels ook sterk afgenomen en bijna zonder ander verkeer rijden wij naar het noorden richting Salt Lake City. Als wij na ruim een uur rijden besluiten om te stoppen voor koffie kan dat bij een afslag waar alleen een benzinestation aanwezig is. Er loopt nog een weg westwaarts met aan het begin een bord “eten en drinken”  zo’n 200 meter verder zien wij een gebouw staan. Het blijkt een café, die ligt helemaal alleen aan een verder lege weg,  die weg verdwijnt zonder verder ook maar enige bebouwing tot aan de horizon. Binnen zitten zo waar wat andere mensen en wij kunnen bestellen. Koffie groot, middel of klein? Ik nam uiteraard klein en dat was nog ter grote van een hele pot gezette koffie uit een standaard koffiezetapparaat. Wat wel een voordeel is dat de koffie op mijn “iets minder sterke” formaat geserveerd wordt, net als in Canada meestal. Toen ik die na ruim 20 minuten bijna leeg had wordt mijn netjes gevraagd wilt u nog meer koffie??? Op weg naar het toilet liep ik langs een 15 tal gokkasten. De Amerikanen hebben toch wel vreemde gewoontes aangeleerd. Toen wij weer op de 15 North reden kwamen wij zo waar stil te staan, er was een file ontstaan door wegwerkzaamheden. De weg werd gehalveerd en er werd opnieuw geasfalteerd. Soms rijden wij langs een klein dorp en dan blijkt dat er ook nog groene begroeiing kan zijn. Blijkbaar groeit dat als er maar water aanwezig is. Wij zijn gestopt langs de weg om onze lunch klaar te maken, het waait echter zo hard dat wij die in de auto moeten opeten. Wij komen er achter dat wij vandaag wel heel bijzondere eetmomenten hebben. Ontbijt in Nevada, lunch in Arizona, Diner in Utah, wie zegt dat in Amerika alles groot is???? In Utah aangekomen wordt de kleine glooiing al vrij snel hoger en hoger. De bergen zijn kaal en de zandsteen rotsen hebben verschillende steenlagen met allemaal andere mooie kleuren. De toppen zijn heel grillig en het is een pracht om te zien. Als wij gestopt zijn bij een toeristische informatiepost komen wij er achter dat de hotels best duur zijn en B&B waarschijnlijk ook geen goedkopere optie zal worden. Verder zijn hotels meestal al redelijk vol en wordt reserveren aangeraden. Wij moeten het nog gaan ondervinden wat hier van waar is. Het is wel hoogseizoen hier. Als wij zo’n 20 km van Springdale zijn, een plaats vanwaar wij Zion NP gaan bezoeken, besluiten wij te stoppen bij een motel om te vragen naar de prijs en beschikbaarheid. Dat viel mee, zowel de prijs als de beschikbaarheid.  Op de kamer hadden wij een knal rode jacuzzi in een hart vorm met een vaasje rode rozen, wordt het zowaar nog romantisch!! De prijs daarentegen is US $ 39 i.p.v. $ 225 p.n. in  Springdale, horen wij later. Als wij besluiten even door te rijden naar Springdale blijkt al gauw dat het niet 24 km maar 24 miles wat ruim 38 km is…….oeps is dat even schrikken. Het is wel heel mooi daar en nadat wij zowel een kaart hebben gekocht voor al de nationale parken en het bezoekerscentrum hebben bezocht , rijden wij een stukje mee met de gratis bus. In een museum iets verder op wordt een film vertoont van Zion NP. Wij krijgen er zin in om morgen dit allemaal te gaan bekijken. Op de terugweg gegeten in een Steakhouse.

Vrijdag 27 juni: ( 107 km Hurricane - Springdale Zion NP. ) - overn. Days Inn Motel

