2024 - 06 (2) VERTREK UIT OHRID OP NAAR SKOPJE

Het is zo ver wij gaan onze Aqualina hotel in Ohrid verlaten en laten een verbaasde en teleurgestelde receptioniste achter. Wij nemen afscheid van meerdere medereizigers en stappen in onze Beauty. De laatste twee nachten hier en de terugvlucht laten wij ongebruikt. De all inclusief bandjes kunnen worden doorgeknipt en onze polsen zijn weer vrij. Op weg naar het werkelijke noorden van Noord Macedonië, naar de hoofdstad maar onderweg doen wij nog wat plekken aan. Wij hebben in Booking.com wat opties bekeken voor onze overnachting vanavond er zijn twee kandidaten of wij blijven in Bitola of in een wijngebied Demir Kapija, maar hebben niets geboekt. Een laatste kop koffie en tegen twaalven gaat de slagboom open, op weg richting Bitola.
Het lijkt ons interessant om het Prespa meer en dan in het bijzonder de linkerkant wat meer aandacht te geven. Thuis had ik wat op internet gezien.
Het volgende is letterlijk wat ik heb gelezen: “De Sint Joriskerk (St. George) is een 12e-eeuwse Macedonisch-orthodox kerk, op 2 km afstand van het dorp Kurbinovo in Noord Macedonië. Uit opgravingen is gebleken dat het gebouw ooit toebehoorde aan een nederzetting, die eind 18e eeuw werd verlaten voor het huidige dorp Kurbinovo. Volgens het onderzoek naar de fresco's van de kerk wordt aangenomen dat de kerk in het jaar 1191 door de Byzantijnen werd gebouwd. De kerk is een "cultuurmonument" in de Republiek Noord Macedonië en beschermd door de wet. Het maakt ook deel uit van het bisdom Prespa - Pelagonia van de Macedonisch-orthodox kerk - aartsbisschop van Ohrid.”
Genoeg informatie om een poging te wagen. Als wij Ohrid hebben verlaten rijden wij al snel op een autosnelweg, breed prachtig asfalt en voorzien van strepen en een vangrail. Met een snelheid van meer dan 100 km op meerdere plekken gaat het lekker snel. Zo’n weg hebben wij nog niet eerder gezien hier. De weg slingert zich door een pracht groene omgeving, het gaat golvend door Baba gebergte. Als wij zijn afgeslagen richting het meer herkennen wij weer de “normale” wegen hier. Als wij bij het dorpje Kurbinovo zijn worden wij verrast door de vele mooie nieuwe lichtblauwe verwijzingsbordjes naar de kerk. Eerst door het dorpje van pak weg zo’n dozijn (boeren) huisjes en daarna rijden wij weer door de landelijke omgeving, voorzien van een nieuw weggetje van asfalt van zo’n bijna 2 meter breed. Deze “zwarte” lint slingert door het groene landschap.  Bij aankomst zien wij dat de kerk in steigers staat en van buiten volledig is onttrokken aan het zicht door bouwdoeken. Er zijn zo’n 8 tal werklui bezig om de fresco’s bij te werken. Dit zijn professionals van uit Noord Macedonië en Griekenland en men is al ruim twee jaar bezig.  Men is redelijk actief aan de gang steigers binnen worden op en afgebroken terwijl wij er tussen door lopen. Het voelt een beetje ongemakkelijk en besluiten snel de site te verlaten. Het wordt vast mooi t.z.t. want er is al veel gebeurd. Op Google Maps zien wij dat wij vlak bij het meer zijn. Als wij daar aankomen zijn wij positief verrast er zijn meerdere toeristische activiteiten qua hotels en restaurants in het lijkt wel the middle of nowhere. Wij maken er meteen gebruik van om lekker te lunchen daar.
Nog even een stukje historie in verband met de naam. Noord Macedonië hete oorspronkelijk “Socialistische Republiek Macedonië”, een van de zes republieken van het “Socialistische Federale Republiek Joegoslavië” (1944 - 1991). Vervolgens werden zij onafhankelijk en vanaf 1991 tot 2019 werd het “Voormalige Joegoslavische Republiek Macedonië”.  Sinds december 2005 zijn zij ook een kandidaat voor toetreding tot de Europese Unie, maar Griekenland ligt dwars i.v.m. de naam Macedonië, een Griekse provincie heet namelijk zo. Vandaar nu de naam Noord Macedonië.
