2022 - 05 (6) CANADA – St. Peter’s, Port Bickerton, Salmon River Bridge, Halifax, Kingston, Toronto.

Wij houden een relaxte ochtend, die hebben wij ook verdient na de lange dag van gisteren.  Wij zijn de enige gasten in de BB en worden verwend. Wij hebben nog geen idee waar wij vanavond zullen slapen. Na overleg en wat analyse besluiten wij niet richting het fort in Louisburg te rijden. Buiten het fort die gesloten is, stelt de plaats niet zo veel voor. Het is ook een aardig eind omrijden. In plaats daarvan gaan wij de omgeving bekijken rondom het Bras d ‘Or Lake. Dit zoutwater meer is de grootste in de wereld. Met ook een erkenning van de UNESCO. Nog even aan Glen gevraagd of de ferry bij Whycocomagh naar Little Narrows vaart. Dat scheelt namelijk een eind omrijden. Hij bevestigt dat alle ferry varen en gratis zijn. Hij had ook een plausibel verhaal over de slechte toestand van de wegen. De wegen worden kapot gereden door de sneeuwbestrijding in de winter. Vervolgens kan er in het voorjaar niet gerepareerd worden vanwege de kou. In de zomer niet vanwege de warmte dus pas in het najaar kan er wat aangedaan worden. Wij verlaten Baddeck en zijn al snel aan koffie toe. Dat komt goed uit wij passeren zomaar langs de snelweg de “Herring Choaker” een echte cafetaria, ik denk dat dit voor de eerste keer is. En nog goed ook. Wat de ferry betreft een minder positief bericht. Bij de afslag naar de ferry staat een bord “NO FERRY”, wij denken eerst nog dat kan niet waar zijn, het is maar 2 km dus wij kijken wel. Een paar honderd meter verder komen wij een dame met een kruiwagen tegen op de weg en ja hoor zij bevestigd de onheilstijding. De ferry is uit de vaart genomen sinds gisteren maar het is niet helemaal duidelijk of de boot aan vervanging toe is of de bootsman! Maar voor ons is het om het even en betekend dit een flink stuk omrijden. Op het eerste schiereiland aangekomen merken wij dat de benzine meter sneller terug loopt dan verwacht. Dat kan wel eens een probleem worden in dit onontgonnen gebied rond de eilanden. Wij zien meerdere mensen langs de kant vissen, zij hebben grote waterdichte broeken aan en lopen een eind het meer in. Bij Iona voordat wij via een landtong overgaan naar het volgende eiland toch maar even gevraagd naar een benzinepomp. Gelukkig er is er een maar hoe daar te komen is wat lastiger om uit te leggen. Het lukt ons om het plaatsje Eskasoni te vinden en de pomp is open. Dit dorp wordt bewoond door hoofdzakelijk First Nation People afstammelingen van de Mi'kmaq. Hun woongebied strekt zich uit over Atlantisch Canada. Ik vind het moeilijk om te beschrijven wat wij daar constateren. Er is duidelijk nog een klasse verschil, de mensen zijn blijkbaar een stuk armer de huizen zijn niet of slecht onderhouden en er ligt overal afval ook vlak naast grote prullenbakken. Worden die soms ook minder geleegd door de overheid? Judith sprak een dame bij de pomp en zij was in de veertig en zij vertelde haar dat zij onlangs de Cabot Trail had gezien en zij was daar heel opgetogen erover. Kan je nagaan de Cabot Trail ligt bij wijze van spreken in hun achtertuin. Er stonden ook mensen te liften, niet eerder gezien. Het is niet druk rond het meer maar wel heel indrukwekkend. Prachtige huizen en mooie aangelegde tuinen en dat met de achtergrond van het meer. De charme zit hem ook in de glooiende en slingerende weg met telkens mooie doorkijkjes op de talrijke begroeide en kale eilandjes overal. De afstand is toch wel weer wat langer dan gewild. Uiteindelijk arriveren wij in St. Peter’s. Direct in het kleine centrum is een Hotel Restaurant. Juist naast het hotel heeft het Bras d’Or Lake een verbinding via het St. Peter’s kanaal met de oceaan. Al in 1531 waren de Portugezen hier al en kwamen hier voor het vis seizoen terug en noemden het San Pedro. Z’n 100 jaar later vestigden zich hier de Fransen en de Ieren en noemden het St. Pierre en nu is het St. Peter’s geworden.

