2017 - 02 (2) COLOMBIA - DE EERSTE WEEK COLOMBIA

BOGOTA is een grote stad die je niet kan bekijken in twee dagen. Wij willen niet al te veel tijd besteden hier en zullen moeten kiezen wat te doen. Onze keus is gevallen op het oude koloniale centrum vlakbij ons hotel. Dat betekend dat wij lopend op weg kunnen gaan, dit centrum ligt redelijk dichtbij ons hotel. De straten zijn gelukkig redelijk begaanbaar en meestal vrij vlak. Overal kom je enorme graffiti tegen vaak fantastisch uitgevoerd. Er is duidelijk met zorg en rust gespoten. Onderweg komen wij veel daklozen tegen. De politie is overal aanwezig en zijn voorzien van stenguns en soms met gemuilkorfde honden. Wie zegt onveilig........
Wij komen al snel in gezellige winkelstraatjes met vele leuke diverse winkels, barretjes, koffietenten en musea. Deze laatste zijn bijna allemaal gratis te bezoeken. Het is wonderbaarlijk schoon op straat en nergens vieze luchtjes of iets dergelijks. Wij komen al snel in het centrum “La Candelaria” een voetgangersgebied waar bijna geen gemotoriseerd verkeer mag rijden. Veel activiteit hier op de straten en pleinen van artiesten zoals tekenaars, levende standbeelden, jongleurs en muzikanten. De mensen zijn over het algemeen goed gekleed valt ons op en de winkels zijn voorzien van veel en goede waar.
Wij bereiken  de Plaza de Bolivar, langs alle assen van het vierkante plein zijn kolossaal grote mooie oude koloniale gebouwen, een mix van oud en nieuw. Wij horen bij de VVV dat er vanmiddag een rondleiding met een Engels sprekende gids is en wij geven ons op.
Op het plein "Plaza de Bolivar" , in het historische hart van Bogota, staat een Standbeeld van Simón Bolivar. Het beeld werd in 1846 gemaakt door de Italiaan Pietro Tenerani. Het is het eerste openbare monument in Bogota. Klein detail is dat Simon Bolivar uit Venezuela komt, en dat bijna elke stad een plein heeft met zijn naam.
Aan de "Oostkant" van het plein staat de Catedral Primada. Het werd opnieuw opgebouwd tussen 1807 en 1823. Vlakbij staat de heilige kapel, die al stamt uit de 16e eeuw nog van de oorspronkelijke Kathedraal. Het interieur is zeer de moeite waard om te bewonderen. 
Aan de "Noordkant"  is het Palacio de Justicia gevestigd, die nog steeds gebruikt wordt door De Hoge Raad. Het gebouw heeft een moderne uitstraling. Dit komt omdat het nog niet zo lang geleden is gebouwd.  Het is het symbool van de status van het land. Het eerste gebouw dateert uit 1921. Dit werd in april 1948 door brand verwoest. Er waren rellen met de naam "El Bogotazo". Het 2e gebouw werd in 1985 verwoest door de aanval van het leger nadat het was bezet door de rebellengroep M-19. Tanks reden die dagen rond over Plaza Bolivar. Het gebouw heeft 4 jaar in puin gelegen voordat de stad het heeft afgebroken en het bestaande gebouw heeft neergezet, in 1989.
Aan de "Zuidkant"  staat het gebouw waar het Parlement van Colombia is gevestigd. Ze zijn begonnen met bouwen in 1826, maar vanwege de instabiliteit van het land was het pas in 1926 klaar. Het gebouw is ontworpen door de Engelse architect Thomas Reed. 
Aan de "Westkant"  bevindt zich de Capitólio de Nacional (stadhuis) de werkplek van de burgemeester van Bogota. Het is gebouwd door de Fransman Gastón Lelarge. 
De "Noordoostelijke"  hoek van het plein herbergt het Museo 20 de Julio. Dit museum verwijst naar 20 juli 1810. Op deze datum begon de eerste onafhankelijke regering van Colombia zonder de invloed van Spanje.
In de "Zuidoostelijke" hoek is een school. (Het was vroeger een universiteit}. Deze werd gebouwd in 1604. Op deze school hebben veel vooraanstaande Colombianen gezeten.
