2018 – 03 (7) NICARAGUA /COSTA RICA- THE WILDLIFE IN THE JUNGLE OF

El Castillo
De rivier San Juan is een 190 kilometer lange rivier die vanuit San Carlos landinwaarts richting de Caribische Zee loopt. Een boottocht met een “collectivo rapido” brengt ons over de rivier naar El Castillo: een charmant dorpje, zonder auto's of moderne wegen. Het dorpje is gebouwd rondom een zeventiende eeuws fort dat vanaf een heuvel uitkijkt over de rivier.  Als de boot aanleg aan de bouwvallige steiger straalt de gezelligheid je tegemoet. Er is maar een straatje parallel aan de rivier. Vol met kleine hostels , restaurants en winkeltjes. Haaks op dit straatje zijn smalle pijpenlaatjes met doorgangen naar pittoreske huizen voorzien van tuinen vol met bloeiende en heerlijk geurende bloemen en planten. Wij treffen het m.i.v. vandaag begint er feest voor een aantal dagen. Vandaag met een rodeo met stieren in de plaatselijke arena. Reden voor de opgeschoten jeugd om de voorraad blikken bieren te doen laten slinken.  Het is een plaatselijk gebeuren vol met entertainment. Lachen ja……De stieren hebben er niet altijd zin in en kijken verbaast in het rond waarom iedereen zo’n herrie maakt en wat zij daar allemaal aan het doen zijn…..
Voor morgen een tour geboekt , samen met een stel uit Zwitserland , naar het “Reserva Biológica Indio Maiz” wat ten oosten van El Castillo aan de rivier San Juan ligt. Slechts een klein deel van het 300.000 hectare grote natuurreservaat is echter toegankelijk voor toeristen. Om vijf uur worden wij gewekt door de plaatselijke fanfare, die vanwege het festival de dag inluidt. ( of de nacht uitluidt.) Het komt goed uit want wij gaan al vroeg op pad. Wij varen bijna geluidloos over de imposante rivier San Juan. Onderweg zien wij al meerdere aapsoorten en een luiaard, ijsvogels, visarenden, white herons en vele andere klein gekleurde vogels. Als wij aan land gaan, lopen wij door een prachtig stuk bos. Vele gekleurde kikkers, rode, groenen en bruine exemplaren kruizen ons pad maar ook tarantella’s, reuze mieren en veel ander kruipend spul . Tapirs zien wij helaas niet, maar wel sporen en uitwerpselen. Het is een van de oudste tropische regenwouden van Nicaragua. Door de hurricans in 2016 is er een groot stuk niet meer toegankelijk. Een heerlijke ochtend sluiten wij af met een zwempartij in de rivier en een lichte lunch ter plaatse. Later in de middag in een restaurant drinken wij koffie en ontmoeten een gids met twee toeristen. Wij raken aan de praat en gaan akkoord met het voorstel van de gids, nadat de prijs flink is onderhandeld. In plaats van rechtstreeks morgen terug te gaan naar San Carlos stoppen wij in Sabalos. Het is heerlijk dat wij zo flexibel reizen, planning per dag.