Vertrekken laat het is weer bewolkt maar vrij snel wordt het weer zonnig en zelfs weer een gedeeltelijke blauw lucht. Wij rijden nog steeds langs het Bras d’ Or Lake en het is een verlenging van het mooie landschap en natuurschoon van gisteren. Door de warmte van de laatste dagen merk je duidelijk dat de natuur zijn best doet om zijn winterkleding uit te trekken. Overal zie je de blaadjes langzaam ontpoppen en komen er wat kleuren bij. Wij rijden langs de hele oostkust van het meer en passeren o.a. Cape George Harbour, Dundee (met wel heel uitzonderlijke mooie en zeker dure huizen.) en uiteindelijk bij West Bay. Dit was een van de geplande oorspronkelijke overnachtingsplekken. Bij West Bay verlaten wij het meer en rijden achter iemand aan omdat Google Maps weer eens uitgevallen is. Wij gaan op weg naar de Conso Causeway, de enige plek waar je Cape Breton Island in en uit kan. Wederom kiezen wij voor de zuidelijkste kustweg en negeren de autobaan. Langs de weg op zoek naar een slaapplek. Wij vinden een Airbnb. Al vrij snel zo rond half vier krijgen wij mist en wordt het zicht niet meer dan 50 á 100 meter. Het is een klein wereldje geworden en is het ook niet leuk meer omdat je geen zicht meer hebt op de omliggende natuur. Judith maakt de opmerking dat het voor haar weinig verschil maakt. Die wazige beelden komen haar bekend voor. Ik denk dat het tijd wordt z.s.m. haar ogen te laten checken als wij terug zijn! De navigatie geeft op een gegeven moment aan nog 45 minuten en 8 km, wij maken ons een beetje zorgen over de kwaliteit van Google Maps. Ik vraag Judith nog of zij misschien de voetgangers optie heeft ingedrukt?  Al snel wordt het duidelijk, plotseling eindigt de weg en komen wij bij een ferry. Althans de ferry is net weg, maar 2 minuten te laat. Hij vaart om het uur en tot half zes. Het is net over vijven. Wij wachten geduldig wat er gaat gebeuren. De ferry blijft aan de overkant. Judith ziet een telefoon aan het gebouw hangen en drukt wat knopjes in. Plots krijgt zij antwoord. “Oké wij vertrekken over 2 minuten en komen jullie kant op”. Uiteindelijk kost het ca 40 minuten en het valt dus toch nog mee. Google Maps is gelukkig ook van alles op de hoogte zelfs van onberekenbare ferries. Onze Airbnb ligt nog zo’n 6 km te rijden in Port Bickerton. De bewoonster woont daar alleen en heeft haar potkachel opgestookt. Het is behaaglijk en gezellig. Restaurants zijn er niet maar wij hebben gelukkig wat ingekocht om zelf te koken. Een driegangen menu is het gevolg. Heerlijk.

