2013-12 (3) AUSTRALIË , Canberra en omstreken.

       
Zondag 8-12-2013:
Vanmorgen lekker rustig aangedaan en wat uitgeslapen. Even lekker zwemmen in het zwembad is een heerlijke manier om de dag te beginnen. Dan wordt het toch tijd om te vertrekken. Wij moeten nog wel eerst wat inkopen doen en Vicky vol tanken. Ons plan is om SYDNEY te verlaten en langs de kust naar het zuiden te rijden via het Royal National Park. Dit park begint zo’n 50 km ten zuiden van Sydney. Ondanks onze navigatie lukt het ons in eerste instantie niet de beste route te vinden. Wij rijden wat om, maar niet al te veel later, lukt het ons toch de juiste weg op te pakken. Dit Royal National Park is 's werelds op één na oudste Nationale Park, Yellowstone is overigens de oudste! Het wordt gekenmerkt door kliffen aan de kust, afgelegen stranden en eucalyptusrijk bushland. Wij rijden slingerend langs stranden en baaien, over prachtige steile hellingen van zandsteen en door stukjes heide en regenwoud aan de kust. De route biedt adembenemende vergezichten. Het park wordt bewoond door kookaburra's, liervogels, echidna’s en de nodige zeevogels. Onderweg passeren wij een paar picknickplekken naast bomen en rivieren. Op een van die plekken stoppen wij voor onze lunch. Wij rijden op de hoofdweg, die wij niet mogen verlaten om het park zelf in te rijden, zonder een dagpas te kopen. Ten zuiden van dit park begint er een kustweg  “The Grand Pacific Drive” die wij willen nemen. Deze strekt zich uit over ruim 140 km langs de kust van New South Wales.
        
Zodra wij het nationale park verlaten, zijn er een paar uitzichtpunten. Wij stoppen bij uitzichtpunt “ Otford”  om onze benen te strekken en te ontdekken dat het een mooie plek is om een eerste glimp te zien van de Sea Cliff Bridge. Wij zien mooie gekleurde hagedissen en deltavliegers komen over de kliffen aanzweven, de kleurige schermen steken mooi af tegen de blauwe lucht. Helemaal geweldig. Het volgende uitzichtpunt is “Stanwell Tops”, vanwaar wij een mooi overzicht hebben op de brug. Deze 665 meter lange brug werd in 2005 gebouwd ter vervanging van een gevaarlijk stuk weg, dat gevoelig was voor rots afbrokkeling. Het is een belangrijk deel van de beroemde Grand Pacific Drive. De nieuwe S-vormige weg strekt zich uit over de oceaan en lijkt voor de kust te zweven alsof het gewichtloos is. Vanaf hier zien wij de deltavliegers opstijgen vanaf de hoge kliffen hoog boven ons. Het is nog maar 10 minuten rijden de heuvel af, voordat wij bij het begin van de brug aankomen. Het is een behoorlijk hoogstandje qua techniek wat hier gebouwd is. De rit verder langs de kust gaat voorspoedig en wij rijden de km’s snel onder ons door.
Wij zijn bijtijds gestopt en kunnen relaxen op de camping op een paar meter van het strand in FAIRY MEADOW (Wollongong) met een zwembad, 2 spa’s en een stoombad, wat wil je nog meer. Bij aankomst probeer ik nog wat te doen op mijn notebook. De scherpte van het zonlicht speelde mij behoorlijk parten, gelukkig bracht mijn T-shirt uitkomst.

Ook nu na het ontbijt gaan wij eerst nog voor ons vertrek naar het zwembad, heel decadent!! Over elven vertrekken wij pas en gaan weer op weg verder langs de Grand Pacific Drive. Dit gedeelte is wat minder, veel industrie, kolenmijnen en wat stukken parallel  aan de snelweg The Princes Highway. Zo passeren wij ook de stad Wollongong een van de grotere steden op dit gedeelte ten zuiden van Sydney. Ik bedacht mij dat het misschien verstandig is om vandaag onze gebruikelijke koffie pauze een keer over te slaan. Maar Jan stemt voor en ik ben snel overgehaald. In Shellharbour stoppen wij bij de eerste cafetaria, achteraf geen slechte keus. In het centrum is 80% horeca en verder is er ook een mooie baai. Wij hebben er wat rondgewandeld en aandacht besteed aan de wederom aanwezige pelikanen. De plaatselijke VVV geeft ons zeer interessante informatie. Zoals een toeristische route met een onvermijdelijk stukje binnenland, met mooie natuur, een waterval en wandelmogelijkheden. Verder ook een plek om vrij onze Vicky te parkeren voor de nacht. In Kiama onze volgende stop hebben wij ons flink vermaakt en “geblowd” tijdens het lunchen. Met uitzicht over uitstekende rotsen en een mooi strand eten wij ons brood met tonijnsalade. Wij zitten bij het “Kiama Blowhole” om het oceaanwater van tijd tot tijd zo’n 5 meter omhoog te zien spuiten door een opening tussen de zandstenen rotsen. Het is best gaaf! 
              
