2019 - 09 (2) LETLAND/ESTLAND - PRACHTIGE NATUUR AFGEWISSELD MET OUDE STADSKERNEN.

15 september 2019

Vilnius is niet zo blij dat wij gaan vertrekken. Wij zijn namelijk nog niet de stad uit of het begint te regenen.
Onze planning is om vandaag naar het merendistrict te gaan rondom Rezekne in Letland. Dit is een rit van z’n 270 km. Door het slechte weer zien wij helaas niet zo goed de schoonheid van het landschap. Ik weet niet of het alleen maar mijn idee is maar ik krijg de indruk dat Letland een stuk minder welvarender is dan Litouwen. Wij rijden door kleine dorpen met huizen in rijen betonnen blokken waar de verf vanaf schilfert. Nog een aandenken uit de oude sovjet tijd! Wel komen wij eindelijk wat meer koeien tegen in de weilanden. Ik begon mij namelijk zorgen te maken dat ik de biefstuk van de ”laatste” koe had gegeten. De bomen glinsteren van de regen ons tegemoet. Het landschap is glooiend en de kleur groen komt in alle tinten voor. Veel dennenbossen en loofbomen, De zilver berk komt het meest voor. De lange witte stammen staan bijna tegen elkaar aan geplant??

Wij zijn redelijk vroeg in Rezekne en besluiten in het dorpje te blijven en niet naar de meren te gaan. Rezekne is een grijze, troosteloze stad met veel haveloze Russische flats. Er staat behoorlijk wat wind en regelmatig komt er aardig wat regen naar beneden. Tijd voor een borrel in een warm knus hotel.

Bij het openen van de gordijnen zien wij flarden van blauwe lucht. De wereld is gelijk anders. “Maps me” onze navigatie stuurt ons permanent van de asfaltweg af. Dat is ons al vaker overkomen maar heeft wel ook zijn charme. Wij rijden over verharde, natte wegen dwars door bossen, afgeschoren korenvelden en door kleine dorpen. Wij zien geen tegenliggers en ook is er geen leven te bespeuren bij de spaarzame huizen, boerderijen die wij passeren. Kleine dorpjes met overwegend oude houten huizen, soms netjes opgeknapt maar vaak ook in slechte staat. De natuur is prachtig ondanks de ook vandaag aanwezige regelmatige regenbui. De weg is soms amper 4 à 5 meter breed en wij rijden omringd door de aanwezige bomen die zich bevinden aan beide zijden van de weg. Wij vertrouwen er maar op dat onze navigatie nog werkt…..Gloria zit van onder en boven vol met modder, Zo arriveren wij in Gulbene. Judith had ergens gelezen dat dit de enige nog in werking zijnde treintraject is waar men nog met een stoomtrein rijdt.  Wij arriveerden vlak voor één uur en laat er nu tweemaal daags een trein vertrekken, waarvan er een om 1 uur. Wij gaan niet mee omdat heen en terug 4 uur in beslag neemt. Wel krijgen wij onverwachts een VIP behandeling. Wij klimmen in oude stoomlocomotief en een oude rijtuig uit 1926, een tandem fiets voor op de rails en een hand te bedienen lorrie op de rails. Met deze laatste rijden wij zo’n 200 meter heen en weer. Voor vertrek krijgen wij in de werkplaats nog een film te zien. Wij waren de enige aanwezige en werden dus als bijzondere gasten behandeld  Heel leuk.
Tevreden en ook nog steeds verbaasd vertrekken wij richting Tartu. Wij verlaten Letland en worden warm omarmd door Estland. Wat een verschil, ieder van jullie kent dat gevoel als je België verlaat en Nederland binnen rijdt. Het landschap wordt alleen nog maar mooier. Hier en daar komen de herfst kleuren al te voorschijn. Wij zijn op een heel goed onderhouden asfaltweg aangekomen waardoor de km ‘s snel onder ons doorglijden. Tartu is volgens zeggen de moeite waard voor twee nachten. Wij zullen het morgen gaan ontdekken.

