2018 - 02 (3) GUATEMALA - HERE WE COME.

Wij worden opgehaald bij onze hostal in San Christobal de las Cases om zeven uur door de shuttle bus die ons direct door gaat brengen naar Panajachel aan het meer van Atitlan in Guatemala. Wij rijden de stad uit en kunnen gelijk weer genieten van het berglandschap. De temperatuur zal  ongetwijfeld weer milder worden, wij gaan van 3000 naar 1500 meter. Het is eerst vrij rustig in de bus de meeste liggen gelijk te slapen. Regelmatig stoppen wij voor ontbijt of wat te drinken. Dat is een goede service. Wij hadden reeds ontbeten in onze hostal, om zes uur stond Judith een omelet te bakken. Het blijkt een gezellige groep passagiers in de shuttle. Het duurt ongeveer 4 uur voordat wij de grens bereiken. Mexico uit gaat vrij soepel. Wij hoeven geen geld te betalen om het land te verlaten. Volgens de chauffeur zou dat zo’n 550 peso’s pp moeten zijn. Met een kopie van onze vliegticket lukt het ons  om ons geld in onze zak te houden. Het blijkt exceptioneel te zijn volgens een Deense medepassagier zij heeft al diverse malen de grens gepasseerd en nu voor het eerst heeft zij niet hoeven te betalen. Als wij de grens van Guatemala lopend zijn gepasseerd moeten wij overstappen in een andere shuttle. Daar moeten wij wel bijna 1,5 uur op wachten. Onze chauffeur blijkt er een te zijn die van snel optrekken en schakelen houdt. Wij kunnen bijna niet rechtop blijven zitten. Onze eerste indruk van Guatemala is dat het aanzienlijk armer is hier. Wij ervaren dat het nog behoorlijk te lijden heeft van de burger oorlogen in de jaren zestig, zeventig en tachtig. Het heeft het land geen goed gedaan, maar nu is het gelukkig tot rust gekomen.  Langs de weg sterft het van de afval. De huizen zijn niet om aan te zien. Na het eerste stuk asfalt wat nog redelijk tot goed is wordt het allengs minder. De gaten zijn niet meer te ontwijken en de bus stuitert er flink op los. Gelukkig zitten Judith en ik voorin en zien de gaten aankomen en het schommelt ook een stuk minder. Langs de gestaag stijgend en dalende weg lopen vrouwen in hun traditionele Maya gewaden. Hun gezichten met de klassieke indianentrekken. Prachtige lijnen, donkere ogen en pikzwart haar. Ze hebben hun baby's op de rug gebonden. Brandhout dragen ze op het hoofd. De geïmproviseerde verkoopstalletjes staan overal aan de kant van de weg.
Wij zouden om een uur of drie aankomen in Panajachel dat werd half zeven. De laatste kilometers dalen wij flink richting het kratermeer. Helaas kunnen wij niet veel meer zien nu, daarvoor zullen wij moeten wachten tot morgen.

