2017 - 04 (3) ECUADOR - VULCANO HIGHWAY.

Het Andes gebergte in Ecuador heeft veel deels nog actieve vulkanen. Van Noord naar Zuid zijn dat:  Cotacachi 4939 – Cayambe 5790 -  Pichincha 4794 – Antisana 5758 – Sinchologua 4893 – Corazón 4788 -  Iliniza 5263 - Cotopaxi  5897 – Yanaurcu 4292 – Carihuairazo 5020 – Chimborazo 6310 – Tungurahua 5023 – Altar 5319 – Sangay 5230. De eerste ligt op de hoogte van Ibarra en de laatste op de hoogte van Guamote.

Overn.plek nr.20: Cotopaxi NP ( 3.450 meter.) – Secret Garden

Voor de komende vier dagen hebben wij weer een auto gehuurd met chauffeur. Vandaag is het Lex, de Nederlander van de Intag Valley. Hij was al wat eerder dan afgesproken bij ons hotel om ons op te halen. Hij had twee verstekelingen mee, twee KLM stewardessen, maar er was ruimte genoeg in de 4WD. Quito is nog veel groter dan dat ik had gedacht, wij deden er bijna driekwartier over om de laatste huizen de rug toe te keren. Het is ook een stad met ruim drie miljoen inwoners. Het Cotopaxi NP ligt ongeveer ander half uur rijden vanaf het centrum van Quito en dit park is gesitueerd rond de Vulkaan de Cotopaxi  5.897 meter hoog. Het is wel droog maar er is wel een flink wolkendek aanwezig hoofdzakelijk donker maar gelukkig met flarden wit er tussendoor. Er wordt weer veel gerommeld met de hoogte, eerst dalen wij van 2.850 naar 2.400 om vervolgens weer ruim 1.000 meter te stijgen. Bij Machachi verlaten wij de Pan American Highway en gaan meteen flink stijgen. Het wegdek verandert in een klinkerweg met de nodige hobbels als gevolg. Zodra wij die stad verlaten wordt het meteen platteland met veel groene bomen en struiken. De klei op de vulkanische ondergrond is van een heel goede kwaliteit en de aardappels staan er goed bij. Aardappels is oorspronkelijk van hieruit gebracht naar Europa door de Spanjaarden. Dus dankzij hun hebben wij patat. Al snel wordt de begroeiing steeds minder en bereiken wij de Paramo zone. Wij gaan eerst naar de Lodge Tambo Paxi omdat wij vandaar uit gaan paardrijden. De koffie staat klaar en de paarden staan te trappelen. Voor de zekerheid nemen wij poncho’s mee, dat blijkt geen verkeerde keus. Wij rijden in totaal zo’n drie en half uur en hebben allerlei soorten weer. Het is verbazingwekkend niet koud en dat hadden wij wel verwacht op deze hoogte. Regen en zon wisselen elkaar af maar veel last hebben wij niet van de regen. De wolken verplaatsen zich herhaaldelijk maar Cotopaxi blijft verborgen achter een dik pak wolkendek. Wij hadden ons al verzoend met hopelijk morgen beter. Echter ja hoor er kwam een glimp van de sneeuwvlakte maar dat was maar voor korte duur. De vlakte was heel divers en menige heuvel, klein en groot doken op. Tussendoor kwamen wij veel wilde paarden tegen. Weldra kwamen wij bij een knots van een Canyon even dacht ik wij gaan hier ook in afdalen maar tot onze opluchting bleef het bij rijden langs de afgrond. Ikzelf maar later begreep ik van Judith waren wij beide blij weer wat afstand te hebben genomen. Mijn paard was behoorlijk aan het bokken en  beet graag de andere. Tot dat hij vond dat hij genoeg had gedaan en stopte ermee. Er was geen beweging in te krijgen, oh ja toch wel maar alleen om de andere paarden flink angstig te maken. Dario, de begeleider, wisselde met mij van paard en dat ging veel beter. Een stewardess vond het nodig om van haar paard te vallen maar op een blauwe plek na was er niets aan de hand. De laatste tien minuten stroomde de regen met bakken naar beneden. Gelukkig waren de potkachels aan en konden wij opdrogen en opwarmen. De lunch hebben wij daar gedaan. Tegen vieren gingen wij, maar nu met de chauffeur Dario, door naar onze overnachtings plek de Secret Garden. Net in de auto was plotseling de Cotopaxi geheel zichtbaar wat een prachtig gezicht en wat een mazzel en voor maar een paar minuten.
Secret Garden blijkt een gezellig volle hostal te zijn. Van alle gemakken voorzien en wij zaten met een man of 22 aan een lange tafel te eten. Voor het naar bed gaan kon ik mijzelf nog heerlijk in een jacuzzi onderdompelen. Onze luxe twee verdiepingen huisje had uitzicht op de Cotopaxi…..