Het heeft vannacht geregend maar nu is het weer droog en de lucht knapt op. Lillian de dame van de Airbnb is al vroeg gaan wandelen en wij hebben het rijk alleen. Wij hebben gekozen om pas om negen te gaan ontbijten. Het is toch lekker om een eigen huisje te hebben. De haven kunnen wij nu voor het eerst zien. Gisteren was het te mistig en daarna donker. Het dorpje stelt niet veel voor. De belangrijkste bezienswaardigheid is op het einde van de weg de vuurtoren. Er zijn daar verschillende wandelingen en daar gaan wij voor. Het gebied is nog al drassig en een half moeras en het lijkt veel op veengrond. Er kunnen hier veel soorten grassen en kleine rots plantjes groeien. Er wordt veel  informatie gegeven langs het pad. Als het te drassig wordt dan zijn er boardwalk geplaatst. Het is een heel andere begroeiing en daardoor ook interessant. Soms moeten wij van steen en/of pol overspringen om droge voeten te houden. De grassen zijn divers van kleur en ook van vorm. Als wij een wandeling achter de rug hebben dan moet je overgaan in een andere of terug.  Dus gaan wij door, maar dat valt niet mee. Wij komen een stukje verder en al de houten schotten zijn weg en liggen een stuk verderop opgestapeld, vermoedelijk voor de winter omdat zij anders te snel wegrotten denk ik. Gevolg wij moeten zelf onze weg vinden door een zeer moerasachtig stuk. Het is gelukt, en droge voeten…… Uiteindelijk komen wij bij de vuurtoren uit. Het weer is weer prachtig, volop zon. Judith gaat uit de kleren, nou ja gedeeltelijk dan. Wij volgen de kustweg langs het zuiden die loopt helemaal door naar Halifax. Sherbrooke het voormalige goudzoekers stadje, is een groter dorp met veel activiteiten in het seizoen. Het openluchtmuseum lijkt mij het mooist maar ja dicht. In Liscomb Mills is een heel grote Lodge maar die is fully booked dus gaan wij maar door. Judith koopt nog wel even wat souvenirs voor onze kleinkinderen.
Het is warm in de auto en wij worden dorstig. Er zijn maar weinig mensen die wij zien langs de weg. Als wij een dame aanspreken of zij een plek weet waar wij wat kunnen drinken. Kijkt zij ons vreemd aan. Het is niet bepaald een normale zaak dat er terrasjes zijn. Als ik bier op noem is het helemaal over. Zij weet niets!! Ja het is zondag zal het er mee te maken hebben? Gek genoeg nog geen 3 kilometer verderop in Sheet Harbour is een Pub met terras. Hoe is dat mogelijk, geen idee maar wij grijpen het met beiden handen aan. Een biertje glijdt naar binnen en de hot wings ook. Wij gaan zoeken naar een slaapplek en vinden die in Salmon River Bridge nog zo’n 40 km verder. Voor doorrijden vertelt de dame die ons bedient heeft in de pub over een mooie wandeling zo’n 150 meter verderop bij de “West River”. Daar hebben wij wel zin in en blijkt een prachtige korte maar zeer interessante wandeling. De rivier heeft veel stroom versnellingen en het pad loopt langs de rivier door struikgewas over boomwortels op een slinger pad. Overal krijg je een mooie uitzicht op de wilde rivier.  Wij zijn klaar voor de laatste 40 km en arriveren in het hotel met restaurant. De eigenaresse is Duitse en wij komen snel tot een deal. Wij blijven twee nachten en betalen cash en geen 15% belastingopslag. Zij is waarschijnlijk nog niet zo lang uit Duitsland!! Het blijkt een juiste keuze om daar een rustdag in te plannen. Wij gaan dan maandagochtend rechtstreeks naar de luchthaven voor onze vlucht naar Toronto. Het eten blijkt perfect te zijn hier. Judith heeft eindelijk haar KREEFT. Jippie het gekraak en gelepel kan beginnen. Het personeel is zeer vriendelijk en wij voelen ons thuis hier. Zeker nadat wij zondagochtend wakker worden en het weer geheel omgeslagen is. Wij nestelen ons in een bijzaal van het restaurant en maken daar onze zitkamer van. Hotelgasten zijn er verder niet vandaag. In het restaurant komen een paar klanten. Als ik even naar onze kamer ga boven staat een van de bediendes boven de gang te schilderen. Hoe hou je het personeel bezig…..