Sabalos
Om kwart voor vijf staan wij bij de boot die ons naar Sabalos moet brengen. Wij krijgen gezelschap van de band!! Zij komen fris en fruitig de straat uit lopen naar de haven. De boot vertrekt precies op tijd, klokslag kwart over vijf.  Omdat het nog vroeg is en de vochtigheidsgraad hoog, hangen er allemaal mistflarden boven het water van de rivier. De groene begroeiing wijzigt permanent van vorm en kleur door de grijze damp heen. De waterdamp die boven de rivier hangt heeft iets spookachtigs, het lijkt alsof wij varen door het decor van een hitchcock film.  De zon komt op en kleurt de horizon. Bij aankomst in Sabalos staat onze gids Julio ons op te wachten. Er moeten wat formaliteiten geregeld worden, waarbij voor de zoveelste keer onze paspoortgegevens moeten worden ingevuld. Hopelijk worden de formulieren nooit naast elkaar gelegd want mijn paspoortnummer is te moeilijk om te onthouden en ik vul meestal maar wat in. De boot van Julio ligt aan de kade en hij heeft een schoonzoon meegenomen als bootsman. Wij gaan direct op pad naar het Nat. Reserve Boca Negra River. Hij heeft koffie en crackers bij zich voor het ontbijt. Terwijl wij kapucijnen aapjes bewonderen verteld Julio vol trots dat hij 17 kinderen heeft en 32 klein en 3 achter klein kinderen. Het is volgens hem heel normaal dat je naast je vrouw ook vriendinnen hebt. Iedereen weet van elkaar en er was zelfs een jaar dat hij drie kinderen tegelijk kreeg. De verhouding vrouw man is 70:30. Zijn broers hadden 20 en 19 kinderen. Op de vraag van Judith of zij niet bang waren voor inteelt kwam het antwoord: Oh nee iedereen kent en weet van elkaar. Als wij de Negra Rivier invaren wordt het nog mooier, de breedte is maximaal 10m en het struikgewas en de takken hangen gedeelte over het water. Daarbij de geluiden van de jungle, de vogels vinden het fijn dat wij langs komen. De brulapen geven aan elkaar door dat wij hun territorium passeren. De “Jezus” hagedissen zorgen dat zij op tijd er van doorgaan, waarbij zij met hun achterpoten over het water lopen. Dan bereiken wij een plek waar wij niet verder kunnen, omdat een omgevallen boom de doorgang blokkeert . Als ik mijn voeten overboord hang dan krijg ik meteen een schoonmaak beurt, de doden huidschilfers zijn voor de aanwezige vissen een delicatesse. Julio is goed voorbereid en heeft meerdere maten laarzen bij zich. Maat 43 en 37 zijn ook aanwezig en wij kunnen op pad. Hij verteld honderd uit, veel is ons al bekend door de verhalen van de gidsen van de afgelopen dagen. Maar hij weet ons te boeien en de tijd vliegt voorbij. Hij biedt aan bij hem te blijven slapen vanavond. Daarentegen kom ik met hem overeen dat wij liever vanavond een avondtocht maken in het natuurgebied ten noorden van Sabalos en dan daar overnachten in hangmatten in de natuur. Dat kan en wordt afgesproken. Een aantal uren relaxen wij in de middag en lopen door het dorp Sabalos. Julio weet onze afspraak goed te manipuleren en wij vertrekken i.p.v. 16.00 pas om 17.30 uur. Ook stelt hij voor om toch maar bij hem te komen slapen vanwege de muskieten. Als wij in het donker op pad gaan is de wandeling interessant maar wij zien geen enkel beest buiten een slapende vogel midden op het pad. Later blijkt dat Julio niet zo goed meer ziet….. De hangmatten worden aan de balken van zijn in aanbouw zijnde huis geknoopt. Een groot deel van zijn nieuwe huis is klaar maar de verdiepingsvloer moet nog gelegd worden. Zijn verdienste van ons zal vermoedelijk omgezet gaan worden in houten planken. De homestay was best leuk al zal ik niet in details treden over het sanitair.