Wij verlaten de Grand Pacific Drive en de kust en gaan gelijk flink stijgen bij Berry Mountains. Vicky moet er flink aan trekken maar gelukkig gaat het haar goed af. Het verbaast ons dat er overal nog steeds mensen wonen op dit soort afgelegen plekken. De weg heeft veel S-Bochten en hoogteverschillen, wij rijden constant op en neer. Langs de weg zien wij een groep van 14 kangoeroes. Niet zo verwonderlijk omdat wij in “Kangaroo Valley” zijn beland!!  Een groen agrarisch paradijs omringd door ruige bergen, deze vallei wordt soms beschreven als de mooiste vallei van Australië. Dit landelijke gebied heeft de harten veroverd van zo velen en is een favoriet toevluchtsoord voor gestreste stadsmensen uit o.a. Sydney. Deze vallei was het thuisland van de Wodi-Wodi-bevolking die ongeveer 20.000 jaar in deze regio hebben gewoond. In 1812 werd het gebied voor het eerst bezocht door Britse kolonisten, die de inheemse bossen kwamen kappen en boerderijen vestigden.  Hoewel de landbouw nog steeds doorgaat in Kangaroo Valley, is tegenwoordig de belangrijkste inkomstenbron afkomstig van het toerisme. Natuurliefhebbers voelen zich onvermijdelijk aangetrokken tot de ongerepte natuurlijke omgeving. De Kangaroo rivier loopt door dit regenwoud en het platteland van de vallei. Wij steken de rivier over bij Hampden Bridge, de oudste Victoriaanse houten hangbrug van Australië, met vier karakteristieke zandstenen torentjes met kantelen. 
       
Wij arriveren op onze plaats van bestemming op de recreatie en picknickplaats van het  BENDEELA Reserve. Het is een rustieke “vrije” camping aan de oevers van de Kangaroo Rivier. De faciliteiten zijn eenvoudig er is geen stroom, toiletten en drinkwater. Dit is het leefgebied  van Walibi’s, Wombats, de Lier vogel en de Water Dragons. (Deze zijn familie van de leguaan hagedissen die hier inheems zijn.) Het terrein heeft een groot veld met veel enorm grote rotsblokken, wij parkeren Vicky aan de rand van de vlakte. Het is nog vroeg dus tijd om de omgeving wat te verkennen en Judith pakt haar boek. Wij zijn ook op tijd voor “happy hour”. Bij het schemeren krijgen wij last van, ja het zijn geen muggen maar wel heel veel irritante kleine vliegjes, “deet” helpt niet echt. Ook verschijnen de eerste Wombats op onze vlakte. Wat een rare vriendelijke beesten, eigenlijk zijn het nachtdieren die dan grazen en soms wortels van struiken en bomen eten. Het zijn ook buideldieren en hebben vier korte gespierde poten. Volwassen beesten kunnen 1 meter lang worden en wegen 20 á 35 kg. In de loop van de avond gaat er een kleine windhoos over, onze Vicky gaat wat heen en weer en onze stoelen buiten worden plat gegooid, maar verder gebeurde er niets. Een onverwachte leuke dag eindigt.

 

De wekker gezet om kwart over zeven. De temperatuur afgelopen nacht is duidelijk weer wat warmer hier beneden in de vallei. Er zijn meerdere wombats op de camping geweest en ook minstens drie kangoeroes. Wij moeten vroeg weg omdat  wij de “Treetops Walk” in de planning hebben. Als wij vóór elf uur daar zijn, dan kunnen wij voor een gereduceerde prijs naar binnen. Maar onderweg daarnaar toe stoppen wij eerst nog bij de Fitzroy Falls. Deze 81 meter hoge waterval stort naar beneden in het ongerepte bushland van het Nat. Park. Wij zijn inmiddels gearriveerd in het Morton National Park, wat deel uit maakt van de ruige regio van de Zuidelijke Hooglanden. De hoeveelheid water is wat minder maar het is nog steeds de moeite waard niet alleen voor de waterval te bekijken maar ook voor het mooie uitzicht over de valleien beneden. 
            