Wij vertrekken al vroeg maar ondanks dat staat het ontbijt voor ons klaar. Alles vers gebakken. Het is ongeveer 100 km naar de luchthaven. Het regent aardig en ik kom er voor het eerst achter dat de ruitenwisser automatisch werkt. De benzine meter geeft aan dat er niet al te veel meer in zit. Wij hebben de afgelopen 150 km ook geen benzinepomp meer gezien! Wij hebben geen keus en rijden door naar de luchthaven. Zo’n paar km voor de luchthaven begint de meter te knipperen. Omdat wij via een achteraf weggetje aankomen zien wij geen borden voor “return car rental”. Onze navigatie hebben wij ingesteld op Airport departure. Als wij vlakbij de vertrekhal zijn neem ik op goed geluk een afslag. Dat blijkt toevallig de juiste te zijn en binnen een paar honderd meter arriveren wij bij Alamo. De dame checkt het een en ander en begint te lachen. Jullie hebben het advies wel erg serieus opgevolgd “inleveren met een lege tank”.
Als wij aankomen in Toronto is het weer er niet beter op geworden. Saskia komt ons ophalen, wij hebben afgesproken om te wachten bij Arrivals. Saskia komt aanrijden in haar gele bus en wij verwelkomen elkaar uitgebreid en intens. Het is best bijzonder om door je dochter te worden opgehaald in het buitenland. Bagage wordt ingeladen en ik krijg een zetel achterin. Er zijn maar twee zitplaatsen voorin. De snelwegen in dit deel van de stad bestaan uit meerdere banen. Op naar Kingston toch nog bijna 300 km rijden. De regen stroomt met dikke stralen over ons voorruit. Als wij in Kingston aankomen is de middag al aardig gevorderd en na wat boodschappen gaan wij rechtstreeks naar onze AirBnB. Wij hebben een beneden verdieping gehuurd voor 4 nachten met ruimte voor te koken, chillen en te slapen. Wij hebben gespreksstof genoeg om de tijd te vullen. Het wordt niet laat. Judith heeft zich uitgesloofd in de keuken.

Ik kwam dit welkoms bericht tegen over Kingston en wil het jullie niet onthouden. Ik vind de manier van introductie geweldig en zeer respectvol.

WELKOM / BOOZHOO TEKWANONWERA:TONS
Kingston is gelegen op het voorouderlijk land van de Huron-Wendat en de Mississaugas van de Ojibwe First Nation. Voor de inheemse volkeren van de regio wordt deze plaats al lang Katarokwi genoemd, wat "een plaats waar klei is" betekent. In Anishinaabemowin wordt hij "Gaadanokwii" genoemd en in Mohawk "Ken'tarókwen " .

Kingston/Katarokwi erkent de voortdurende aanwezigheid van andere Aboriginals, Métis, Inuit en andere First Nations-mensen. We zijn dankbaar dat we dit gebied mogen bewonen en bezoeken en erkennen dat ieder van ons de verantwoordelijkheid heeft om deze landen te eren door er met zachtheid en respect in te wandelen terwijl we genieten van de immense schoonheid van deze natuurlijke landschappen.
