2016 - 02 (3) LAOS - LAND IN DE OVERGANG

Met weemoed verlaten wij onze hotelkamer in Luang Namtha. Wij hebben heerlijk gebruik gemaakt van onze eigen balkon.
Wij verkassen van het noordwesten naar het noordoosten van Laos, bijna bij de grens met Vietnam. Dit is geen standaard reisbestemming en er is dus ook geen rechtstreekse verbinding met openbaar vervoer. Wij nemen eerst een minibus naar Pakmong. Deze rit gaat bijna alleen maar door de bergen en wij slingeren ook de ene berg op en andere weer af. Er zit iemand achterin, die regelmatig ziek wordt…. Het blijft ons verbazen hoeveel alles begroeit is met (bananen)bomen en struiken, het is ook een doorlopende groene massa. Geen kaalslag, om wat eigen akkertjes te verbouwen. Relatief weinig gewassen en als die er zijn, dan blijken die in Chinezen handen te zijn, die de grond inzaaien en de oogst rechtstreeks transporteren richting het gele gevaar!!
Dan kom ik ook meteen op mijn titel terug.   “Laos in de overgang.”  De wegen blijken perfect te zijn. Sommigen zijn nog niet helemaal klaar. Maar ongetwijfeld was het reizen hier, een paar jaar geleden absoluut een heel andere zaak. De CHINEZEN timmeren hier letterlijk aan de weg, hoofdzakelijk voor eigen gewin. De lokalen hebben er uiteraard wel wat aan, maar dat is zeer beperkt. Zij kunnen uiteraard wel profiteren van de infrastructuur voor het reizen en het vervoeren van hun eigen schamele gewassen.  Maar het dagelijkse leven is niet meer wat het was.
Binnen vier uur zijn wij in Pakmong. Daar gaat een tuk tuk door naar Nong Khiaw, maar alléén als er 6 personen aanwezig zijn. Er zit niets anders op dan maar geduldig op een bankje plaats te nemen en te wachten. Dit is heel gebruikelijk. Er zitten zo'n 15 andere lokale mensen te wachten om naar diverse bestemmingen door te reizen. Het is goed uit te houden onder het afdak. In de zon is het nu bloedheet. Wij hebben geluk binnen een half uur kunnen wij verder. De rit verder de bergen in, wordt als maar mooier. Judith heeft weer flink haar best gedaan en een pareltje uitgezocht. Nong Khiaw is een dorpje ontstaan bij een brug over de Nam Ou rivier. Ons hotel heeft een uitzicht over de rivier en op de achtergrond liggen de bergen, met al hun grillige vormen. Morgen gaan wij een tocht maken over de rivier.

