2017 – 03 (1) ECUADOR - AUTHENTIEK TRADITIONEEL NOORDELIJK ECUADOR

13. Ibarra ( Salinas.) – Hostel El Dorado

Na onze rondreis door Colombia gaan wij overland door naar Ecuador.
Wij zijn net per nachtbus vanuit Popayan in Colombia gearriveerd in IPIALES bij de grensovergang naar Ecuador. Het is nog schemerig niet zo verwonderlijk het is iets over vieren in de morgen. Ondanks dit tijdstip is het al redelijk broeierig. Wij hebben alle tijd immers nog vierenhalve week om ook dit land te verkennen. Als wij al de grensformaliteiten hebben afgehandeld. Zien wij net over de grens dat er maar één bus en verder geen ander vervoer staat te wachten. Het is wat onduidelijk waar die naar toe gaat. Er is geen keus dus wij stappen maar in. Ruim een half uur later arriveren wij bij een rustig bijna verlaten busstation in een klein dorpje. Er stapt niemand uit….. wat nu? Er heerst veel onzekerheid onder de spaarzame toeristen in de bus. Wij besluiten uiteindelijk als een van de weinige toch uit te stappen, wat achteraf de juiste actie blijkt. Wij horen achteraf dat die bus rechtstreeks naar Quito is doorgegaan. In dit noordelijk deel van Ecuador is het redelijk desolaat en er zijn geen grote steden, alleen hier en daar een klein dorpje. Wij moeten een paar uur wachten en nemen dan een bus naar IBARRA zo’n 117 km verderop. De bus breekt m.i. alle hoogte records in zo’n betrekkelijk korte rit. Wij wisselen van 1.600 tot 2.950 meter hoog en doet er drie uur over, een gemiddelde van bijna 40 km per uur. De chauffeur is ook een beetje baldadig. Pionnen voor wegwerkers worden door hem lijkt wel bewust om ver gereden met gevolg dat deze door de lucht vliegen. Het lukt hem om er ook een te verpulveren onder zijn wielen. Later zit hij een heerlijk bordje rijst met allerlei ingrediënten te eten, terwijl hij rijdt. Bord boven op zijn stuur en happen maar. Rond het middag uur arriveren wij in het centrum van Ibarra. De rest van de dag gebruiken wij om wat te regelen voor de komende dagen en verder uitrusten en vroeg naar bed.
 

Een rustige start van de dag, komt goed uit na de lange reisdag van gisteren. Wij gaan vandaag eind van de ochtend een excursie per trein maken naar Salinas. In heel Ecuador rijden de treinen niet meer als personen en goederen vervoer. Er zijn enkele sporen in takt gehouden om toeristen naar en door mooie gebieden te vervoeren. Een van de trajecten is deze “Tren de la Libertad 1”  van Ibarra naar Salinas vv.
De rit gaat door het hoog gebergten ten noorden van Ibarra, de Pan American Highway die wij gisteren per bus hebben geslecht zien wij in de verte liggen. Wij krijgen een prachtig gezicht door de Canyon del Rio Ambi. Het landschap is spectaculair met veel cactussen, orchideeën is meerdere soorten en kleuren. In de ochtend hebben wij een beetje regen gehad maar nu is het mooi geworden. Mede daardoor zijn de vele bloemen weer mooi van kleur verder zien wij de nodige (roof)vogels. De trein slingert zich door het mooie berggebied. Salinas is van oudsher een gebied waar katoen verbouwd werd. Omdat het beschut ligt tussen de hoge bergtoppen is de temperatuur hoog. Mede daardoor waren er twee á drie eeuwen geleden veel slaven aangetrokken vanuit Afrika om te werken op de katoenplantages. Zij konden de temperatuur verdragen en ook de besmettelijke ziekten overleven zoals gele koorts. Ook hier heeft men uiteindelijk in gezien dat slavernij uit den boze is en werd deze afgeschaft. Daar dankt de treinreis zijn naam aan. Ibarra heeft trouwens ook problemen gehad met de ziekten en daar heeft men dit kunnen oplossen door antiseptische witte verf te gebruiken waar de huizen mee beschilderd werden. Je moet er maar op komen! Bij aankomst in Salinas worden wij ontvangen door een traditionele dans. Gelukkig waait er een behoorlijke wind en hebben wij weinig last van de hitte. Met katoen is men allang gestopt en ook de zoutwinning waar SALinas zijn naam aan heeft te danken is niet meer rendabel. Nu staan de valleien vlakbij het dorpje vol met rietsuiker voor de industrie. Het hele gebeuren met de trein is leuk om mee te maken. Er rijden drie personen op motoren mee over de wegen om overal waar wij wegen/weggetjes/paden passeren het mogelijke verkeer tegen te houden. De trein begint en eindigt in het centrum van Ibarra, daar gaat hij langs vele stalletjes met allerlei uiteen lopende producten. Het is een kop/staart spoor. Ondanks dat het toeristisch was hebben wij genoten. Bij terugkomst hebben wij de bus genomen door naar Otavalo wat 23 km verderop ligt.  (Kosten 0,70 dollar cent voor ons beiden.) De bus gaat om de vulkaan Imbabura heen en doet er wel een uur over en is stampvol. Ruim een half uur heb ik een meisje van anderhalf op schoot gehad . Zij had het duidelijk naar haar zin en lag heerlijk te slapen in mijn armen.