 

Wij laten de dag langzaam starten en slapen wat bij. Vandaag gaan wij kennis maken met de Queen ’s Universiteit en de campus met alle de gebouwen en faciliteiten. Wij rijden naar het centrum passeren straten met mooie vrijstaande huizen. Maar ook rijden door een wijk vlakbij de universiteit waar veel studenten wonen. Allereerst lopen wij naar de bibliotheek waar Saskia vele uren doorbrengt. Het is nu rustig omdat het nog steeds niet volledig is opgestart na Covid 19. Het is ook een eind van een college trimester, als ik het goed begrepen heb. Wij zijn vrij om zomaar rond te wandelen en meerdere verdiepingen en zalen  te bezoeken. Er zijn veel werk (lees) plekken gecreëerd. Er heerst een aparte voor mij onbekende sfeer. Ik ben nooit van mijn leven in zo’n omgeving geweest. Ik ben trots op Saskia dat zij hier zo als een vis in het water rond spartelt.  Ik kan alleen maar zeggen niets voor mij en ik heb het niet gemist merk ik nu. Wij gaan verschillende andere gebouwen langs en ook in. Leuk om dit te beleven het is immers ook een groot deel van Saskia ’s leven nu. Als wij ergens buiten komen ziet Saskia de Hotdog food truck staan, zij is blij dat die weer terug is. Was door Corona al een lange tijd afwezig. Zij verkopen overigens  meer dan alleen hotdogs en maken vele studenten gelukkig. De gebouwen worden omgeven door prachtige groene perken met de mooiste bomen in bloei, de straten zijn bijna zonder geparkeerde auto’s en het is aangenaam om rond te lopen. Als wij bij het gebouw komen waar Saskia ook een kantoor heeft gaan wij even binnen kijken. Onverwachts zijn er toch nog een drietal bekende van Saskia. Niet van haar eigen project “Bear Watch” maar wel van haar departement. Een van hen een gezellige man, met een excentrieke baard zowel als haardracht begeleid ons rond. Hij heeft sleutels om ons op meerdere plekken binnen te laten. Hij heeft ook een aardige babbel. De verlate lunch halen wij in bij Food truck. Wij verlaten de campus en gaan de rest van het centrum van Kingston bekijken. Er zijn meerdere winkelstraten met niet alleen winkels voor de dagelijkse behoefte maar ook interessante artikelen. Een springt eruit het is toevallig de winkel onder het oude appartement van Saskia. De eigenaresse is een bijzondere vrouw met een volle krullenbol als haardracht. Zij is begin zestiger en heeft volgens Saskia een bijzondere leven achter de rug. Ze leeft samen met een enigszins verwend klein hondje die ook aanwezig is in de winkel, compleet met meerdere botten. In eerste instantie herkent zij Saskia niet maar dan plotsklaps valt het balletje en volgt er een innige krachtige omhelzing.  Zij is duidelijk heel blij Saskia te zien. Het is altijd leuk om mee te maken hoe geliefd Saskia hier wordt ontvangen. Saskia is ook net terug vanuit de Noordpool en daarvoor was zij een tijd in Nederland. Zij heeft een hoop bekenden dus ook voor een langere periode niet gezien. Dit blijkt later ook als wij verder doorlopen in de straat. Tijdens onze wandeling kent zij meerdere passanten. Het typeert ook de knusheid van toch zo’n grote stad. Het centrum heeft heel leuke verrassende kruip door sluip door steegjes. Het begint te regenen en wordt het dus tijd voor een gezellige Angelsaksische Pub. Later vervolgen wij de rondtoer door dit centrum. Er zijn in deze studentenstad, met drie universiteiten, ook verbazingwekkend veel dagloze.
Wij hebben nog tijd voor onze volgende afspraak en gaan even terug naar ons eigen beneden verdieping. Saskia heeft afgesproken met haar beste vriendin om samen te gaan uit eten. Zij kent Liz al van haar eerste avond hier in Kingston. Het wordt een gezellige avond die eindigt met een rit naar de andere kant van de stad om Liz thuis af te droppen. Onderweg terug zien Judith & Saskia een coyote lopen zomaar over de stoep in de bebouwde kom. Ik kan helaas het beest niet zien vanuit mijn zetel achterin!

