2014 - 07 (3) AMERIKA (W) : Los Angeles - San Francisco

Woensdag 9 juli: (323 km Los Angeles – Three Rivers ) overn. Western Holiday Lodge

Vanmorgen was Wadie al om half zes vertrokken. Judith heeft nog uitgebreid zitten bijkletsen met Rita bij het ontbijt. Om ruim kwart over tien zijn wij vertrokken. Ons eerste doel was Bakersfield zo’n 1.5 uur rijden over de Highway 5 North. Het eerste deel gaat door een bergzaam gebied. De rotsen zijn enigszins bekleed met wat licht groene kleine planten. De kale droge rotsen hebben echter wel de overhand. Later wordt het weer een grote vlakte. Dit gedeelte van Californië is duidelijk wat meer ontgonnen. Er zijn veel fruitplantages (sinaasappels en citroenen) langs de weg. Ook aardbeien en kersen en nog andere fruitsoorten gaan van hand tot hand. Even over 12 uur komen wij in Bakersfield aan. Wij hebben verschillende namen van sportcafés. De favoriet van de pomphouder die wij vroegen was echter wat verder weg. Hij had gelijk het is een grill bar met bijna 30 tv toestellen en verschillende grote plasma schermen. Wij waren er klaar voor, laat Argentinië maar komen. Wat een zware teleurstelling afgemarcheerd door de zijdeur helaas. Enigszins aangeslagen zijn wij weer op pad gegaan voor ons tweede deel. Omdat wij weer een lange tijd op de Highway naar het noorden reden gaat het vrij snel. Wij zagen in de verte de bergketens weer langzaam dichterbij komen. Dit zijn de uitlopers van de Sierra Nevada. Deze lopen verticaal door California en zijn zo hoog en ruw dat je er niet doorheen kan rijden. Het is of bovenlangs of onderlangs. Het voordeel is wel dat er een stuk natuur ontstaat die heel origineel kan blijven. Het hotel in Three Rivers was al geboekt en wij kwamen tegen zessen mooi op tijd daar aan. Judith was moe en is bijna niet meer van haar bed afgekomen. Ik ben even in het zwembad gaan afkoelen daarna ben ik ook maar wat eerder gaan slapen. Morgen een nieuwe dag en met frisse moed weer op…..

Donderdag 10 juli: (215 km Three Rivers ) overn. Western Holiday Lodge

Vandaag een rustdag….. Dat is de bedoeling, geen nieuw motel maar uiteindelijk wel een mooie rit door de natuur. Wij bezoeken Sequoia NP en Kings Canyon. Sequoia NP is niet te vergelijken met een van de andere parken. Dat geldt eigenlijk wel voor al de parken die wij tot nog toe hebben bezocht. Het berglandschap van Sequoia is heel groen. Het hoogte verschil is groot, bij de entree is het 518 m. hoog en het hoogste punt die wij hebben bereden is 2502 m. hoog. Zoals de naam al aangeeft is het NP bekend door zijn bomen, de Sequoia’s. Dit zijn kolossale bomen de grootste ter wereld. Niet qua hoogte en dikte maar de hoeveelheid hout ( het volume dus een combinatie van hoogte en dikte.) Het zijn bomen die niet dood te krijgen zijn. Zoals insecten of branden hebben geen invloed op de groei van de boom. De bomen zijn zo’n 2000 t/m 4000 jaar oud. Wij rijden door naar Kings Canyon en maken een rondje. Kings Canyon is heel groot maar kan maar voor een klein deel bezocht worden over de weg. Alleen lange afstand wandelaars kunnen er door. Deze Canyon lijkt wel heel veel op de Grand Canyon. Als wij uiteindelijk de parken verlaten en op weg zijn terug naar Three Rivers, rijden wij door de vallei, nadat wij de ruim 2000 meter zijn afgedaald. Hier zijn veel veeteelt bedrijven. Wij zagen nog een vos die voor Jill de weg overstak. Een heel mooi beest met een prachtige staart. Het is toch nog een hele rit geworden en ik (wij) waren blij weer terug te zijn.