Bij het krieken van de dag zoeken wij onze schaarse spulletjes bij elkaar en vertrekken naar de boot. Het zal een lange onzekere dag worden blijkt later. De boot arriveert om zes uur en gaat naar San Carlos,  dat is maar goed ook omdat onze rugzakken daar nog staan in ons hotel van een aantal dagen terug. De Japanners hebben onlangs een weg en een prachtige brug aangelegd over de rivier San Juan. Net over de brug is de grenspost die alléén te bereiken is met een shuttle vanuit San Carlos. De formaliteiten verlopen vrij soepel en snel, het is ook geheel niet druk verder bij de grens. Op naar de nieuwe avonturen maar nu in Costa Rica. Wij hebben ons huiswerk niet kunnen maken, vanwege de drukte, de afgelopen dagen. Volgens onze informatie moeten wij met een taxi vanaf de grens door naar de eerste stad in Costa Rica Los Chiles 7 km verderop, om vandaar een bus te pakken naar?? Judith had in de planning staan Monteverde een natuurgebied met een klein dorpje Santa Elena als basis. Geen landkaart en geen Lonely Planet om te raadplegen bij ons. Maps Me gaf geen informatie. Groot was onze verbazing dat er een heuse luxe bus kwam aanrijden net toen wij aankwamen lopen vanaf de douane richting de taxi’s. Op onze vraag waar de bus naar toe ging kregen wij, voor zover wij het begrepen, te horen San Carlos. Nee daar wilden wij niet naar toe, weer terug naar Nicaragua!! Maar volgens zeggen wel eerst naar Los Chiles, begrepen wij. Oké rugzakken erin en tuffen dus maar. Los Chiles bleek veel dichterbij. Er stapte bijna niemand uit en zodoende probeerde wij er achter te komen waar de bus dan wel naar toeging. Het bleek San Carlos te zijn in Costa Rica zo’n 141 km zuidelijker. Dat leek ons wel een goed begin, dus bleven wij zitten. De bus reed lekker snel door. De levensstandaard hier in Costa Rica is duidelijk aanzienlijk beter. Huizen zijn bijna allemaal stevig en mooi afgewerkt, goed in de verf en duidelijk geen krotten. Wegen perfect en veel agrarische activiteit alom. Zo’n ruim twee uur later arriveren wij op het busstation in San Carlos. Wij hebben geen idee hoe nu verder. Er is maar 1 persoon die wat Engels spreekt. Iedereen is vriendelijk maar daar schieten wij niets mee op. Gelukkig weet deze man ons te overtuigen de bus te nemen naar Tilaran. Hij vertelt erbij dat wij daar dan moeten overnachten omdat morgen om 09.30 pas er weer een bus door gaat naar Monteverde. Wij geloven hem en er gaat inderdaad een bus naar Tilaran maar pas over anderhalf uur. De afstand weer bijna 140 km, het blijkt een bus te zijn die op elke hoek en dorp stopt om mensen te laden. De route is fantastisch de uitzichten over het berglandschap is spectaculair. Bijna vier uur later, om 19.15 uur arriveren wij eindelijk daar in het donker. Het dorpje Tilaran is klein en nog toeristen schuw. Het plaatselijke hotel aan de overkant heeft een kamer.

Santa Elena.
Op naar Monteverde gelukkig maar 40 km. Nog steeds een mooi landschap, het asfalt houdt op en een verharde weg vol met grind neemt het over. De bus hobbelt en zucht vanwege de hoogteverschillen die hij moet overwinnen. Tegen elfen arriveren wij op onze bestemming Santa Elena. Een leuk dorpje met veel toeristische mogelijkheden. De natuur is groots en divers. Nog geen hotel geboekt, dat is ook wat lastiger om die van te voren via internet te boeken als je geen idee hebt waar je bent en waar je arriveert!!
Nadat wij ons genesteld hebben in ons hotel, slenteren wij wat door het dorpje. Het minuscule dorpje Santa Elena aan de rand van het park is uitgegroeid tot een dorp met vele toeristisch mogelijkheden. Het Treehouse Restaurant ziet er leuk uit en daar genieten wij van een late lunch cq vroeg diner, letterlijk in een boomhuis. Wij besluiten de rest van de dag lekker rustig aan te doen en boeken wel de Nightwalk voor vanavond  in de uitlopers van het Santa Elena Reserve. De wandeling was met een te grote groep naar onze mening. Gelukkig was de helft niet echt geïnteresseerd, Wij zien in eerste instantie ook weinig of niets. Bedrijvige mieren lopen in enorme kolonies, opvallend door de groene blaadjes die zij vervoeren, over omgevallen boomstammen naar hun meestal gigantische nest. Maar na ruim een uur door de prachtige jungle te hebben gelopen zien wij, een grote tarantella, wat een enorm beest was dat! Verder konden wij nog genieten van een kikker met rode ogen, die ogen zijn uitsluitend rood in de duisternis. Het lukte de gids met een speciale zaklantaarn met groen licht een schorpioen te vinden. Een luiaard zat er niet in helaas. Het was al met al wel de moeite waard maar wel wat meer toeristisch dan in Nicaragua.

