2017 – 03 (5) COLOMBIA - ADIÓS COLOMBIA Y BIENVENIDOS ECUADOR

10 maart 2017 - Ipiales, Colombia

Een rustige start van de dag. Wij gaan vandaag naar SAN AUGUSTIN volgens de planning vierenhalf uur met de bus. Wij hebben een leuke tijd gehad in ons hotel, goed verzorgd, het personeel was blij wat te doen te hebben, wij waren de enige gasten. De bus van elf uur lijkt ons geschikt. Het Andes gebergte splitst zich hier in drie segmenten. Daar tussen is een lange vlakke vallei ontstaan. Daardoor heen stroomt de reeds eerder besproken rivier de Magdalena en vervolgens nog drie andere rivieren in deze omgeving. Er zijn vele meren ontstaan, de nodige watervallen en warm waterbronnen. Ook vulkanen ontbreken hier niet maar die zijn verder volop aanwezig in Ecuador. Voor een groot deel rijden wij door een vrij vlak terrein maar als wij de bergen weer bereiken wordt het weer bijzonder mooi. Wat een prachtige bergconstructies zijn hier ontstaan, na de ongetwijfeld vulkanische activiteiten in het verleden. Het lijkt alsof er een grote klomp deeg is neer geploft en daar de nodige keren op is geslagen her en der met de zijkant van de hand. De glooiingen zijn overal anders en zeer onregelmatig.  Nergens anders heb ik zo iets gezien. Ons hotel in San Augustin ligt buiten het stadje zo’n 200 meter van de Archeologische site. In werkelijkheid is de ligging van het hotel nog mooier dan op de website. Aan alle kanten wordt het terrein omcirkeld met jungle in de kleur groen in allerlei gradaties en soorten. Het was hier zo’n 5 jaar geleden nog onveilig en onze hoteleigenaar is moeten vluchten voor de burgeroorlog tussen de rebellen en het regeringsleger. Negen jaar later kon hij pas terug komen. 
Ook hier besluiten wij direct één nacht langer te blijven, zo mooi..... Zo kunnen wij een dag het park bekijken en de andere dag een tocht maken op een paard in de omgeving….. Beide dagen blijft er dan tijd over om te relaxen en te genieten van onze vrij tijd….
 

Zoals gezegd gaan wij vandaag al vroeg een bezoek brengen aan de Archeologische site, wat zo goed als naast het hotel ligt. Als wij het park binnen zijn gegaan slingert het pad zich door het heuvelachtige, groene oerwoud. Niets bijzonders zou je zeggen, ware het niet dat hier en daar opeens een stenen beeld opdoemt. Sommige zijn maar twintig centimeter hoog, andere enkele meters. De standbeelden zijn veelal mannelijke figuren, die kenmerken vertonen van vleermuizen, alligators of katachtige. Ze hebben uitpuilende amandelvormige ogen, een platte neus en grote monden met geaccentueerde hoektanden. De stijl waarin de figuren zijn afgebeeld is typerend. Sommige beelden hebben een aantal strijders om zich heen, wat hun belang tijdens het leven uitbeeldt. Gelukkig zijn de hoogte verschillen bij het rondlopen te verwaarlozen.
Deze monumentale archeologische site ligt vol met dit soort stenen beeldhouwwerken, welke gegraveerd zijn in de vulkanische rots gesteente. Meestal zijn die beelden gevonden op of in de graven.  Alles draaide om de doden te behagen, het bouwen van graftomben en beelden om hun zo een goede reis toe te wensen naar een volgend leven. In veel precolumbiaanse culturen werd het leven na de dood belangrijker geacht dan het leven op aarde. De graftombes varieerden in afmeting en afwerking, afhankelijk van de hiërarchie en de status van de overledene. Een graftombe kon rechthoekig, rond of ovaal zijn met een diepte die varieerde van een tot drie meter. Men is nog steeds niet zeker welke mysterieuze bewoners dit zijn geweest en waar zij vandaan kwamen. Het kunnen ook meerdere bevolkingen geweest zijn. Zij dateren van zo’n 1500 jaar voor Chr. tot zo’n 1500 jaar erna.  De cultuur hield ca. 1500 na Chr. op te bestaan. Waarom het volk verdween, of waarheen het verhuisd is, is onbekend. Dat het vertrek vrij plotseling kan zijn gebeurd volgt uit het feit dat een aantal beeldhouwwerken gevonden zijn die niet zijn afgemaakt.
De archeologen hebben verder verschillende restanten van vorige beschavingen gevonden van voor de Spaanse tijd zoals terrassen van boerenbedrijven op de hellingen van de heuvels tot diep in de verre rivier Canyons. Ook de nodige drainage systemen die voor agrarische activiteiten werden gebruikt zijn opgegraven. Hoe dan ook het houdt de archeologen al ruim 100 jaar bezig. Het is, kortom, lastig schatten zonder enige geschreven overlevering.
 

