2013-12 (5) AUSTRALIË , Great Ocean Road and Grampians NP.

 
Zondag 22-12-2013:
Het weer is heel wisselvallig, de wind is gaan liggen, de zon is nog afwezig en het regent dan wel dan niet. Al met al, geen heerlijk weer om actief de dag te beginnen. Wij gaan van armoede ontbijten binnen in Vicky. Al snel verlaten wij onze groene omgeving in FOSTER en gaan vandaag op weg naar Phillip Island. Wederom een korte rit van iets minder dan 100 km. De weg is het eerste stuk nog steeds vlak daarna gaan wij weer wat heuvelachtig terrein in. De kust hebben wij een beetje verlaten. In een heel klein dorpje stoppen wij voor de verandering voor koffie. Het is een bakkerij en tevens een banketbakkersschool. In het dorp heerst een rustige zondagmorgen sfeer en er zijn bijna geen mensen te zien. Ondanks dat is het terras bij deze bakker toch erg druk. Moet dus goed zijn? Jammie dat klopt, het smaakt en het is om je vingers erbij af te likken. Wij wandelen nog even wat rond in het dorpje en maken ergens voor de voordeur van een hotel onze kerstfoto’s voor het thuisfront.
  
Als wij het dorpje verlaten rijden wij door een redelijk begroeide groene omgeving met de nodige waarschuwingen voor loslopend overstekend wild. Deze borden blijven toch heel bijzonder omdat het om dieren gaat die alleen hier in Australië voorkomen.
Wij arriveren in San Remo, dit is de laatste plaats op het vaste land voor het eiland. Wij hebben voor het eerst zicht op de Western Port Bay. Vanaf hier gaan wij over een brug om het Phillip eiland te bereiken. Phillip Island ligt ongeveer 140 kilometer ten zuidoosten van Melbourne. Het eiland is ook een belangrijke toeristische bestemming voor Australiërs zelf. Er zijn veel bezienswaardigheden om te bezoeken hier zoals: Een Chocolade fabriek, het Koala Conservation Reserve, een bijzonder uitzichtpunt, een wildlife park en last but not least de Pinguïns parade. Wij kiezen ervoor om door te rijden en direct naar Nobbies Viewpoint te gaan. De westelijke punt van Phillip Island staat bekend als Point Grant, maar wordt vaker “The Nobbies” genoemd, vanwege de merkwaardige koepelvormige rotsformaties in het ondiepe water. Deze rotsformaties zijn ook weer gevormd door de constante stroom aan oceaanwater en de invloed van de zon en wind. Er is een promenade van ruim een km langs de kustlijn, zodat wij op eigen tempo al wandelend langs de oceaan kunnen lopen en zo kunnen genieten van de spectaculaire natuur. De branding van de oceaan beukt tegen de rotsen, waarbij het water alle kanten op spat. Er is een continue gekrijs te horen van de vele zilvermeeuwen, die zweven in de lucht en worden voortgestuwd door de wind. Overal zien wij wel of niet verlaten nesten van de meeuwen tussen de grassen die langs de ruige zuidkust van deze landtong op de heuvels groeien. Anderhalve kilometer uit de kust van The Nobbies liggen de Seal Rocks, de thuisbasis van de grootste pelsrobben kolonie van Australië. Wij hebben geluk en zien, niet alleen enkele zeehonden maar ook een paar pinguïns en een stuk of acht orka’s. Wij hebben ook mazzel omdat het droog gebleven is vanmiddag, hierdoor kunnen wij volop genieten van dit alles.
       
