2022 - 04 (2) CANADA - Grey Hills, Blue Mountains, Georgian Bay, Muskoka & Algonquin NP.

Corona is nog niet helemaal verdwenen maar desalniettemin  wordt het tijd om weer eens op pad te gaan. De wereld is behoorlijk veranderd. Alles moet weer opnieuw wennen. Schiphol van binnen heeft een metamorfose ondergaan. Wij zijn bijna 3 uur van de voren aanwezig. Gelukkig hebben wij ons huiswerk gedaan en alles van te voren online afgehandeld inclusief de nieuwe service van de KLM voor corona en overige documenten. De eerste rij is er al nog voor de entree poort van de KLM , in de vertrekhal. Die rij liep aardig door omdat vermoedelijk er net extra loketten open zijn. De eerste dame in het “blauw” bij die poort lijkt niet zo gemotiveerd. Het klinkt kort “waar gaat u heen” Canada,  oh linksaf,  dus achter de 90% van de andere mensen aan. Als ik meld dat wij de boarding passen en een bevestiging van de KLM hebben gehad i.v.m. Corona en ArriveCan mogen wij naar rechts. Ondanks deze move duurt het nog steeds bijna 2 uur voordat wij klaar zijn voor een kop koffie. De andere rij moet langer hebben geduurd.
Wij zijn het vast wat ontwend maar het “laden” van de passagiers in het vliegtuig is hectisch. Wij hebben het toch redelijk ontspannen kunnen doen. Uiteindelijk arriveren de laatste passagiers ook rondom ons heen. Het vliegtuig is vol. Stewardessen rennen rond om al de verschillende menukeuze in goede banen te leiden. Nadat andere bemanningsleden zo juist allerlei mensen verplaatst hebben!! Diezelfde redelijke chaos ontstond opnieuw nadat wij na ruim een uur vertraging vertrokken zijn. Al die verschillende soorten menu’s moesten naar de juiste personen. Het beroep van stewardess is m.i. er niet beter op geworden!
De verzorging qua vriendelijkheid en eten van de KLM vergoed een hoop. Vrij uitgerust arriveren wij in Toronto. De aankomsthal doet steriel en niet erg uitnodigend aan. Lange gangen, veel lopen, de douane beambten zijn vriendelijk, dat vergoed weer een hoop. Met een glimlach en na het zien van Judith’s paspoort was hij volgens hem fan van Bolton Wanders, dus al gauw veilig op weg naar de koffers.
De auto die wij bij Sunny Cars hebben geboekt hebben zij redelijk voor ons verstopt. Wij volgen netjes de bordjes en arriveren in een garage met her en der een auto en maar nog wel voorzien van o.a. bordjes van Hertz, Alamo etc. Geen mens verder te bekennen, buiten een viertal andere mensen op zoek naar hun auto. Terug in de aankomsthal blijkt dat de Car Rental hier in Terminal 3 onder constructie is en wij worden verwezen om met de monorail naar terminal 1 te gaan. Pas nu begrijp ik de extra service van Sunny Cars, die ons is aangeboden “Fast lane”.  De dame van de receptie van de autoverhuurder Alamo is vrij rustig en luistert lijkt wel bijna niet naar ons verhaal aangaande de zoektocht die wij net gehad hebben. Liften die niet werkte, koffers naar boven tillen via de roltrap etc. Nadat wij al de aangeboden extra verzekeringen en upgrade’s geweigerd hebben krijgen wij een formulier. De auto moeten wij ophalen buiten bij de maatschappij “National”. Deze man geeft ons een mooie grote zwarte KIA, een upgrade, tevreden gaan wij de auto laden. Wij hebben haar “Maple” genoemd.
Voordat wij de parkeergarage verlaten moeten wij nog een try out uitvoeren. De sim card met data, die wij net hebben aangeschaft , moet gekoppeld worden, het liefst via een hotspot, om Google Maps te kunnen gebruiken. Het duurt even maar dan is het toch gelukt. Gelukkig maar want ook hier, zo dichtbij de luchthaven van een grote stad, zijn er allerlei spaghetti wegen die alle kanten opgaan.
De vakantie kan beginnen, het is 4 uur in de middag, in Nederland is het inmiddels al 10 uur in de avond.