Het heeft de hele nacht geregend, wij hebben geen zin om op te staan. Als wij buiten komen dan valt de regen wel mee. Wij gaan eerst ontbijten en daarna kijken wij verder wat te doen. Wij stellen de paardentocht een uurtje uit, hopelijk wordt het droger. IJdele hoop, wij besluiten toch te gaan en zullen dus gedrapeerd met poncho’s onze paarden moeten bestijgen.
Om even over tienen vertrekken wij en met deze bescherming is het toch zeer aangenaam om het landschap vanaf onze hoge positie te bekijken. Steile hellingen en afdalingen maken ons ineens niet meer uit. De natuur vooral bloemen en planten komen nog mooier tot uiting met deze regen. Geen idee of dit alleen deze periode zo is, maar alles lijkt in bloei en de meest bijzondere kleuren zijn een genot om te zien. De kolibries vliegen af en aan. Wij zijn op weg naar een archeologische site ”Purutal – La Pelota” hoog in de bergen. Het is gelegen op een privé terrein omgeven door dichte vegetatie secundair bos. De beelden zijn bijzonder goed in tact gebleven en nog voorzien van de oorspronkelijke kleuren. Gelukkig zijn wij maar met vier personen, een Nederlander en een Fransman hebben zich aangesloten. De Fransman spreekt goed Spaans en Engels erg handig. Het paardrijden gaat mij onverwachts wonder wel goed af. De stijgbeugel schiet vaak los van mijn voet, door de poncho kan ik die niet zien. Het kan mij niet deren.
Onze volgende spot “La Chaquire” is nog verder de bergen in en in niemandsland. Van boven af hebben wij een prachtig beeld van de valleien beneden ons met de Rio Magdalena die zich als een slang op de bodem voortbeweegt. Vele watervallen stromen aan de overkant van de andere berghelling naar beneden. Wij laten de paarden achter en moeten zo’n 400 meter te voet naar beneden klimmen. Weliswaar langs een goed aangelegd pad en treden. Dan komen wij bij een rotspartij waar wederom de mooiste beelden aan een stuk zijn uitgebeiteld.
Als wij San Augustin weer binnen rijden met de paarden zijn wij vier uur onderweg geweest. Wij tweeën rijden terug naar onze hostel. Ik kom er achter dat de buren een prachtige uitgebreide sauna en massage mogelijkheden hebben. Komt dat even goed uit. Ik besluit er later in de middag een bezoek te brengen, hopelijk zal dit de spierpijn morgen verzachten……
 

