2023 – 06 (2) TRONDHEIM – OLDEN - Te midden van vele Fjorden in de provincie Vestland.

( Even een kleine toelichting vooraf in dit en volgende verslag noem ik veel namen van plaatsen, fjorden en routes. Dit is hoofdzakelijk voor onze eigen oriëntatie achteraf!! )

Wij verlaten Trondheim via het havengebied en hebben nu de kust met zijn mooie fjorden bereikt, wij zijn benieuwd. Langs de gehele kustlijn van Noorwegen zijn meer dan 1.000 fjorden. Wij gaan nu zuidwaarts langs de kust, het landschap is wat ruiger en minder glooiend. Al snel zijn wij genoodzaakt om ons met de ferry te laten overzetten bij Halsa / Kanestraum.  Wachten is beperkt, de ferry vaart permanent op en neer. Net als de tolgelden van de wegen wordt de ferry prijs ook automatisch verrekend via de autoverhuurder en afgeschreven van onze creditcard. Simpel, maar dat kan nog een leuke verrassing worden bij thuiskomst.  Maar ontegenzeggelijk een goed systeem en onze eerste ervaring met de fantastische infrastructuur van Noorwegen. De kwaliteit van tunnels en bruggen proeven wij al snel hierna en die zijn even perfect. Wij rijden meerdere malen in het zicht van de Noorse Zee. (Een randzee van de Atlantische oceaan). Het is maar 200 km en omdat wij nu minder over wegen en door tunnels gaan die niet telkens omhoog en omlaag gaan leggen wij de afstand snel af. Kristiansund is een stad aan de kust die vooral bekend staat om zijn drukke haven die er al langer dan 10 000 jaar in gebruikt is. De stad werd bijna volledig platgebombardeerd tijdens de Tweede Wereldoorlog, maar nadien weer helemaal heropgebouwd met behoud van zijn karakter en zijn charme. Deze stad is gebouwd op 4 eilanden met elkaar verbonden door bruggen. Wij komen redelijk op tijd aan, tijd om wat te relaxen.

Wij vertrekken goed op tijd omdat wij vandaag onderweg veel dingen gaan zien. Kristiansund is de poort tot de “Atlantic Road”. Deze weg wordt vaak beschreven als één van de mooiste autoritten ter wereld en officieel bestempeld tot National Scenic Route. De weg brengt je vlak langs het kust en verbindt het eiland Averøy met het vasteland via een reeks eilandjes en bruggen. In 2005 is de Atlantic Road tot Noorwegen ‘s technische hoogstand van de eeuw bestempeld. De gehele route is 36 kilometer lang, maar het is voornamelijk een deel van 8 km dat wereldberoemd is geworden. Vooral de 8 bruggen van de Atlantic Road zijn hetgeen waar jaarlijks vele toeristen op afkomen. De weg is een grote toeristische trekpleister maar vandaag valt het gelukkig mee, nog parkeerplekken genoeg en wij hoeven niet in een pinguïn mars te lopen gelukkig. De weg is oorspronkelijk aangelegd omdat de visserij in Averøy goede wegen nodig had voor de handel en export van vis. Tot grote vreugde van de inwoners werd in 1983 gestart met de bouw van de weg. De bouw duurde maar liefst 6 jaar, omdat de bouwers te maken kregen met 12 orkanen. Wij stoppen op verschillende plekken omdat het landschap, wat Schots aanvoelt, zeker ook de moeite waard is. Bij de Storseisundbrug stoppen wij om de nodige foto’s te maken. Het is de langst 260 m en hoogste 23 m en is met een bocht aangelegd, heel spectaculair. Hier is een rondweggetje gebouwd waar vandaan je goed zicht hebt op de brug. Verder is er veel informatie omtrent de aanleg en achtergronden aanwezig. Het paadje loopt langs de rotsen aan de kustlijn, waar het water tegenaan klotst. Er is spontaan een rotstuin ontstaan voorzien van een weldaad aan rotsplanten met diverse kleuren. Geen straf om hier te zijn.