De gids heeft ons nog meer laten zien elders in La Candelaria. Wij hebben genoten van de duidelijke uitleg en het enthousiasme van de gids. Na afloop besluiten wij met de taxi terug te gaan. Nou ja, wij staan meer stil dan dat wij vooruit komen. Uiteindelijk zijn wij maar uitgestapt en hebben het laatste stukje gelopen. Het zegt genoeg over de drukte in de straten.
 

Ons doel vanmorgen is om de Catedral de Sal, in ZIPAQUIRA te bezoeken buiten de hoofdstad. Deze kathedraal is aangelegd in een nog werkende zoutmijn zo’n 40 km buiten de stad. Om daar te komen moeten wij met de Transmilenio eerst naar de andere kant van de stad tot aan het North Station. Bij de bushalte raken wij in gesprek met een andere toerist, een Mexicaanse jongen van net 19, die ook daar naar toe onderweg is. Komt dat even goed uit, wij hebben onze eerste Engels sprekende gids te pakken. Hij blijkt heel vriendelijk en is ook zeer geïnteresseerd in alles wat er zich afspeelt in de wereld, zeker gezien zijn leeftijd,
De aansluitende bus is met hem zo gevonden en wij zitten er in en die gaat meteen weg. Voor beide bussen hebben wij ieder 45 minuten nodig, wat vrij voorspoedig is om deze excursie te ondernemen. Bij aankomst in het dorpje blijkt dat je nog zo’n 20 minuten moet lopen en dan ook nog een flinke heuvel op. De ingang van de oude mijn, waar de zout  kathedraal in verborgen ligt is bovenop die heuvel. Uiteindelijk komen wij aan bij de ingang van de Catedral de Sal, het is één van de drie zoutkathedralen die op de wereld te vinden zijn. De andere twee liggen beide ergens in Polen, een van die twee ligt in Krakau en die hebben wij ooit met de kinderen ook bezocht.  De rondleiding met een Engelse gids duurt ongeveer een uur en wij lopen met haar door de gangen. De “kruisweg” is hier uitgehouwen in de rotswanden vol zout. Iedere ruimte staat symbool voor één van de laatste momenten van Jezus leven. Als wij in de hoofdzaal aankomen is er extra verlichting aangebracht waardoor alles goed waarneembaar is. De gids is heel enthousiast en verteld voluit en geeft uitleg, zowel over het verhaal van Jezus als over de zoutkathedraal zelf. Onder deze verdiepingen liggen nog lagen waar nog steeds zout gewonnen wordt, het zout wordt met een waterpijpleiding naar boven getransporteerd. Het absolute hoogtepunt is de grote zaal met een enorm kruis, door de afwisselende gekleurde verlichting wordt het accent steeds op een ander onderdeel geaccentueerd. We vergeten bijna dat we hier met een horde toeristen staan zo imposant en interessant is het. De kathedraal is overigens ook echt in gebruik, zowel voor feesten en partijen als voor reguliere kerkdiensten.
 

Wij gaan Bogota verlaten en zijn nu overgeleverd aan de welwillendheid van de lokale bevolking. Wij nemen aan dat de kennis van de Engelse taal van de bevolking wel minder zal worden.
Onze eerste bestemming is VILLA DE LEVYA, een koloniaal stadje van hooguit 4.000 inwoners. Om daar te komen moeten wij door een hoog gebergte van bijna 3.000 meter. Onze bus is erg luxe en als wij het busstation verlaten is deze buiten ons volledig leeg. Wij vinden dit heel vreemd, maar dat geldt niet voor de Colombianen blijkbaar, de bijrijder hangt permanent uit de voordeur om mensen te ronselen. Dit is wel een hele toer voor hem en wij vinden het een helse prestatie omdat hij niet corpulent genoemd mag worden maar gewoon dik. Regelmatig loopt/rende hij naast de bus om mensen bijna letterlijk de bus in te dirigeren. Ik kreeg het gevoel alsof ik in een snorder ben ingestapt!  Eerst gaan wij met een taxi van het hotel naar het busstation wat ruim een half uur in beslag neemt. Na bijna 1 uur met de bus komen wij bij het North Station aan, waar wij gisteren ook per Transmilenio in 45 minuten waren. Maar wat maakt het uit, wij hebben 177 km overbrugt en na 5,5 uur lopen wij ons hotel binnen in Villa de Leyva. Wij zijn een dag te vroeg, of eigenlijk wij hebben ons vergist en een dag te laat geboekt. Gelukkig geen probleem en wij kunnen blijven. Dat krijg je met al die tijdsverschillen en met ons notebook nog op Nederlandse tijd!!