Vrijdag 11 juli: (304 km Three Rivers – San Simeon ) overn. Silver Surf Motel

Vandaag gaan wij de uitlopers van Sierra Nevada weer verlaten en rijden richting de kust. Het wordt een rit met vele verschillende soorten landschappen. Het wordt steeds duidelijker dat California de staat is voor vele fruit soorten. Sinaasappels, citroenen, bessen, avocado, aardbeien, watermeloen en nog vele andere groeien er in overvloed. Er liggen echter ook nog vele grote landerijen zonder begroeiing omdat er een groot gebrek is aan water. Er wordt ook veel geprotesteerd tegen de politici omdat er niets geregeld wordt om het water beter te reguleren. Dan is het ook meteen goed zichtbaar dat het verschil met een droge woestijn maar een kleine stap is. Wij stoppen in een klein gehucht voor de lunch. Het blijkt op de Avenue Of Brooken Dreams te liggen. Hier is James Dean in 1955 op 24 jarige leeftijd voor de deur verongelukt met zijn Porsche en was op slag dood. Hij was een jonge opkomende filmster met een gouden toekomst. Het café/restaurant hangt vol met foto’s ter ere van hem. Als wij verder rijden dan komen wij in een heuvelachtig gebied die alleen maar een verharde gele zand bodem heeft. Het is een woestijngrond maar dan heel mooi doordat het prachtig glooiend is. Dichter bij de kust begint de wijnteelt. Hele velden nog steeds glooiend vol met wijn ranken. Tegen tweeën zijn wij in ons hotel, de kamer is nog niet klaar. Wij zijn toen maar meteen doorgereden naar Hearst Castle zo’n 4 miles verderop. Hearst was de krantenmagnaat waarvan de kleindochter is ontvoerd. Tijdens de ontvoering was zij zo gehersenspoeld dat zij is gaan mee vechten met de gewelddadige bende. Later is zij opgepakt door de politie en getrouwd met de gevangenis bewaarder. Het kasteel ligt boven op een heuvel en wij boeken voor een rondleiding. Het is een kolossaal kasteel waar men 30 jaar aan gebouwd hebben van 1917 tot 1943. Ook waren er vele exotische dieren naar toe gebracht. Dit laatste is nog steeds te zien, als wij terug rijden naar ons hotel zien wij tussen de koeien een stel zebra’s mee grazen in de wei.  De rondleiding was zeer interessant voorafgaand met een 40 minuten durende film. Daarna wordt je met een bus gereden naar boven naar het kasteel. Wij hebben de dag afgesloten met een diner die een van de beste was van onze hele vakantie tot nog toe.

Zaterdag 12 juli: (299 km San Simeon – San Jose ) overn. Bristol Hotel.