Even ten zuiden van Molde gaan wij op weg naar de ferry bij Solnes / Afarnes. Het brengt ons al snel bij het begin van het volgende bijzondere fenomeen. Als wij arriveren bij Åndalsnes rijden wij de vallei van Isterdal binnen, waar alles nog groener wordt. Bij het plaatsje Trollstigen begint de R63 “Trollvegen”  ook wel de trollenweg genoemd.  Ook deze route behoort tot de National Scenic Routes. Deze Trollvegen is een weg met 11 haarspeldbochten die stuk voor stuk uitdagend zijn. Normaal gesproken heb je onderweg een uitzicht van diverse uitkijkplatformen en is daarom erg populair. Al snel begint het helaas voor ons te regenen waardoor het zicht voor een groot deel verloren gaat. De steile hellingen blijven hetzelfde dus rustig aan, te meer dat er veel campers en toerbussen naar beneden komen. Overal komen kleine en grotere watervallen langs de imposante berghellingen naar beneden storten, afkomstig van talloze gletsjers en gletsjermeren. Als wij bijna boven zijn is het zicht door de wolken al beperkt tot z’n 10 á 15 meter. Het hoogste punt van de weg is gelegen op 1.038 meter boven zeeniveau. De route is door de eeuwen heen gevormd. Zo was er eeuwenlang een pad tussen Åndalsnes en Valldal, in 1916 werd er vervolgens gestart met de aanleg van de huidige weg en dat heeft 20 jaar geduurd. Zodra wij in hoogte gaan dalen wordt het minder mistig en gelukkig ook droog. De afdaling is apart en mooi maar niet zo spectaculair als de weg naar boven. Als wij het hooggebergte verlaten hebben keert de zon ook weer terug. Vanaf Valldal verlaten wij de weg R63 en nemen de weg R650 en rijden met gepaste draf naar Ålesund, een prachtig plek zeer de moeite waard en weer aan de Noorse Zee. Goed voor twee nachten.

Onze camping ligt niet ver uit het centrum en blijkt de enige te zijn hier. Onze accommodatie is perfect, compact maar compleet en ruimte genoeg. Wij rijden naar het centrum en parkeren ondergronds. Dit is een verhaal apart. Je krijgt geen kaartje uit een automaat maar je nummerbord wordt gefotografeerd. Bij vertrek is het voldoende je autonummer op te geven en te betalen, alles papierloos. Simpel, zij het niet dat de zuil alléén maar in het Noors is en je dus wel een probleem hebt als je geen hulp erbij haalt. Ålesund is een unicum onder de Noorse steden. Hier vind je geen houten of moderne constructies van beton en glazen huizen. De gebouwen in Ålesund zijn allemaal tamelijk recent. Dat komt door een tragische brand die Ålesund in 1904 bijna helemaal vernielde. 10 000 mensen werden toen dakloos en van het stadscentrum bleef weinig of niets meer over. Noorse architecten die in Duitsland waren opgeleid kregen de opdracht om Ålesund opnieuw op te bouwen. Je stuit hier nu op een eigenzinnige verzameling van hoge, bakstenen gebouwen in mooie Art-Nouveau stijl, die beïnvloed werd door de Duitse Jugendstil. De gebouwen zijn uitgerust met torens en de voorgevels zijn in verschillende kleuren geverfd. Ålesund is bijna geheel omgeven door de zee en heeft een kleine haven. Het centrum  is omgeven door kleine elegante haventjes. Het wordt vaak Venetië in het noorden genoemd. Wij lopen door de straten zonder verkeer naar het VVV kantoor. Die vinden wij aan een van die haventjes. Een mooie locatie. Wij hebben de twee knotsen van Cruise schepen zien liggen in de haven. Er zijn veel, te veel mensen hier nu in het centrum. De meeste toeristen zijn afkomstig uit Azië en hiervan komt dan zo’n 90% uit China. De VVV stelt ons voor een interessante wandeling te maken door de straten van het stadscentrum en die gaat dan langs de meest indrukwekkende Art Nouveau huizen en gebouwen. Het ene gebouw nog mooier dan het andere, een lust voor het oog. Wij bezoeken het Jugendstil Senter (Art Nouveau Museum), wat gevestigd is in een historisch apothekersgebouw. Een tijdmachine neemt ons mee terug in de tijd. Wij gaan terug naar het jaar van de brand in 1904 en de wederopbouw van de stad. Gelukkig het is inmiddels een stuk rustiger als wij buiten komen er heerst gelijk ook een andere sfeer. Als wij langs een kiosk lopen krijgen wij een heerlijke geur in de neus. Wij kunnen het niet laten een Fish en Chips te bestellen. Deze is volgens Judith de lekkerste die zij gegeten heeft.
