2014 - 09 (2) MADAGASKAR - LE TRAIN “De Haut en Bas”.

Een rit met de trein van (Mad)arail in Madagaskar.

Wij hebben na een rustige dag ons weer ingesteld voor een vroege start. Althans dat is mogelijk maar kan zo ook maar veel later zijn. De trein vertrekt uit Fianaransoa (Fianar) om zeven uur officieel. Wij, mijn neef Bert en ik, hebben in een bungalow aan het water overnacht in het Lac Hotel in Sahambavy. Wij hebben een prachtig uitzicht van uit deze bungalows over het water. De flarden ochtendmist hangen vlak boven het water,  even verderop zien wij twee mannen voorbij varen in een klein bootje. Je zou het bijna  “romantisch” noemen deze ervaring in de vroege morgen. Het hotel een juweeltje ligt midden in de theevelden van Madagaskar. De thee van deze streek wordt door het hele land gedronken. Verder gaat er veel thee naar het buitenland. Hier plukt men de bladeren nog op de oorspronkelijke methode met de hand.
Om kwart voor zeven zitten wij aan het ontbijt wat voor hier heel uitgebreid genoemd mag worden. De bagage ligt ingepakt klaar om zo te kunnen vertrekken. In ons hotel zit een groep franse toeristen van 10 mensen, hun bagage wordt ingeladen in hun bus. Uit automatisme ging ik gelijk uitzoeken waar de bus naar toe ging in Manakara,want het was duidelijk dat zij ook met de trein mee zouden gaan. Wat een toeval, het blijkt hetzelfde hotel te zijn als waar ik (Cor Pays Bas) ook heb gereserveerd.  Zo verdween onze bagage ook in de bus. Om kwart over acht gaf Justin het startsein om gezamenlijk naar het station aan de overkant van de weg te gaan. Het station bestond uit één gebouw waar duidelijk vroeger allerlei activiteiten hadden plaats gevonden maar nu bewoond werd door een gezin. Wij hadden nog geen kaartjes die waren telefonisch besteld en via de conducteur zouden deze bij Justin worden afgeleverd. Dit werkte perfect en leverde de nodige provisie op voor verschillende partijen. Wij stonden hier geduldig te wachten op “onze “ trein met 18 toeristen en een tiental mensen uit de omgeving, die deels ook met de trein mee wilden en andere begeleidde ons en vermaakte zich met “het” moment van de dag. Op onze vraag aan Justin hoelang te trein er over zou doen was het antwoord tussen de acht uur en ………? (vandaag). Tegen negenen hoorden wij het fluiten van de trein een teken dat het monster in aantocht was. Tickets werden uitgedeeld onze plaatsen waren gereserveerd maar waren allemaal ingenomen. De bankjes zijn smal en voorzien van een dun stukje gevulde kussen. Het zijn allemaal open compartimenten van twee tegenover elkaar geplaatste banken voor vier personen dus. Bert en ik hebben een  compartiment voor ons alleen dus verder aangevuld door mensen die daar gelijk terecht gebruik van maakten. Zeker als je ziet hoe de tweede klas gevuld is. Deze is volledig gevuld de mensen zitten duidelijk volgepropt en op en tegen elkaar gedrukt. Maar dan ook nog met de nodige bagage in grote en kleine pakken, zakken en tassen.
De trein vertrekt en rijdt door de hooglanden er zijn eerst nog veel theeplantages te zien die langzaam verdwijnen en dan blijven alleen de rijstvelden over.
Bij elk station hetzelfde tafereel veel vrouwen en kinderen die etenswaren verkopen, kinderen die bedelen om pennen, zeep of munten. Maar ook jonge kinderen die tijdens de vakantie hun schoolgeld proberen bij elkaar te verzamelen met de verkoop van eigen gemaakte ansichtkaarten met enveloppe of een beduurt zakdoekje. Verder worden er vele artikelen uit en ingeladen. Deze bestellingen moeten dan ook allemaal weer een voor een gecontroleerd worden. Op de meeste station gaat de trein ook meerdere wagons rangeren, wat een oponthoud geeft van soms wel een half uur. In de trein wordt het niet minder druk, zelf onze coupe raakt steeds voller. Bert en ik hebben herhaaldelijk andere personen naast ons. Dan heb ik weer half een baby over mij heen hangen. Het werd Bert wat te veel toen ook de kippen werden binnengebracht, zij konden na wat zachte aandrang van hem en door alleen maar wat indringend te kijken weer vertrekken.
De Fransen hebben in dit deel van Madagaskar een prachtige historie achtergelaten. De trein is de levensader van duizenden Madagassiërs. Hij voorziet in vervoer van A naar B, inkomen handel in allerlei levensmiddelen, transport van goederen af en aan. Wij hebben ook nog tussen twee stations voorop de locomotief gestaan, vanaf hier hadden wij een prachtig uitzicht. De saamhorigheid in de coupe groeide met het uur. Kinderen bleven in en uit rennen als wij stilstonden. De berichten kwamen herhaaldelijk door dat wij komen aan om half acht, dan weer werd het negen uur uiteindelijk arriveerden wij om half elf. De rit heeft in totaal dus dertien en half uur geduurd. Als je bedenkt dat het om kwart over zes donker is dan zul je begrijpen dat het laatste stuk iets slaap verwekkend is. Bert vond het nodig om het zwart wit setje te fotograferen. Wat bleek ik was in slaap gevallen tegen de slapende buurvrouw die al enkele uren, eerst op de grond en later naast mij lag te slapen. Zij had een capuchon op en was niet herkenbaar.  De hele coupe vond het prachtig en ik ben blij dat ik hun heb kunnen amuseren. Het laatste stuk werd er flink doorgereden, blijkbaar vond de machinist het ook lang genoeg te hebben geduurd. Toen wij aankwamen ging de capuchon naar beneden en bleek het een best leuke dame van eind in de twintig.
De bus stond ons op te wachten en wij konden mee rijden naar het hotel. Gelukkig konden wij nog eten om 11 uur  en het smaakte ons best goed.  Om precies twaalf uur ging letterlijk het licht uit. Hier in Manakara is dat gebruikelijk met als gevolg dat de warm water voorziening ook stopt.

Precies om zeven uur wordt ik gewekt door het fluiten van de trein. Eerst dacht ik nog dat ik droomde  maar het blijkt echt te zijn, de mallemolen begon weer van begin af aan.