Wij zijn nog fit en hebben gekozen niet in Toronto te blijven. Op naar Flesherton een overnachting bij particulieren. Het huisje hebben wij geboekt via airbnb en ligt in de Middle of Nowhere. Het asfalt hebben wij al snel verlaten en over verharde wegen met sneeuw langs de weg gaan wij verder. Deze streek heet Grey Highlands een heuvelachtig  gebied met een vrijwel constante groene begroeiing,  hoofdzakelijk naaldbomen. Verder zijn er vele landbouw gronden omringd met een dorre lime grond. Her en der zijn er opritten naar huizen opgetrokken van houtskelet. Tegen zessen arriveren wij. Het is een gepensioneerde onderwijzer die zijn tijd vult met een Art studio vol met eigen, afschuwelijke schilderijen. Het huis staat vol met gitaren, want het is een oude rocker die nog regelmatig in een bandje speelt. Zijn vrouw hebben wij amper gezien, zij heeft zich teruggetrokken in haar slaapkamer. Wij proberen de jetlag te voorkomen door nog wat langer op te blijven. Het lukt mij wat beter dan Judith. Canada ligt aan onze voeten en wij kunnen morgen aanvallen.

De dag is wat somber begonnen, een lichte bewolking en het is net boven nul graden. Het heeft vannacht geregend. Wij hebben vandaag wat rustig aangedaan met vertrekken. De huiskamer en keuken zijn wat somber verlicht en geeft daardoor het idee dat het geen helder weer is. Groot is dan ook onze verbazing als wij buiten komen. Het huisje ligt vlakbij de Eugenia Lake, een handmatig aangelegd meer. Rondom dit meer zijn wel veel mooie huizen gebouwd. Zomers is het hier ook duidelijk een stek om te watersporten, zwemmen, vissen en te zeilen etc. Onderweg komen wij ons eerste wildlife tegen, het is een “Rangoon” die lijken op een vos met een spitse snuit en een prachtige staart.  Wij verlaten de verharde weg en gaan op weg naar de kust van Georgian Bay. Het weer is aardig opgelopen en 12 graden met een zonnetje is zeer aangenaam. Wij stoppen bij Meaford, Thornbury, Blue Mountain Village & Collingwood. Dit zijn stuk voor stuk leuke kleine dorpjes met een hoofdstraat met aan beide zijden huizen, winkels met een verdieping voorzien van mooie kleuren en beschilderingen. Deze kuststrook heeft de naam gekregen van “Apple Trail”. In het seizoen groeien hier vele appels, maar het hele jaar door kan je genieten van de diversen producten van de appels. Zoals cider, appelgebak, gekarameliseerde appels, cocktails op appelbasis, curry appel en wortelsoep, appelthee etc. Blue Mountain Village is een ski oord waar vele hellingen bijeenkomen. Het skiseizoen is voorbij, de hellingen zijn desondanks nog aardig bedekt met een laagje sneeuw. Er zijn leuke kleine winkeltjes, Judith geniet van een bonbons winkel. Wij overnachten in de laatste plaats Collingwood, dit stadje ligt uiteindelijk maar z’n kleine 30 km van onze vorige overnachtingsplek.

Ons hotel verzorgt geen ontbijt. Judith heeft ergens gelezen over een bijzondere ontbijttent “Heavenly Café”. Wij komen er achter dat die maar op z’n 150 meter van ons hotel af ligt. Er is echter een probleem, hij gaat pas om 10 uur open. Het wordt dus wederom verplicht een rustige start van de dag. Als wij ons om 10 over 10 melden blijkt de zaak nog gesloten. Het is goede vrijdag en de dame komt naar de deur als wij aankloppen. Zij heeft een briefje in haar hand met de mededeling dat zij vandaag pas om 11 uur opengaan. De bedoeling is om die nu op te hangen. Dat noem ik nog eens relaxt omgaan met gewijzigde omstandigheden. Het geeft ook een mooi voorbeeld van hoe wij kennis hebben kunnen nemen met de Canadese mentaliteit over het algemeen overal. Mensen worden niet gauw zenuwachtig en gaan rustig hun gang. Gisteren nog gecheckt bij de gesloten zaak en toen stond er een briefje met de openingstijden, open om 10 uur!!!