Op door naar Bitola, nog zo’n 40 km, de op een na grootste stad van Macedonië gelegen tussen de bergen van Pelister NP. Erg uitnodigend zien de buitenwijken er niet uit. Aan de rand van de stad bevindt zich de ruïne Heracles Lyncestis gesticht door Filips II, de vader van Alexander de Grote. Ooit was dit een belangrijke strategische Griekse stad tot dat het in de 2 eeuw voor Christus werd veroverd door de Romeinen. Tegenwoordig zijn alleen de archeologische resten nog zichtbaar. Als wij daar aankomen zien wij het vrij grote complex en besluiten niet naar binnen te gaan, mede doordat alles vol in de zon ligt en het veel te warm is zonder schaduw. Eigenlijk kunnen wij het niet overslaan het is wel de grondveste van Bitola. Het is half drie en wij besluiten niet verder door te rijden naar het wijn gebied en te blijven in Bitola. Als wij het centrum doorrijden op weg naar het hotel “Ciflik Winery” opgezocht in Booking.com, zijn wij niet enthousiast over de stad. Het hotel daarentegen overtreft onze verwachtingen. De keus is snel gemaakt, zeker nadat de prijs ook nog eens goedkoper is dan via Booking. Toilettas en een schoon T-shirt en onderbroek zijn snel naar de kamer gebracht.
Na overleg met de receptionist weten wij waar te parkeren in het centrum en vertrekken wij meteen. Onze mening over het centrum verandert snel des te dichter wij het Magnoliaplein naderen. Hier kunnen wij Beauty kwijt voor 3 uur en kost €  0,65, bijna voor niets zeker als je weet dat dit een van de belangrijkste plekken in het centrum is. Hier is de Turkse Bazaar van oudsher een bijzondere attractie in dit oude centrum. In de Ottomaanse tijd herbergde de bazaar zeker 3.000 verschillende winkels, tegenwoordig zijn het er nog maar zo’n 70. Desondanks is het een heerlijke plek om in rond te dwalen en hier en daar te genieten van de typische zoete thee die ze overal serveren. Verder is gevestigd op dit plein de Yeni Moskee en de Saat Kula klokkentoren, die  ooit onderdeel van de grote bazaar waren. Nu liggen ze vredig in een park waar lokalen komen om te relaxen. Hoe oud de klokkentoren is, die met een hoogte van 33 meter overal bovenuit torent, weet niemand echt zeker. En de toren zelf? Die is grijs. Bovenaan bevindt zich aan alle vier de zijden een klok en bovenop staat een kruis. Jammer dat je niet naar binnen kan. Erg indrukwekkend is het niet. De Yeni moskee heeft een indrukwekkende minaret en stamt uit 1588. Hij is niet meer in gebruik als moskee maar heeft recent een complete renovatie ondergaan en wordt gebruikt als kunstgalerie en voor tentoonstellingen. De Širok Sokak, de mooiste straat van Bitola, begint ook hier. Wij slenteren dit voetgangers paradijs binnen, het is hier redelijk druk. Wij lopen langs leuke levendige cafés, restaurantjes en winkels. De terrasjes zijn allemaal vol en men geniet duidelijk van een drankje, een hapje en een praatje. Het doet heel gezellig aan onder de schaduw van de parasols. De meeste oude grauwe neoklassieke gebouwen hebben plaatsgemaakt voor keurig gepleisterde bouwwerken uit de 18e en 19e eeuw. Er zijn pleintjes met bomen er rondom en zo ver je kunt kijken zijn er terrassen.