Ruim op tijd arriveren wij bij de plek in Illawarra vanwaar de wandeling door de lucht hoog boven de bomen uit, mogelijk is. De speciale prijs is Aus. $11 in plaats van $35 pp en dan krijgen wij ook nog een eigen gids mee. De Treetop Walk is een wandeling van 1,5 km door een prachtig, warm, gematigd regenwoud over een 500 meter lange stalen loopbrug. Deze is bevestigd in de kruin van de boomtoppen, zo'n 20-30 meter boven de grond. Er zijn twee zijloopbruggen die beide een andere kant opgaan, richting de rand van de helling alwaar een platform wacht met een mooi zicht over ieder een andere vallei. Het hoogtepunt is de hoofdloopbrug naar de “Ridder”toren, een spiraalvormige toren die omhoog gaat tot wel 45 meter boven de bosbodem. In werkelijkheid ligt deze toren op “Knights Hill” en wij zijn dan op 710 meter boven de zeespiegel. Vanaf hier hebben wij een adembenemende panoramische uitzicht en kijken over het bladerdak van het regenwoud tot aan de kustplaatsen aan de Stille Oceaan. De rondleiding duurt ruim 2 uur en is zeer interessant. Hij vertelt veel over allerlei soorten bomen, insecten en beesten, die hier in het regenwoud leven.
Tenslotte lunchen wij in het café van het bezoekerscentrum waarna wij op weg gaan terug naar de kust en zakken af verder zuidelijker. Nu zijn wij zo juist gearriveerd op een Holiday Park vlakbij de plaats Huskisson bij  JERVIS BAY. Onze camping ligt in de schilderachtige omgeving van het Jervis Bay National Park, waar de stranden veel meer te bieden heeft dan kristalhelder water en zacht wit zand. Wij parkeren  Vicky  in de schaduw vlak naast het water van de Currambene Creek ,  een inham van de oceaan. De temperatuur in de zon is inmiddels opgelopen tot ruim 30 graden, dus tijd voor een rum cola en Franse kaas.

De eerste plek hier in Australië waar wij twee nachten blijven, buiten Sydney dan uiteraard. Het komfoor in Vicky is blijkbaar toch niet slecht, want het lukt ons weer om uit te slapen. Vandaag gaan wij genieten van deze prachtige plek zo vlakbij de Creek en de oceaan. De monding van de Creek ligt ongeveer 1,5 kilometer van onze camping verwijderd en daar loopt deze dan rechtstreeks in de oceaan. Het is een prachtig wandelgebied, wij rijden met Vicky naar het centrum van het plaatsje Huskisson en laten haar daar achter en gaan lopend verder. Wij volgen de kust, die vrij toegankelijk en niet moeilijk begaanbaar is naar het zuiden. Wij genieten op ons eigen tempo van deze prachtige kustlijn van Jervis Bay. Wij lopen langs Shark Net en Huskisson Beach en ook het White Sands Park, met perfecte gazons die gebruikt worden om te picknicken. Vervolgens steken wij de brug over bij de pittoreske Moona Moona Creek. Een mooie ondiepe inham, het is er druk en is duidelijk populair bij gezinnen met jonge kinderen. Het ene strand gaat over in het andere, de een nog mooier dan de andere. Het contrast van de turquoise, licht en donder blauw gekleurde zeewater met het witte zand is enorm. 
          
