2018 - 11 (2) MADAGASKAR - ANDAPA

4 november 2018 - Andapa, Madagaskar

2. Andapa – Madagaskar

Ben toch naar Andapa gegaan! Dat klinkt van zelfsprekend omdat dit mijn plan was. Maar niets is veranderlijker dan een mens. Het weer is een grote factor in mijn beslissing en ik heb ontdekt dat de regen in aantocht is. De weerverwachting geeft aan dat het binnen enkele dagen bijna een week lang gaat regenen. Toen ik ging slapen heb ik daarom besloten zo snel mogelijk naar het zuiden te gaan en Andapa en Vohémar te vergeten. Dat betekende dat ik voor  Optie 1 zou gaan. Zo snel mogelijk gaan lopen 4 dagen door het NP Masoala hopelijk nog voor de regen en door rivieren met aansluitend de erbarmelijke weg naar het zuiden die ook slechter wordt door de regen en onder gaat lopen.

Heb vervolgens de afgelopen nacht de twee andere varianten doorgenomen en telkens als ik weer wakker werd was mijn genomen besluit weer veranderd. Ik kwam tot de conclusie dat ik de regen niet voor kon zijn. Waardoor ik Optie 2 in overweging heb genomen. De weg in het noorden over land naar het westen is nu al slecht en ook die viel de volgende keer dat ik wakker werd al snel af. Omdat die er ook niet beter op wordt en zelfs onbegaanbaar wordt met de onverwachte regen zo vroeg in het seizoen in aantocht.
Als konijn uit de hoed komt nu Optie 3 naar voren en in aanmerking. Ik zou ook een van de laatste vluchten vanuit Sambava naar Tana kunnen boeken, zolang er nog plaats is. En maar hopen dat deze vlucht uitgevoerd gaat worden. Daar heb ik nu definitief voor gekozen, hoe graag ik het ook had willen proberen maar dat zou tegen beter weten in zijn.

Ik zal dus helaas het NP Masoala, een prachtig Nationaal Park die ligt op een landtong grenzend aan de Indische Oceaan, niet gaan bewonderen. In de regen is het mooie er ook al snel vanaf, troost ik mijzelf. Het park heeft een Primaire begroeiing en is een van de weinige die er nog bestaan ter wereld. Het loopt af van 1300 meter hoogte tot ter hoogte van het zee niveau. Ik zal er ook niet zo snel meer achterkomen of ik het überhaupt zou hebben gered. De mens moet wensen houden en wie weet……

Even wat over deze streek in het noorden, SAVA genoemd. Wat staat voor de vier grotere steden in dit gebied: Sambava, Antalaha, Vohémar en Andapa. Het herbergt 70% van het primaire bos van het hele land. Er woont 5% van de totale bevolking van Madagaskar hier en dat is veel voor zo’n klein oppervlakte. 40% van de totale rijst groei in Madagaskar komt hier vandaan. Het klimaat is ook zeer bijzonder warm met een hoge vochtigheidsgraad en vreemd genoeg een UV waarde van 0.  Mede hierdoor gedijt de vanille teelt hier o.a. zo goed.

De bevolking spreekt hier buiten Engels ook bijna geen Frans, dat komt goed uit want dat beheers ik ook niet voldoende. Maar helaas Madagassische nog minder. Gek genoeg lukt het mij om veel contact te maken met de lokale bevolking.  Bij navraag kom ik er achter dat Frans geen verplicht vak is op de lagere school, de meesten laten dit dus snel vallen omdat het te moeilijk is. Zelfs op de universiteit is men het niet verplicht. Veel van de bevolking is minder leerzuchtig en het gevolg is mede daardoor dat men bij de komende verkiezing al snel kiest voor de kandidaat die de mooiste cadeaus geeft helaas. Daar wordt dus ook veel misbruik van gemaakt.