Overn.plek nr.21: Chugchilan ( 3.226 meter.) – Mama Hilda

Helaas de hele nacht regen gehad dus ook geen heldere Cotopaxi vanmorgen bij het opstaan. Die was geheel verborgen door de wolken en de opstijgende regendamp.  Dario was er even voor 08.00 uur. Secret Garden ligt net buiten het park. Wij rijden, nu echt met z’n drieën, toch weer eerst naar de Noordelijke Gate van het park en rijden door het park naar de Zuidelijke Gate. In de hoop op een heldere Cotopaxi alsnog.  De rit was aardig maar had uiteraard beter gekund met meer zicht en de aanwezigheid van zon. Vlakbij de uitgang rijden door een mooi bos van dennenbomen aan beide zijden van de weg. Via een klein stukje Pan American Highway slaan wij rechtsaf bij Lasso richting de loop, een cirkelvormige route, met halverwege het  kratermeer Quilotoa de naamgever van de loop. Wij gaan eerst zuidwaarts naar Saquisili maar daar blijkt op een niet donderdagse marktdag geen bal aan. Daarna rijden wij terug en gaan aan de noordzijde anti klokwijs de loop beginnen. De rondrit is in totaal zo'n 200 kilometer lang en bestaat voor een deel uit onverharde weg, maar ook inmiddels uit een mooie geasfalteerd deel. Deze is echter nog lang niet klaar, je komt nog veel stukken tegen waar nog helemaal niets aangedaan is. Veel al moeten wij uitwijken voor aarde en keien op de weg door landslides, zelfs ook op de nieuw delen.  Het blijft helaas alsmaar regenen, weliswaar licht, maar het ontneemt toch veel zicht voor ons. En dat is best balen omdat de natuur tussen de bergenhellingen alsmaar mooier wordt. Wij rijden dwars door het hart van het Andesgebergte, beneden in de vallei zie het ene bergdorp na het andere bergdorp. Het hele stuk, vooral voor Sigchos, blijft adembenemend dramatisch mooi. Ik zou bij wijze van spreken elk moment wel kunnen stoppen om foto’s te nemen. In Sigchos stoppen wij voor de lunch en verlaten daarna de loop voor een visa versa bezoek aan Isinlivi een dorpje die landinwaarts ligt. Dit gebied is nog  onherbergzamer en de weg is smaller en slechter. Overal liggen de veel brokken klei en rotsblokken op de weg. Door de regen is de weg behoorlijk glibberig. De afgronden met zicht op de valleien beneden worden echter steeds dieper.  De kleine riviertjes beneden zijn tot grote kolkende watermassa’s omgetoverd door de vele regen. In Isinlivi is een weelderige meubelmakers business opgestart door een Italiaanse Missionaris, om de lokale jeugd aan het werk te helpen en om hun daar te houden. Wij bezoeken de toonzalen en de werkplaatsen. Dit dorp is een van de tussenstops voor de meerdaagse wandelingen vanuit Chugchilan. Laat dat nou ook de plaats zijn waar wij de komende twee nachten zullen verblijven. Vlak voor Chugchilan is men druk bezig met de weg en hebben wij hele stukken alleen maar modder om doorheen te ploegen. Mama Hilda is een luxe plek maar in tegenstelling tot gisteren zijn wij hier de enige gasten.