Wij zijn speciaal naar San Simeon gegaan, niet alleen voor het Hearst Castle, maar ook vanwege de spectaculaire kustweg. Deze weg wordt ook wel de “Big Sur” genoemd naar het plaatsje die halverwege de weg aan de oceaan ligt. Als wij zo’n 10 kilometer hebben gereden stoppen wij voor een kolonie “Elephant Seals”, dit zijn heel grote zeeleeuwen. De mannetjes hebben een rare knobbel op hun neus. Deze zijn aanzienlijk groter dan de zeeleeuwen in Namibië. De mannetjes zijn bijna permanent aan het vechten met elkaar, voor de leiding. Zij bijten elkaar daarbij voortdurend in de nek, hals en op het lichaam. Deze beesten waren bijna uitgestorven omdat er op gejaagd werd voor het vet.  De weg slingert op en neer en naar links en rechts. De uitzichten langs de rotsen naar beneden en over de heuvels rechts van de weg veranderen permanent. Het ene uitzicht is nog mooier dan het andere. Wij maken vele foto’s maar helaas kan je niet alle beelden vastleggen. De eerste uren hangen de witte wolken nog als een grote deken over de heuveltoppen. Gelukkig verandert dat weer vrij snel en kleurt de hemel weer vel blauw. Bij het dorpje Big Sur gaat de weg wat verder landinwaarts en rijden wij door een dicht bos vol met naaldbomen. Het is inmiddels heel druk geworden, vakantie en het weekend verkeer komt los. Wij besluiten te stoppen in Monterey en vinden voor de lunch een Britse pub met een paar grote plasma schermen. Gelukkig winnen wij vrij eenvoudig van Brazilië en worden verdiend derde. Wij zijn ook nog ongeslagen gebleven wat een mooi resultaat.  Het dorpje blijkt een heel leuk toeristische plek te zijn aan de kust van Californië. Dat blijkt als wij na de wedstrijd een rondje mee rijden met een trolley die een gratis rondje maakt door het stadje. Als wij doorrijden naar ons hotel blijkt dat deze niet in Santa Cruz ligt maar in San Jose. Het is een boutique hotel, wij hebben een mooie stek direct achter de receptie. Overal staan mooie witte romeinse klassieke beelden. Met een heel mooi grote kamer en nog grotere badkamer. Helaas is het hotel wat in verval volgens de receptionist. Onze ijskast werkt niet en de ijsmachine geeft alles behalve ijs. Wij genieten van de luxe en slapen bovendien heerlijk.

Zondag 13 juli: (125 km San Jose – San Francisco ) overn. Days Hotel

S’ Morgens met de lift naar 1 hoog. De lift is niet alleen ruim maar heeft ook een kroonluchter. Het ontbijt viel wat tegen. Bij de receptie wordt nog gevraagd naar een evaluatie. Helaas kunnen wij geen print van de rekening krijgen en als compensatie krijgen wij een in folie verpakte gevulde koek. Als wij onze navigatie hebben geprogrammeerd vertrekken wij. Als wij de highway weer zijn opgereden blijkt deze al meteen zesbaans en dat op 125 km afstand van San Francisco down Town. Kan je je voorstellen dat de zesbaans wegen al starten voordat je bij Arnhem de grens overkomt op weg naar Amsterdam…….  Een stuk dichterbij ons doel wordt dit allemaal alleen nog maar meer. Onze navigatiescherm kan het allemaal niet meer laten zien met gevolg een heel scherm met gele banen. Als wij bij Pier 33 zijn, stop ik aan de kant van de weg en kan Judith tickets kopen voor de ferry morgen. Daarna wat rondgereden en uiteindelijk geparkeerd bij Pier 39 een soort Scheveningse Pier maar dan een vol met mensen en entertainment. Als wij een Japans restaurant binnen lopen om de finale te bekijken blijkt dat het al rust is. In een weinig aantrekkelijke wedstrijdverloop verder zijn wij blij dat het allemaal is afgelopen. Helaas met Duitsland i.p.v. Nederland als overwinnaar. Wij vermaken ons verder hier en kopen een kaartje voor de hop on hop off bus voor morgen. Uiteindelijk besluiten wij naar ons hotel te rijden aan de andere kant van de San Francisco Bay. Het parkeren blijkt duurder dan verwacht US $ 39,-- voor drie en half uur. In dit hotel blijven wij 2 nachten en gaan morgen met de trein terug naar het centrum.