Panajachel is een van de twaalf dorpen aan het meer Atitlan. Wij blijven een aantal dagen hier. Het is één van de parels van Guatemala. Het ligt aan het kratermeer die ontstond ruim 80.000 jaar geleden toen de krater van een grote vulkaan na een uitbarsting implodeerden. Nu nog rijzen de nodige punten aan de overkant hoog de lucht in waarvan er drie vulkanen zijn.
De zon straalt haar licht al vroeg over het nu nog rustig kabbelend heldere blauwe water. Het meer is heel diep, op veel plaatsen wel zo’n 350 meter het is het grootste meer van Midden Amerika en geeft een rustige energie af, lijkt wel. Wij vertrekken met een boot om een aantal dorpen te bezoeken deze zijn, met uitzondering van Panajachel zelf, nog erg authentiek en traditioneel. Maya dialecten zijn hier de voertaal.
Allereerst San Marcus dit is een klein dorp alléén bereikbaar per boot. Het blijkt een hoog Hippie gehalte te hebben en de tatoes en wijde broekspijpen met vele felle kleuren nemen de overhand. Amber en Jeroen hebben hier twee jaar terug nog gelogeerd. Als wij het dorpje in gaan lopen wij door één lange straat op elke hoek staat een massage centrum, een spiritueel centrum of een centrum waar je deel kan nemen aan de Spaanse cursussen.
Wij kunnen op alle stops iets meer dan een uur rond lopen. Het tweede dorp is San Juan daar zijn vele kunstenaars gesetteld maar ook de locale bevolking zitten niet met de handen over elkaar. Schilderijen, weverijen, honing, houtsnijwerk en de nodige kruiden worden te koop aangeboden. De inheemse bevolking in hun eigen traditionele kleding zijn zeer vriendelijk,  je wordt niet lastig gevallen. Het derde dorp is San Marcus hier zijn vele jongelui die hier een party dorp van hebben gemaakt. Vanuit vele hostels komt dan ook de nodige (luide) muziek  naar buiten galmen. Een groot springkussen dobbert nu nog ongebruikt zo vroeg voor de hostel zo’n 10 meter lager in het water. Het laatste dorp Salvador wat wij bezoeken is niet leuk. Het is groot en druk. Je wordt bijna agressief benadert om toch maar zoveel mogelijk souvenirs te kopen. Er rijden vele tuk tuks hier rond, dat was trouwens in al de dorpjes, maar hier ook veel ander verkeer. Die veroorzaken de nodige CO2 verontreiniging die de sfeer bepaald. Gauw weg.
Een van de avonden hebben wij genoten van de zonsondergang. Als een diamant weerkaatst het meer de ondergaande zon. Met een Cuba Libre in onze hand en de combinatie van het meer, de Maya dorpen langs de oever en kegelvormige vulkanen aan de horizon, maakt het dat wij niet meer weg willen hier.
Maar toch maken wij nog een excursie vanuit Panajachel naar een naburig stadje Chichicastanango, omdat daar een zondagmarkt wordt gehouden. Vele diversen soorten Maya volkeren komen hier tezamen om hun spullen te verkopen. Het is een groot kleuren palet. Wij dartelen tussen de stalletjes door straat in en uit. Het is heel leuk en de tijd vliegt voorbij. Ons richtingsgevoel laat ons in de steek. Gelukkig brengt “Maps Me” ons keurig later terug bij onze bus.

Op weg naar onze volgende bestemming Antigua. Het is niet zo ver rijden. Een kleine 2 uur, maar door  de verkeersopstoppingen richting Guatemala City duurt het bijna een uur langer. Wij rijden door een berglandschap die soms oogverblindend is.  Gelukkig zie ik dat er nu wel veel veeteelt en akkerbouw is. Grote lappen grond zijn bebouwd. Allerlei groenten worden er verbouwd zoals  maïs, suikerriet, wortels en biet etc. Maar ook veel fruit zie ik zoals watermeloenen, sinaasappels, appels en ananassen etc. Daarbij zie ik ook de nodige industriële gebouwen. Langs de weg worden er kilometers lang allerlei auto’s te koop aangeboden. Een deel van het land waar veel welvaart is blijkbaar. Wij bereiken Antigua wat op zo’n 40 km van de huidige hoofdstad ligt.
Als wij onze bagage hebben gedropt in onze hostel gaan wij  direct op onderzoek uit. De straten zijn smal en zijn geplaveid met vele ongelijke klinkers, het is moeilijk lopen. De gebouwen zijn met heldere pastelkleuren bepleisterd. Antigua was ooit de hoofdstad dat is goed te zien aan de restanten van de imposante koloniale panden. Velen zijn echter deels verwoest door de aardbevingen en uitbarstingen van de vulkanen. Het was de belangrijkste stad ooit van de Spaanse koloniën in Midden-Amerika.