Op ontdekkings tour vandaag. Wij lopen de 800 meter naar het centrum en zijn aangenaam verrast. Ook deze stad is behoorlijk gehavend door allerlei oorlogen vooral met de Polen, Russen, Duitsers en Zweden. Begin 1700 was er mede door branden bijna geen middeleeuwse architectuur meer over, waarna Tartu is herbouwd in een barokke en klassieke stijl. Het is nu vrij modern maar met nog genoeg mooie oude bezienswaardigheden. Het feit dat men zich heeft kandidaat gesteld voor Europese Culturele Hoofdstad 2024, een van de meest erkende en gekoesterde EU-projecten, zegt genoeg.
Als wij op het grote centrale plein staan, kijken wij tegen een mooie fontein aan met een standbeeld van twee zoenende studenten onder een paraplu, het water stroomt rondom hen heen. Dit symbool van de liefde geeft de sfeer aan van de tweede stad van Estland. Kijkend door het water zien wij het Stadhuis opgetrokken in de Nederlandse barokstijl uit ca. 1800. Rondom ons heen zien wij allerlei gezellige terrassen en de toegang tot meerdere leuke straatjes met genoeg restaurants en winkels. Wij gaan eerst naar de Universiteit. Het is een van de oudste universiteiten van de Baltische staten. De studenten komen van heinde en verre, dat is altijd al zo geweest. In begin 19de eeuw studeerden hier ook veel Duitse studenten van rijke komaf. Ons doel was het cachot (gevangenis) In de nok van het gebouw te zien. Hier werden studenten opgesloten als zij wat strafbaars hadden uitgehaald.  Heel apart, nooit geweten dat zo iets bestond in de universiteiten. De stad heeft vele parken zodat er een groene waas glooiend tussen de bebouwing door verspreid ligt. Een ruïne van een oude kathedraal ligt op de top van Toome Hill en geeft een bijzonder silhouet tegen de donkere wolken die als een deken over de restanten heen ligt. Wij passeren de Engelen- en De duivelsbrug. De eerste om een wens in vervulling te laten komen en de tweede is favoriet bij de studenten. In een uitloper van de Toome Hill is van een oude kruidopslag een bierkelder gemaakt. De kelder is heel mooi opgeknapt en is niet alleen een bar maar ook een restaurant. Men serveert er “Gunpowder Red” bier en het is met 11 meter de hoogste bierhal ter wereld. Dat is de reden dat het in het Guiness Book of Records is vermeld. Genoten van een biertje en een lichte lunch daar. Ik kan nog wel even door gaan, wij hebben veel meer gezien en beleeft, maar er is genoeg verteld.

Het wordt weer tijd om te vertrekken, uitgeslapen stappen wij weer in Gloria. Wij hebben genoten van Tartu maar zijn weer klaar voor een volgende uitdaging. Wij gaan nu naar het Noordoosten van Estland. Het weer zit niet mee en wederom komt de regen met bakken uit de hemel maar gelukkig weer tijdens onze verkas dag. Al snel rijden wij tussen de mooie groene bebossing langs het Pepsi meer. Dit “meer” is meer een zee en strekt zich uit aan de andere kant langs een groot deel van de oostgrens met Rusland. Het is het op vier na grootste meer in Europa. Wij zien ook  de eerste wilde dieren, enkele antilopen steken schichtig de weg over, terwijl wij even stil staan. Op een afstand van z’n 30 meter zien wij een wolf door een open vlakte lopen op weg naar de beschutting van de bomen aan de rand van het veld. Er leven hier verder nog o.a. vossen, lynxen en beren. Aan de oever van het meer zijn vele vissersdorpjes en op vele plekken mooie zandstranden. Het weer is ons niet goed gezind de badkleding blijft in de tas.
Onderweg stoppen wij bij een kasteel in Alatskivi, is zeer de moeite waard. Wij lopen een rondje om het kasteel en besluiten niet het museum binnen te gaan kijken. Er komt een aangenaam geluid door een open venster van een pianist die zich behoorlijk uitleefde. Inmiddels hebben wij het Pepsi meer achter ons gelaten en rijden een klein beetje meer landinwaarts. Wij kunnen er niet omheen om te stoppen in Rakvere. Hier is namelijk het 15de eeuwse kasteel boven op een heuvel. Het is voor een groot stuk gerenoveerd en er is nu een themapark in aanwezig. Wij komen er om half vier aan en het sluit om vier uur. De vriendelijke dame laat ons nog even binnen en wij krijgen een rondleiding in de martelkamer. Er staan allerlei exemplaren van heel Europa met een groot aantal vanuit Spanje. Een afschuwelijk apparaat  was nog in gebruik daar in 1994 nadat mensen een guardia civiel hadden vermoord. Je hoofd zit klem in een ijzeren ring en men kan een pen met punt uitdraaien in de nek.
Wij arriveren in het Lahemaa Nationale Park alwaar onze overnachtingsplek zich bevindt in Vihula. En niet zo maar een, maar het  Vihula Manor Country Club & Spa. Dit charmante 16e eeuwse landgoed heeft een aantal Manor gebouwen. Het is een weldaad van rust, ver van de bewoonde wereld, midden in de natuur. Onze kamer is dientengevolge ook een plaatje van ruim 22 m2. Judith  en ik hebben s’avonds nog gebruik gemaakt van het verwarmde binnenzwembad, wat zich heel luxe beneden ons appartement bevindt.