Villa de Leyva wordt beschouwd als een van de mooiste koloniale plaatsen in Colombia en de stad werd in 1954 tot nationaal monument verklaard teneinde de kenmerkende architectuur te behouden. De straten zijn voorzien van grote blokken steen van verschillende formaten, nog dezelfde soort stenen als in de koloniale tijd. Het lopen is zeer moeilijk maar past wel geheel bij de huizen aan weerszijde. Het centrale punt is ook hier weer het Grote Plein (Plaza Mayor) waar behalve de kerk vele restaurants te vinden zijn.

De volgende morgen op zoek naar een taxi om wat van de omgeving  van Villa de Levya te verkennen. Het lukt mij om in het Spaans een deal te maken en om een taxi met chauffeur in te huren voor drie uur. In deze omgeving leefden oorspronkelijk de Muisca indianen. De Muisca indianen spreken samen met de Tayrona indianen Chibcha en waren ooit de grootste etnische groep in Colombia. De Chibcha sprekende indianen trokken van 300 tot 400 jaar voor onze jaartelling vanuit Midden-Amerika naar Colombia, Venezuela en Ecuador. Zij vestigden zich oorspronkelijk aan de Atlantische kust, maar werden verdreven door de Carib indianen uit Brazilië naar de hoger gelegen Andesgebergte.
De Muisca indianen bleven hier en stichtte Bacatá, dat tegenwoordig Bogota heet. Zij ontwikkelde zich op economisch en politiek niveau. Ook hielden zij hun tradities en gewoonten in ere. Zij leefden van maïs en veel plantaardige eiwitten zoals bonen en pinda’s. Ook aten zij dieren o.a. konijnen, rupsen, mieren en herten. Stoelen kenden de Muisca niet. Zij zaten het liefst op de grond. De Muisca indianen kenden een totaal vrije seksuele vrijheid voor het huwelijk. In 1536 vielen Europese veroveraars binnen, wat gelijk het einde van de Precolumbiaanse tijdperk inluidde. Om bij de eerste stop te komen, passeren wij vele kale grote rotspartijen, die door de erosie als paddenstoelen er uitzien.  Wij stoppen bij "Sol Muisca Territorio Ancestral"  waar restanten van de enige stenen constructies van de Muisca indianen te zien is. Alle andere waren van hout en zijn inmiddels vergaan. Het is een veldje van 100 bij 100 meter en wij kunnen zelf rondlopen, een gids in het Spaans heeft voor ons geen zin. "El Infiernito" was waarschijnlijk hun zonnen kalender, die vooral belangrijk was om hun gewassen op tijd te zaaien. De constructie bestaat uit enkele rijen rechtopstaande stenen kolommen, waarvan de meesten fallische symbolen zijn.
Alphons, onze taxichauffeur moeten wij bij terugkomst op het parkeerterrein wakker maken. Op naar de volgende bestemming "Pozos Azules". Dit blijken wat meren te zijn waarbij het water bij een felle zon een mooie glimmende turquoise kleur krijgt. Wij kunnen hier wat rondwandelen. Het is niet zo spectaculair, achteraf eigenlijk niet de wandeling waard. Maar op sommige plekken landschappelijk wel interessant. De dennenbomen bv met de heel slanke lichtgroene lange naalden die flink aftekende tegen de dorre kale rotsen die licht geel van kleur zijn. Diezelfde rotsen blijken te bestaan uit vele gekleurde lagen. Dit is ook de reden van de verkleuring van het water. De wandeling was verder niet makkelijk, je merkt dat je op grote hoogte loopt.