Caesar de eigenaar van onze hotel heeft geregeld dat de bus ons om negen uur bij het hotel komt ophalen. Wat een service. Onze rit gaat over een van de flanken van het Andesgebergte en zal zo’n vier uur gaan duren. Al vrij snel na vertrek begint het weer te regenen en helaas daardoor hebben wij een stuk minder zicht naar buiten. De natuur is en blijft indrukwekkend. Wij stijgen naar boven de 3.200 meter en rijden over de toppen van het gebergte. Het gaat nog steeds wel op en neer, maar uiteindelijk blijven wij zo goed als op hetzelfde niveau. Het asfalt hebben wij al lang achter ons gelaten. Het is een onverharde weg vol met gaten die op zijn beurt weer gevuld zijn met regenwater. De chauffeur deert het niet zo erg en rijdt straf door, met gevolg dat wij van links naar rechts geslingerd worden. En Hij haalt ondanks alles ook de nodige andere bussen en een enkele vrachtwagen in. De begroeiing van bijna ondoordringbare groene bomen verandert meer in struiken en kleine bossen met steeds meer epifyten (baardmossen) en her en der unieke soorten orchideeën. Dit is de start van het Paramo gebied welke zich bevindt in het Andesgebergte op een hoogte boven de 3.400 meter. Het Paramo gebied bestaat uit hoogvlakten met meren, veen en grasland, het wordt ook wel de spons van de Andes genoemd. Het is ondanks de regen nog steeds een mooi gezicht. Onze chauffeur weigert echter om te stoppen voor een foto. Gelukkig is het mij gelukt een te maken vanuit de rijdende bus.
Als wij POPAYAN binnenrijden is onze eerste indruk dat het een meer welvarende stad lijkt. Het is een kleine koloniale studentenstad, die prachtig bewaard is gebleven. Het wordt ook wel La Ciudad Blanca, de witte stad genoemd. Er is veel bedrijvigheid in de gezellige straten en pleinen, de terrassen zitten vol met jonge mensen.  Nadat wij onze bagage bij ons B&B hebben gestald, hebben wij nog een paar uur om het centrum te bekijken. Op de Plaza Popayan ligt de mooie witte Kathedraal basiliek "Nuestra Señora de la Asunción" met ernaast de klokkentoren. Van binnen heeft de kathedraal geen klassiek altaar, maar een gigantisch beeld - zeer mooi. De aanwezigheid verfraait het historische centrum van Popayan. Na een aardbeving op witte donderdag in 1983, met veel doden als gevolg, zijn er veel gebouwen en kerken verwoest. Die daarna bijna allemaal weer opnieuw opgebouwd zijn. Helaas begint het weer te regenen en besluiten wij weer snel terug te gaan naar onze B&B. Onderweg passeren wij nog de mooie gele koloniale kerk de "Iglesia de San Jose". Deze is een van de oudste in Popayan, gebouwd in 1640. Ook al tweemaal verwoest door een aardbeving in 1736 en 1983. Wij blijven hier in Popayan drie nachten dus tijd genoeg om Popayan verder te ontdekken.


Het is vandaag ook de verjaardag van Judith hoe jong? Een paar maal “Above Twentyone”!! Hiep hiep hoera.
Wij gaan vandaag naar het plaatsje Silvia zo’n uur rijden de bergen in. Er is vandaag daar een lokale markt die bekend staat de moeite waard te zijn. Als wij op weg zijn naar het busstation schijnt het zonnetje ons tegemoet, maar wederom helaas van korte duur. Zodra wij gaan klimmen de bergen in komt de regen weer met pijpenstelen naar beneden. Dit is wel jammer want zo missen wij veel mooie landschappen die in de waas van de regen voorbij vliegen. De markt in het dorpje Silvia is nog in volle gang gelukkig. De meeste bewoners van de "Guambianos stam", zijn gekleed in hun traditionele klederdracht. Blauw, zwart en rood zijn de kleuren van hun cape, rok en broek . Deze Guambiano indianen komen vanuit de wijde omgeving naar Silvia toe om handel te drijven. Het is een unieke ervaring om hier te zijn en de prachtige kleding van deze mensen te aanschouwen. De mannen en oudere dames hebben een hoge zwarte bolhoed op, die allemaal een paar maten te klein zijn.  De jongere dames hebben een plat zelfgemaakte hoed van sisal op. Vele schuilen voor de regen aan de kant van de weg onder het uitstekende dakrand van de winkels. Gelukkig is er ook een overdekte markt, waar wij relaxt kunnen rondlopen en fotograferen. Het is een drukte van jewelste. Grote oude trucks van hout, in allerlei felle kleuren beschilderd, rijden af en aan om goederen daar te brengen en weer op te halen. Het is gelukkig een markt voor de lokale bewoners, er zijn wel een paar toeristen maar die vallen niet op in de massa. Judith zal het weten dat zij jarig is vandaag, zij gaat driemaal aan de koffie met cake of gebak. Allereerst met mij op de markt in Silvia, vervolgens heeft onze hoteleigenaar als wij s’ middags terug komen in ons B&B als verrassing thee met cake geregeld. En last but not least  s’avonds bij ons romantische diner van de restaurantbediening, het toetje was voorzien van veel toeters en bellen. 
 