Na overleg met mijn contact van het toeristenbureau ben ik op weg gegaan naar Andapa via het noordelijk taxi brousse station. Er stond een bus half vol geladen klaar, maar de voorste stoelen waren uiteraard al bezet. Ik meldde mij aan voor de volgende vertrekkende bus. Tot mijn grote verbazing vertrokken wij direct,  met buiten mij nog één andere passagier. Al snel werd duidelijk waarom, een stukje verderop stopten wij bij een kleine volksoploop. De meesten zaten schuilend onder een dekzeil  voor de zon, op tijdelijke primitieve banken bestaande uit losse planken op stenen, gedwee te wachten op wat er ging komen. Het blijkt een rouwplechtigheid te zijn en het plan is om allemaal na afloop met deze taxi brousse naar Andapa te gaan? Bij navraag blijken zij nog niet van plan te vertrekken dat kon nog wel even duren.  Dus ik weer terug met een de tuc-tuc naar het bekende station.
In een overvolle, met op de eerste rij achter de bestuurder waar ik zat 5 mensen, maar verder zaten er 6 , 7 of meer personen op een rij. Mijn extra plaats had geholpen. Aan beide zijden waren twee te kleine stoelen, ik paste er ruim op, maar dan wel op de twee stoelen samen. In het midden tussen de stoelen aan beide zijde wordt dan een plank los op de stoelen gelegd. Dus ik mocht niet klagen, achterin bij de toegangsdeur was het proppen en half naar buiten hangend stopten wij telkens weer om personen erin of eruit te laten, vol of niet vol !

Het verbaasde mij dat wij permanent door een groene waas van bomen en varens reden die zich uitstrekte over de glooiende vlakten om mij heen. Er zijn volgens de boeken alleen al zo’n 260 soorten varens en meer dan 30 soorten palmbomen in Marojejy het nationale park waar wij bijna de hele weg langs rijden.  Over een verbazingwekkende goede asfaltweg waar onafgebroken mensen wonen in schamele opgetrokken woningen. Bestaande uit hout van de raffia palm en gietijzeren golf platen. Laat in de middag arriveerde ik Andapa zo’n 105 km van Sambava.

Andapa is best een grote stad met ook de nodige inwoners maar met weinig elektriciteit. Als ik om half zes op weg ga van mijn hotel op zoek naar een restaurant is het nog licht. Maar al vrij snel na aankomst bij het andere hotel met restaurant is het donker. Maar ook in het restaurant, althans wat daarvoor door ging. Na ruim een kwartier brachten wat kaarsen wat licht. Het eten was net zo slecht als de hotelkamer die ik gezien heb. Mijn hotel  Beanana was daarentegen simpel maar van hoge kwaliteit gelukkig, maar helaas geen restaurant. Als ik terug ga is het heel spookachtig in de onverlichte donkeren straten, waar nog veel geluid uit de nog spaarzame geopende vermoedelijk winkels komt.

Vanuit Andapa kan je twee parken bezoeken, de al eerder genoemde NP Marojejy en het speciaal Reserve d’ Anjanaharibe Sud.

Voor Marojejy heb je meerdere dagen nodig en dus heb ik die maar links laten liggen. Het andere park is minder bekend en daar viel mijn keus op en die heb ik bezocht met een motor en gids, althans dat was de bedoeling. Heel optimistisch zijn wij vertrokken, al heel snel had ik spierpijn omdat de steps veel hoger zitten voor de relatief kleine mensen hier. En dat terwijl wij nog over de “goede” verharde weg reden. Mijn gids Fostin en ik waren een goed duo. Wij reden over de verouderde Route Nationaal die dwars door het noorden van west naar oost gaat. Deze was zo gezegd buiten wat kuilen en bulten nog redelijk te berijden, maar al snel was dat geheel anders het mocht de naam weg niet meer hebben. Overal diepe sporen van vervoermiddelen die in de prut hebben vast gezeten. De motor kon er amper door heen, laat staan met mij achterop. Soms manoeuvreerde Fostin met mij achterop langs afgronden over een smal stukje harde klei, dan weer moest ik lopen en kon hij er moeizaam zelf doorheen alleen. Het ontlokte mij om hem te vragen of ik hem had ingehuurd om samen op de motor te gaan of dat hij mij had ingehuurd om te lopen. Het was een waar avontuur en soms buitenadem kon ik weer achterop plaats nemen voor een paar honderd meter of minder. Het duurde allemaal veel langer dan gepland en ik kan mij nu goed inschatten waarom er bijna geen toeristen hier meer komen. Op advies van Fostin zijn wij eerst doorgereden naar de rivier Marolakana omdat daar geen mensen meer zijn na 14.00 uur. Vanaf de rivier is het aan een kant 3 uur lopen en naar de andere kant 4 uur lopen tot het eerste dorp. Als je later dan 14.00 uur aankomt heb je grote kans dat je moet wachten tot de volgende dag voor hulp om je motor naar de overkant te krijgen. Samen bij de River geluncht en ook maar even in mijn nakie gezwommen, wat hier gebruikelijk is.  Het was een ware happening deze tocht, het verzoek om samen nog in het park de campsite te gaan zien, heb ik afgeslagen. Wat een juiste beslissing was achteraf, wij waren net voor dat het donker was terug in Andapa. Onderweg kwamen wij steeds mensen tegen die dagen lang zeulden met zakken vol met locale producten, wel of niet op een fiets voortgeduwd. Door de Vanille teelt zijn de prijzen veel duurder geworden in Andapa en is het de moeite waard om het van elders mee te slepen. Menige palmsoorten en andere struiken en bomen vulden de diepe valleien en de aanwezige bergketens. De natuur was prachtig een genot om van de stilte en de geluiden te genieten.