Wij wisselen weer van chauffeur, nu staat Freddy ook een Ecuadoriaan, op tijd om half tien voor de deur om ons op te halen. Hij spreekt wat meer Engels dan Dario en is heel spontaan. Het heeft de hele nacht geregend maar nu is het droog. Freddy opperde ik heb de zon gebracht. Voor wij wegrijden is het eerste wat hij doet een foto maken. Al snel blijkt het een hobby van hem te zijn. Zodra wij het dorpje Chugchilan uit zijn is direct het landschap weer een en al spektakel. Wij hebben besloten om eerst naar de Zaterdagmarkt te gaan van Zumbahua zo’n 32 km verderop op de loop. De asfaltweg van nog geen twee jaar oud wordt regelmatig getest door de natuurinvloeden. De eerder genoemde landslides zijn regelmatig van de partij. Vervolgens is in een bocht de vangrail over een lengte van zo‘n 10 meter  een meter omlaag gezakt omdat de ondergrond is weggespoeld. Maar dit alles is nog niets bij de volgende passage van een canyon. Het halve wegdek is volledig naar beneden gestort in de ravijn. Dit is precies een week geleden gebeurd en er is een bus naar beneden getuimeld met vier doden als gevolg. De bus is pas twee dagen geleden weg gehaald. Wij rijden nu over een in nood aangelegd weggetje volledig gevuld met grote keien. Gelukkig heeft Freddy ook een auto die hoog op zijn wielen staat. Wij moeten hier in totaal drie maal langs. Ik laat Freddy stoppen voor een foto van het landschap. Ik verbaas mij als hij ook meteen uitstapt en met zijn telefoon begint te fotograferen. Daarbij maakt gebruik hij van een fisheye lens die hij op de telefoon klemt. Heel trots laat hij zijn opname zien en dat is echt heel mooi. Oké hij is dus niet alleen onze chauffeur maar ook onze privé fotograaf. Als wij arriveren in Zumbahua is de veemarkt al afgelopen maar de markt voor eten, kleding en allerlei huishoudelijke dingen is nog volop bezig. Iets verder horen wij een varken schreeuwen vanuit een volgeladen pick up, deze is dus niet zo gelukkig met de nieuwe eigenaar. Door wat rond te lopen geeft het ons een mooie gelegenheid kennis te maken met de plattelands bevolking. Het is duidelijk één van die nog werkelijk authentieke regio's in Zuid-Amerika. Nog niet verpest door massatoerisme. Indianenvrouwen zitten er zij aan zij met hun witte zakken vol noten, fruit, kruiden en groente. De prachtige kleurrijke kleden en het alom bekende Inca houtsnijwerk ontbreken evenmin. Het valt mij op dat zij niet allemaal dezelfde kledij aan hebben als in Otavalo maar iedereen loopt er heel netjes bij. Met omslagdoeken van allerlei mooie kleuren naar eigen smaak. Tegen twaalf uur verlaten wij het dorpje op weg naar de Quilotoa vulkaan kratermeer. Vanaf de parkeerplaats moeten wij ongeveer zo’n 200 meter lopen naar de kraterrand. Dit is wat opwaarts en dat voel je meteen goed omdat het op 3.845 meter hoogte ligt. (1.000 meter hoger dan Quito!)  Vanaf de rotsen kijk je voorzichtig over de kraterrand naar beneden op het donkergroene meer dat de krater vult. Het heldere water is wat groenig door de mineralen en weerspiegelt de krater en verkleurd telkens als de zon erop schijnt. Na ampele overwegingen besluiten wij wel naar beneden te gaan dat is 400 meter afdalen over een pad met treden die gevuld zijn met aarde, inmiddels vaak modder en dus niet overal zo goed begaanbaar. Wij hadden ons wel vergewist of het zeker was dat wij met paarden weer naar boven konden. Volgens Freddy is het mogelijk om vanaf hier de besneeuwde toppen van de Cotopaxi en de Iliniza Sur vulkanen te zien bij helder weer. Dat is nu niet het geval maar stukken blauwe lucht met zon komen regelmatig tevoorschijn. Freddy dirigeert ons herhaalde in mooie poses om een foto te maken, wij voelen ons een klein beetje zoals op onze trouwdag!! Het weer kan hier zo omslaan dus warme kleding voor de kou en een regenjack is belangrijk. Wij doen er vijftig minuten over om naar beneden te gaan en het water te bereiken, een hele prestatie. Freddy die ook mee was gegaan, hij had het pas een keer eerder gedaan, had opgemeten dat het 1.800 meter lopen was naar beneden. Terug omhoog, tegen de bijna loodrechte kraterwand op, duurt de tocht minstens vier keer zo lang. De klim is zwaar en de meeste gasten die wij tegen kwamen naar boven toe, vaak ook atletische figuren, probeerden hijgend en puffend naar boven te komen. Zij hebben de klim duidelijk bijna allemaal onderschat of dorsten niet onder te doen aan de overige leden van hun groep. Wij blijven zo’n tien minuten beneden. Maar velen jongelui gaan ook met een kayak wat rond varen op het mooi gekleurde water. Wij gaan op zoek naar een paard, wat snel lukt, als ervaren ruiters bestijgen wij de paarden en gaan soepel omhoog. Soepel is niet het juiste woord omdat je behoorlijk alert moet zijn om in het zadel te blijven zitten. De paarden hebben het ook heel zwaar en moeilijke om omhoog te komen, wij hangen wat naar voren om hun te helpen. Vaak lopen zij ook vlak langs de afgrond en dan is het verstandig maar de andere kant op te kijken. Als wij net boven zijn begint het zachtjes te regenen. Wij hebben er dus weinig last van maar het is gelukkig ook maar van korte duur. Rest van de dag doen wij rustig aan. Freddy komt morgen terug, maar voor vertrek nemen wij de dag van morgen door en laat hij mij zien hoe een panorama te maken. Ik slenter daarna wat door het kleine dorpje Chugchilan en oefen de panorama’s.