Er is vandaag een storm opgekomen die niet alléén maar een sterke maar ook een koude wind heeft gebracht. De stormwind heeft ook vrij spel zo over de grote waterplas heen van Georgian Bay. De temperatuur is aardig gedaald naar zo’n 2 graden met een lichte zonnige grijze wolkenmassa. Zodra wij Collingwood hebben verlaten en meer naar het noorden rijden neem de sterke wind snel af. Waarschijnlijk mede doordat voorlopig Georgian Bay verlaten, tot dat wij arriveren in Penetanquishene. Dit is een oud indianendorp wat ligt op het zuidoostelijke puntje van Georgian Bay. Dit gedeelte van Canada was het leefgebied van een van de grotere indianenstam de “Huron”, een vredeliefde stam. Het wordt tijd voor een stukje geschiedenis in een notendop over Canada.

De eerste kolonisten die lang voor de Europeanen in Canada aankwamen waren nomadische groepen die vanuit Siberië de Beringstraat waren overgestoken. Deze stoere en onverschrokken mensen wilden een nieuw leven opbouwen in de bevroren wildernis van Alaska en de Yukon Territory. Zij arriveerden tussen de vijf en tienduizend jaar geleden. Om in het barre klimaat van extreem lage temperaturen en gure winden te kunnen overleven, ontwikkelden zij opmerkelijke technieken. Deze eerste zijn bekend geworden als de Inuit, die zich in het Poolgebied vestigden. Al gauw volgden er meerdere inheemse bevolkingen “the First Nations” (indianenstammen), die zich over het hele continent verspreiden. Naarmate groepen Indianen naar andere delen van Canada trokken, kwamen er verschillende culturen en talen tot bloei. De Indianen van de bossen zijn waarschijnlijk de bekendste oorspronkelijke bewoners van Canada. Al zo’n 100 jaar voor Christus trokken de eerste semi nomadische volken het oosten van het land binnen.
De Inuit staan bekend om de eenvoud van hun jacht en kookgerei. Bogen en pijlen met een punt van vuursteen, ivoor of been waren de belangrijkste middelen om eten op tafel te krijgen. Archeologen roemen de Inuit vanwege hun ingenieuze ijssperen. Deze hebben veertjes of haartjes aan het uiteinde, dat de jager boven een gat in het ijs houdt.  Voedsel was een grote obsessie. Zij jaagden op zeehonden, walrussen, walvissen en kariboes. Walvisspek, vlees en vis werden veel en altijd rauw gegeten. De Inuit worden ook in één adem genoemd met koepelvormige iglo’s.
Tussen 1570  en 1850 liepen de inheemse indianen de Europese expedities tegen het lijf, die op zoek waren naar de Noordwestelijke doorvaart. De vindingrijke Inuit kochten ijzer van de blanken en gebruikten dat voor de punt van hun harpoenen en voor hun lemmet van hun messen.
De provincie Ontario is het oorspronkelijke thuisland van vele First Nation groepen.  Met de Cree Nation in het noorden, de Haudenoshaunee in het zuiden en de Anishinabek Nation rondom de Grote Meren. Inmiddels erkent en ondersteunt Canada deze thuislanden van de First Nations even als de Inuit en de Metis ( Een bevolking van een mix tussen Europeanen en de inheemse bevolking.) Heden ten dagen kan men hier dan ook nog kennismaken met de verschillende leefwijze en waarden van bv de vreedzame Huron, de woeste Irokezen en de ondernemende Algonquin. De blanken Europeanen kwamen voor o.a. het hout, goud en geluk. Deze botsten al snel met oorspronkelijke bewoners waardoor er fikse gevechten uitbraken, die veelal een ongelijke strijd was.

Vandaag rijden wij een gebied in waar een grote indianen populatie heeft gewoond. Wij verlaten Penetanquishene wat teleurgesteld. Het is droog, maar wel somber, een grote grijze lappendeken hangt boven ons hoofd. Vanaf hier kan je interessante boottochten maken, maar wij besluiten door te gaan. Voor die boottochten is het immers nog te vroeg in het seizoen. Op naar Midland een niet al te grote stad die bekend staat voor zijn unieke muurschilderingen. De mooie , grote bakstenen huizen aan de Main Street getuigen van de welvaart die de stad rond 1900 kende. De houtindustrie, een ijzergieterij en scheepsbouw floreerden destijds. De stad werd ook aangesloten aan de spoorlijn wat zeker het transport bevorderde.