Wij hebben genoten en besluiten terug te gaan naar ons hotel. Na heerlijk en gezellig te hebben gegeten gaan wij vroeg naar bed. Wij hebben geluk, direct onder onze kamer is in het restaurant een heus instrumentarium opgesteld voor een bandje. Er gaat een feest plaatsen vinden met afgestudeerde studenten. Wij horen voordat wij in bed gaan wat mensen arriveren beneden. Het zijn de studenten allemaal prachtig aangekleed. De dames allemaal in het lang gaan op de foto. Wij geloven het wel en gaan onder het laken. Ondanks de drum en de harde muziek slaap ik i.p.v. binnen 5 minuten nu pas na ongeveer een kwartier in……

Als wij wakker worden zijn de studenten weg en is de rust weer gekeerd. Het is verder rustig in het hotel maar volgens de ober stilte voor de storm. Zij hebben 200 boekingen voor lunch en/of diner. Een gewilde plek dus en niet alléén voor ons. Wij hebben onze weinige spullen naar de auto gebracht en drinken nog een kop koffie voordat wij Bitola verlaten, in de mooie aangelegde tuin. Wij gaan vandaag door naar Skopje de hoofdstad van Noord Macedonië. Het is verleidelijk om de snelste weg te nemen over de A1 en A4 maar daar kiezen wij niet voor.  Eerst gaan wij nog wat landinwaarts om een bezoek te brengen aan Krushevo. Deze stad ligt op een hoogte van 1250-1350 meter en is daarmee de hoogst gelegen stad van de Balkan en is gelegen op de berghellingen van de Buseva berg. Als wij er naar toe rijden worden wij aan alle kanten omgeven door beuken- en dennenbomen. Als wij het stadje in rijden moeten wij nog veel kleine smalle straatjes omhoog om het belangrijkste plein van het stadje te bereiken. Halverwege parkeren wij de auto langs een van deze steile hellingen en gaan wat rondlopen. Er zijn nog veel kleurrijke goed bewaarde huizen uit de 18e en 19e eeuw langs de smalle geplaveide straatjes te bewonderen. Wij constateerde dat het vrij druk is rondom een plein vol met terrassen, waar gezellig wordt gegeten en gedronken. En niet te vergeten ook hier is weer duidelijk dat er veel gerookt wordt zoals wij geconstateerd hebben in het hele land inmiddels. Vlak naast dit terras ligt een Orthodoxe Kerk die wij nog even met een vluchtig bezoek hebben geëerd. Met deze warmte en de steile straatjes geven wij het al snel op om lopend hier onze eigen rondleiding te doen. Wij rijden door naar het hoogste punt in het stadje waar een heus groot Monument gevestigd i.v.m. de “Ilinden” opstand. Voor Macedoniërs is dit een plaats van grote historische waarde, niet in de minste plaats omdat Krushevo in 1903 de plaats was waar, naar aanleiding van de Ilinden opstand, de Krushevo Republiek werd uitgeroepen. Lang heeft deze onafhankelijkheid niet geduurd, 10 dagen later werd Krushevo bijna geheel met de grond gelijk gemaakt door de Turks Ottomaanse overheersers.  Bijna al de Macedonische rebellen zijn daarbij gesneuveld. Op 2 augustus wordt deze onafhankelijkheidsstrijd elk jaar herdacht met grootse festiviteiten. Dit monument ter nagedachtenis aan deze opstand is zeer apart en bijzonder om te zien.
Wij vertrekken en moeten eerst nog ettelijke kilometers maken over de nodig binnenwegen voordat wij de A1 en vervolgens de A4 bereiken. Gelukkig zijn deze over het algemeen goed te berijden. Deze twee snelwegen zijn voor een groot deel tolwegen. Met gevolg dat deze goed van kwaliteit zijn en er kan dan ook een flinke snelheid worden gereden. En dat voor een klein bedrag van nog geen 3,50 euro in totaal. Tegen vijven arriveren wij in Skopje. Deze hoofdstad is met 600.000 inwoners de dichtstbevolkte stad in Noord Macedonië. Het is het politieke, economische en culturele centrum van het  Land. Een perfecte mix van oud en modern maar ook van gemeenschappen uit Macedonië, Albanië en Turkije en andere landen. Skopje voelt bijzonder kosmopolitisch aan en er hangt steevast een levendige sfeer.
In de eerste archieven, daterend uit de Romeinse tijd, stond het bekend als Scupi. Het is als een feniks uit zijn as herrezen, na twee verwoestende aardbevingen. Google Maps manoeuvreert ons vrij soepel richting ons hotel. Wij zijn heel blij met deze geboekte locatie. Het KOKA hotel bevindt zich midden in het centrum van de belangrijkste bezienswaardigheden. Met een gratis parkeerplek en een super de luxe appartement, incl. een jacuzzi en een oppervlakte van bijna 30m2, kan je het niet beter vinden. Als wij willen gaan eten hoeven wij maar een hoek om en wij lopen midden in de Oude bazaar.