Wij halen onze auto op en vertrekken naar wat highlights op enkele eilanden voor de kust. Om daar te komen moeten wij een paar tunnels door en een brug over. Wij komen dan op het eiland Giske met de gelijknamige Church. Helaas is deze gesloten. Het is jammer omdat dit een van de opmerkelijkste kerken van Noorwegen is. Giske Church is gebouwd in de 12e eeuw. Vandaag de dag is de kerk de enige marmeren kerk van Noorwegen en is nog steeds volledig in gebruik. Dus besluiten wij door te gaan naar het eiland Godøya naar het kleine dorpje Alnes. Het belangrijkste kenmerk van het dorp is de kleine rode vuurtoren Molja uit 1876. Het is mogelijk om de vuurtoren te bezoeken en in de hoogste koepel te genieten van het schitterend uitzicht. Wij hebben zicht op het eiland Godøya en de Atlantische Oceaan. Wij ontmoeten bij aankomst een lokale journalist die geïnteresseerd is naar onze reden voor ons bezoek hier. Helaas hebben wij weinig tijd met hem uitvoerig te praten. Omdat wij graag de laatste mogelijkheid voor vandaag willen mee maken om de vuurtoren te bezoeken. Verder is er een kunstgalerij en een klein historisch museum. De vuurtoren doet nog steeds dienst als baken van licht en veiligheid op de nachtelijke zee. Tegenwoordig is de vuurtoren volledig geautomatiseerd. Oorspronkelijk werd de navigatie begeleid door lokale vissers met drie kaarsen in een klein hutje. Hier moest wel voor betaald worden. Wij hebben een heerlijke dag gehad hier in Ålesund en gaan terug naar onze camping om te relaxen en eten te koken.

Ik was nieuwsgierig uit welk gesteente de rotsen bestaan. Even overleg gehad met Google en ik vond het volgende op een site van Mibau en Stema een maatschappij uit Noorwegen. In de Noorse bergen bevinden zich enkele van de oudste gesteenten ter wereld. De rijkdom van de bodem door hun zelf gedolven in hun eigen steengroeven, tot maar liefst 100 meter onder zeeniveau. Van hieruit verzorgen zij de levering naar de kuststreken aan de Noord- en de Oostzee, waar hard gesteente zeldzaam is. Uit deze steengroeven wordt jaarlijks 15 á 17 miljoen ton aan stenen materialen geproduceerd, dit gebeurd zo milieuvriendelijk mogelijk. Wanneer in de verre toekomst de productie stopgezet wordt, worden de ontgonnen terreinen aan de fjorden toegevoegd. Waardoor de ingreep van de mens op de natuur niet meer waar te nemen is. Welke gesteente het is weet ik nog steeds niet, maar die harde gesteente verklaart wel de aanleg van de vele tunnels hier.