Wij gaan verder vandaag richting de Muskoka, een groot meren district. Onderweg naar het dorpje Bala, een van de favorieten bezochte plekken van Saskia,  stoppen wij eerst bij een waterval de White Falls.  Dit viel een beetje tegen. De weg naar Bala slingerde door een gebied vol met meertjes. De Indiaanse aanwezigheid is nog goed zichtbaar. Overal werd tabak aangeboden een van de belangrijkste gewoontes, ook nu nog, van deze bevolkingsgroep. Het is Goede Vrijdag en alles was jammer genoeg in Bala gesloten. Wij hebben wat rondgelopen en genoten van de pittoreske doorkijkjes en uitzichten over het meer. Door naar Gravenhurst waar wij de nacht gaan doorbrengen.  

Het is Paaszaterdag de meeste winkels zijn gesloten. Vanmorgen ons ontbijt meegekregen in een plastic zakje voorzien van een pakje sap, flesje water, energiereep en een pakje rice krispies. Het was om te smullen!
Wij hebben twee oplaadkabels bij ons voor Judith’s telefoon. Een met de Nederlandse stekker voor opladen in onze overnachtingsplek en de tweede voor de auto. Volledig zou je zeggen. Wij hebben geleerd van onze ervaring in Oost Duitsland. Helaas de kabel voor de auto geeft een onverwachts opstart scherm. Mijn kabel werkt perfect in de auto maar past niet in die van Judith. Wij willen wel Judith’s telefoon gebruiken in de auto als navigatie. Wij zijn niet blij en niet geheel gerust dus op naar de “Giant Tiger” shop aan de overkant van het hotel. (Een soort Action). Ja zij hebben een kabel maar CAN $ 4 dus bijna voor niets… Opgelost wandelen wij naar “Maple” ons trouwe zwarte vervoermiddel, inmiddels wel geheel grijs van de modder rondom. Hebben nog wat spullen gekocht en openen de achterklep. Klaar voor vertrek……helaas de sleutels ook in de achterbak! Daar staan wij op paas zaterdag, alles gesloten in een vestje in de koude wind.
Een passerende bezoeker aangesproken. Ja nee ik weet niet…. Een andere vriendelijk uitziende man dan maar proberen. Wel vriendelijk maar twee linker handen! Gelukkig wist hij wel dat er even verderop langs deze weg een garage is. Goede raad is duur dus wij op weg. Het is gelukkig maar een paar honderd meter lopen. Wij zien al gauw op afstand dat er geen activiteit daar is. Een vrolijk briefje aan de deur bevestigde onze bange vermoedens. Vier dagen gesloten iedereen een prettige paas en tot gauw…. Wij kijken door het raam in de hoop naar beter. Als wij uiteindelijk om het gebouw heen lopen en aan de achterkant een deur proberen te openen, gaat deze open…..
Binnen genoeg gereedschap maar verder niemand. Als wij roepen komt er zo waar toch iemand te voorschijn. Onze redder in nood! Nou niet helemaal, al zijn personeel is met paas reces. Enkele telefoontjes verder komt hij met de enige oplossing. Bel een takelwagen die gasten kunnen alles openen. Maar een takelwagen is niet in deze stad en moet dan uit Bracebridge komen zo’n dertig km verderop. Hij belt en die komt. Gelukt en opgewekt lopen wij terug. Ruim een uur wachten en blauw van de kou, arriveert hij en binnen 1 minuut opent Maple haar deur… Het is een duur kabeltje geworden.
Het is inmiddels over elfen wat te doen? Gaan wij toch onze geplande programma, een bezoek bij het bezoekerscentrum en vervolgens een tocht door de Muskoka maken. Oké waarom niet. ( Jan smul je hier van? Wacht maar er komt nog meer vandaag….)