Voor vandaag hebben wij al de uitdagende ziplines en canapé tours, hoe aantrekkelijk ook, links laten liggen en kozen voor een wandeling met z’n tweeën door het regenwoud. Bij de ingang krijgen wij een gratis kaart. Regelmatig zijn er overzichtkaarten zodat wij een duidelijke inschatting kunnen maken van lengte van de wandeling en de moeilijkheidsgraad. Op de goed onderhouden, wandelpaden in het Reserva Biológica Bosque Nuboso Monteverde, hangt de mist laag. Het tropisch regenwoud ligt op zo'n 1.600 meter hoogte. Een klamme dauw omhult ons. Ondanks dat is het heerlijk onder de bomen, beschut van de hete zon. De omgeving doet de naam Monteverde - groene berg - werkelijk eer aan. Mos en lianen omwikkelen de hoge bomen. De grond is even vochtig als de lucht. Geen wonder dat zo veel kikkers en andere reptielen zich prettig voelen in het bos. Hoewel het er nooit echt regent, voedt het water de groene omgeving. Het goed aangegeven pad is omgeven met dichte, tropische begroeiing. Wij zien niet al te veel dieren maar de vogels die wij zien zijn prachtig van kleur. Wij genieten volop van de rust en de geluiden van het bos, de wandeling is simpelweg prachtig.
Ruim op tijd zijn wij terug in Santa Elena en hebben lekker de tijd om te relaxen. De wind neemt in kracht toe en is werkelijk een storm geworden.

Manuel Antonio National Park.
Judith’s wens hebben wij maar in vervulling laten gaan. Zeer luxe werden wij opgehaald om half negen door een shuttle service naar onze volgende bestemming Manuel Antonio. Vanaf de plek naast de bestuurder had ik een prachtig uitzicht over het landschap. De wegen in het berggebied aan het begin van de rit gingen bijna allemaal over stoffige grindwegen. In Costa Rica moet je, door de vele gebergten en de afwezigheid van wegen daardoor, veel extra km maken. Het duurde met deze shuttle daardoor ook extra lang. Mede door een oponthoud van ruim een uur vanwege een gebroken brug die gerepareerd moest worden. Er was maar een baan vrij. Wij reden langs de kustlijn naar het zuiden en passeerden verschillende mooie stranden.
De volgende ochtend vertrekken wij al vroeg naar het Nat. Park. Gelukkig ligt ons hotel vlakbij de ingang en naast het  strand. Het is al meteen druk maar er zijn verschillende zijpaden waar je gelijk de rust weer terug vindt. Manuel Antonio National Park is een van de kleinste, zestien vierkante kilometer, maar ook drukst bezochte nationale parken van Costa Rica. Tropisch vochtig woud en strand komen hier bij elkaar en dat trekt heel veel dieren aan. Wij hebben geluk en zien vele soorten dieren zoals: Varanen, wasbeertjes, agouti’s ( is een kruising tussen een konijn en een rat), herten, luiaarden, vele vogels toekans, papagaaien, spechten, gieren, valken, kapucijnen apen, zwarte brulapen en gelig / licht oker gekleurde doodskopaapjes.
Naar de schattige Kapucijnen apen hebben we niet lang hoeven te zoeken, we vonden ze op meerdere plekken klauterend in de bomen en ze speelden er flink op los vol met baldadigheid . De Brulapen hoorden wij boven als uit. Luiaards zagen wij, op aanwijzing, hoog in de bomen slapen. Maar eigenlijk kan je niet zeggen dat je deze gezien hebt. Gelukkig was er een zo slim om als fotomodel te gaan slapen hoog in een boom vlak naast een uitzichttoren. Bij het strand waren de wasbeertjes in grote getale aanwezig. In groepen van meer dan vijf maakte zij het gebeid onveilig. Door op agressieve wijze zich eigen te maken van het aanwezige voedsel.  Wij zien meerdere uitzichtposten, vanwaar de stranden en de directe omgeving goed in zicht komt. Eekhoorntjes snellen vlug weg de bomen in. Ondanks dat je veel onder de schaduw van de bomen loopt is het snik heet. Mede daardoor ga ik even verkoeling zoeken in het zeewater van de Pacific oceaan. Vanuit een schaduwrijk plekje op het strand loop je zo het warme water in. s’ Avonds genieten wij van de zonsondergang aan het strand vlakbij ons hotel. Het is een idyllisch gebeuren met de overhangende palmbomen het witte zand en de rotsige kustlijn met daar boven een  mooi gekleurd wolkendek.