2019 - 10 (1) MADAGASKAR - GEDULD IS EEN SCHONE ZAAK EEN EIGENSCHAP DIE JE ZEKER NODIG HEBT HIER !!

Madagaskar een bijzonder land met veel mooie natuur, vriendelijke arme mensen, een prachtig divers landschap vol avontuur en vele uitdagingen.  Je geduld wordt aardig op de proef gesteld. Ik kom voor de tweemaal in korte tijd het fenomeen tegen: “Waar doe ik dit eigenlijk allemaal voor”!! Waarschijnlijk de uitdaging, het avontuur maar ook het feit dat het allemaal nog kan.

Omdat afgelopen jaar het niet lukte om in het Noordoosten van het land, te voet door een stuk natuur zonder wegen en openbaar vervoer heen te trekken, een nieuwe poging dit jaar. Nu heb ik mijzelf van te voren verplicht om het te gaan doen.  Heb namelijk een vlucht geboekt naar Antananarivo terug vanuit Maroantsetra het eindpunt van de wandeling. Op deze bestemming wordt maar 1x per week gevlogen.
Vorig jaar was de regen een spelbreker, daarom nu een maand eerder vertrokken. Met Tsaradia, een prachtige naam voor de binnenlandse vluchten van Air Madagaskar, naar Sambava de “Vanillestreek” van de wereld. Met taxibrousse een kleine twee uur naar Antalaha, bijna het einde van de begaanbare weg.
Van hieruit ga je lopen.  Maar met wie, waar en hoe slapen? Daarvoor had ik een afspraak met een contactpersoon die ik vorig jaar heb leren kennen. Dit liep allemaal gesmeerd zei het niet dat ik nog geen 24 uur daarvoor mijn grote teen heb gestoten. Met een open wond heb ik uiteindelijk zelf maar de knoop doorgehakt om het niet te riskeren wederom een bloedvergiftiging op te lopen met alle gevolgen van dien. Helaas dus weer een streep door de rekening. Wat nu?

Mijn vlucht vertrekt vanuit de andere kant. Goede raad is duur en noodgedwongen nog een vlucht geboekt van Sambava naar Maroantsetra. Moet er wel twee dagen opwachten er wordt niet eerder gevlogen. De ochtend is aangebroken met de tuk tuk naar de luchthaven. Bagage met de hand gecontroleerd ingecheckt en geduldig wachten. Ik was netjes 2 uur van te voren aanwezig, de overige passagiers, bijna allemaal lokale bevolking, arriveren ruim een uur later. Er wordt iets omgeroepen, het is plotseling erg rumoerig in de vertrekhal. Voor ik door heb wat er aan de hand is zijn de meesten al weer vertrokken. HET VLIEGTUIG KOMT NIET…… U hoort nog van ons wordt mij verteld, dus terug naar mijn hotel!!
Helaas de hele dag niets gehoord, maar je kan niet veel anders doen dan wachten. De volgende ochtend, het is zaterdag, om even over 7 uur wordt er geklopt en een schoonmaak dame staat voor de deur. U moet direct naar de luchthaven omdat uw vliegtuig vertrekt om 09:05 uur. Snel alles bij elkaar geraapt en tegen achten bereik ik het vliegveld. De vlucht staat netjes met krijt geschreven op het bord aan de wand. Het is druk er staat een vliegtuig klaar om naar Tana te gaan. En ja hoor er arriveert nog een kleiner toestel. Dat moet hem zijn…. Mijn bagage is goedgekeurd, de thee smaakt weer net als gisteren goed. Maar vertrekken doe ik niet. De deuren gaan open, vracht eruit en vracht erin en de deuren worden weer gesloten. Bestemming ook Tana…. Navraag levert dezelfde wazige blik op vlucht naar Maroantsetra ??? Weet van niets! Kijk op het bord? Geen idee hoe dat daar komt.
Ik heb plotseling haast het kantoor van Tsaradia is in het weekend alleen op zaterdag open VAN 8 TOT 10 UUR. Het is half tien inmiddels.
Op het kantoor maak ik ook van alles mee maar ik bereik een overeenstemming om een vlucht te boeken voor maandag as terug naar Tana.  Het personeel gaat naar huis tegen elf uur….
Het reisdoel waar het uiteindelijk allemaal om draait dit jaar Maroantsetra zal voor mij altijd het regenwoud blijven waar ik geen kijkje heb genomen!