Het bezoekerscentrum voor het merengebied de Muskoka is ruim 10 km de verkeerde kant op maar is de ritje zeker waard. Een enthousiaste dame verteld honderd uit wat mooi dit meren gebied is en wat er te doen is. Oorspronkelijk is het ‘t land van de inheemse bevolking Anishinabek. Helaas draaide de vroege Europese expansie hier om de houtindustrie. Dit leidde op zijn beurt tot de komst van stoomschepen als de gemakkelijkste methode om het geoogste hout terug naar de zagerijen te vervoeren. Toen er een bevaarbaar merenstelsel werd ontwikkeld, bleef de natuurlijke schoonheid van het gebied niet onopgemerkt. Wij hebben al een stukje gezien gisteren rondom Bala, maar er is meer.
Op advies van de dame eerst terug naar de haven van Gravenhurst. Die ziet er inderdaad mooi uit maar bij de enige twee plekken die open zijn voor een welverdiende kop koffie kregen wij te horen sorry. Vandaag alleen voor gereserveerde gasten.
Dan maar op weg naar de meren. Wij kwamen er al snel achter dat de navigatie ons langs de verkeerde route wilde sturen. Maar helaas te laat, wij rijden op de hoofdweg 11 naar Bracebridge. Dezelfde 30 km, die de takelwagen ook had gereden en weliswaar de plaats waar wij van plan zijn vanavond een hotel te zoeken. Je kan er niet meer vanaf en na gezamenlijk overleg besluiten wij het maar op te geven vandaag. Langs de kant van weg geparkeerd om een hotel te boeken in Bracebridge. Een mooi hotel centraal gelegen in het centrum, iets duurder maar het is Pasen…. Er zijn drie watervallen, waaronder een in het midden van de stad. Ons hotel ligt aan de Muskoka rivier met uitzicht op de Beugelbrug en waterval. Het is volgens de dame in het hotel haar laatste kamer. Nou die was aanzienlijk kleiner en anders dan de kamer van booking.com. Dat heb ik wel duidelijk meteen aangegeven aan de dame. Zij probeerde op haar manier ons gerust te stellen dat het een mooi uitzicht had etc. Uiteindelijk gaf ze twee opties geld terug of een upgrade als er iemand niet op komt dagen. Weggaan de eerste optie gaan wij zeker niet doen meer. Dus enigszins teleurgesteld blijven wij waar wij zijn. Gelukkig binnen een half uur komt zij terug. Zij was zo onder de indruk van onze verhaal dat alles mis gegaan is vandaag zodat zij toch voor ons een upgrade uit de hoge hoed toverde. Dit maakte alles goed, een perfecte super de luxe kamer met openhaard twee balkons en uitzicht fantastisch. Ik denk de beste kamer van het hotel uiteindelijk. Eind goed al goed, s’ avonds genieten wij van de verlichte brug en het feeërieke licht van de maan die schijnt door de bomen een pracht gezicht, heerlijk geslapen en genoten.

Eindelijk zijn wij zo ver om het Muskoka gebied te gaan bewonderen. Er zijn drie grote meren Lake Muskoka, Lake Rosseau en Lake Joseph. Maar in werkelijkheid zijn er meer dan 1.500 sprankelende zoetwatermeren omgeven door volgroeide gemengde bossen zover het oog reikt. De verschillende soorten naaldbomen zijn logischerwijs in volle tinten groen, maar de loofbomen zijn nog voor 90% kaal. Dit is ook logisch de winter is nog niet eens volledig voorbij. Op veel plekken zijn de meren nog gedeeltelijk bedekt met ijs. De zilverberk is een uitzondering het heeft nog veel oude geel witte blaadjes aan de takken hangen die mooi afsteken tegen de wit licht bruine perkamentachtige bast van de stam. Met het zonlicht erop geeft dat een prachtig beeld. De weg slingert dan weer vlak langs het water om vervolgens over glooiende heuvels gaat en zo nu en dan een mooi uitzicht geeft over het bijzondere landschap. Er zijn heel veel cottages gebouwd met een adembenemend uitzicht. Die worden het hele jaar door verhuurd. Nu is het redelijk rustig maar ik kan mij voorstellen dat in de zomer er veel activiteit zal plaats vinden op het water. Het duurt m.i. niet zo lang om verliefd te worden op deze plek. Midden in het gebied ligt het dorpje Port Carling het is nu verlaten op 1ste paasdag. Er is een klein haventje en een sluis. Wat zeer bijzonder is dat op een gebouw op afstand een afbeelding is te zien van een schip en ook de naam van het dorp. De afbeelding is 34 meter lang en 14 meter hoog. Als wij dichterbij komen blijken het 9.026 foto’s te zijn van ongeveer 30x30 met afbeeldingen van de lokale bevolking van 1860  t/m 1960 uit privé en publiekelijke archieven. Heel apart en er zijn prachtige oude foto’s bij om te bewonderen.