Er zijn wel golven maar niet spectaculair hoog dus geen surfstranden. Hier en daar zijn wat personen die genieten van de zon en het water. Ons pad slingert tussen de bomen en struiken door met regelmatig heel interessante doorkijkjes over het strand en de oceaan. De schaduw van de bomen geeft een heerlijke verkoeling en geeft een heel contrast met de ruim dertig graden in de volle zon. Het geluid van vogels en krekels is oorverdovend. Wij bereiken vervolgens het Collingwood Beach, deze is favoriet voor stand-up paddle-boarding. 
Het wordt tijd om het pad van de “Bay Walk” tijdelijk te verlaten voor een drankje en een hapje. Wij hoeven alleen maar de Elizabeth Drive over te steken en strijken neer op een terras in het dorpje Vincentia. De 2 J’s wilde perse vis eten dus dat wordt dus aan twee aparte tafels eten! Zij slurpen de ene na de ander oester naar binnen, terwijl ik heel burgerlijk een pizza verorber.
Als wij weer zijn opgeladen kunnen wij weer verder met onze mooie wandeling in dit paradijs. Wij komen aan bij Orion Beach een uitstekende plek om vogels te spotten zoals bijvoorbeeld de witbuikige zeearend en volgens de informatie kan je hier ook dolfijnen zien, maar helaas die hebben een snipperdag. Bij Barfleur Beach steken wij door naar Nelson Beach en laten het Plantation Point links liggen. Nelson Beach staat bekend om zijn ongerepte, poederachtige witte zand dat zo fijn is dat het 'piept'. Hier kronkelt kristalhelder water over de witte zandkust. Het is inderdaad een juweeltje. Tegen drieën zijn wij weer tevreden terug op onze stek langs het water op de camping. Mooi tijd om straks nog even het zwembad in te gaan. Maar eerst zo een ijskoude rum cola met citroen. Beginnen wij verslaaft te raken? Judith zegt, nee hoor het mag best een beetje vakantie zijn…..

 

Bij ons vertrek heb ik de receptie een pluim gegeven voor de mooie camping en hun faciliteiten. Het toiletblok bv rook elke keer als ik daar was heerlijk fris. Dit is tot nog toe onze mooiste plek, zwembad, sanitair maar ook onze locatie aan het water is een belangrijke reden daarvoor. Judith heeft in overleg met de receptioniste een binnendoor weg uitgestippeld naar Canberra. Eerst rijden wij nog normaal op asfalt, maar al snel gaat dit over in een grindweg en later zelfs in zand!! De weg gaat door het Jerrawangala Nationale Park wederom een groene massa met de nodige rotspartijen en bergen. 
          
Wij zijn gestopt bij een soort egel (Echina) vol met stekels en een spitse snuit van ongeveer 5 cm lang. Deze beesten eten o.a. mieren. Hij loopt over de weg, dat is ook de reden dat wij hem zien. Als wij uitgestapt zijn en naar hem staan te kijken, begint hij zich uit bescherming in te graven. Daarbij zien wij alleen nog de recht overeind staande vlijmscherpe stekels, wat een pracht van een afweermiddel is dit. Bijna 100 km verder komen wij aan in een echt wildwest dorpje, Braidwood genaamd. Wat een rust straalt dit dorp uit. Daardoor genieten wij extra van een heerlijke kop koffie. Ook proberen wij wat vleeswaren te kopen en zien even verderop boven een van de puien geschreven staan “Butcher”. Het winkelpand ziet er echter niet uit als een slager en er komt net iemand naar buiten. Op onze vraag of er vlees hier verkocht wordt, krijgen wij als antwoord: “U bent 60 jaar te laat……!”. Een stukje verder slagen wij er wel in om wat verse vleeswaren te kopen.
Tegen vier uur komen wij aan in CANBERRA en gaan weer wat informatie inwinnen bij de VVV. In het centrum laten wij ons verleiden om nog een pintje achterover te slaan op een terras. Achteraf blijkt er toch een camping te zijn vlakbij het centrum.