Tijd om een overnachtingsplek op te zoeken. Het lukt ons om een plek te vinden op de eerste de beste caravansite in NEWHAVEN. Het is vlakbij de brug, waar wij het eiland op zijn gekomen vandaag. Wij merken nog niets van de zo juist gestarte grote vakantie. Wij hebben ook al tickets gekocht voor de Pinguïn Parade voor vanavond. Moet heel mooi zijn. Wij zullen het meemaken.
Om half acht gaan wij op weg naar de plek waar de pinguïns aan land gaan komen. Dit is weer aan dezelfde kant van het eiland, niet ver van de plaats van Nobbies Viewpoint. Het verbaast ons dat het zo rustig is op de weg, maar bij aankomst blijkt het tegendeel, er zijn al drie parkeerplaatsen gevuld met auto’s en een met bussen. Wat een horde mensen en wat een commercieel gedoe, wij hebben gelijk al zo iets van wat doen wij hier.
Over een boardwalk lopen wij naar een tribune aan de rand van het strand. Het is half negen en volgens het programmaboekje (grapje) zijn wij een half uur te vroeg. Het is een vreemde gewaarwording al die toeristen die zitten te turen naar een langzaam donkerder wordende vloedlijn. Af en toe een kreet van iemand die meent wat te zien. Volgens de dame die ons via een microfoon informeert zijn er al pinguïns gearriveerd en zich aan het verzamelen voor de kust. Zij wachten met aan land gaan tot het voldoende donker is. Een Walibi staat op de duin schuin rechts boven ons en steekt prachtig af tegen de licht rood gevlekte wolken, door de laatste stralen van de ondergaande zon. Een zon die wij vandaag spaarzaam gezien hebben. En ja hoor, zo tegen negenen zien wij wat donkere stipjes zichtbaar worden boven de golven uit. De eerste pinguïns zetten voet aan wal en banen zich een weg over het strand, om op zoek te gaan naar hun jongen. Vanaf dit moment is het een prachtig schouwspel. Het strand is een klein beetje verlicht, om de pinguïns niet te veel af te schrikken. Zij komen echt met honderden tegelijk het strand op. Zij waggelen stuk voor stuk op weg richting hun eigen nest in de zandduinen. De meeste zijn zo dik van het vissen de hele dag, dat hun omvang bijna net zo groot is als hun lengte. De stroom pinguïns blijft maar doorgaan. Ruim 1,5 uur hebben wij zitten kijken naar de aanstormende troepen. Verschillende malen moeten zij, stil staan om op adem te komen. Aangekomen bij het duin gaat ieder zijns weeg. Als wij de tribune verlaten zien wij een deel van de pinguïns dichtbij, naast de boardwalk via uitgesleten paden, op weg gaan naar hun nest. De jongen horen wij tekeer gaan en de geur is ook niet aangenaam. Wij hebben een prachtig tafereel mogen gadeslaan en hebben er geen spijt van dat wij er naar toe zijn gegaan. Het is een unieke belevenis. Tegen elf uur zijn wij terug op de campsite en heb ik nog wat kerstboodschappen verstuurd. Het is al laat tegen half één, als ik Vicky zachtjes binnen ga en het warme lichaam van Judith opzoek.