Wij hebben nog een bezoek in petto het "Casa Terracotta". Het is een prachtig en uniek huis gemaakt van klei, een meesterwerk van de architect Mendoza. De moeite waard een prachtige mix van kunst, plezier en functionaliteit. Het is een constructie die met de hand gemaakt is, het duurde 16 jaar om het te bouwen. Het huis zit vol met curiositeiten o.a. allerlei metalen dieren. Als knoppen van het gasfornuis bv maar ook als lampen en stoelen etc. Te gek om te zien, duidelijk met heel veel plezier en zorg gebouwd. Het werd oorspronkelijk gebouwd om in te wonen maar het is meteen een museum geworden.  Onderweg zien wij langs de weg dat er veel olijven, uien en tomaten verbouwd worden. Ook wijnbouw is in opkomst. Een geslaagde excursie  en wij hebben genoten van de omgeving van Villa de Leyva met ook veel huizen uit de koloniale tijd.

De stad SAN GIL , onze volgende bestemming, ligt verscholen in een van de vele dalen van de hoge bergen rondom. Het is vooral gewild door de (sportieve) jeugd. Heel trots liet de Australische hoteleigenaar ons al de activiteiten zien op zijn computer. Abseilen, raften, canyons overbruggen met kabels, bungeejumping, in grotten afdalen, je laten afzakken met touwen langs de watervallen etc.
Wij kunnen hem uiteindelijk uit zijn roes halen en melden dat wij morgen wel graag willen gaan wandelen in het naburige dorpje Barichara. Ook leuk volgens onze informatie vooraf en dat bevestigt hij gelukkig. De straten van San Gil zijn flink glooiend wat de nodige energie kost om bij een restaurant te belanden. Het is zaterdag en de hele gemeenschap bevindt zich in het parkje voor de kerk op de Plaza. Een gezellig aanzicht.

Het is zondagmorgen en gezellig druk, het is markt in hoofdstraat op weg naar het busstation. Dit is een happening op zich. Overal kraampjes met uiteenlopende fruit en groenten soorten. Ook wordt er veel vis verkocht wat de nodige onaangename geur met zich mee brengt. Althans zeker voor geen visliefhebber zoals ik. Het is een drukte van jewelste maar niet onplezierig.
Wij kunnen ons los wurmen van de menigte en nemen de bus naar "Barichara" een van de mooiere dorpen in Colombia volgens de boeken. Het dorpje valt ons helaas een beetje tegen. Mede doordat wij zojuist zo genoten hebben van onze overnachtingsplek. Ook hier zijn de huizen wit van steen, net als in Villa de Leyva, maar het leeft een stuk minder. Misschien omdat het zondag is? Er zijn bijna geen mensen te zien, het blijkt later waarom.... de kerk zit propvol.
Wij zijn hier om de wandeling te maken van Barichara naar Guane. Het is een tocht volgens zeggen van alléén maar naar beneden lopen en verder vlak, nou dat blijkt niet helemaal te kloppen. Wij zijn ook te laat vertrokken, er staat 2,5 uur voor maar dat worden er voor ons 4, met het gevolg dat wij toch nog op het heetst van de dag aan de wandel zijn. De wandeling zelf gaat over ongelijke rotsblokken door de groene vallei op de berghelling met wel vele mooie vergezichten. Wij worden omringt door struiken vol met baardmossen, op deze hoogte koelt de temperatuur blijkbaar s' nachts behoorlijk af. Her en der zijn wat kleine huizen met bewoners die leven van een paar stuks vee en een klein akkertje. Het is aangenaam, door de stilte kan je genieten van de vogelgeluiden. Judith is blij bij het aanschouwen van de eerste huizen van Guane.  Zij heeft zich kranig gedragen maar was geheel op, de kanjer….. De zon en de hoogte hebben niet alleen invloed op haar conditie. Wij nemen de bus terug naar ons eigen dorp. Wij hebben nog even de tijd voordat onze nachtbus vertrekt. 
