2016 - 10 (1) MADAGASKAR - BACK TO THE BASE. WAY OF TRANSPORT IN MADAGASKAR.

Transport in Madagaskar op de lokale manier in een land van leven en overleven.

Ik heb nog een kleine week voordat mijn groep aankomt en besluit niet in Antananarivo te blijven. De kust in Morondava is een optie en ook een route die ik nog niet eerder op eigen gelegenheid en met lokaal vervoer gedaan heb.

Ik heb geluk dat de taxichauffeur die mij naar het Taxi Brousse station in Antananarivo brengt een slimme man is. Bij aankomst worden wij direct omsingeld door de horde aasgieren die op zoek zijn terecht naar de paar euro commissie. Hij spreekt direct af met een van de gasten en rijdt een paar honderd meter door. Daar vraagt hij mij om af te rekenen met hem voor de taxirit want dat wil hij niet binnen het station doen, te link. Dan rijdt hij terug en rijdt tussen de stalletjes door naar de diversen kris kras geparkeerde bussen in de modder. Station kan je het niet echt noemen. Zijn contact wacht al op ons en de aasgieren druipen op een enkele na af. Redelijk rustig kan ik de taxi uitstappen en mijn bagage zelf afgeven die direct boven op de bus gaat. Dat is al heel bijzonder omdat daar anders meestal door tientallen handen aangetrokken wordt. De twee plekken naast de bestuurder zijn voor mij, kost wel drie euro extras! Ik betaal en de taxi rijdt weg. Uiteraard komt hij daarna terug om meer geld te vragen.  Als ik pertinent blijf weigeren druipt hij af en accepteert de situatie.

In afwachting van ons vertrek zie ik de nodige onrust, angst en geschreeuw vlak voor mijn neus. Een dame, van midden in de dertig schat ik, komt omringt door zeker tien man met een tas over haar schouder en een in haar andere hand en die wordt van links naar rechts geduwd. Uiteindelijk blijft zij gedrukt tegen een verkoopstal staan voor bijna tien minuten met heel angstige ogen. Ik kon bijna mijzelf niet inhouden om haar te bevrijden.  Heb echter twee problemen ik moet mijn  eigen spullen in de gaten houden en spreek geen Madagassische. Gelukkig komt er een grote man die haar bevrijdt maar uiteraard met als voordeel dat hij de commissie kan opstrijken.

Onderweg op de route RN7 zie ik de nodige rijstvelden en overige mooie vergezichten. Maar daar heb ik al eerder over geschreven. Bij aankomst in Antsirabe  wordt mij geadviseerd door de chauffeur meteen te reserveren voor morgen om naar Morondava te gaan.
Er zijn vier maatschappijen die kaartjes verkopen. De eerste verkocht mij meteen een ticket met vertrek morgen….. . Bij doorvragen blijkt dat zij niet s’ morgens maar begin van de avond vertrekken. Zij wachten tot de bus uit Antananarivo is gearriveerd is en rijden dan samen verder uit veiligheid. Dat betekend wel dat zij s’nachts door rijden.
Dit is niet de optie waar ik voor kies. Maar de spoeling is dun en er zijn te weinig passagiers die deze richting over land bereizen blijkt.

Er is een “betrouwbaar”persoon die mij beter aanspreekt en mijn protest lijkt te begrijpen om niet   s’ nachts te willen reizen. Volgens hem vertrekt hij wel ( is het volgende loket )  morgenvroeg om acht uur. Niet geheel gerustgesteld bestel ik toch bij hem twee plaatsen voor morgenvroeg. Doe een aanbetaling en vertrek.

Als ik verder navraag doe in het centrum van Antsirabe dan kom ik toch meer tot de conclusie dat het niet s’ morgens zal gaan worden.
Mijn hotel is een verhaal apart. Vele hotels blijken vol te zijn en ik vind er een iets verderop. Le Retraite is de naam. Het hotel ziet er goed uit en de kamers zijn schoon en hebben een mooie badkamer. Niets mis mee dus geboekt. Als ik later in de kamer terug kom zie ik pas dat er geen klamboe aanwezig is en dat wordt dus wel een probleem. Weet niet of er een of meerdere muggen aanwezig zijn maar het is een enorm gezoem als ik in bed lig. Bij een poging ze weg te slaan raakt mijn duim de achterwand van het bed en dat veroorzaakt een aardige kneuzing. Na een verwoede jacht heb ik het ongedierte vernietigd en kan ik eindelijk gaan slapen. Helaas de boven buren maken een enorm lawaai en die kan ik niet doodslaan…. Een paar kreten doen wonderen.