Deze Oude Bazaar in Skopje Old Town vormt een van de grootste van de Balkan en is opgericht rond zeven eeuwen geleden. De oude stadskern van Skopje dateert van eind 19de eeuw nog van voor de communisten... kitscherig. Zoals in veel Byzantijnse steden, begon Skopje's Oude Bazaar te leven als een overdekte markt. Toen de Turken het overnamen, was de hele marktplaats volledig vernield. Vandaag de dag kun je nog steeds de Ottomaanse invloed zien; de oude stad in Skopje heeft nog steeds veel moskeeën en hamams. Tegen het einde van de jaren 1600 bereikte de Oude Bazaar zijn hoogtepunt en was een van de belangrijkste marktplaatsen in de Balkan. Maar, het ongeluk sloeg weer toe toen de stad met de grond gelijk werd gemaakt door een Oostenrijkse generaal. Hij werd weer pas in 1963 herbouwd waarna Skopje een aardbeving kreeg.
Het is heerlijk om door de bruisende wirwar van smalle straten en steegjes te slenteren. Overal zijn kleine winkeltjes, terrasjes met een geur van koffie en zoete Turkse thee. Dit is de heerlijke chaos van een Balkanstad met een Turks sausje. Er is geen betere plaats om hier te winkelen bij de vele markt stalletjes op zoek naar wijn, honing, handgemaakte souvenirs en lokale juwelen dan in de Oude Bazaar. Met bovenal de aanwezigheid van winkels met Turkse baklava met zijn vele kleuren, de zoete geur dringt al eerder onze neus binnen voordat je het ziet. Een van de lekkerste delicatessen van allemaal is deze beroemde baklava. Dit verleidelijke mengsel van dunne filo deeg gebakjes en de gehakte noten (meestal pistache of walnoot) worden bij elkaar gehouden door honing. De oude Bazaar biedt verder ook veel barretjes, galeries, musea, restaurants en nu ook veel ijsverkopers. De vele smalle straatjes zijn van mooie kleine kasseien voorzien en meestal vol met paraplu’s, die omgekeerd boven de straatjes hangen. Het is een genot om hier doorheen te  bewandelen. Overal hoor je muziek en vaak vullen die de buren aan of overstemmen ze. Het verkennen van de Oude Bazaar is de perfecte manier om een mix van Ottomaanse en Byzantijnse architectuur te bewonderen. Vermoeid door de lange dag en in combinatie met het broeierige weer, laten wij  ons op een gezellig terras vallen in grote uitnodigende stoelen. Daar genieten wij van een heerlijke cocktail, Pina Colada voordat wij ergens anders een plek zoeken om te gaan eten.

Het is vandaag de laatste hele dag dat wij “Beauty” hebben en laten het verkenning van de oude stad over voor morgen. Het plan is om van een uitzicht te genieten hoog boven op een berg. En vervolgens een tocht te gaan maken in een Canyon zo’n 16 km buiten de stad.
Aan “Beauty” gaat het niet liggen, hij is er klaar voor. Al moet hij nog wel even uit de wirwar van geparkeerde auto’s worden verlost voor de deur van ons hotel. Het is niet ver naar het begin van de kabelbaan die sinds 2011 in werking is. Het begin van de kabelbaan ligt in een van de buitenwijken van Skopje, maar voordat je daar bent moet je al een paar honderd meter om hoog rijden. De 3,5 km lange kabelbaan is de verbinding met de top van de Vodno berg op een hoogte van ruim duizend meter. Boven op de berg ligt een groot kruis genaamd “Het Millennium Cross”. Met een hoogte van 66 meter is het monument zo hoog als een gebouw van 20 verdiepingen en zelfs groter dan het Vrijheidsbeeld. Het kruis dient als een gedenkteken van 2000 jaar christendom in Macedonië en werd gebouwd op de hoogste plek op de berg die bekend staat als Krstovar, of “Kruisplaats”. De kabelbaan naar het Millennium kruis is heel populair onder de lokale bevolking en het is dus ook heel druk. Je zal het niet geloven maar er zijn ook horde mensen die het lopend of met de mountainbike doen.  De kabelbaan is niet duur maar voor de lokalen mensen mogelijk toch nog te veel. Als wij boven aankomen, Judith was blij weer zelf op haar benen te staan. is het enigszins heiig. Maar ondanks dat is het uitzicht vanaf de berg erg spectaculair. Vanaf hier heb je een onvergetelijke 360 graden panorama over het noordelijke helft van Macedonië. Aan alle kanten zie je meerdere diversen gebergte.  Het kruis is van ijzer en ik moet zeggen ik vind het persoonlijk niet echt mooi. s'avonds is het kruis verlicht en is het van bijna het hele centrum goed te zien. De top van de Vodno berg is begroeit met veel bomen en struiken. De natuur ziet er erg goed uit en het is één groene waas. De zon staat hoog aan de hemel en het is weer erg benauwd, een drukkende warmte. Ik verlies menig zweet druppeltje. Is het dit allemaal wel waard? Het antwoord daarop is volmondig ja. Wij dalen weer af en het lijkt beneden nog wel drukker. Er zijn veel eetstalletjes en kramen met veel snoep en/of kralen kettingen of andere aandenkens aan het Millennium Kruis. Wij ontworstelen ons van de massa en verdwijnen in “Beauty” op weg naar de Canyon.