Op naar de plaats SANTA CRUZ DE MOMPOX in het binnenland van Colombia. Deze plaats wordt zelden door toeristen bezocht. Het ligt geheel buiten de gangbare route. Er zijn geen reguliere transport mogelijkheden om daar te komen. Judith en ik hebben vooraf besloten het avontuur toch aan te gaan. Dat wordt met een bus en dan in de middle of nowhere lopen, liften en afwachten wat ons zal helpen daar te komen. Groot was onze verbazing dat er sinds een paar maanden een rechtstreekse bus rijdt. Wij kunnen nu met die bus in 13 uur dit pareltje bereiken. Helaas moet dat wel met een nachtbus. Vertrek om 18.15 uur vanuit San Gil. De bus is groot en comfortabel. Wij hebben de meeste tijd geslapen. Wel merken wij tegen het einde van de rit, dat de bus niet harder rijdt dan 15 á 20 km en zich voortbeweegt lijkt wel van hobbel tot hobbel. De ramen aan de binnen en buitenzijde van de bus zijn helemaal beslagen, de temperatuur is zelfs midden in de nacht heel klam en behoorlijk vochtig. Met veel moeite kunnen wij wat zien buiten en het lijkt wel of hij dwars door velden rijdt. Het licht floept aan en twee uur eerder dan verwacht hebben wij om 04.45 uur Mompox bereikt. Daar staan wij dan met een paar andere passagiers, waarvan zo'n 4 andere toeristen, in de middle of nowhere en nog steeds heel donker, geen maan te bekennen. Gelukkig staat er een tuk tuk die wij kunnen nemen. Wij rijden het uitgestorven dorpje binnen en arriveren bij onze geboekte hostel. Deze was natuurlijk gesloten op dit tijdstip en het is volledig donker. De tuk-tuk chauffeur wist op de een of andere manier leven in de brouwerij te krijgen en de deur wordt langzaam geopend. Na wat overleg met de nachtwaker en met behulp van Google translate begrijpen wij, dat wij om negen uur naar onze kamer gebracht zullen gaan worden. Wij wisten toen nog niet dat dit een kamer is in een verderop gelegen dependance in een privé huis. Gelukkig lukt het ons om nog een bed te regelen ter plaatse en hebben wij nog 4 uur heerlijk languit kunnen slapen.
Onze hostel is zeker een goede keus en zeer gemoedelijk. Er zijn een paar toeristen. Er straalt een en al rust uit hier. Het is bijna niet te beschrijven het is zeer aangenaam. Heb nooit eerder zo'n paradijs van rust bezocht. Deze plek zou verplicht moeten worden voorgeschreven aan overspannen mensen. Het is uniek te noemen zo’n geïsoleerd koloniaal landelijk stadje. De schrijver Gabriel Garcia Marquez heeft hier zijn inspiratie opgedaan voor menig verhaal van zijn bestsellers. Oorspronkelijk was dit lang geleden een levendige plek waar handel werd gedreven. Het is het middelpunt, waar de handelswaar werd vervoert via de Rio Magdalena verder het binnenland in en uit. Het ligt midden in een moeras gebied vol met kanalen, rivieren, meren en kreken.
Wij maken een excursie per boot over de Rio Magdalena. Een tocht van drie uur langs de rivieroever en verderop ook door een kleine kreek in. Wij zien vele leguanen en zeker in de kreek zijn er tientallen witte reigers, die samen met de nodige roofvogels concurreren met de lokale vissers, opzoek naar vis. De vissers vissen niet met een hengel maar met hun netten, die zij behendig in het water deponeren. Elke worp levert meestal meerdere kleine vissen op, van zo’n 10 á 15 cm lang. Heb zelden zoveel roofvogels, valken, arenden etc. zo dichtbij en in zo'n grote getale gezien. Het hele gebeuren doet mij zeer veel denken aan de Okavango. Tegen het einde van de tocht hebben wij gelegenheid om te zwemmen in 'n binnen meer. Het is een genot, maar geeft bijna geen verkoeling, het water is warmer dan in menige badkuip.

Wij blijven hier nog een volle dag in Mompox. Wij hebben bijna helemaal niets gedaan, dus heerlijk gerelaxt en hebben daardoor extra genoten van dit hemelse pareltje. Het is een genot wat rond te slenteren door het dorpje. Ons privé huis heeft nog een kamer en die is ook verhuurt, maar de huurder hebben wij amper gezien. Zodoende hebben wij volop kunnen genieten van ons "eigen"optrekje.

Wordt vervolgt.