2014 - 09 (1) MADAGASKAR - Taxi Brousse Experience

Het is vrijdag 12 september en wij zijn op weg onze eerste rit met dit vervoermiddel gestalte te geven. Met een taxi die wonder wel voor meer dan 50% functioneerde reden wij naar Fason’ny Karana het station z’n 20 minuten van het centrum verwijderd. Antananarivo (Tana) heeft verschillende Taxi Brousse stations. Elke station gespecialiseerd in de richting waar je naar toe wil. Onderweg rijden wij, nou ja staan meer stil, op de veel te smalle kronkelende wegen vol met de als maar meer worden monsters op wielen. Op de kruispunten zie je duidelijk dat de gendarme die het verkeer proberen te regelen regelmatig hulp van boven op roepen. Dit deel van de stad had ik nog niet eerder gezien. Ondanks dat wij uit het centrum zijn is het een drukte van jewelste. Overal mensen met allerlei verschillende straat handel. Als wij vlakbij het station zijn wordt dit ons al snel duidelijk de een na de andere “tussenhandelaar” probeer ons te ronselen om met hem mee te gaan naar het loket van hun maatschappij. Uiteraard is er niets mis mee om ons zo een kaartje aan te smeren om provisie te kunnen vangen. Maar helaas voor hun wij gaan niet naar Antsirabe maar naar Fianaransoa.  (Fianar) Een klein stukje verderop hetzelfde tafereel. Wij blijven rustig in de taxi en bekijken het parkeerprobleem van onze taxichauffeur. Het is een gezellige rommelige drukte van allerlei auto’s, bussen en mensen door, tussen en over  elkaar lijkt wel. Wonderbaarlijk lijkt het wel ordelijk te verlopen behalve dan de aandringende handelaars op het moment dat wij naar buiten komen. Er zijn wel zo’n 20 á 30 verschillende maatschappijen die allemaal naar Fianar gaan.  Gelukkig wist ik van Roderick een naam en wij dus daar naar op weg. In “vloeiend”  Frans bestel ik voor ons tweeën 4 plaatsen op de bank achter de bestuurder, in de bus die vertrekt om 7 uur morgenvroeg. Vanaf dat moment is het gelijk een stuk lichter lopen. De ronselaars zijn in de overige mensenmassa verdwenen. Wij waren geen handel meer en dat leken zij te kunnen lezen op ons voorhoofd??

Zaterdagochtend de dertiende september gaat onze wekker af om vijf uur. Het is wat lastig om alle spullen in onze rugzak(ken) te proppen de eerste keer. Uiteindelijk om zes uur staan wij buiten bij onze taxichauffeur , die wel onze privé chauffeur lijkt, nadat hij gisteren met ons verschillende ritten had gemaakt . Het was een beetje onduidelijk of hij in zijn taxi voor de deur had geslapen of niet. Wonderwel is het niet zo druk nu op de weg, maar gezien het tijdstip van de dag nog best wel veel activiteit langs de weg. Hier en daar zie je  wat mensen in de ochtend dauw rond een tafel staan met wat te drinken en/of te eten. Het zijn de gelukkige die wel wat geld te besteden hebben. Velen slenteren nog rond op blote voeten en vaak amper wat kleren aan op zoek naar wat eetbaars om de dag mee rond te komen. Ook zie je anderen lopend op weg naar hun werk. Bij aankomst van het taxi brousse station dezelfde ronselaars maar nu druipen zij snel af als blijkt dat wij al kaartjes hebben.  Even over half zeven melden wij ons bij onze maatschappij. Althans direct uit de auto melden zich verschillende behulpzame mensen die legitimatie laten zien van onze maatschappij. Zij begeleiden ons naar een van de bussen achter de loketten die zich voorbereiden om te vertrekken. Onze rugzakken worden op “onze” bus gelegd. Vervolgens moeten wij extra betalen volgens de lijst die hij laat zien mogen wij maar vrij meenemen 5 kilo en voor de rest moeten bij bijbetalen? Uiteraard geloofde ik hem niet en betaalde niet. Hij bleef aandringen en dat werd mij wat te lastig dus nam ik hem mee naar het loket van onze maatschappij. Daar werd zijn verhaal bevestigd. Wij betaalden 10.000 ariary extra en weg waren zij. Wij hebben ze niet meer gezien maar ook de persoon achter het loket was steeds iemand anders. Vreemd maar oké zelfs ervaren reizigers overkomt het dus om  zich professioneel geld afhandig te laten maken. Weer een stukje ontwikkelingsgeld geld gedoneerd.  Terwijl wij staan te wachten is het gezellig om met verschillende mensen een praatje te maken. Zij staan geduldig geleund tegen een bus tot dat hun bus vol is en kan vertrekken. Een normale zaak hier voor reizen over langere afstand. Wij hebben een Coöperative geboekt, die hebben een systeem met vaste plaatsen.  Het is er druk met allerlei mensen die op zoek zijn naar hun transport. Er lopen ook allerlei jonge kinderen die allerlei handel te koop hebben zoals bananen, mandarijnen, pinda’s, eieren, brood, cake, oliebollen etc. De kleuren van alle kleding en de geuren van alle stalletjes die eten verkopen bereiken onze neus. Her en der wil er een bus vertrekken dat betekend vaak dat andere moeten verplaatsen. De zon is inmiddels opgekomen en de temperatuur  is daardoor wat aangenamer geworden. S’ nachts  koelt het namelijk flink af hier in Tana die op ongeveer  1300 meter hoogte ligt. Uiteindelijk om half negen nadat onze bagage op drie verschillende bussen had gelegen vertrokken wij met een andere maatschappij. Het is allang duidelijk wij zijn weer verkast naar een latere bus. Als iedereen in de bus zit vertrekken wij maar het duurt nog even voordat wij bij de poort zijn en de chauffeur zijn laatste handelingen heeft verricht bij de gendarme. Het is inmiddels gewoon druk geworden met de nodige files op de weg en nog een uur later verlaten wij Tana met een volle tank.  De rit op zich gaat heel gemoedelijk. De chauffeur rijdt pittig door en rijdt zelfs vrij hard door de dorpjes die wij veelal passeren. Even toeteren en dan gaat hij er vanuit dat zij opzij gaan, wat wonderbaarlijk elke keer weer goed blijkt te gaan. Onze bus zit vol met een heel gemêleerd  gezelschap. Een compleet gezin met kleine kinderen, een oma die indringend afscheid heeft genomen van haar dochter en klein dochter. Verder wat alleen gaande mannen en vrouwen. Wij stoppen maar een paar keer voor een paar minuten om te plassen en een keer een half uur om te lunchen. De rit gaat zo de hele dag door en wij komen om half zeven na een rit van 10 uur aan in het donkere Fianar. Ook hier is het flink druk en de bagage in de gaten houden is een taak op zich. Met een taxi rijden wij ons laatste stukje vandaag naar ons hotel.  Een beschrijving van het landschap onderweg komt een andere keer!