Terug in Tana wat nu? Meer dan een week nu nog te gaan. Uit voorzorg had ik een week speling ingebouwd om het onvoorspelbare  vluchtgedrag van de luchtvaart maatschappij veilig te stellen. Deze hoofdstad is geen plek om lang door te brengen.
Ik bel Marc of hij een auto beschikbaar heeft om een 2 daagse tocht te maken naar het Anjozorobe NP. Dit park ligt zo’n 3 uur rijden iets ten noorden van Antananarivo. Lalaine, de chauffeur, staat al te wachten als ik naar beneden kom voor het ontbijt. Hij is mooi op tijd bijna een uur te vroeg. Lalaine spreekt alleen Frans maar wij hebben goed contact. Althans dat denk ik…..
Om precies acht uur vertrekken wij. Allereerst naar de benzinepomp, want de auto’s die je huurt zijn  allemaal  bijna leeg. Omdat er een schaarste in stad heerst momenteel voor benzine zijn de enkele pompen die nog een voorraad hebben omcirkeld door honderden auto’s , motors, scooters en een prachtige rij in allerlei kleuren en maten jerrycans. Renault kan trots zijn als zij de grote hoeveelheid bijna voornamelijk, enkele tientallen jaren oude gele Renault 4, zien staan zo op een rij.
Gelukkig hebben wij diesel nodig dus kiezen wij een andere station die nog alleen diesel heeft. Ik heb het verder niet direct met Lalaine er over waar wij naar toe gaan. Immers is dit gisteren al afgesproken met Marc. Wij hebben wel 150.000 Ariary aan diesel nodig zegt hij, het blijkt zo’n 44 liter te zijn. Vindt het wel veel maar alla hij zal het wel weten. Het duurt bijna een uur om de andere kant van de immens uitgestrekte grote stad te bereiken. Wij bereiken de RN 7 die voert naar het zuiden. Ik vraag Lalaine of die weg wel klopt, ja is zijn antwoord volgens hem gaan wij nu vrij snel linksaf. Als wij zo’n ruim 20 km verder zijn vraag ik hem toch nog maar even of dit wel goed is. Ik heb geen documentatie bij mij en de kaart die ik had heb ik helaas achtergelaten op de balie van de receptie van LFB mijn hotel.  Al snel wordt het duidelijk dat Antsirabe en Anjozorobe bijna hetzelfde wordt uitgesproken. Lalaine was ook niet helemaal wakker vanmorgen. Ik heb het uitvoerig met hem over het NP gehad waar ik als een van de weinige plekken nog nooit geweest ben. Omdat Antsirabe geen NP heeft en hij ook had kunnen weten dat ik daar al ruim 20 keer moet zijn geweest, had bij hem ook een lichtje moeten gaan branden.
Geen probleem ik heb alle tijd dus terug en zodoende kruizen wij de stad vanuit een andere kant en neemt hij een shortcut door de heuvels waar Antananarivo alleen maar uit bestaat. Het is een mooie route die ik nog nooit eerder heb gereden, mooi meegenomen.
Bij het binnenrijden van het dorpje Anjozorobe zie ik een bord met Hotel Castle, avec tout la comfort. Op het dorpsplein parkeren wij de auto eerst maar even lunchen. Lalaine voor 3 euro rijst met een sausje en een stukje vlees, ik zelf voor 1 euro Soupe Chinoise. Er komen duidelijk weinig Vaza’s (blanken)  hier, het is heel gemoedelijk en leuk om wat rond te lopen. Op een kleine verhoging zitten een aantal dames en jonge meiden bij elkaar. Het blijkt de speelhoek van het dorp, Er wordt bingo gespeeld, stenen fungeren als aanwijzing dat het nummer is voorgelezen. Mijn aanwezigheid veroorzaakt wat hilariteit en onderbreking van het spel.