Maandag 14 juli: ( 0 km San Francisco ) overn. Days Hotel

Ik zit rechtop in bed, de verlichte rode cijfers buiten geeft aan dat het 06.08 is. De eerste zonnestralen zijn zichtbaar op de metalen loopbrug aan de overkant. Het nachtleven gaat langzaam over in een nieuwe dag. De iets wat gezette dame in uniform op de hoek steek nog maar eens een nieuwe sigaret op, in afwachting van haar lift. De rook dwarrelt omhoog en verdwijnt in de verder grijze lucht. De man in de te grote rode jas en zijn zwart gestreepte korte broek loopt trekkebenend nogmaals zijn rondje van de Shell pomp naar “Jack in the Box”. Zijn domein waar hij inmiddels een grote afstand op en neer heeft afgelopen. Bij Jack is het een drukte van jewelste de ene auto na de andere komt hier om zijn dagelijkse behoefte op te halen. Je hoeft er niet voor uit de auto en het wordt netjes ingepakt. Voldaan rijden zij daarna weg alle kanten op. Op weg naar, ja wie weet? Duidelijk is dat de rode jas niet te lang hoeft te wachten op vervanging. Wat je al niet kan meemaken na een krampaanval in de kuit…….

Judith is inmiddels ook wakker en wij maken ons op voor onze sightseeing in San Francisco ook wel SF genoemd. In sommige opzichten is het ook een Science Fiction hier. Het ontbijt is een ellende, alles is op, zelfs warm water voor thee is een probleem. Het treinstation is een paar mile verderop met Jill overbruggen wij de afstand. De metro’s rijden zeer frequent om de negen minuten, het is dus een snel transport naar het centrum. Wij komen aan bij de haven met al de pieren met allerlei activiteiten. De eerste waar wij door heen lopen heeft allemaal kleine stalletjes met verschillende interessante artikelen. Judith gaat al snel om voor wat bijzondere chocolade. Wij komen bij Pier 33 en waren precies op tijd voor de ferry, die wij gisteren geboekt hebben. Wij wilden een bezoek brengen aan Alcatraz maar om daar te komen moet je kaartjes kopen zo’n 3 maanden van te voren. Dat wisten wij, maar wij wilden ons niet vastleggen wat datum betreft.  Onze ferry vaart rond het eiland en gaat dan naar de Golden Gate brug. Wij hebben geluk er zijn geen laag hangende wolken die het zicht op de brug normaal gesproken volledig weghaalt. Ook het eiland Alcatraz kunnen wij goed zien vanaf de boot. De stroming rond het eiland is enorm en het is duidelijk dat zwemmend de afstand naar het vaste land afleggen een ijdele hoop is.  Ruim een uur later leggen wij weer aan bij Pier 33. Op naar onze volgende activiteit de hop on hop off bus die vertrekt bij Pier 39. Het blijkt een oude versie te zijn met houten banken. Maar wij hebben geluk met onze reisleider die luid en duidelijk alles aanwijst en ook veel achtergrond informatie geeft. Hij heeft echter een probleem hij denk dat hij kan zingen en doet dat dan ook regelmatig, het is duidelijk hij is de enige die ervan geniet. Wij rijden door verschillende wijken, o.a. down town met verschillende hoge moderne wolken krabbers. Wij zien ook de verschillende af-  en oplopende wegen die steil naar boven/beneden gaan. Met de bus gaan wij vervolgens over de Golden Gate brug. Het waait als een gek, de wind waait van de open oceaan en is zeer krachtig. Als wij na 1,5 uur uitstappen is dat vlakbij Lombardstreet. Deze straat gaat heel steil omhoog, Judith en ik klimmen naar boven. Halverwege komt er een auto zachtjes achteruit terug rijden, de chauffeur lukt het niet zijn auto tot bovenaan te krijgen. Hij raakt aardig in paniek als hij zigzaggend, vaak tegen de stoep zijn weg achteruit vervolgt naar beneden. Als wij boven zijn aangekomen blijkt het zeer de moeite waard te zijn. Hier hebben zij de weg over een afstand van 200 meter zigzaggend naar beneden aangelegd. Het is volgens mij opgezet voor de toeristen. Ook de cable car rijdt hier zijn traject naar boven. Zoals de naam aangeeft wordt hij voortgetrokken door een kabel. Daarna slenteren wij nog wat door Marketstraat waar vele winkels zijn te bewonderen. Ook bij de haven lopen wij door een straat vol met musea zoals Dungeon, Madam Tussaud etc. De trein brengt ons weer thuis.