Overn.plek nr.22: Baños de Aqua Santa ( 1.828 meter.) – Hostal Casa Real.

Freddy heeft in het dorpje Chugchilan geslapen en is dus vroeg bij ons. Komt goed uit want wij hebben een vol programma. Het is de laatste dag dat wij een auto hebben en willen op veel plaatsen stoppen voor foto’s en bezienswaardigheden. Wij gaan de laatste 90 km van de loop afmaken, maar dan zullen wij eerst hetzelfde stukje rijden tot Zumbahua zo’n 20 km. Op zondag is er markt in Pujili dus dat wordt onze eerste stop. Wij lopen wat rond maar het valt ons wat tegen maar dat komt hoofdzakelijk omdat wij gisteren in Zumbahua ook al rond gelopen hebben. De klederdracht is hetzelfde als daar dat betekend ook niet uniform, ieder heeft zijn eigen smaak. Op weg naar Ambato, dit is een grote stad met maar twee interessante dingen voor ons. De Kathedraal maar dat blijft voor ons verborgen de deuren waren gesloten. Op naar ons andere ding dat is het uitzicht vanaf de berg op de stad. Daarvoor moeten wij uiteraard de berg op naar het dorpje Quisapincha. (tevens bekend voor haar leerambacht.) Ik heb nog geprobeerd om schoenen te kopen maar de schoenmaat 44 is niet te krijgen het gaat maar tot 43….. Ik denk dat de dames wel geïnteresseerd zullen zijn mooie lerenjasjes die niet duur waren. Het uitzicht was best mooi. En de lunch terug in het stadje ook. Vervolgens naar het dorp Salasaca die op 14 kilometer van de stad Ambato ligt. Het is een stad van een bijna pure inheemse bevolking, verdeeld in vele kleine gemeenschappen, elk met zijn eigen naam. Hun taal is primair Quichua. Veel van de ouderen spreken nog steeds geen Spaans. Zij zijn  gekleed nog steeds in traditionele kleding: lange zwarte rokken met geweven banden (Chumbi) en sjaals voor de vrouwen, en een lange zwarte (of soms wit) poncho voor de mannen. Ze klampen zich vast aan hun oude cultuur en tradities. Dit wordt bevorderd doordat de Salasaca gemeenschap zelf zeven basisscholen en twee middelbare scholen hebben. Daar leren de kinderen Spaans, Quichua en een beetje Engels. Dit zijn overigens wel overheidsinstellingen, en zijn niet van de beste kwaliteit. Toen wij hier aankwamen was het een drukte van jewelste op het centrale plein van het dorp. Het was de dag dat men (verplicht) moet stemmen voor de laatste ronde van de president verkiezingen. Na een aangename tijd hier tussen de bevolking te vertoeven zijn wij de laatste 25 km op weg gegaan naar Baños. Onderweg was er nog een dorpje Pelileo die volledig in het teken staat van de verkoop en fabricage van spijkerbroeken. De ene winkel na de andere. Tegen half vijf arriveren wij bij ons hostal .