14. Otavalo ( 2260 meter.) – Riviera Sucre

Wij zijn aangenaam verrast als wij door de taxi worden afgezet bij ons hostal Rivier Sucre. Onze kamer heeft een eigen balkon en zitje met parasol en ligstoelen. De kamer zelf is groot, netjes, nieuw met drie grote ramen en een schuifpui. De verlichting en gordijnen maken het geheel compleet, wij voelen ons heel comfortabel hier. Wij zijn naar Otavalo gegaan omdat deze stad een zaterdagmarkt heeft. Wij stelden ons er niet te veel van voor omdat het volgens de informatie overspoeld wordt met toeristen die met bussen worden gebracht vanuit Quito. Wij gaan daarom al vroeg op pad om die voor te zijn. Een blok verder vanaf ons hotel is de Plaza Parque Bolivar. Als jullie mijn verhalen hebben gelezen dan heb ik meerdere malen verteld dat die mooi waren. Nou deze overtreft ze allemaal. Grote palmbomen sieren het plein en de kerk San Luis is van buiten en binnen een parel. Verder is er het majestueuze witte stadhuis over de hele lengte van de as van het plein. Het is al redelijk druk en de “indigenas” de indianenbevolking van deze streek zijn druk hun stalletjes aan het opbouwen. De vrouwen dragen mooie witte katoenen blouses met mooi borduurwerk. Verder een zwarte wikkelrok en meerdere kleuren omslagdoeken. Zij komen uit de omgeving van Otavalo en spreken of hun eigen taal Quichua of Spaans. Ik heb mij laten vertellen dat zij nog het meest lijken op hoe de Inca vrouwen gekleed waren vroeger. Er is ook een markt waar dieren worden verhandeld en die is alleen s’ morgens dus dat is ons eerste doel. Het is een lust om dit te zien. Allerlei dieren gaan van de hand, zoals koeien, paarden, kippen, konijnen, cavia’s, honden, katten en last but not least een kalkoen. Deze moesten allemaal uit en in vrachtwagens worden geladen en dat alleen al was leuk om gade te slaan. De markt zelf die zich over meerdere straten uitstrekt viel ons honderd procent mee, relatief weinig toeristen en vele locals die hun boodschappen doen. Het is duidelijk dat in de omgeving veel handarbeid verricht wordt zoals houtsnijwerk en de nodige weverijen.  Het totaal plaatje mede door de vele kleuren was heel leuk om mee te maken.