Een andere interessante excursie is het uitzichtpunt vanaf de berg van wit zand “Colline d’Anjiabe” in de vroege ochtend. Van hieruit heb je een mooi panoramische overzicht van de aanwezige primaire bossen rondom ons heen. De berg wordt langzaam afgebroken omdat de grondsoort perfect geschikt is om te gebruiken voor de fundering van de alom nieuw gebouwde huizen. Vanille geld wordt hier duidelijk gebruikt en geïnvesteerd. Fostin wees mij ook de wijk “Koeweit”aan waar veel nieuwe huizen worden gebouwd met geld vanuit het oliestaatje. Volgens hem omdat de meisjes geronseld worden voor au pair en er geld teruggestuurd wordt.

Het is begin november en het fenomeen van “turning bones” vind nu veel plaats. Heb verschillende groepen mensen zien lopen met geluidboxen en ander onduidelijk materiaal. De doden worden even bijgepraat en verteld hoe het de familie is vergaan de afgelopen periode. Heb het met passie bekeken en niet gefotografeerd uit respect.

Het wordt tijd om terug te gaan naar Sambava, het is zondagochtend en redelijk rustig in de straten. Taxi Brousse heeft er zin in en in nog geen 2,5 uur ben ik terug. Ook daar rust alom wat blijkt, op deze duidelijke rustdag, verblijft de menigte op het strand niet ver van mijn hotel Carrefour. Het is een grootse happening van muziek, dans, drank en gezelligheid. Vandaag heeft het ook nog een extra fenomeen de komende verkiezingen krijgt de nodige aandacht. Een groot scherm laat zien wat de beoogde nieuwe president allemaal in petto heeft. Ben hier samen met een jonge student uit Amerika die met camera’s ala Willie de nachtbeesten gaat bestudeert, ja wel in het speciaal Reserve d’ Anjanaharibe Sud. Hij gaat daar drie weken bivakkeren met een crew van 15 locale. Hij wil nog even los gaan voordat hij in de jungle zich gaat opsluiten met rijst en water. Het middelpunt vormt het podium waar iedereen die dat wil kan meezingen of dansen met de muziek. Er werd een heel goede imitatie gegeven van Michael Jackson door een jonge man. Mijn student heeft zich ook nog even in zijn eentje uitgeleefd en gepresenteerd.

Morgen naar Vohémar en een Vanille plantage bezoeken……..

Foto’s

6 Reacties

  1. Jan van Driel:
    9 november 2018
    Ben blij dat je regelmatig hebt kunnen slapen om daarna de overgebleven opties te overwegen.
    De prachtige foto’s kunnen nooit de ellende/inspanningen weergeven die je hebt ondergaan om op diverse plekken te komen. Je heb ze naderhand wel heerlijk tijdens een dansje op het strand kunnen wegdrinken. Of je ook daar gezwommen hebt, meldt het verhaal verder niet!
  2. Judith:
    9 november 2018
    Klinkt goed allemaal je gids was wel een character zo te lezen. Heel veel plezier verder.
    Veel liefs
    Judith xxx
  3. Jaap Woudman:
    10 november 2018
    Lida vindt ook dat ik dans als Michael Jackson (met wat fantasie).. have fun! Jaap & Lida
  4. Max:
    10 november 2018
    Nou een mooi verhaal je hebt het naar je zin zo te lezen groet van ons
  5. Netty van Rossem:
    12 november 2018
    Wat een belevenis weer Cor! Prachtig is het daar zeg!
    Veel plezier nog!
  6. Herman en Helen.:
    12 november 2018
    Cor, een avontuur en toch weer steeds anders. Geniet ervan en veilige reis verder!!