Nadat wij genoten hebben van ons uitgebreide ontbijt in onze B&B, eindelijk is een keer zonder ei, vertrekken wij naar het centrum. De oude hoofdstad van zuidelijk Colombia verrast ons. Het centrum van Popayan doet koloniaal aan door de sierlijke kerken en pleinen, terwijl de drukke straten bruisen van energie. Dit is verbazingwekkend omdat dit zelfde centrum in 1983 door een aardbeving voor een groot deel is verwoest. De historische rijkdom is nog steeds zichtbaar, vooral de krijtwitte gebouwen en gevels dragen hieraan bij, waardoor ze ook wel bekend staat als, de witte stad. De aanwezigheid van de vele herenhuizen, scholen en een aantal imposante kerken stammen al uit de zeventiende eeuw. Popayan is een belangrijke handelscentrum voor de omgeving, alles moest worden aangevoerd over een 19e eeuwse toegangsbrug. Klein nadeel: er mochten geen ossenkarren over de brug ... dus de handelaars moesten hun wagens afladen en hun goederen op de schouders de stad binnen zeulen. Vandaar de naam “brug van de vernedering”. Omdat Popayan zo’n mild klimaat heeft, werd het hier, nadat de Spanjaarden zich hier hadden gevestigd, een belangrijk politiek, religieus en cultureel centrum. Het trok direct de welgestelde families aan. Door de aanwezigheid van verschillende universiteiten wonen er veel studenten in Popayan die de straten leven inblazen. Wij slenteren wat door de leuke straatjes en genieten op de Plaza van alles wat er om ons heen gebeurd. Gelijkertijd krijgen mijn schoenen weer een tweede leven door een behandeling van een schoenpoetser, die wel een enorm bedrag vraagt. Ik vind dat hij het wel verdient heeft voor het vele werk en hij gaat prompt direct naar huis. Toch teveel betaald!! Zelf gaan wij nog de ondergaande zon bewonderen vanaf de hoge heuvel Torre del Reloje met uitzicht over de stad. Helaas wij zijn net te laat de zon is al onder gegaan. Uitzicht was nog wel mooi.
 

Wij besluiten met de nachtbus te vertrekken vanuit Popayan naar Ipiales, de grensplaats aan Colombiaanse kant. De bus vertrekt pas om 22.16 uur. Het is niet druk op de weg en veranderen de stand van de stoelen die een flink stuk onderuit kunnen. Maar slapen komt er niet meteen van. Al vrij snel worden wij aan de kant gezet door de politie, twee gewapende agenten doorzoeken de bus.….. Het is geheel onduidelijk waar zij naar op zoek zijn. Bagage wordt te pas en te onpas gecheckt maar daarna gebeurd er niets. Ik vraag na een half uur aan de chauffeur buiten wat er precies aan de hand is, uiteraard wordt ik daar niet wijzer van, maar ik merk wel dat hij als de dood is voor hun. Binnen een mum van tijd staan er een stuk of zes bussen. Ik besluit maar te gaan liggen en af te wachten en dat blijkt een wijs besluit. Weldra merk ik dat wij weer rijden. De nacht vliegt voorbij, om even over zevenen zijn wij gearriveerd bij de grens in IPIALES. Dan volgt het standaard grens gebeuren. Taxi naar de grenspost, wachten op een stempel, lopen naar de volgende grens, weer wachten op een stempel. Taxi naar het busstation in Tulcan aan de Ecuadoraanse kant. Het heeft al met al twee uur geduurd, valt dus mee.

Zie voor Ecuador het volgende verslag/boek.