Otavalo ( Intag vallei.) – Riviera Sucre

Wij hebben een auto met chauffeur gehuurd voor een dag. Aangezien wij niet de 170 km naar Mindo via de Pan American Highway willen afleggen maar door de Intag vallei. De chauffeur staat conform afspraak om 10 uur voor ons hotel. Tot onze verrassing is het een Nederlander die hier 27 jaar woont. Hij rijdt een Toyota landcruiser van 20 jaar oud maar die ziet er nog zeer goed uit. De Intag vallei is vrij onbekend en staat ook bijna in geen enkele reisgids. Op Google maps is de weg niet te vinden. Des te meer zijn wij geïnteresseerd. Het blijkt een schot in de roos te zijn. De hele nacht heeft het geregend en Lex, de chauffeur en wij hadden ons ingesteld op weinig zicht en de nodige landslides. Lex was gelukkig wat gewend en zag geen bezwaar. Geen van dit alles, bij vertrek was het droog en het werd als maar helderder. Ons eerste doel was de “Laguna de Cuicocha” Dit kratermeer ligt op zo’, 20 km afstand ten noorden van Otavalo en wordt nog wel door veel toeristen bezocht. Het meer bestaat uit een oude krater aan de voet van de vulkaan Cotacachi, midden in het meer zijn nog twee eilanden. Het is gelegen op een hoogte van 3068 meter. Het water dat het meer voedt is afkomstig van het smelten van de vulkaan. Wij hebben geluk en onderweg daar naar toe is de vulkaan onverwacht helemaal wolken vrij. De zon schijnt erop en het is een pracht gezicht. Bij aankomst van het meer was de vulkaan weer in de wolken verdwenen. Lex weet een uitzichtpunt over het meer van bovenaf, het wordt een bijzondere stop. Daarna vertrekken wij en dalen steeds meer af de vallei in. De eerste 20 km zijn nog asfalt tot aan Apuela. De zon is gaan schijnen en het is stralend weer geworden. De temperatuur is direct in hoogte gestegen. Apuela is een klein dorpje alwaar de koffie uit de regio wordt verzameld en verwerkt in een koffie fabriek. Een mooie plek om koffie te drinken, die smaakt naar meer….Het asfalt houdt op en het wordt een onverharde weg met de nodige kuilen, natte klei en de vele (helaas) oude landslides. Niet veel verder verandert deze weg in een veel smaller exemplaar van dezelfde constructie. Tegenliggers komen wij niet meer tegen op een enkele motor na. Wat ons beloofd is komt uit het wordt een grandioze rit door deze vallei. Lex geniet ook duidelijk nog steeds en zegt eerlijk dat dit voor hem ook nog steeds kikken is. Ik kom superlatieven te kort, een juweeltje van hoge klasse. Wij dalen af naar zo’n 1.800 meter de begroeiing van het  primair nevelbos is ook bijzonder. Verder des te diepen wij afdalen des te meer tropische begroeiingen krijgen wij, o.a. de nodige palmen. De rivier de Intag stroomt met een enorme snelheid hier door de vallei. De flora en de fauna heeft een onmetelijke schoonheid.  Deze vegetatie heeft zich ontwikkeld op de vulkanische lava bodem. Wij zien vele soorten bloemen o.a. orchideeën, de nodige bromelia’s en ook een bijzondere bamboe soort met mooie waaiers zoals je die kan zien op de palmbomen. Daarnaast leven hier vele dieren zoals o.a. de poema, de berg cavia, het wilde konijn, het gordeldier, de Andesvos maar ook de nodige roofvogels o.a. de koning van de Andes, de condor. Jullie zullen begrijpen de auto moest vele malen stoppen om de nodige foto’s te schieten. Maar de meeste indrukken hebben wij moeten opslaan op onze netvliezen. Even over vieren bereikten wij Mindo de plaats waar wij drie nachten zullen blijven.