De Matka Canyon bevindt zich ten westen van Skopje en is een van de mooiste kloven in de regio. In de kloof ligt het Matka Meer dat veroorzaakt wordt door de Matka dam uit 1937. Dit meer is deel van de rivier de Treska. Het is niet druk op de weg er naar toe tot dat wij op een steeds smallere weg, volgens Google Maps toch nog niet vlakbij, tot stil stand komen. Het is weekend en de locale bevolking trekt ook erop uit, het is vandaag extra druk. Overal staan auto’s en de nodige bussen geparkeerd gelukkig maar aan een kant van de weg. Er komen twee agenten aan en die hebben in een mum van tijd de weg weer vrij. Allereerst moeten de taxi’s terug die leeg staan te wachten op een vrachtje terug. Daarna moet iedereen die probeert verder te komen omkeren en proberen een plekje terug te veroveren. Ik laat Judith eruit en volg het bevel op. Het betekend een lange wandeling door de overigens wel mooie vallei. Er is een klein laagje stromend water en veel begroeiing. De weg loopt langzaam omhoog en wij hebben geen idee hoe lang het nog duurt voordat wij de bootjes hebben bereikt die ons kunnen vervoeren door de Canyon. Het water blijft in de vallei erg ondiep en is mooi genoeg voor recreanten die hier heerlijk genieten, barbecueën, zwemmen en zonnen etc. Dit is een feest om te zien en vooral hoe men zich zelf met het water afkoelen. Wij daarin tegen hebben het wel wat moeilijker en omhoog lopend en een zon die brand vanuit de blauwe lucht. Gelukkig komen wij in een gedeelte met meer schaduw en meer stalletjes. Af en toe komt er nog een auto zich er door wurmen, de agenten zijn duidelijk verdwenen. Verder lopende mensen, brommers en motoren. Het wordt steeds smaller en groener. Het klinkt af zien, dat klopt maar ook zeer interessant en leuk om te zien. Wij besluiten even voor ‘n break op een terrasjes met een verkoelende drank. Al snel is het niet mogelijk meer voor gemotoriseerd vervoer en alléén maar lopend kan je nog verder. Het smalle pad is uitgehouwen in de rotswand boven het Matka meer. De natuur rondom ons wordt alleen maar mooier. Het is mooi begroeit en wij lopen door het groen. Terwijl de wind gelukkig zachtjes mijn gezicht begint te strelen, hoor ik de vogels fluiten. Een schuchtere hagedis glipt weg in het gras, ik zie nog net zijn staart verdwijnen. Vlinders dartelen her en der in de zon. Wij passeren de dam en het water is plots diep genoeg om op te varen. Wij stappen al snel in bij de eerste optie om met de boot verder te gaan.  Deze gaat niet zo ver en lang de Canyon in en niet door naar de Vrelo Cave. Dat weten wij maar kiezen toch voor deze optie, omdat om de grot te bezichtigen je een flinke klauter partij naar boven langs de rotswand moet ondernemen, hebben wij vernomen.  De Canyon is prachtig om te zien door het veelal helderblauwe water gecombineerd met de hoge rotsen. De Canyon wanden zijn heel grillig en zijn heel indrukwekkend. Door het zonlicht verandert het water ook steeds in alle kleuren groen en blauw. Het is er waanzinnig mooi! Alleen in het begin van de kloof mag er nog gezwommen worden, daarna zie alleen nog een paar kano’s en een enkele waterfiets. Het is heel spectaculair en een schilderachtig landschap. Wat ook lekker en verkoelend is om de frisse wind, voor op de plecht staande, langs je heen te voelen waaien. De Canyon herbergt zeearenden, endemische plantensoorten en vele soorten vlinders. Af en toe zie je in de begroeiing tegen de rotswand iets van bewoning of ruïnes. Dit bezoek is zeker een van de hoogtepunten van onze reis hier in Noord Macedonië. Het duurt zul je begrijpen wat langer voordat wij weer terug zijn bij “Beauty”.  Het is inmiddels een stuk rustiger geworden op de smalle weg. Veel auto’s en bussen zijn al vertrokken. Het is een genot om terug te zijn in ons KOKA hotel en languit in de bubbelende jacuzzi de belevenissen te overzien.