Foto’s

14 Reacties

  1. Marianne:
    17 maart 2017
    Heerlijk wat je allemaal weet te vertellen. Ik reis zo met jullie mee. Nog veel plezier. Hier gaat alles zijn gang. Ben blij met mijn nieuwe schutting in plaats van al die bomen als haag. Zien jullie wel als jullie terug zijn. nog heel veel plezier!
  2. Jaap Woudman:
    17 maart 2017
    Prachtig verslag.. kon je Volcán Cayambe zien vanaf Ibarra?
  3. Netty van Rossem:
    17 maart 2017
    Judith nog van harte gefeliciteerd met je verjaardag. Wat zien jullie prachtige dingen en wat worden we weer een hoop wijzer van je verhalen Cor. Jammer dat er geen foto's zijn van jullie excursie ter paard Veel plezier in Equador!
  4. Netty van Rossem:
    17 maart 2017
    Sorry Ecuador zonder q! Xxx
  5. Marga:
    17 maart 2017
    Was eeer reuze interessant en wat een prachtige foto s. Veel plezier maar weer.
  6. Max:
    17 maart 2017
    Zo weer een heel verhaal mooie dingen zien jullie hoor veel plezier en tot het volgende boekwerk gr. ook van Mat
  7. Jan van Driel:
    18 maart 2017
    Ook in Z.0. Azië worden de verhalen ontvangen.
    Ik GoogleMap om te zien waar jullie uithangen.
    Net als hier zonder regen geen mooi groen en jungle!
  8. Tiny:
    18 maart 2017
    Wat een prachtige beelden en wat een mooi verhaal weer.
    Je moet een boek uitgeven heel interesant.
    Het is net of we er bij zijn.Groetjes aan Judith.
    Tiny
  9. Gerard:
    19 maart 2017
    Zondag 19/3 Hier is het momenteel ook weer regen en fris weer, alhoewel de lente die morgen ( net op de radio gehoord) een feit is.
    Er bloeit al veel en dat is wel genieten, en dan nog aar twee weken werken nou geen gek gevoel
    Gisteren een uitnodiging van Amber en Jeroen gekregen, het is wat , zijn ze nog niet te jong om te trouwen pffff. waar blijft de tijd. Amber, Jeroen heel blij met jullie uitnodiging en wat een leuke kaart.
    Gisteren nog bij Wim op de koffie geweest heel gezellig " twee oude vrienden" en wat bij gepraat.
    Judith ik heb nog maar twee centimeter over, ik neem aan dat je weet wat ik bedoel.
    Geniet nog van jullie reis, het gaat voorspoedig volgens mij.
    Gerard René en groeten van Jan
  10. Corry Kraan:
    19 maart 2017
    Wat een prachtige verhalen.
    Heel veel reisplezier.
    Liefs en een knuffel Klaas&Corry x
  11. Ria Herts:
    20 maart 2017
    Wat een prachtig verhaal weer. Judith, nog van harte gefeliciteerd. De dag is in elk geval niet ongemerkt voorbij gegaan!
    Ik heb mijn volgende reis ook al geboekt: Myanmar in november!
  12. Ineke / willie:
    20 maart 2017
    cor en Judith, wat heerlijk dat jullie reis zo goed verloopt, natuurlijk met het nodige "avontuur", maar dat hoort ook zo, toch ....
    Ook hier hebben we de nodige "natte" dagen, maar de lente komt er aan !!
    Vorige week een verrassing in de brievenbus: de trouwkaart van Amber en Jeroen. De datum staat genoteerd, ook bij onze kinders ! Rond die tijd verwachten Julia en Michael hun kindje, dus even afwachten met hoeveel we naar Amsterdam komen.
    groetjes uit Brabant, willie-ineke
  13. Herman en Helen.:
    23 maart 2017
    Gefeliciteerd met jou verjaardag Judith wel een beetje laat. However better late than never they say. Wij hebben nu erg lekker weer. wij hopen morgen buiten te zitten bij de kachel. Nog steeds prachtig verhalen jullie kant.
  14. Corry Kraan:
    24 maart 2017
    Het zijn weer mooie verhalen en avonturen hoop dat alles verder de verwachting waar maakt wat ongetwijfeld zal gebeuren nog heel veel reis plezier gr klaas