Het weer is aangenaam, droog weinig zon maar een heerlijke temperatuur. In een buitenwijk van Kingston ligt een prachtig natuurgebied “Lemoine Point”. Dit gebied is zeer geschikt om leuke wandelingen te maken. De uitgezette paden slingeren door de vele kleuren bebossing. Wij worden bijna constant begeleidt door meerdere kleuren eekhoorns. Verder zijn er chipmunks, vogels die wonderbaarlijk dichtbij komen en zowaar een wilde kalkoen. De doorkijkjes zijn interessant zeker bij de oever van de rivier. Er zijn niet veel bezoekers terwijl wij er zijn, maar van die weinige zijn er verrassend veel ornithologen. De planten en bloemen zien er erg mooi uit door de verhoogde temperatuur van de laatste dagen en de nodige regendruppels. Onze wandeling was al gauw ruim twee uur zonder dat je benul had van de tijd. Het is heerlijk om er met z’n drieën van de rust te mogen genieten. Op de weg terug naar de bewoonde wereld rijden wij langs juwelen van woningen. Wat een rijkdom en wat een contrast met de daklozen die wij later op de dag tegen komen. Onderweg stoppen wij bij een strandje waar Saskia al meerdere malen heeft genoten van het uitzicht. Helaas was het weer er niet naar om daar lang te verblijven. De wind die over het water in ons gezicht waaide was niet aangenaam. Onze lunch hebben wij maar snel naar binnen gewerkt en zijn snel in “Butter” gestapt het gele mooie monster, merk Chevrolet die ons de nodige beschutting geeft. Het busje van Saskia is iets ouder  maar volgens mij jong van geest. Ik kan mij voorstellen dat Saskia hier veel plezier aan beleefd. Het bied niet alleen een slaapplaats maar ook een kantoor en een plekje waar je heerlijk op je zelf kan zijn. De motor loopt wonderbaarlijk soepel voor zijn leeftijd, helaas heeft hij een zwakte hij is aardig aan de drank.
Het wordt tijd om wat inkopen te doen voor ons bezoek aan Peter en Estelle. Een gezellig echtpaar die ons hebben uitgenodigd voor de avond. Ook hier worden wij met open armen ontvangen. Het zijn beide gezellige mensen met een brede interesse en gesprekstof. Saskia heeft hun ook al vrij in het begin leren kennen. Estelle kan Judith niet vaak genoeg zeggen dat zij Saskia een geweldige vrouw vindt. Altijd leuk te horen. Wij zitten bijna de hele avond buiten ondanks dat het geen fantastisch weer is. Maar met de grote potten Chai, de nodige wijn en heerlijke hapjes blijft het gezellig. Ik mag mij storten op het kampvuur. Het gaat mij gelukkig goed af. Peter hangt aan de lippen van Judith. Hij werkt in de verpleging en heeft een bijzondere hobby. Hij is geïnteresseerd en heeft zich verdiept in de Engels verpleegkunde van z’n 40 á 60 jaar terug. Hij is geobsedeerd door al de rand verschijnselen en die kan Judith uit eigen ervaring  vertellen. Estelle heeft verschillende malen hem gevraagd om ook nog muziek te gaan maken. Dat doet hij uiteindelijk wel maar dan wel binnen. Hij heeft vele jaren gespeeld in een bandje en pakt zijn gitaar erbij. Estelle komt met een grote tas met meerdere drumattributen. Al snel volgt het een na het andere nummer, veel uit het assortiment van de Beatles. Ik weet niet of het daardoor komt of door de drank dat ik hem meerdere malen aanspreek met Paul. Hij heeft een bijzondere mooie stem en het geheel is zeer bevorderlijk voor een gezellige sfeer. Het wordt laat ondanks dat Peter morgen moet werken. Estelle is onderwijzeres maar heeft morgen vrij. Wij sluiten de avond af met nog een laatste nummer. Het was weer een mooie bijzondere dag.

Het wordt tijd om de omgeving van Kingston wat te  verkennen. Ons doel is Quinte’s eiland, dat officieel Prince Edward County heet. Saskia heeft een App gehad van Estelle en zij bied haar auto aan voor vandaag zodat wij alle drie wat kunnen zien van de omgeving. Dat is heel lief van haar en wij ruilen de auto om. Zij kan het ook niet laten om ons te vertellen dat Peter met een grote glimlach gisterenavond in bed lag met de opmerking; “Er was een echte Engels verpleegster in ons huis!”