Om half negen gingen wij ontbijten, het bleek echter al half tien te zijn, wij hebben weer een tijdszone overschreden. Wij zijn weer terug op 8 uur tijdsverschil voor even weliswaar. De zon schijnt vol op met een strak blauwe lucht erbij. Gelukkig waait het, dus valt de warmte nog wel mee. De weg naar Springdale is bekend en hebben wij snel afgelegd. Het meest bezochte gedeelte van Zion National Park is Zion Canyon. Dat is een ravijn, 24 kilometer lang en 800 meter diep, met hoog oprijzende wanden en hellingen. De ravijn is uitgeslepen door de Virgin Rivier, en dankzij die rivier heeft Zion Canyon nu rijk gevarieerde flora en fauna. Als in het voorjaar de sneeuw in de bergen smelt, voert de Virgin Rivier grote hoeveelheden puin en sediment af. Daardoor is het erosieproces dat de Zion Canyon heeft gevormd, nog steeds volop gaande. De naam Zion komt van de mormonen die zich hier hebben teruggetrokken. Het betekend een veilige plek in het joods. Als wij bij het Zion NP aankomen blijkt dat het parkeerterrein bij de bezoekerscentrum vol is. Het advies om in het dorp te parkeren negeren wij en wij rijden door naar de eerste halte in het park bij het museum, ons al bekend vanwege de film gisteren. Ook hier is het vol maar met wat geduld vertrekken er mensen. Als de eerste gratis pendel, die naar boven gaat, arriveert blijkt deze bomvol te zijn. Wij besluiten de pendel te nemen die terug rijdt naar beneden voor de laatste halte naar het bezoekerscentrum. Deze is bijna leeg en wij kunnen blijven zitten en hebben zo de mooiste plaatsen en kunnen wat zien als wij het park in gaan. De rit duurt ongeveer 40 minuten one way en rijdt over een weg waar alleen deze pendel mag rijden. Vanwege de toenemende drukte is het sinds enkele jaren niet langer toegestaan om deze route met de eigen auto te rijden. Er zijn acht stops en wij besluiten meteen door te rijden naar het hoogste punt. Er wordt tijdens de rit allerlei informatie gegeven. De chauffeur wijst ons op een stel bergbeklimmers die aan de steile hoge kale rotsen hangen. Zij mogen vanwege de constructie van het gesteente geen pinnen slaan en alleen maar gebruik maken van richels en schroeven. Over zo’n beklimming doen zij dan ook 3 dagen en slapen ook tegen de helling. De bus stopt op het hoogste punt bij de 1.347 meter hoge Temple of Sinawava. Vanaf hier gaan wij lopen de “Riverside Walk” die is 3,3 kilometer lang (heen en terug) met een  hoogteverschil van 17 meter. Er staat aangegeven dat je er 1,5 uur over doet. Wij doen er wel wat langer over met deze hitte. De wanden van het ravijn komen steeds dichter bij elkaar. Je volgt de Virgin River via een verhard pad stroomopwaarts, tot je uitkomt bij de bekende Zion Narrows. Hier is slechts enkele meters ruimte tussen de ruim 600 meter hoge bergwanden. Vele mensen zoeken verkoeling in het water van de Virgin rivier. Op de meeste plekken is het water nu niet meer dan een klein stroompje maar soms wel met diepe poelen. Het is haast niet voor te stellen dat hier vaak grote hoeveelheden water door de ravijn heen stroomt. Ook zien wij een paar Mule antilopen ( vanwege de grote oren lijken zij op muilezels.) en veel eekhoorns die heel tam zijn. Terug naar de pendelbus om vervolgens weer uit te stappen bij stop vier Zion Lodge. Vanaf hier kan je via een brug de Virgin Rivier oversteken. De wandeling naar Lower Emerald Pool is 1,9 kilometer (heen en terug) met een hoogteverschil van 21 meter. Wij lopen over een verhard pad en hebben gelukkig veel schaduw van de aanwezige planten en bomen. Het is wel meestal naar boven en dat om drie uur in de middag, het heetst van de dag, maakt het wel zwaar. Na iets minder dan 1 kilometer bereiken wij een kleine waterval. Het water valt hier van de bovenzijde van een overhangende rots naar beneden. Het komt terecht in de kleine waterplas Lower Emerald Pool, iets beneden het pad. Het valt een beetje tegen. Wij besluiten het hierbij te laten en terug te gaan. Zion NP is heel apart en mooi weer heel anders dan de Rocky Mountains en British Columbia. Op onze terugweg wat eten voor ons diner gekocht in de supermarkt. Samen nog even gezwommen in ons indoor zwembad en aansluitend heb ik heerlijk gebruik gemaakt van onze jacuzzi op de kamer. Lekker relaxed naar bed.