Oorspronkelijk dachten wij dat wij met twee andere toeristen de boottocht zouden gaan maken. Bij de brug moeten wij een steile trap af naar onze boot. De boten zijn langwerpig, slank en blauw van kleur. Als de boot vertrekt blijkt dat wij met 13 personen zijn. Later horen wij dat er 6 zullen afhaken in Muang Ngoi, voor een tocht de bergen in. Het is heel comfortabel om zo de rivier stroomopwaarts te varen. Er is weinig of geen stroming en de berghellingen zijn (nog) vol met grijze mistflarden. Het zicht vanaf de boot, die een rustige snelheid vaart, is spectaculair en zal alleen maar mooier worden. Telkens verandert ons beeld. De zon, die wij nog niet gezien hebben, zorgt er voor dat de mist stukje bij beetje minder wordt. Als wij, na ruim een uur, in Muang Ngoi arriveren staat de zon recht boven de horizon. De temperatuur is opgelopen naar dik boven de dertig graden. Oorspronkelijk was dit dorp de provincie hoofdstad, dat is nu Nong Khiaw geworden vanwege de bereikbaarheid. Het zijn allemaal parels langs de rivier Nam Ou. Ik had dit graag zo’n dertig jaar geleden bezocht, maar het is nu nog steeds prachtig en de moeite meer dan waard, dus wat moet het toen geweest zijn?  Vanwege de overgang, bewerkstelligt door de Chinezen, zal dit vermoedelijk niet lang meer standhouden helaas.
Wij lopen met ons “eigen” groepje uit de boot, een stel uit Engeland, een Amerikaan en een Duitser en een Nederlandse door het dorp. Er zijn allerlei knusse kleine guesthouse's, winkeltjes en verder huizen, waar de lokale bevolking voor de deur bezig zijn met hun dagelijkse bezigheden. Het is heel aangenaam om zo door dit dorp te slenteren op weg naar “De Grot”.  Wij lopen over een veld met doelpalen en langs verschillende schooltjes, zowel lagere als vervolg onderwijs. Verder gaan wij over een verharde aarden weg, die loopt redelijk vlak door het mooie landschap. De Grot is een plek waar ruim 200 mensen uit het dorp, tijdens de Vietnam oorlog ruim 10 jaar ( 1964 – 1974) hebben gewoond. Voor hun eigen bescherming tegen de permanent neerkomende bommen van de Amerikanen bestemd voor de Noord Vietnamese. De wandeling terug leverde een heerlijke kop koffie op in het dorp, voordat wij weer de boot in stappen.
Onze volgende stop is een ander klein dorp, waar een verlovingsfeest volop aan de gang is. Ons doel is hier een waterval zo’n 4 km buiten het dorpje. Wij zullen als wij terug komen langer blijven om mee te genieten van dit gezellige knusse feestje. Al snel verlaten wij het dorp en lopen door allerlei droog staande rijstvelden en andere begroeide akkertjes. De rijstvelden worden maar éénmaal per jaar ingezaaid. Verder worden deze gebruikt om knoflook en tabak te verbouwen. Andere akkertjes leveren Chinese kool en de nodige bananen op. Er is genoeg groente en fruit te verkrijgen, dus die moeten ook her en der hier vandaan komen. De wandeling loopt vervolgens door een vallei en wij moeten vaak een klein stroompje over of door. De begroeiing is inmiddels verandert in allerlei struiken en bomen. Het wordt steeds meer klimmen en klauteren over ongelijke stenen en het wordt op sommige plekken best wel pittig. Judith krijgt gelukkig hulp van onze gids Han. ( Dit betekend in het Lao geluk.) Drijfnat van de inspanning en de warmte bereiken wij de waterval. Deze was best te moeite waard, al was het alleen maar om er heerlijk in af te koelen in het ijskoude water. Ter plekke hebben wij daar onze picknick lunch verorbert. De terugweg gaat altijd makkelijker. Het feestje was nog in volle gang en wij hebben even deelgenomen. De drank vloeide rijkelijk, de nodige lokale "Lao Lao" gekregen, dit spul valt best te drinken en is niet al te pittig. Of zal het komen omdat wij, door de inspanning van de wandeling, het nodige aankunnen.
Drie van onze gasten stapten halverwege terug over in een kajak. Tegen vijven arriveerden wij terug in Nong Khiaw, waar een fles bier binnen enkele minuten weer leeg was. Een stoombad en een heerlijk diner maakte de dag perfect.

De tweede dag hier in Nong Khiaw doen wij rustig aan. Na een laat ontbijt besluiten wij een scooter te huren. Saskia, ik moet van je moeder jou haar excuses aanbieden dat zij al weer op een scooter gaat…… Voordat wij de natuur intrekken, bekijken wij eerst ons eigen langgerekte dorp. Wij merken al snel dat toeristen, in dit deel van het platteland, nog vrij onbekend zijn. Iedere keer als wij stoppen, waar dan ook binnen of buiten een dorp, worden wij al snel omringt door een tiental kinderen maar ook door nieuwsgierige volwassenen. Niemand spreekt Engels en daarom converseren wij met handen en voeten.
Langs de kant van de weg zien wij vaak een soort pluimen van planten te drogen liggen. Wij hebben geen idee wat er mee gedaan gaat worden! 
Wij stoppen bij een lokale kleinschalige onderneming omdat wij een groepje van zo’n twintigtal Mhong mensen samen aan het werk zien. Het wordt ons duidelijk. Voordat men deze planten te drogen leggen, worden deze ontdaan van de zaden. Dit doen zij door deze over de grond te rollen en er vervolgens zo hard mogelijk mee op de grond te rammen. Het stuift dat het een lust is. Bossen vol samengebonden liggen klaar voor transport naar …..?  en het is niet geheel zeker, maar worden waarschijnlijk gebruikt voor het eten!!
Op bijna dezelfde manier worden hier ook bossen rijst stengels samengevoegd en vastgebonden en daarna vertrekken deze volgens zeggen richting China. Daar worden de rijstkorrels verwijderd en de rest gebruikt om bezems van te maken. Men is hard aan het werk, het enthousiasme straalt eraf en zij hebben onderling veel plezier.
Juist van dit soort contacten met de lokale bevolking kunnen wij enorm genieten. Dit is onze drijf om de wereld te ontdekken. Wij moeten uiteindelijk weer de dezelfde weg terug en leveren onze scooter weer in.