15. Mindo ( 1290 meter.) – La Casa de Cecilia

Mindo een rustig dorp midden in een “Cloud Forest”.  Dit is een forest waar de damp condenseert van de vele regen en langzaam omhoog stijgt. Er zijn vele activiteiten hier mogelijk, wij kiezen vandaag eerst voor een bezoek aan de vlindertuin. Het is bijna 5 km buiten het dorp en is loopbaar. Wij lopen langs een snel stromende rivier waar men met een grote auto band kan tuben. Er moeten daarbij wel flinke keien worden ontweken. De natuur is mooi en de temperatuur stijgt met de minuut. Wonderwel is het weer droog en de zon straalt op volle toeren, nadat het de hele nacht heeft geregend.  Na twee km nemen wij alsnog een taxi, gelukkig maar want vanaf daar gaat de weg permanent omhoog. De vlindertuin wordt gerund door een Amerikaanse dame en de tuin is een van de betere die wij ooit eerder gezien hebben. Vele soorten en grote hoeveelheden fladderen in het rond. Het is inmiddels rond elf uur en dit is een van de beste tijden omdat de vlinders dan het meest actief zijn. Het is gelukt om een aantal exemplaren te fotograferen. Wij zijn wel helemaal teruggelopen en hebben daarna een siësta ingelast. Wij laten de Cayoning, Ziplines, Canopy tour, Cable box over de canyon en tubing maar voor de volgende keer!!!
Wel hebben wij in getekend voor de night walk. Wij worden heel luxe opgehaald door een taxi, die ons vervolgens zo‘n 10 km hoog de bergen in brengt. Het is een privé terrein van een jonge Canadese bioloog. Wij blijken de enige gasten te zijn. Wij wandelen flink babbelend door zijn property, smalle paadjes op schuine hellingen. Wij zien een heleboel spinnen, kleine kakkerlakken, krekels, rupsen, vlinders en mooie kikkertjes. Wij hoorden ook nog veel vogelgeluiden in het donker heel bijzonder. Het is zeer de moeite waard en de twee uur zijn voorbij gevlogen.
Verder hebben wij een relax dag ingelast. Wel nog gelopen naar Yellow House, die net buiten het centrum op een kleine heuvel ligt. Geheel gelegen in het groen en overal zijn de mooiste bloemen en planten aangelegd. Wij hadden gehoord dat het daar een vogelplek was. De info klopte niet maar het was wel de moeite waard om hier rond te lopen. Laten wij nu op de terugweg een “agouti” de weg zien oversteken. ( Een agouti is een soort bruine wilde rat, ter grote van een haas of een kat.) Judith is wat wijzer geworden over chocolade na een rondtour door de chocoladefabriek. Ik heb mij kostelijk vermaakt in een zwembad van een hotel tegenover ons. Heerlijk weer nieuwe energie opgeladen. Wij hoorden s’avonds van een paar toeristen over een mooie plek vlak buiten dorp om vogels te spotten. Wij zijn vroeg opgestaan er was niets aangelogen, wat een  vredige rustige plek en de Kolibries en Hamming birds vlogen af en aan. De vleugels van de kolibries gaan zo snel dat fotograferen onmogelijk is met mijn telefoon. Maar prachtig te zien is het wel. De kleuren van de kolibries zijn verschillend, veel groen, blauw, wit en grijs komen voor en meestal in een combinatie van die kleuren. De bus van elf uur naar Quito hebben wij gemist. Inmiddels is het heel hard aan het regenen en zullen wij de volgende bus om 13.45 uur nemen……

16. Quito ( 2.820 meter.) – Travellers Inn

In ruim twee uur hebben wij de hoofdstad van Ecuador bereikt. Daarvoor hebben wij wel de evenaar moeten passeren. De evenaar loopt vlak boven Quito en is ook de reden van de naam van het land. Het regent nog steeds een heel klein beetje en het beïnvloed wel je gevoelens voor de stad. De straten zijn grauw, huizen smoezelig en de lucht grijs. Hopelijk fleurt en kleurt het wat op morgen. De luchtvaartmaatschappij Tame heeft ons gemaild en twee van de drie vluchten zijn vervallen. Dat betekend dat wij morgen middag al door moeten naar de jungle. Een hotel in Lago Agrio regelen en ons hotel in Quito werkt gelukkig mee. Blijft weinig tijd over voor Quito. Maar wij komen nog een dag terug hier na onze jungle tour.
De andere vlucht is pas op het einde van de reis. De rechtstreekse vlucht Loja – Guayaquil  wordt nu Loja – Quito –Guayaquil. Afwachten maar wat het gaat worden.
Onze verhoren werden ingewilligd de zon straalt vanuit de blauwe hemel als wij opstaan. Wij hebben niet zo veel tijd om wat van Quito te zien omdat wij al om 14.00 uur met een taxi naar de luchthaven moeten nu. Wij verblijven in de wijk “La Mariscal” en besluiten hier wat rond te lopen en de historische oude stad te bewaren voor als wij terug komen. Dat viel niet tegen, vele winkels, bars, cafetaria’s en zelfs vele discotheken die nu al open waren. Het is een gezellige boel. De anderhalf uur konden wij goed vullen hiermee. Daarna met de taxi naar de luchthaven, pas toen zagen wij wat een grote stad Quito is. De behuizing loopt door verschillende valleien en over de berg (heuvel) kammen heen. Het inchecken verliep soepel en. Vanuit de lucht kregen wij mooie beelden te zien van de Andes met zijn nodige besneeuwde toppen van de vulkanen die boven het prachtige witte wolkendekken uitstaken.

17. Lago Agrio ( 330 meter.) – Hotel d’Mario

In ruim twintig minuten zijn wij geland in het stadje Lago Agrio midden in het Amazone bekken. Dit stadje is ontstaan door de vele bomenkap in de Amazone. Het was groter dan dat ik verwacht had en het hotel viel zeker niet tegen. Morgen begint ons avontuur met vier nachten midden in de jungle.  Om half tien is het de bedoeling dat wij opgehaald gaan worden.