Wij hebben Freddy wat extra werk gegeven en met hem afgesproken om een drie uur lange tocht te maken langs de watervallen. Aangezien Freddy hier in Baños woont is dat geen probleem. Na ons ontbijt, wij zijn weer de enige gasten, reed de taxi voor en wij stapte in…. Freddy is heel enthousiast over Baños en dat mag hij zijn. Het is een heerlijke toeristisch stadje om wat rustig aan te doen en een dag te relaxen. ( Netty ik heb geluisterd naar je goede advies!) Er zijn wat winkelstraten en een gezellig pleintje. Maar bovenal zijn er verschillende warmwaterbaden, massagesalons, souvenirwinkels en goede restaurants. De jeugd kan zich uitleven hier met bv. bungeejumpen, raften, wandelen, mountainbiken, paardrijden, abseilen, parapenten of ziplinen. Verder is Baños een plaatsje omringt door groene bergen en borrelende vulkanen. Al brengen die laatste het dorpje soms ook in de problemen. Vooral de Tungurahua vulkaan 5.016 meter hoog is berucht. De zwarte vulkaan torent 1.800 meter boven Baños uit en is sinds 1999 weer actief. De afgelopen jaren zijn er een aantal uitbarstingen geweest, waarbij het stadje zelfs moest worden geëvacueerd. Het moet mogelijk zijn om de actieve berg te bewonderen bij helder weer maar dat is nog niet gelukt. Er heerst een vakantiesfeer, zelfs onder de inwoners, die zie je veel al relaxen in de vele kleine parkjes die het stadje rijk is. Midden in het dorp aan het plein staat de kerk Nuestra Señora del  Agua Santa, de beschermheilige tegen de vulkaanuitbarstingen.
Afin Freddy was er klaar voor en wij rijden Baños uit op de weg richting Puyo. Langs deze weg zijn menige majestueuze watervallen. Ik moet zeggen Freddy weet het aardig samen te vatten en wij stoppen bij zo’n acht watervallen. Deze zijn allemaal anders en hebben allemaal een ander begeleidend verhaal, en dan de foto’s uiteraard. Zonder kunnen wij niet weg. Wij komen vele ziplinen tegen de een nog mooie en beter dan de andere. Drie naast elkaar of een die extra hard gaat en niet alleen van berghelling naar berghelling gaat maar ook een heel stuk over de “Pastaza” rivier. Je moet dan weer terug met een Tarabita (bakje). Dat laatste hebben Judith en ik ook gedaan, het gaf een mooi gezicht op de rivier in de vallei. Nou ja voor mij, Judith had haar ogen dicht! Ik zal jullie niet belasten met al de namen van de watervallen maar de laatste behoeft wel een toelichting de “Pailon de diablo”.
Om die te zien loop je door een mooi aangelegde tuin eerst langs de “Green” rivier tot aan de plek waar het water zich met een donderend geraas naar beneden stort. Zelf moet je dan de nodige trappen af en een suspensie brug over, die brengt je dan halverwege de waterval vanwaar je een prachtig overzicht op het neerstortende water hebt.  In de diepte, kolkt het water na een val van bijna tachtig meter.  Vervolgens kun je dan nog lager waar je bijna achter de waterval komt. Wij rijden voldaan weer terug voor de lunch en een relaxte middag. Wij bekijken het gezellige centrum en lopen wat door de straten. Judith is helemaal weg van de lokale lekkernij “melcocha”. Dit is een mierzoet snoepgoed van suikerriet die wordt in een van de vele snoepwinkels vers voor je gemaakt.

De tweede dag doen wij ook rustig aan. Relaxed dompelen wij ons onder in een van de thermale baden met mineraalhoudende water. De dichtbij zijnde is vlak naast onze hostal. Er zijn verschillende baden met diverse temperaturen, warm, heet en bloedheet…..In de laatste twee mag je maar maximaal 5 minuten. Totaal goed voor zeker een ruim uur genieten. Ook een massage kan ik niet weerstaan, in dit oord verplicht!  Op het einde van de dag gaan wij met Freddy op zoek naar de machtige Tungurahua vulkaan. Het is zonnig en voornamelijk een blauwe lucht, dus dat moet lukken. Onderweg stoppen wij voor een mooi uitzichtpunt over Baños. Hier zien wij ook de vulkaan al. Maar de beste plek daarvoor is de Casa del Arbol, hoog op de berg. Als wij aankomen zijn wij net een paar minuten te laat voor de zonsondergang. Maar de vulkaan Tungurahua staat al wel te wachten en te glunderen tegen de nog blauwe achtergrond. Verder zijn er aan de rand van de afgrond schommels geplaatst. Je slingert dan voor een groot stuk hoofdzakelijk frank en vrij boven de diepe ravijn. Bij een juist standpunt kan je dan een mooie foto schieten met de vulkaan op de achtergrond. Ondanks dat wij te laat waren kunnen wij nog mooie foto’s maken van de bijzondere lucht. Er volgt nog een spectaculair uitzichtpunt bij het “Café del Cielo” dlt is een onderdeel van een vijfsterren hotel tegen de berghelling aan.