Wij rijden naar het westen over de Highway 33 langs de oever van het Ontario meer en passeren de plaatsjes Bath en Sandhurst. Ook hier passeren wij menige prachtige landhuizen van duidelijk welgestelde. Wij staan versteld van de natuuromslag binnen zo’n korte tijd. Toen wij half april aan kwamen waren de bomen zo goed als bladloos en de struiken en bloemen nog in hun winterslaap. Nu is alles zo mooi begroeid en wij genieten van al de kleuren. Om het eiland te bereiken moeten wij met de ferry bij Adolphustown  naar Glenora. Als wij aan de overkant arriveren rijden wij meteen heuvelopwaarts, dit deel van het eiland ligt duidelijk veel hoger dan het vaste land. Als wij bovenaan arriveren stoppen wij op advies van Estelle, die ons een planning heeft meegegeven. Het is zeer de moeite waard om hier koffie te drinken. Rechts van ons ligt het 60 meter hoger gelegen “Lake of the Mountain Provincial Park” maar links van ons hebben wij fraai uitzicht over de baai beneden ons. Wij gaan verder, de weg slingert inmiddels door een lieflijk heuvellandschap met goed onderhouden boerderijen en kleine dorpen. Hier en daar zien wij wijngaarden liggen, want Quinte’s eiland, waar nog maar in 2000 de eerste wijnstokken werden geplant, is de snelst groeiende wijnbouwgebieden van Canada. Wij arriveren in Picton een stadje met een paar duizend inwoners maar wel de grootste van het schiereiland. Er is welgeteld een heel interessante winkelstraat met meerdere historische gebouwen, mooie winkels en een gerestaureerde kerk uit 1825. Wij lopen hier even rond en lunchen in de Pub 555 waar Saskia de eerste maand in Canada mee naar toe is genomen door een paar vrienden. Zij heeft meegedaan aan een dragshow en heeft prompt gewonnen! Via wat landelijke weggetjes passeren wij Bloomfield, ook weer zo’n schattig klein dorp, en bereiken “Sandbanks Provincial Park”. Hier kunnen wij genieten van de enorme zandduinen met zijn fraaie witte stranden. Wij slingeren door het officiële park met veel kampeerplekken die verdekt liggen opgesteld tussen en in het midden de prachtige natuur. Wij laten het hierbij en rijden de bijna 100 km terug naar Kingston en nemen de snelweg 401 met een brug.  Deze snelweg 401 is de hoofdader van Canada met een afstand van ruim 4.000 km en een bereik van vier tijdzones die eindigt in Vancouver. Voor Saskia interessant net na de brug passeren wij een First Nation resort met benzineprijzen die zo’n 10 á 15 dollarcent goedkoper zijn. De avond sluiten wij af met een medestudent van Saskia, Jason die bij ons gezellig komt eten.

De tijd vliegt en de vier nachten in Kingston zijn voorbij dus inpakken maar weer.  Vandaag terug naar Toronto, wij vertrekken op tijd om zo vroeg mogelijk daar te zijn. Het is een pracht gezicht als wij op de snelweg Toronto binnen rijden. Toronto is gebouwd op een heuvelachtig terrein en de weg wordt aan beide zijde geflankeerd door een prachtig groene waas aan bomen met aan de horizon de skyline van hoge gebouwen van downtown Toronto. Het lukt ons om al voor twaalf uur de stad te bereiken. Wij hebben uiteindelijk maar een korte tijd om een indruk te krijgen van deze hoofdstad van Ontario. Het is even zoeken maar wij vinden een parkeerplaats vlakbij het “Distillery District” de nieuwste wijk van Toronto. Dit is een gebied bestaande uit een gerestaureerde “Gooderham and Worts Distillery” uit 1832. Het is volledig in Victoriaanse stijl gebouwd en heeft sinds 2003 mooie galerijen, museums, boetieks, winkels, cafés en restaurants. De uit rood baksteen opgetrokken gebouwen figureren in diverse Hollywood films, zoals Chicago en X-Men. Judith en een chocolaterie zijn als een magneet voor elkaar en wij kunnen er dus niet zomaar voorbij lopen. Geen probleem je mag jezelf zo van tijd tot tijd verwennen toch.  Op naar downtown Toronto, de bus is te hoog voor de ondergrondse parkeergarage, In Church Street vinden wij een plek op een openbaar parkeerterrein. Wij lopen door de levendige, drukke straten en proeven de sfeer van dit voortreffelijke centrum. Op het plein voor Eaton Center, wat een van de grotere winkelcentra is van Noord-Amerika, is het heel druk er is “life music”. Omringt door meerdere eettentjes die de nodige fast food verkopen. Een van de verkopers maakt er een hele show van om sparerib te braden. Judith wordt weer enthousiast van de muziek uit de jaren Sixties. Even verderop zien wij de 447 meter hoge “Skypod” met een ronddraaiende restaurant op 351 meter hoogte. Er is een glazenlift aan de zijkant van het gebouw. Daarmee zou ik Judith nog niet voor een miljoen naar boven krijgen. Gelukkig wij hebben ook geen tijd, snel maar weg voor ze ja zegt!