Wij gaan daarna door naar de Rosseau waterval, ook door Saskia aangegeven. Deze waterval is heel mooi en redelijk makkelijk te vinden door de navigatie. Er is door het smeltende sneeuw en ijs erg veel stroming en daardoor ook spectaculaire hoeveelheden watermassa wat afdaalt bij de vallen. Dit zijn de enige twee plekken waar wij bijzondere aandacht voor hebben. Verder genieten wij vanuit de auto van de bijzondere natuur. Oh nee gestopt voor twee reeën die gezamenlijk gemoedelijk de weg overstaken vlak voor onze Maple langs. Er is helemaal niets open voor koffie op iets dergelijks. Dus voordat wij door gaan naar Huntsville nog even terug naar Bracebridge om te lunchen bij de cafetaria “Olivier” die het hele jaar open is behalve op 1ste kerstdag werd ons verteld. De moeite waard. Ten noorden van Bracebridge is ook nog een heel grote waterval ook die konden wij niet voorbij rijden. Geeft toch elke keer weer een prachtig schouwspel die waterkracht. Huntsville is de volgende stop. Deze laatste drie overnachtingen liggen allemaal min of meer in of tegen het gebied van de Muskoka aan.

Op 2de paasdag staat het Nationale park Algonquin op het programma. Wij kunnen er ook niet aan voorbij als wij dat zouden willen. Het ligt op de route op weg naar Ottawa. Dit park is bijzonder groot en voor 80% niet toegankelijk voor de mens. De natuur kan zijn gang gaan. Dat komt goed ten gunste van het wildlife. Vele soorten bijzondere dieren leven hier in redelijke harmonie. Beren, Moose, vossen, wolven, otters en meerdere antilopen soorten etc. De meren zijn voor drie kwart nog bevroren. Het is ook een hoog gelegen park. Voordat het een NP was werd er veel aan houtkap gedaan. Dat is nu verleden tijd. Het is één doorgaande weg van 56 km lang met meerdere plekken waar je kan stoppen voor wandelingen, picknicken, uitzichtpunten. Nu in de wintertijd is er geen caterings faciliteiten open. Er is een Visitor Center bijna op het eind bij km paal 45. Ook zijn de kanosteigers niet open uiteraard, tochten met de kano zal niet gaan met al dat ijs. Je kan langere wandeltochten maken en dan kamperen maar dan nog kom je maar in een betrekkelijk klein gebied van het park. Wij maken een wandeling van even ruim 2 km in 1,5 uur. Maar wel een wandeling met vrij steile stukken soms over gedeeltelijke stukken ijs van bevroren sneeuw. Maar wel een wandeling met als kers op de taart een prachtig uitzichtpunt. Wij hebben nog een vlakke boardwalk gemaakt ook over een afstand van 1,5 km. Helaas buiten vele vogels en een paar eekhoorntjes niets meer aan wild gezien. Later op de doorgaande weg moesten wij stoppen voor een otter die drijfnat de weg over stak. Het vistors center was interessant maar hebben wij maar snel verlaten omdat wij nog een kleine 100 km door moesten naar Pembroke. Andere overnachting plekken zijn er bijna niet.

Vanmorgen werden wij wakker en zagen de witte dunne sneeuw neervallen. Was niet genoeg droog om te blijven liggen behalve op de auto’s en het gras. Het is voor de eerste keer geen mooi weer. De hele dag blijft het regenen. Een rustige dag en een verkassing naar Ottawa het laatste stukje Ontario alvorens wij de provincie Quebec ingaan. Wij verblijven in de buitenwijk van Ottawa Gatineau in een Backpacker. Eigen kamer met badkamer maar een gezamenlijke keuken en woonkamer. Heel goed voorzien van allerlei apparatuur.