Het Nationale Park en de lodge liggen zo’n ruim 10 km buiten het dorpje Anjozorobe. Eerst even gekeken naar de toestand van het hotel Castle, de enige optie hier. Dit hotel ligt bovenaan een heuvel, het is vergane glorie, mooie oude gebouwen maar alleen een beheerder aanwezig, De kamer sleutels moeten gezocht worden, duurt even, maar ja hoor in een oude kartonnen doosje liggen een aantal sleutels. Geen andere gasten, ja wat moet je hier ook. De weg eindigt ook hier en je kan alleen terug. De kamers blijken alleszins mee te vallen, redelijk goed bed, mooi uitzicht, een restaurant, de beheerder blijkt ook de kok te zijn. Geen klamboe, er zijn geen muggen wordt er beweerd door hem, eigenlijk weet ik beter. Een redelijk alternatief en een stuk goedkoper. 
Op naar het NP de weg is een verharde weg, die hoofdzakelijk  bestaat uit rode klei. De weg is zelden vlak, voorzien van vele gaten en hier en daar stukken harde grijs granieten rotsblokken in allerlei vormen en grote. Omdat dit bij regen spekglad is zijn er op de meeste hellingen een strook vierkante “kinderhoofdjes” gelegd. Een enkele keer raakt de achterkant van onze auto de grond, ondanks dat dit toch een terreinauto is. De rit is prachtig  wij rijden door de uitlopers van het tropisch regenwoud. Het uitzicht is spectaculair.  Lalaine is in zijn element. Uiteraard heeft hij in de 15 jaar dat hij al werkt voor de auto maatschappij het hele land gezien maar ook hier is hij nog nooit geweest. Ik heb dus weer een pareltje gevonden op dit grote rode eiland. Ook hij is op vakantie.
Wij parkeren de auto op het einde van het pad. Alwaar een bordje aangeeft dat de lodge nog 400 meter lopend bereikt kan worden. Als wij uitstappen komt er een man, op leeftijd aanlopen die Lalaine informeert dat de lodge al maanden in verbouwing is en in december as weer open gaat. Dat is weer een streep door de rekening. Het blijkt waar te zijn. Er zijn zo’n 8 mannen aanwezig  die klaarblijkelijk de boel verbouwen. Niet alleen is de lodge gesloten maar gidsen voor het NP zijn er ook niet.
Goede raad is duur terug naar hotel Castle. Ik kan bestellen wat ik wil, ik kies Zeboe met patat. Als wij tegen half acht worden geroepen staat alles op tafel, inclusief de omelet en brood, wat ik heb doorgegeven voor het ontbijt morgen vroeg!! Oeps foutje…
Ik ga al vroeg slapen om voor negenen kruip ik onder de deken met een veel te klein laken. De kussenslopen zijn gevuld met kussens uit een stoel en zijn zodoende  een grote harde ballon. Gelukkig heb ik er een kunnen omwisselen. Het duurt niet lang of ik hoor enkele “vrienden” rond om mij heen zoemen. Het laken maar wat hoger opgetrokken.
Enkele uren later wordt ik wakker op een behoorlijk nat kussen, vermoedelijk een groot deel van de  gezamenlijk gedeelde koude flessen Three Horse Beer.
Kwart voor vijf wordt ik langzaam weer wakker, samen met mijn aanwezige zoem vrienden bij de eerste lichtstralen. De hanen kraaien er lustige op los. Er is geen elektriciteit meer. Bij het openen van de gordijnen en de ramen heb ik een prachtig uitzicht, begeleid door de mooie kleuren van de ochtendzon aan de strak blauwe lucht. Wat een uitzicht en wat een rust. De Jacaranda boom heeft helaas nog maar een klein deel van haar paarse bloemen aan de takken hangen. De waaier palm glimt in het zonlicht. Het is windstil.