Geheel tevreden verlaten wij Ålesund en gaan op weg naar het plaatsje Geiranger aan het gelijknamige fjord. Wij kiezen bewust om dezelfde weg R650 terug te rijden naar Valldall om uiteindelijk de weg R63 weer op te zoeken en te vervolgen. Het is droog en het zonnetje komt gelukkig ook weer terug, afhankelijk van welke vallei wij indraaien. De vormen van de bergen zijn grillig van structuur, de glooiingen van de hellingen lopen niet in elkaar over maar lijken wel bewust niet op elkaar aan te sluiten. De toppen van de bergen zijn meestal niet te zien. Zij zijn weer voorzien van laag hangende wolken en zodoende gehuld in een witte luchtige waas. Wij stoppen in het plaatsje Stordal bij de kerk “Rosekyrkja” omdat wij in Ålesund bij de VVV een folder hiervan gezien hebben. Deze houten kerk is gebouwd in 1789 en heeft van binnen rijkelijke gedecoreerde beschilderingen. De bijbel afbeeldingen zijn gemaakt met diverse kleuren maar voornamelijk met roze inkt, vandaar de naam Rose Church. Er is niemand buiten een meisje van pakweg 17 jaar die ons de geschiedenis in een notendop verteld. De beschilderingen zijn wonderbaarlijk goed bewaard gebleven. Het geheel is in een barokstijl uitgevoerd door een passant met behulp van de lokale gemeenschap. Het is een pracht om dit te zien en ik heb het vastgelegd in wat foto’s.
Even voorbij Valldal moeten wij de veerboot nemen bij Linge / Eidsdal om de “Trollvegen”  te vervolgen richting Geiranger. Het is een korte oversteek. Wij rijden wederom door een mooie natuur. Onderweg zie je de pracht en diversiteit van het Noorse landschap, zo gaat de route onder andere langs valleien, fjorden, bergen en diverse uitkijkpunten. Wij klimmen wederom naar een behoorlijke hoogte en passeren menige waterval met snelstromend gletsjer water. Wij rijden over de Ornevegenpas en de mist keert weer terug. Vanaf een uitzichtpunt vanwaar je zicht moet hebben over het Geirangerfjord is niets te zien. Wij dalen langzaam af en ja hoor daar ligt het Geirangerfjord. Het is inderdaad een mooi gezicht de kleur van het water in contrast met de berghellingen aan beide zijden. Er is geen zon vandaag, gelukkig wel droog en alleen aan de overkant mist aan de bovenkant van de bergen. Geirangerfjord behoort tot de mooiste fjorden ter wereld en is door UNESCO op de Werelderfgoedlijst geplaatst. De Geirangerfjord is een populaire stop voor bijna al de toeristen die dit deel van Noorwegen bezoeken. Tot overmaat van ramp zelfs ook weer cruiseschepen. Vanuit het dorp Geiranger worden buiten de “normale” reguliere ferry naar Hellesylt ook toertochten uitgevoerd door andere maatschappijen. Ondanks dat het weer niet helemaal perfect is hebben wij besloten, indien mogelijk toch nog vanmiddag een tocht te boeken. De weerverwachting voor de komende twee dagen is namelijk slecht. Het lukt ons om tickets te kopen voor de afvaart van 15.00 uur. Tijdens de tocht vaar je door de Geirangerfjord en kom je ook langs de bijzondere watervallen, zoals de Zeven Zusters, de Bruidssluier en de Aanbidder. Het is mooi maar toch mis ik het magische gevoel. Tegen vijf uur gaan wij door naar onze camping, deze blijkt wonderbaarlijk dichtbij te zijn. Wij hebben vanuit onze huisje een prachtig zicht over het fjord. Het is onze duurste overnachtingsplek maar wel een vijfsterren locatie.