Op naar onze volgende bestemming. Wij hebben geregeld dat wij de twee beste plekken in de minibus hebben. Het wordt niet in dank afgenomen door een ander toeristenpaar die moesten verkassen. De vrouw heeft de hele rit van vier uur ons niet meer aangekeken en liep permanent weg als wij contact zochten met haar man. Wij zijn op weg naar de hotspot Luang Prabang, de plek waar 99% van de toeristen in Laos hun vaste uitvalbasis van maken en herhaaldelijk hier weer terugkomen. Oorspronkelijk was ons plan om met de boot dit traject af te leggen over de rivier Nam Ou. Helaas is ook hier inmiddels door notabene twee  stuwdammen de weg letterlijk geblokkeerd. China heeft deze gefinancierd en heeft recht op 85% van de opbrengst voor 25 jaar en daarna gaat het pas over in handen van de Lao regering.  Wat de voor en of nadelen zijn voor de lokalen zullen wij pas achterhalen als Saskia haar onderzoek hier gaat uitbreiden en uitvoeren…..
De eerste indruk van het stadscentrum van Luang Prabang doet gezellig aan. Wij slenteren wat rond en een koffietent wordt direct gekeurd en goed bevonden. Tegen schemer wordt de avondmarkt opgebouwd met vele nuttige lokale snuisterijen. Helaas kunnen wij niet zoveel kopen op een paar kruiden na, aangezien wij nog een tijdje verder reizen en het zelf moeten meeslepen.
Luang Prabang blijkt toch een veel leuker stadje dan dat wij hadden ingeschat. Als je door de verschillende pittoreske straatjes wandelt blijft het interessant te zien de vele afwisseling van winkeltjes, restaurants, guesthouse’s en lokale huizen. Ook komen er twee rivieren hier samen de Mekong en de Nam Khan waardoor je vanuit de hoogte, diep in de vallei allerlei activiteiten kan waarnemen. Het zijn ook mooie fotogenieke beelden. Ik heb het nog niet eerder aangegeven maar de Lao bevolking is vriendelijk, bescheiden en je voelt je permanent veilig. Ons doel is vandaag een Tempel de "WAT XIENG THONG" te bezoeken. Deze bevindt zich op een landtong daar waar de beide rivieren samenvloeien. Het is volgens het toeristenbureau nummer één om te bezoeken hier. Wij hebben aan deze “verplichting” voldaan maar waren vrij snel uitgekeken. Nu al tempel moe……!
Ondanks dat er vele toeristen zijn kunnen wij ons toch goed vermaken hier. Judith is naar een story teller geweest en heeft weer de nodige gespreksstof tot zich genomen.
Onze eerste volle dag hier is voorbij gevlogen en tegen negenen arriveerden wij weer terug in ons hotel. Moe en voldaan.

Tijdens onze tweede dag in Luang Prabang hebben wij een groot deel van de ochtend, net als gisteren trouwens, besteed aan voorbereidingen voor onze reis naar Ethiopië.  Begin van de middag gaan wij naar het oorspronkelijke paleis, wat nu een museum is. Ik ben in mijn korte broek, wat bijna nooit een probleem is voor musea. De twee dames bij de entree vinden deze te kort en tot mijn verbazing beginnen zij aan mijn broek te trekken, om deze mogelijk wat langer te maken! Ik ben net op tijd om deze nog vast te houden, het scheelt haast niets of mijn broek(en) zijn volledig naar beneden getrokken……. Grote hilariteit bij de dames en ik mag verder. Het museum is zeker de moeite waard. Bij een restaurant zien wij dat er tegen zessen een film wordt vertoont in de open lucht. Het is een opname uit 1925, uiteraard een stomme film voorzien van gamelan muziek en de nodige tekst. Dat spreekt ons aan, dus dit wordt ons restaurant voor vanavond. De film gaat over een Lao gezin die leefde vlakbij de Thaise grens. De beelden zijn gemaakt met een van de allereerste filmapparaten. De opnamen blijken niet alléén nog kwalitatief zeer goed te zijn, maar ook heel interessant. Het verbaast ons dat er in deze omgeving toen veel tijgers en luipaarden leefden.

Het is weer tijd om te vertrekken, wij gaan weer het binnenland op zoeken richting de grens met Vietnam, ons doel is het plaatsje Phonsavan. Het is een busrit van 10 uur en de bus helemaal vol als wij vertrekken. Op het dak staan ook nog twee motoren. Het is een kleinere bus, een Hyundai coaster dezelfde die wij ook gebruiken in Madagaskar. Er zijn iets meer dan 20 stoelen in maar daar gebruiken wij er maar maximaal 16 van in Madagaskar, de rest is te klein om goed in te zitten. Hier zijn andere normen wij reizen met bijna veertig personen vandaag. De rit gaat de eerste 200 km ongeveer alleen maar door bergen en met een gemiddelde van ongeveer 30 km p/uur, schiet je dan ook niet op. De uitzichten zijn heel afwisselend en vaak erg mooi. Wij zijn hier voornamelijk om de “velden van de kruiken” te zien waar veel gebombardeerd is door de Amerikanen. Daarover morgen meer.