Saskia heeft nog een verrassing voor ons in petto en wil het pas vertellen als wij arriveren. Het blijkt Kensington market te zijn aan de rand van een van vijf Chinatown' s die Toronto schijnt te hebben. De wijk is op een charmante manier vervallen en bestaat uit veel gezellige hoekjes op pleinen en parkjes. Achter de kramen en oude gevels gaan ook trendy boetieks en hippe bistro’s schuil. De horeca met aparte cafeetjes en bijzondere restaurants is ook aanwezig. Een groot deel van de oude panden is aan een opknapbeurt toe en in vrolijke tinten overgeschilderd. Er heerst een gemoedelijke sfeer en er is veel bedrijvigheid alom. Dit gebied was oorspronkelijk een Joodse markt. Immigranten overal vandaan hebben de markt inmiddels een ander gezicht gegeven. Er zijn veel jongelui die hier hostels en dormitories hebben gevonden. Veel bijzondere gerechten zijn er te verkrijgen door de enorme spreiding van culturen en de herkomst van de eigenaren. Wij vinden ons diner door op twee plekken neer te strijken. Saskia scoort nog een mooi tweedehands jack. Op door naar onze hotelkamer ergens verder weg van het centrum. Saskia kiest ervoor om in Butter te slapen om het gesnurk te vermijden. Ik snap niet waar zij zich druk overmaakt, ik slaap elke dag naast Judith……

Het is onze laatste ochtend en begin van de middag moeten wij op tijd op de luchthaven zijn. Ook hier is al weken op het nieuws dat er lange wachttijden zijn, dus Schiphol is niet de enige! Onze reis naar Canada is in beginsel gepland om o.a. de vrienden van Saskia te ontmoeten en ook kennis te maken met haar verblijfsplaats Kingston. Die wens is volledig ingevuld de laatste paar dagen. Gelukkig was Saskia op tijd terug uit de Noordpool. Het laatste half uur van ons samenzijn is een soort uitsmijter geworden. Saskia zegt eerst nog even te tanken voordat wij naar de luchthaven gaan hier pak weg 5 km vandaan. Zij komt al snel terug met de opmerking dat er net een weeralarm is binnengekomen. Er komt een hevige storm, mogelijk tornado aan. Wij vertrekken snel, maar binnen vijf minuten barst de storm los, de wind is enorm en blaast alles met zich mee. De regen die tegelijkertijd hevig is wordt niet met de snelste stand verwijderd. Zij parkeert snel Butter aan de kant van de weg naast een ander benzinepomp. De bus schommelt naar links en naar rechts, het is beangstigend en heftig. Na 10 minuten ongeveer wordt het wat minder maar nog steeds niet normaal en Saskia probeert het. Gelukkig lukt het haar ons op de luchthaven af te zetten. Zij gaat terug naar Kingston en verteld ons later dat het gelukkig verder goed gegaan is. Wel moest zij slalommen op de snelweg om pionnen en andere rotzooi heen. Ons inchecken ging redelijk voorspoedig en duurde maar iets langer dan normaal.

Wij sluiten hiermee onze trip in Canada af.