Een groot deel van de avond en mogelijk nacht heeft het geregend, goed hoorbaar op ons zinken dak. Tijdens mijn nachtelijke plasritueel constateer ik dat het droog is en de vallei en het fjord volledig zijn gehuld in mist. Gelukkig bij het krieken van de dag trekt de mist al snel weg en wordt ons uitzicht weer grandioos. Het cruiseschip is verdwenen en vervanger door een andere. Wij hebben geen haast en ontbijten rustig zoals dat hoort bij 5 sterren accommodaties. Onze rit voor vandaag is niet al te lang 92 km en volgens Google Maps hebben wij 1,5 uur nodig om in Olden te arriveren. Olden een klein plaatsje die iets ten zuiden van Loen ligt. De schoonmaak ploeg arriveert en wij zijn de laatste van de zes huisjes die vertrekken. De weg kronkelt omhoog en de mist komt weer tevoorschijn. Bussen en Campers te over die op weg zijn richting Geiranger. De uitzichtpunten naar het achterons liggende fjord passeren wij, het is er druk. Het uitzicht is vast slecht nu en absoluut niet mooier dan vanuit ons 5 sterren accommodatie zo juist. Er ligt nog opvallend veel sneeuw en dat is best raar als je uitstapt en met je korte broek daar tussendoor loopt. De een nog mooier dan de andere waterval zoekt zich een weg naar beneden. Na 16 km, waar wij overigens ruim een half uur over doen, arriveren wij bij een afslag naar een 300 meter hoger uitzichtpunt Dalsnibba. Bij deze afslag ligt ook een meer die nog half bevroren is, een fraai fotogeniek decor. Als wij naar boven willen rijden komen wij bij een slagboom en moet er tol betaald worden voor de 5 km naar boven. Wij twijfelen om wel of niet te gaan. Wij zijn er snel uit een juist terugkerende auto geeft het antwoord, er valt niets te zien….. Als wij in Breidablikk bij de T-Splitsing met de R15 arriveren hebben wij de keus rechtsaf door de tunnel direct door naar Stryn of eerst linksaf naar Grotli. Ik heb gezien op de kaart dat wij binnendoor over de R258 uiteindelijk ook weer op de R15 komen. Wij hebben tijd genoeg vandaag. Over de weg naar Grotli valt niet zo veel te vertellen en wij twijfelen of wij wel de juiste keuze gemaakt hebben. Wij komen bij de afslag R258 met de aanduiding “Gamle Strynefjettsvegen”  wat betekent “De oude weg naar Stryn door de bergen”.  Bij deze afslag ligt een groot hotel tevens cafetaria van de familie Grotli. Vandaar de naam voor dit gehucht. Wij kijken elkaar aan en besluiten een echte luxe koffiestop in te lassen. Normaal doen wij dat uit de thermosfles, gekocht in Lillehammer, daarvoor was het vandaag te koud veel wind en weinig zon. Daar hebben wij geen spijt van binnen is niet alleen de koffie en de Noorse custardbroodjes (Skolleboller) lekker. Wij nemen de uitnodiging aan om door het hotel te lopen. Het is een genot om de ruim honderd jarige geschiedenis te beleven. Uiteindelijk hebben wij hier ruim een uur vertoeft.
Wij draaien de R258 op en komen al snel op een grindweg terecht. Overig verkeer bijna nihil omgeving en uitzicht des te beter. Al snel hebben wij het idee door een woest en onherbergzaam maanlandschap te rijden. Sneeuw op de bergen en langs de weg te over. Weer een te gekke fotogeniek landschap. De bochten met afgronden ernaast worden gemarkeerd door puntige rotsblokken. Ik stop regelmatig om te fotograferen, Judith is hier niet zo blij mee. Wij beleven elke meter van deze ongeveer 30 km binnendoor weg intens. Wat een pracht, wij hebben ons juweeltje weer gevonden voor vandaag. Het blijkt een fantastische keuze achteraf. Het is al tegen drieën als wij weer op de R15 terug zijn. Wij gaan op weg naar Stryn en passeren het zomer skicentrum en een bezoekerscentrum het “Jostedalsbreen Nasjonalparksenter”. Toch niet zo moeilijk die Noorse taal toch. Na een korte stop door naar Olden, wij passeren het Innvikfjord. Wij hebben daar een kamer met zicht op het water en je raad het al ook weer een cruiseschip weliswaar een kleine.

Wordt vervolgt.