Zaterdag 28 juni: ( 189 km Hurricane – Bryce Canyon ) overn. Campground Ruby’s Inn

Vroeg vertrokken omdat wij hopen rond het middaguur aan te komen in Bryce Canyon. Kampeerplekken worden niet gereserveerd en wie het eerst komt heeft plaats. Het is weekend dus zal het nog drukker zijn. Wij rijden weer terug naar het begin van het Zion park en rijden nu over de weg door rechtdoor daar waar de pendel afslaat de Canyon in. Het is een weg die zich omhoog slingert tegen de hoge kale rotsen op. De rotsformaties veranderen bij elke bocht. Rond 1930 is deze weg aangelegd door werkloze soldaten die terug kwamen uit de oorlog. Ook de verschillende tunnels horen daarbij. Het is jammer dat wij een beetje haast hebben want het landschap is spectaculair. De zandsteen formaties zijn ontstaan door versteende zandduinen die onder andere in de ijstijd zijn gevormd. Wij komen nog “Long horn goats” tegen die langs de berghelling met gemak de schaarse grassprieten eten. Deze long horn goats zijn heel anders dan de long horn sheeps die wij in Canada zagen. Zodra wij het park uitrijden verandert het landschap meteen. Hier vrij groene grotere vlaktes met vee en de bergen worden glooiende heuvels. Er zijn hier weer gewoon huizen en boerderijen. Het wordt zowaar nog gewoon. Het lukt ons om tegen 12 uur aan te komen in Bryce Canyon. Voor het entree van het park bevindt zich Ruby’s Inn een groot particulier park, dorp zou je kunnen zeggen. Met allerlei faciliteiten. Een heus western straatje met allerlei winkeltjes, twee hotels met restaurants, aparte kleinere motels, winkel, benzine pomp, camping met zwembad. Genoeg te doen en alles van goede kwaliteit. Er was nog ruimte genoeg op de camping en wij konden zelf een plek voor onze Kikker (tent) zoeken. Judith had gelezen dat er een gratis bus tweemaal per dag het park rondrijd. Het lukte nog om op de bus van halftwee 2 plaatsen te reserveren. De chauffeur gaf een uitgebreide uitleg over alle ins en outs van Bryce Canyon. In het kort. Bryce Canyon is geen Canyon maar een plateau. Namelijk het Colorado plateau die in vier verschillende staten ligt. Mede door vulkanische activiteit ontstaan. Het plateau stort door erosie langzaam in en zodoende lijkt het een Canyon. Doordat er 200 dagen per jaar sneeuw afzet is op de rotsen en die nog dezelfde dag weer weg smelt. Maar eerst bevriest die sneeuw en daarbij zet deze uit waardoor er breuken in de rotsen ontstaan. Deze breuken mede door invloed van de zon, wind en regen brokkelen en breken af. Hierdoor ontstaan er allemaal verschillende bizarre vormen en formaties. ( Windows, Fin en Hoodoo’s).  Terug bij Ruby Inn zijn wij naar de Rodeo geweest. Was heel leuk om een keer mee te maken. Het begon al gelijk apart, terwijl twee cowboys te paard erop kwamen aanrijden met de Amerikaanse en de Utah vlag in de hand, werd het Amerikaanse volkslied gespeeld. Er wordt op jonge paarden gereden die nog niet gewend waren om een zadel te dragen. Zij werden helemaal gek hiervan. Een sprong bijna uit het opstelhok. Ook werd er op wilde stieren gereden. Er was een lasso demonstratie etc. Terug naar onze tent na eerst nog even een buffet diner naar binnen gewerkt te hebben. Tijd om onze kikker in te kruipen.

Zondag 29 juni: ( 19 km Bryce Canyon ) overn. Campground Ruby’s Inn

Een rustige dag. Na het ontbijt een plek op gezocht waar wij het voetbal konden zien. 2-1 wat een spanning. Koffie, zwembad, deel van de tweede wedstrijd en daarna met een ranger op pad. Deze liep met ons over de rim van de Canyon en vertelde weer een heleboel. Wij vonden het interessant. Koffie, buffet en vroeg naar bed.