Overn.plek nr.23: Guamote ( 3.096 meter.) – Chuza Longa Home.

Wij vertrekken met regen en zien tijdens onze drie uur durende rit naar Guamote met de bus niet veel. Wij passeren de Chimborazo vulkaan de hoogste berg in de Andes 6.310 meter hoog en ligt zo’n 200 km ten zuiden van de evenaar. Het is een van de vele Andes reuzen met eeuwige sneeuw op de top. Door het slechte weer zien wij hem helaas niet. De hoogte wordt altijd gemeten vanaf zeeniveau maar als je het zou uitdrukking vanaf het middelpunt van de aarde dan zou deze hoger zijn dan de Mount Everest met 8.848 meter. Wij zijn al om half twaalf in ons Guesthouse. Dit guesthouse komt heel knus en gezellig over. Die indruk kregen wij ook van het dorpje toen wij,  met een locale pick-up als taxi, naar ons Guesthouse toe reden. Het gehucht is heel vredig en nu zijn er geen andere toeristen te bekennen. Ik hoop dat het zo blijft want wij zijn hier voor de plaatselijke marktdag morgen. Wederom een relaxte middag. Wordt het toch nog vakantie? ’s Middags nog even door het dorpje gelopen. Het was nu wel heel druk vrachtwagens reden af en aan met groenten, fruit en aardappelen. Stalletjes werd opgetuigd duidelijk allemaal voor de markt van morgen. Krijgen alleen maar vriendelijke gezichten en worden meermalen benadert alsof wij van een andere planeet komen.
Het regent weer is een beetje als wij opstaan. Wij gaan eerst naar de dierenmarkt ten noorden van Guamote. Er zijn al veel dieren over gegaan naar nieuwe eigenaren voordat wij arriveren. Dat merken wij omdat de markt al in volle gang is als wij om ongeveer negen uur aankomen. Het is een kleurenpracht, al die toch boerenmensen volledig in klederdracht tussen al die varkens, schapen, lama’s en koeien te zien. De geluiden kwamen van alle kanten en drongen tot diep in je oren, loeiende koeien, gillende varkens en blèrende schapen. Meestal onderhandelen de dames bij de verkoop van hun beesten. Het is heel interessant te zien als zij aankomen met onwillige beesten dan wordt er gesjord, geduwd en getrokken. Kan mij dit niet voorstellen dat men dit doet in Nederland als men de zondagse kleren aan hebben. Fotogeniek is het ook allemaal, wat een uniek gebeuren wat voor hun gewoon en noodzakelijk is. Emotie komt er ook bij kijken, wij zagen twee dames in tranen vertrekken, geen idee wat er was maar afscheid kan soms pijn doen. Kon het ook niet laten om een dame met kind op de rug te helpen haar varken te ontdoen van stront op zijn huid. Volgens Judith ben ik nu officieel een varkenwasser…..Ga ik dan toch nog een nieuw beroep starten!!
Even verderop was gescheiden de andere markt voor kippen, cavia’s,  kwartels, ganzen, kalkoenen en konijnen. De meeste beesten zaten in jute zaken waar dan de belanghebbende rondom heen stonden en gezamenlijk in allerlei zakken aan het neuzen waren.  Ook pony’s en ezels werden van eigenaar verwisseld het was een drukte van jewelste. En dan heb ik het niet eens over de overige markt die door het hele dorp rondom ons hotel en de spoorlijn waren verzameld. Niet alleen het fruit wat wij gisteren hebben zien uitladen maar ook kleding en allerlei dagelijkse gebruiksartikelen, nieuw en oud. Te gek om op te noemen wat een gebeuren. De zon is weer volop gaan schijnen. Begin van de middag kwamen wij terug in ons guesthouse, de markt was nog niet afgelopen maar dunde wel uit. De dierenmarkt zal wel al uren afgelopen zijn, neem ik aan. Goed voor een siësta voor Judith en tijd voor mij om het verslag af te werken.  Sorry is wat langer geworden maar hebben ook veel beleefd met veel plezier.