Zwemmen zit er even niet in vanmorgen. De sleutel is zoek!!  Niet getreurd wij gaan op weg naar het centrum van Canberra. Het is een relatief jonge stad en is synoniem aan ruimte en overdadig groen. Het is de enige volgens een plan gebouwde stad in Australië. Canberra is de hoofdstad, omdat men begin 19e eeuw niet konden en/of wilden kiezen uit beide opties Sydney of Melbourne. Daarom hebben zij toen deze nieuwe stad daarvoor speciaal aangelegd. En deze moest minstens 160 km van Sydney verwijderd zijn. De stad wordt gekenmerkt door grandeur en leefbaarheid. De imposante moderne architectuur, brede lanen, monumenten en boomrijke voorsteden liggen tussen aangename parken en tuinen. De overgang is bijna niet zichtbaar doordat het overvloeit in de omliggende heuvels, bergen en valleien. Er is weinig sfeer het straalt een bijna kille ambtelijke zakelijke imago uit. Ik krijg hetzelfde gevoel een beetje als wat ik had in Brasilia de hoofdstad van Brazilië. Ook zo’n “gemaakte” stad in de middle of nowhere. Vandaag hebben wij een paar rondleidingen op ons programma. Eerst gaan wij naar het Parlementsgebouw. Vicky kunnen wij in de ondergrondse parkeergarage kwijt, dat is met haar 3,2 m. hoge body een unicum. Het parlementsgebouw is een heel uitzonderlijk architectonisch gebouw, met vooral heel mooie lijnen. Het ligt heel opzichtig in de stad, doordat er een groot gazon voor ligt en het op een heuvel is gebouwd, is het al zichtbaar vanuit het centrum. Wij kunnen nog net aansluiten bij een rondleiding die om 10 uur begint en die is heel informatief. Een uur later hebben wij het grootste en belangrijkste gedeelte van het gebouw gezien. De Senaatszaal en de zaal van de Afgevaardigden (onze 1e en 2e Kamer) zijn heel traditioneel en een kopie van het Engelse parlement, maar wel uiteraard met hun eigen kleuren. Het verbaast mij weer hoe makkelijk en gastvrij men hier is, evenals in Nieuw Zeeland. De beneden verdieping van het gebouw is verlaagd aangelegd en gedeeltelijk uitgegraven in een heuvel. Het is ook mogelijk om over het dak te lopen vanwaar je een weids uitzicht hebt. Deze twee kenmerken hebben een speciale bedoeling. Men wil duidelijk maken dat de Australische bevolking kan neerkijken op de regering en niet andersom! 
           
Als wij buiten komen gaan wij direct door naar het War Memorial. De bode is zo vriendelijk om ons door te brengen zodat wij kunnen aansluiten bij de groep van de rondleiding van 12.00 uur, die net gestart is. Deze toer duurt 2 uur en is achteraf veel te kort. Wij besluiten om hier eerst maar terplekke te gaan lunchen om daarna zelf hier nog wat rond te gaan lopen. Het valt ons op dat wij het telkens zeer interessant vinden om oorlogsmusea te bezoeken. Zoals bijvoorbeeld in Amsterdam (Verzetsmuseum) en ook in Nieuw Zeeland in Blenheim (Luchtvaartmuseum 1e wereldoorlog). Op advies van Gerard besluiten wij door te gaan naar de uitzichtheuvel op Mount Ainslie. Hij heeft gelijk van daaruit is het beeld compleet. Het War Memorial en het Parlementsgebouw liggen namelijk in een lijn. Voor nu genoeg stad en wij besluiten terug te gaan naar onze camping. Die blijkt bij aankomst vol geboekt, hadden wij Vicky maar achtergelaten….. Gelukkig vinden wij redelijk snel wat anders hier vlakbij en ook nog redelijk dichtbij het centrum, wel wat vergane glorie….

 

De temperatuur is een stuk minder geworden en het miezert een beetje. Dit is al een paar dagen voorspelt. Het is nog steeds qua warmte aangenaam maar de zon is bijna weg. Het Nationaal Museum ligt op een landtong in de rivier,  in het centrum van Canberra. Het gebouw is heel apart met een golvend dak. Over de inhoud ga ik het niet hebben, is interessant en aangenaam maar als je mij achteraf zou vragen of ik er heen zou gaan, dan was mijn antwoord nee geweest. 
         
Tegen enen vertrekken wij uit Canberra, de stad is groots en ruim opgezet met veel ringwegen. De bewegwijzering laat veel te wensen over. Soms zijn er zelf helemaal geen borden…. Wij vertrekken weer richting de kust, Judith is voor de eerste keer op voorhand vóór een koffiestop. Wij naderen Braidwood, het Western stadje in de middle off nowhere. Koffie drinken wij in de snoepwinkel, nou dan weet je wel wat er gebeurd!!
Het weer wordt steeds slechter, in de verte zien wij de (regen)dampen over de hellingen dichterbij komen. Wij besluiten om niet verder te rijden en hier te blijven voor de komende nacht. Er is zo’n 13 km buiten Braidwood een plek om vrij te kamperen, dus dat wordt onze bestemming. De weg gaat door wat ruig landschap en af en toe zien wij spaarzaam wat vee. Wij arriveren in het dorpje MAJORS CREEK wat bestaat uit een stuk of 4 huizen en een kerkje. Er is een veld die gebruik kan worden voor cricket, maar ik kan mij er niets bij voorstellen. Wanneer en door wie dit dan bespeeld gaat worden. Wij hebben nauwelijks de auto geparkeerd en de regen heeft ons al bereikt. Wij eten in Vicky en gaan vroeg naar bed. Een van onze mindere dagen.

Wordt vervolgt