Maandag 30 juni: ( 595 km Bryce Canyon- Archers Nat.Parc ) overn. Moab Valley Resort

Het is een lange rit geworden vandaag. Met landschappen die haast niet te beschrijven zijn. Zal een poging wagen met het een en ander op papier te zetten. Onze 2e nacht in onze Kikker is ons weer goed bevallen. Ondanks dat het vannacht warmer was dan gisteren heb ik het tien uur uitgehouden en Judith nog langer! Na het ontbijt nog even een half uurtje ingepland voor een zwempartij. Is lekker zo voordat je in de auto stapt. Het is 100 graden Fahrenheit ( 37 graden Celsius) geworden en dan zijn wij geweest op een hoogste punt van 9800 feet ( bijna 3000 meter ). Judith voelde dit goed en wij hebben rustig aan gedaan. Toch wel lastig die Gallons, Inches, Feet, Fahrenheit, Miles, Dollars etc. net of wij in een ander land zijn!! Wij hadden vandaag de keus om de highway 15 te nemen die is korter en rijdt sneller 4baans weg van 75 miles p/hour of de scenic route binnendoor. Wij kozen voor de laatste optie omdat deze volgens iedereen die wij hebben gesproken zo mooi is zelfs een van de mooiste delen van Amerika volgens zeggen. Nou wij zijn het volledig eens met deze mening, wat een wonderschone natuur. Het eerste stuk was nog de uitlopers van Bryce Canyon gele rotsen met de inmiddels wel bekende hoodoo’s en afbrokkelde limestone rotsen. Vervolgens reden wij Dixie National Forest binnen, de naam zegt genoeg, zowaar dichte bossen op de berghellingen. Daarna Glen Canyon met hoge bergtoppen en een rit van meer dan 8 km over de toppen van de bergen, aan beide kanten een diepe afgrond. ( zonder hekken aan de zijde van de weg – die zie je trouwens bijna nergens – vreemd voor Amerika…) Daarna vreemde rotsen rondom de stad Boulder. Het waren grote molshopen rond van vorm maar wel geribbeld duidelijk overblijfselen van vulkanische activiteit. Maar de kleur was niet zwart zoals lava maar geel. Bij Hanksville sloegen wij af naar links op de Highway 24 North en reden door een deel van Canyonland National Park. Het werd een grote dorre vlakte met alleen her en der wat struiken. Echt weer woestijn landschap zoals bij Las Vegas. De weg was kaars recht, zijn de Romeinen toch ook hier geweest? Zo’n 30 miles verder kwamen wij op de snelweg terecht die wij normaal anders ook hadden genomen als wij niet binnendoor waren gegaan. Vanaf hier ging het heel snel minder interessant. Wij waren blij met onze keuze. Wat een pracht al die diversen landschappen. In Moab op zoek naar een camping. Het was nog steeds bloedheet. Het werd uiteindelijk een cabin op de camping met zwembad. Hebben gegeten bij een restaurant hoog in de bergen met uitzicht over de hele omgeving. Het werd een heel romantisch diner met het beste vlees en heerlijke wijn. Morgen moeten wij weer terug daar, omdat wij geen foto’s konden maken van de zonsondergang. Foto- en telefoontoestel lagen in de cabin aan de stroomoplader.

Dinsdag 1 juli: ( 179 km Arches Nat.Park ) overn. Moab Valley Resort

Ontbijt bij de cabin, het is nog heerlijk in de schaduw. Een prima nacht gehad in de cabin met de airco op volle kracht. Wij gaan vroeg het park in zodat wij met het heetst van de dag weer terug zijn. Arches Nat. Park is een paar km terug rijden. De belangrijkste punten bekeken, zoals de Arches en Noord en Zuid Windows ( bogen in de rotsen ). Hier hebben wij een alternatieve wandeling terug gemaakt naar de parkeerplaats. Was heel interessant vooral omdat wij hier bijna alleen liepen. Diverse viewpoint bekeken zoals Balance Rock, Delicate Arche etc. Doordat de hitte enorm werd zijn wij terug gegaan naar het Visitor Centre en hebben daar een film over het park gezien. Terug naar onze cabine voor een siësta in het zwembad en de match België/USA. Tegen het einde van de middag nog een mooie rit gemaakt langs de Coloradoriver. Hier zijn o.a. diverse filmopname gemaakt. Zoals gezegd hebben wij onze dag afgesloten weer op de helling met uitzicht over de omgeving. Het eten was weer af en genieten was het juiste woord.