Na een heerlijke nacht is ons bed met goed liggende matras ontwaken wij  en zijn klaar voor een volgende dag van onze vakantie. “Beauty” gaat zijn galgenmaal met ons beleven en zal worden ingeleverd. Als wij via onze receptioniste bellen met Europcar informeren wij naar welke terminal de auto moet worden teruggebracht op de luchthaven van Skopje. Wij worden blij verrast en mogen “Beauty” ook inleveren bij het kantoor in het centrum. Deze plek blijkt maar zo’n 2 km van ons hotel verwijderd tegenover het Ibis hotel. Dit scheelt ons een hoop gedoe en tijd. Als wij het kantoor binnen gaan realiseren wij ons dat wij hem nog niet volgetankt hebben. “Beauty” vond dit heel fijn en maakte gebruik van deze extra optie om met ons nog even op pad te gaan. Een benzinepomp was zo’n 4 km verderop maar om terug te rijden naar het Ibis hotel bleek hij een onderonsje gemaakt te hebben met onze navigatie. Die stuurde ons naar een verder afgelegen plek zo’n 6 km verderop bij een onogenlijk bedrijfje in een afgelegen straat wat Ibis-swift heten. Volgens mij lachte “Beauty” en was duidelijk in zijn nopjes tijdens de laatste paar km met ons naar de juiste plek.
Voor onze wandeling door het centrum waren wij vanaf het Ibis hotel direct bij het centrale plein genoemd  “Macedonia Square” wat het bruisende hart is van de stad. Het plein straalt een bijzondere allure uit en staat symbool voor de luxe en welvaart in Noord Macedonië. Dit komt hoofdzakelijk door het prachtige beeld van Alexander de Grote afgebeeld als een ruiter te paard dat midden op het plein staat. Het is tevens het grootste plein van het land en is figuurlijk de spin in het web. Het web bestaat dan uit de omliggende straten, monumentale gebouwen en standbeelden, allemaal even interessant. Op het plein zijn naast het beeld van een ruiter te paard nog vele andere monumenten, fonteinen en standbeelden te vinden. Wij wandelen eerst de Macedonia Street in, een winkelstraat met vele moderne merken in prachtige koloniale panden. Het is een voetganger gebied. Al snel komen wij bij het museum van Moeder Theresa. Dit is een replica van haar geboortehuis maar dan in een moderne versie nagebouwd. Moeder Theresa is waarschijnlijk de beroemdste inwoner van Skopje. Ze is geboren in 1910 toen de stad nog tot het Ottomaanse Rijk behoorde. Al snel ging ze werken voor de Onze Lieve Vrouw van Loreto. Enkele jaren later werd ze uitgezonden naar Calcutta waar ze het grootste deel van haar leven zal doorbrengen. Voor haar werk in deze stad ontving ze de Nobelprijs voor de Vrede. Enkele jaren na haar dood werd ze door Paus Johannes Paulus de Tweede zalig verklaard. Wij hebben haar verblijf in Calcutta enkele jaren geleden bezocht en hebben daardoor een speciale binding met haar, althans zo voel ik het. Wij drinken nog een kop koffie voordat wij weer terug wandelen, via een kleine omweg naar het Macedonia Square. Wij steken het plein over en komen bij de rivier de Vardar. Deze is al eeuwen lang een belangrijke economisch factor voor Skopje. De stad is op beide oevers van de Vardar gebouwd. De twee delen worden door verschillende bruggen met elkaar verbonden. De bekendste hiervan is de oude stenen brug. De Stenen Brug is misschien wel het beroemdste bouwwerk in de hele stad. De brug is in opdracht van Sultan Mehmed II gebouwd in de voor die tijd typische Ottomaanse stijl en dateert uit de vijftiende eeuw. Bijzonder is dat de brug door de eeuwen heen vele aanslagen en natuurrampen heeft overleefd. De brug met een lengt van 214 meter is een bezienswaardigheid op zich en verbindt het ‘moderne’ Macedonia Square met Skopje Old Town. Wanneer wij over de brug wandelen worden wij verrast door de statige oude gebouwen aan beide zijden van de oever. Aan de rechterkant van de brug ligt het kolossaal prachtige Macedonische Museum. Dit museum is een samenvoeging van meerdere kleinere musea in Skopje. Aan de linkerkant van de brug ligt het Archeologische Museum, de buitenkant valt meteen op en is een eyecatcher van jewelste. Het is i.v.m. het project Skopje 2014 onderhanden genomen. De nieuwe structuur met hoge zuilen en grote glaspartijen geeft het museum een fris en opvallende uiterlijk. Op het einde van de brug lopen wij tussen deze twee gebouwen door en komen weer op een plein. Wel veel kleiner maar zeker niet onaantrekkelijk.  Wij worden begroet door weer een aantal bronzen standbeelden en een fontein. Wij nadere de Old Bazaar maar links hiervan ligt het oude Fort Kale, het is een prachtig historische fort dat ook onder de naam Fort Skopje bekend staat. Het fort stamt uit de zesde eeuw na Christus, maar er zijn bewijzen dat deze plaats al meer dan vierduizend jaar voor de jaartelling bewoond werd. Door de eeuwen heen is het fort meerdere malen uitgebreid en gerenoveerd. De meeste van deze veranderingen zijn aangebracht in de tiende en elfde eeuw ten tijde van Justinus de Eerste. Een grote aardbeving in 1963 heeft het fort zwaar beschadigd. Van het interieur van deze historische bezienswaardigheid is weinig over, zelfs de binnenmuren ontbreken. De beste manieren om het fort in originele staat te krijgen worden nog onderzocht.
Ja en dan komen wij aan in de ons al bekende Oude Bazaar. Deze is gebouwd door de Ottomanen. Het complex strekt zich uit van de voet van het fort tot aan de oostelijke rivieroever en neemt een groot deel van de binnenstad in beslag. Eenmaal in de bazaar moeten wij ons een weg banen door een doolhof van onregelmatige gevormde stadsblokken, overdekte marktkramen en kronkelende steegjes. De Turken waren verantwoordelijk voor het huidige uiterlijk en karakter van de Bazaar. De zon heeft inmiddels al uren volop op ons geschenen en wij zijn rijp voor wat verkoeling.  Wat is niet fijner dan languit op je bed met een minimum aantal stuks kleding aan. En dan heb ik het nog niet eens over onze jacuzzi…..
Vanavond hebben wij besloten via de andere kant van de bazaar te lopen richting Het Macedonia Square, op zoek naar een restaurant. In de avond is alles fraai verlicht en is het centrum van Skopje door die verlichting nog meer fotogeniek. Telkens staan wij weer versteld van de vele standbeelden, die bekende heersers, kunstenaars en muzikanten uit de Macedonische geschiedenis eren. Door het plaatsen van honderden standbeelden wil het trotse Noord-Macedonië aandacht geven aan de geschiedenis van het land. Buurland Griekenland is hier minder blij mee. Wij gaan niet te laat naar bed omdat de wekker staat voor half zes morgenvroeg.

Om klokslag zes staan wij bij onze receptioniste die op verzoek een taxi belt. Wij hoeven niet lang te wachten en nummer 30 van de officiële gele taxi’s staat voor de deur. Het internationaal busstation is niet al te ver weg en wij zijn dus ruim op tijd voor onze bus die om zeven uur vertrekt naar de hoofdstad Sofia in Bulgarije. Wij hebben weer snel het gevoel te pakken van reizen met het openbaar vervoer. Zorgen dat je op tijd bent en de chauffeur wat paaien en wat geld toestoppen om de eerste zitplaatsen in de bus te bemachtigen. Dat lukt en wij zitten prins heerlijk voorin met een mooi uitzicht, de rit doet er 4 uur over. Een betere dagtocht kan je niet hebben.