Na mijn omelet met koffie, thee is niet beschikbaar, heb ik een wandeling door de vallei gemaakt. Wat een weelde om zo vriendelijk door een ieder ontvangen te worden. Tegen 12 uur dus redelijk vroeg arriveren wij in Tana. Maar het is al bijna half vier als ik LFB mijn hotel bereikte. Tana heeft vele straten, allemaal niet breder dan zo’n 7 á 8 meter breed. Waar al het verkeer zich doorheen perst. Er zijn bijna geen ringwegen. De weg naar mijn hotel is dezelfde als die van het centrum naar de luchthaven. Wij mogen echter niet doorrijden en noodgedwongen kiezen wij de tweede enige andere mogelijkheid. Achteraf blijkt dat men de weg aan het asfalteren zijn en de boel zodoende afgesloten is. Onze keus, wat geen keus was blijkt te smal voor al het verkeer. Personenauto’s lukt het in eerste instantie wel maar zodra er een vrachtwagen en een iets wat grotere tegenligger elkaar moeten passeren, heb je een probleem. Uiteindelijk hebben wij ruim 2 uur vast gestaan. Lalaine is uiteindelijk omgedraaid en illegaal via het ziekenhuis terrein konden wij LFB bereiken. Volgens mij stond de lange rij auto’s er nog uren, mogelijk zelfs tot de volgende ochtend. Heb namelijk geen idee hoe de chaos zich vanzelf oplost.

Ik heb voor de volgende dag een Taxibrousse de luxe geboekt, vaste plaatsen van te voren betaald, om naar de kust te gaan voor een paar dagen. Om eerst het centrum in te gaan met een taxi om vervolgens weer vlak langs mijn hotel de stad te verlaten heb ik afgesproken met Cotisse ( de transportmaatschappij) , dat zij mij langs de route bij het benzinestation oppikken. Nu zeker met die afsluitingen een riskante zaak. Het lukt door o.a. herhaaldelijk via de telefoon contact te houden met de chauffeur. Ik sta uiteindelijk vanaf half acht tot kwart over tien op de bus te wachten!
Wat een tegenstrijdigheid, ik ben zo blij de bus te zien om daar vervolgens  een rit mee te gaan maken van 580 km naar de kust. De volgende 10 uur zit ik luxe voorin naast de bestuurder.

Zit nu heerlijk in de zon met een temperatuur van dik 35 graden te genieten van de rust, aan de rand van het zwembad met een rum cola.

Moet nog vermelden dat ik aan het begin van de reis zowel in Diego Suarez als in Sambava een hotel via Booking.com heb geboekt. Beide malen was het hotel vol en kreeg ik een alternatief aangeboden. Beiden uiteraard veel minder dan geboekt. Afspraken worden niet altijd ingewilligd.
Mijn gehoorapparaten achtergelaten in de lade van het kastje naast mijn bed in mijn hotel in Diego Suarez..... Zouden al 2 weken geleden worden verstuurd naar Tana. Komen waarschijnlijk over land met de ossenkar want zijn nog niet arriveert....

Door de politieke desinteresse is er o.a. ook een slechte infrastructuur. Daardoor lopen de dingen vaak anders dan gepland. De lokale bevolking berust erin, zij hebben geen keus. Zij gaan er ondanks dat met een vrolijke, zelfs lijkt wel vaak gelukkige manier mee om. En juist dat laatste is precies de reden waarom ik van dit land hou, mede ook natuurlijk vanwege het mooie landschap en de bijzondere beesten.