Wij zijn hier drie dagen gebleven en hebben genoten van de overgebleven en of opgebouwde historische prachtige architectuur. Het is niet verwonderlijk dat de Spanjaarden besloten juist op deze plek de stad te bouwen tussen de aanwezige drie vulkanen. Het is hun ook noodlottig geworden omdat door de eeuwen heen er vele uitbarstingen zijn geweest en de lavastromen de stad meerdere malen hebben verwoest. De stad werd steeds herbouwd met behoud van het oude stadskarakter, vele ruïnes zijn blijven bestaan.
Antigua is vrij toeristisch maar wij ervaren de atmosfeer in de stad erg rustig, er is totaal geen neonreclame te zien bv.  Ondanks de aanwezigheid van vele cafetaria’s, barretjes en restaurants is het geen party town.  Vele toeristen komen om Spaans te leren en om de vulkanen in de omgeving te beklimmen. Dat laatste hebben wij niet gedaan maar wel zijn wij naar het uitzichtpunt “Cerro de la Cruz” geweest met een overzicht over de hele stad. Vanaf daar kan je pas echt zien en genieten wat een pracht het ooit was en nog is. Waar wij het meest van genoten hebben zijn de binnentuinen. Via restaurants of winkels kom je daar in terecht. Veelal voorzien van mooie bloeiende planten in allerlei mooie kleuren. Daar eten en of koffie drinken is een genot. Aan de plaza staat het oudste bouwwerk  de kathedraal, de Catedral de Santiago. Aardbevingen verwoestten echter grote delen van de kerk. Verder bezoeken wij  de markt van Antigua. Hier vind je honderden kraampjes op een rij waar je de gekste dingen kunt kopen.

Tijd om weer op pad te gaan. Onze volgende bestemming is Lanquin, midden in de jungle, ver weg van de doorgaande route. De shuttle kwam ons als eerste ophalen, wij konden kiezen waar te zitten, heerlijk. Wel moesten wij iedereen gaan ophalen van hun hotel of hostal. Het gaf ons de gelegenheid nog veel meer te zien van de stad. Na bijna een uur zitten we redelijk vol en verlaten de stad en de klinkers. De weg is voorzien van een laag goede asfalt en de kilometers vliegen onderons door. Het verkeer valt nog mee maar dat verandert al vrij snel als wij Guatemala Stad binnenrijden. De stad is niet alleen groot maar ook overvol. Het verkeer wurmt zich door de veel te smalle straten. De kolossale opleggers met vele containers moeten ook allemaal door de stad. Wij staan heel vaak stil. De huizen zijn gebouwd in de valleien en op de hellingen. Die soms heel diep en steil zijn. Als wij de stad aan de noordzijde verlaten hebben. Verandert het landschap al snel in een troosteloze ongebruikte stukken dor terrein. Wij komen in een stilstaande file terecht, onze chauffeur draait om en neemt een binnenweg. Deze opstopping hebben wij bijna ingehaald maar verderop staan wij weer vaak (lang) stil.  Vanwege vrachtwagens met pech en door de weg vernieuwing/uitbreiding. Als wij deze snelweg nr. 9 richting Flores verlaten kunnen wij pas weer doorrijden. Wij rijden door steeds meer berglandschap met weer hele mooie veranderende vergezichten. Echte groene jungle is alles wat de klok slaat. De rit zou 6 á 7 uur zijn maar het werd bijna 10 uur. De laatste 15 kilometers rijden wij over een stoffige verharde weg met de nodige oneffenheden. De lodge is mooi. Deze was alleen rechtstreeks te boeken op internet. Eerst was het oké later kregen wij bericht dat het vol was. Wij hebben ons gewoon gemeld bij de receptie alsof wij van niets wisten en zowaar krijgen wij toch een kamer. Jammer dan hoef ik dus niet te slapen aan de rand van het zwembad, daar had ik mij al op ingesteld !!  Morgen gaan wij Semuc Champey bezoeken.