De pousse pousse chauffeur staat al te wachten voor mijn hotel als ik om kwart voor zeven buiten kom.  Dit is een open kar met huif en twee houten trekbalken  die wordt getrokken door een persoon die rent en afhankelijk van zijn conditie en het te trekken gewicht loopt!!
Het Taxi Brousse station is zo’n 4 kilometer buiten het centrum en de mogelijkheid om te ontbijten is schaars voor zeven uur.  Kan toch nog een gebakken eitje en een kop thee scoren. De laatste 500 honderd meter worden wij geëscorteerd door meerdere belanghebbende om je naar een speciale counter te begeleiden voor uiteraard de commissie. Als zij horen dat ik naar Morondava wil haken zij al snel af dat is geen goed teken. Bij aankomst  om even over half acht is “mijn” persoon ook aanwezig en is optimistisch. De bus komt zo en gaan dan laden en vertrekken. Inmiddels zijn wij een uur verder en wordt ik geëntertaind door gitaarspel en gezang in het kleine houten counterhokje.

Gelaten wacht ik de situatie af. Nog steeds wordt er beweerd door alléén hem dat wij vertrekken om negen uur nu. Voor mijn neus worden ook hier verschillende mensen geduwd en getrokken naar de diversen counters en dat gaat vaak niet zachtmoedig. Wat een systeem!

Ik begin er langzaam aan niet meer in te geloven en stel hem een ultimatum tot 10 uur en overweeg in de tussentijd wat te doen. De rit van ruim 500 km wordt afgelegd in 10 á 11 uur. Als het nog mocht lukken dan reizen wij toch ook nog weer in het donker. Aangezien ik nog al veel geld bij mij heb en ook mijn notebook zie ik dat niet zo zitten.

Om kwart over tien vraag ik mijn geld terug wat natuurlijk een probleem is. ( Ik heb toch ruim tien euro aanbetaald. )  Heb het telefoonnummer van Remy op gedoken in mijn tas om daar eventueel wat geld te lozen en toch maar de nachtrit te nemen. En zowaar daar rijdt de bus voor. Oké inladen zegt mijn contact en vertrekken. Groot is mijn verbazing en besluit het er maar op te wagen om toch minstens in het gunstigste geval twee uur in het donker te rijden. Nou ja zo vertrekken dat is in Madagaskar niet meteen maar duurt bijna een half uur. Niet getreurd relax en zak onderuit in mijn ruime twee plekken achter de bestuurder. Deze is een goed geluimde Bourgondiër waar Max nog twee keer in past.
Ik krijg ook nog een gratis rondtoer door de stad en bezoeken het plaatselijke ziekenhuis. Dit wel met tegenzin van de chauffeur. Er moet een jongen van een jaar of tien worden opgehaald die gisteren is geopereerd. Valt niet mee om hem op te sporen en in de bus te krijgen. Hij is duidelijk nog heel ziek en ik heb veel medelijden met hem.

Om kwart over elf rijden wij Antsirabe uit en beginnen aan onze 500 km asfalt nou ja niet overal geheel aansluitend. Op vele plaatsen overwinnen wij de nodige gaten.

Onderweg nog gestopt halverwege om een achter raam dicht te plakken met een jute rijstzak. Het ruit was eruit en voor ons zagen wij een grote onweersbui hangen. Uiteindelijk blijft het gelukkig maar bij een paar druppels en omzeilen wij de bui.

Tegen zevenen is het donker geworden maar daarvoor genieten wij van prachtige luchten door de ondergaande zon. Wat een pracht. Kan er geen foto meer van maken omdat ik mijn tasje met notebook en telefoon gewikkeld heb in het jack van de chauffeur. Hij weet van niets maar ik schuif het geheel naast de handrem naar voren.  Ook heb ik ontdekt dat als ik mijn steunzool uit mijn schoen haal er toch een stapel van enkele duizenden dollars en euro’s in mijn sok en schoen past. Gelukkig heb ik niet al mijn cash geld bij mij. Klaar voor de nacht….

Om kwart voor negen arriveren wij in Morondava. Nu het volgende probleem ik heb niet geboekt nog in het mijn bekende hotel. En mogelijk is de receptie al gesloten zo laat. Met de tuk tuk arriveer ik daar en gelukkig er is nog licht en een bungalow beschikbaar. Eten lukte ook nog net op het nippertje als ik vertel dat ik zo juist uit Antsirabe ben aangekomen.

Tijd om twee dagen mijn huiswerk voor de trip verder voor te bereiden en ook nog wat te relaxen en dan dezelfde weg weer terug…..