De zon staat al vroeg vol op te schijnen vanuit een strak blauwe lucht. Ons ontbijt was ongelofelijk uitgebreid, zelden zo’n sortering gehad en lekker…….  Op het landschap rondom het Manor House zijn vele wandelingen uitgezet en ook veel activiteiten mogelijk. We laten dit voor morgenochtend voor ons vertrek. Het Lahemaa Nationale Park herbergt een aantal pareltjes. Het is echter zo groot dat wij met de auto gaan rondrijden. Het is een groot natuurgebied vol met allerlei soorten bomen, struiken en ander groen. De herfst kleuren beginnen al door te komen. De een na de andere fotogenieke plaatje komen voorbij. Het gebied biedt veel wandelmogelijkheden  en doordat het grenst aan de golf van Finland met veel afwisseling. Er zijn verschillende schiereilanden met vissersdorpen. In de zomer is dit een gewild toeristen stek voor wandelaars en fietsers. In Altaj maken wij een wandeling. Het is een genot te genieten van de rust en de vergezichten en het bosperceel. Spechten maken de meeste herrie. Wij zijn getuigen van een zwerm zeldzame poelsnippen die geschrokken weg vliegen met hun grote vleugels. In het water zien wij zwerfkeien ter grote van zo’n 2 á 3 meter. Deze zijn afkomstig van lavasteen die in de ijstijd met smeltende afgebroken ijsschotsen terecht zijn gekomen in de zee en hier zijn aangespoeld.  Wij stoppen in Vosu, Vergi en Kasmu. Bij de laatste plaatsje maken wij opnieuw een wandeling. Onze Manor is niet het enige prachtig statige landhuis die her en der gebouwd zijn in het groene oase. Wat een genot om dit allemaal te bewonderen op zo’n mooie dag met volop zon. Als wij terug zijn in onze eigen Manor House is het licht zo mooi dat ik veel sprookjesachtige foto’s kan maken.

Voordat wij vandaag “onze” Manor gaan verlaten maken wij nog de 4,5 km wandeling over het eigen terrein. Wij komen niemand tegen en genieten van rust. Het pad loopt rondom de meren en door dichte begroetingen varens en andere soorten. Wij passeren het riviertje meerdere malen en krijgen een mooi beeld van het hele landgoed. Het is zeker de moeite waard, wij lopen dan weer door een open veld met gras en dan weer omringt door vele bomen. De zon komt af en toe tussen de  grijze wolken te voorschijn. Wij moeten uitchecken voor 12 uur, nou dat lukt ons, maar er blijft niet veel tijd over.
Onderweg naar de hoofdstad Tallinn, zo’n kleine 80 km verder op, komt de regen weer met bakken naar beneden. Het lijkt wel een terugkerend fenomeen. De wandeling door een veengebied met plankiers slaan wij dan ook maar over. Tallinn kent vele wegafzettingen maar Maps me weet er raad mee en begeleid ons feilloos naar ons hotel.  Het wordt ons duurste hotel maar wij hebben bijna geen andere keus, zal wel te maken hebben met het feit dat het de hoofdstad is.