Als ik om kwart over acht wakker word ben ik bepaald nog niet uitgeslapen. Wij hebben gelukkig geen haast vandaag en nemen vanmorgen dan ook alle tijd om te ontbijten etc.  In verband met de komende kerstdagen hebben wij in de planning om voor een aantal dagen inkopen te doen vandaag. Daarvoor gaan wij naar Cowes, de hoofdstad van Phillip Island, die aan de noordkust van het eiland ligt. Mooi een gelegenheid om nog wat van het niet al te grote Phillip eiland te zien. Die kant zijn wij gisteren ook niet geweest. Het eiland is vlak en er is weinig bebouwing. Het doet mij wat denken aan rijden door de Noordoostpolder.
Cowes is een ontspannen, relaxte kustplaats met zijn belangrijkste straat vol winkels,  cafés en restaurants, die eindigt op het strand en de pier. De zon is weer terug en dat is toch wel weer veel prettiger om wat rond te lopen. Vanaf hier hebben wij een prachtig uitzicht op French Island en het Mornington schiereiland aan de overkant van de baai. De boodschappen zijn binnen en tijd voor een terras aan de boulevard. Een perfecte plek om koffie te bestellen en onze plannen te maken voor vandaag. Wij hebben de keus wel of niet de ferry Sorrento - Queenscliff te nemen die Phillip Island en de Great Ocean Road, twee top bestemmingen van Australië, verbindt.
Daarmee vermijden wij de drukte van Melbourne en rijden wij ook nog eens 80 km minder. De ferry is daarentegen niet goedkoop, maar wel zeer praktisch. Het lijkt een beetje op de Duinkerken – Dover ferry. Wij kiezen voor de ferry en de optie om Melbourne links te laten liggen en te bewaren voor het einde van onze reis hier in Australië. Wij zullen wel eerst het eiland moeten verlaten en passeren de bekende brug en San Remo. Wij rijden om de “Western Port Bay” heen en dan via het Mornington schiereiland komen wij dan bij de ferry. Het is een rit van 160 km door een weer vrij vlak comfortabel landschap met een mooi uitzicht over de hier en daar aanwezige groene, golvende heuvels. Als wij Sorrento bereiken kunnen wij zo aansluiten bij de wachtende auto’s voor de ferry. Ferries varen hier elk uur en het duurt ongeveer 40 minuten. 
        
Onderweg genieten wij van prachtige scènes zoals springende dolfijnen vanuit het turquoise water en verborgen stranden langs de ongerepte kustlijn. Deze tocht is niet alleen een milieuvriendelijke en snelle manier om over te steken, maar het geeft ons ook de kans om dit deel van Australië op een ontspannen en mooie manier te verkennen. In plaats van vast te komen te zitten in het stadsverkeer. Bij aankomst in Queenscliff is het nog maar 16 km door naar BARWON HEADS waar wij een camping hebben gevonden. Vanaf hier vlakbij begint de Great Oceaan Road.

Chrismas Eve, terwijl ik dit schrijf om kwart voor vijf s’ middags, zit ik in mijn korte broek in de zon met een temperatuur van ongeveer 23 graden. Vanmorgen de wekker om 7 uur gezet, vroeg op dus en vroeg weg. Wij zijn namelijk gewaarschuwd dat het moeilijk zal worden om een plekje voor de avond te vinden, vandaar dat wij wat eerder vertrekken. De Great Ocean Road begint pas bij Torquay zo’n 30 km verderop. Het strand bij Bells Beach is bekend om zijn hoge golven, waar je goed in kan surfen. Ondanks dat het nog vroeg is zijn er een heleboel in het water met hun planken. Wij hebben dit een tijdje gadegeslagen.
      
Onze volgende stop is Lorne voor onze verslaving, de dagelijkse koffie. Vervolgens het binnenland in, op zoek naar de waterval “Erskine Falls”. Er is onverwachts veel water, wat pak weg zo’n 30 meter naar beneden komt vallen. Met veel geraas spettert het water beneden op grote granieten blokken steen uiteen. De wandeling er naar toe, is zwaar maar wel heel mooi langs grote varenpalmen. De kustweg van de Great Ocean Road loopt langs het strand en gaat van links naar rechts en op en neer. De weg is aangelegd na de 1e wereldoorlog door soldaten die terug zijn gekomen van het front. De kustlijn bestaat meestal uit zandstranden, de een wat groter dan de ander en dan weer alleen maar grillige kale rotsen met stenen van allerlei afmetingen en kleuren. Daar moet je dan bij op tellen het weelderige groen van veel soorten struiken en bomen.
        

Het geruis van de zee en het licht van de zonnestralen maken het plaatje compleet. Voor mij is het niets te veel gezegd ‘n must to do in Australië. Een stukje verder zien wij koala’s in de eucalyptusbomen langs de weg. Vier zitten er hoog in de boom te slapen, maar een is er aan het eten op ongeveer 3 meter hoogte. Het is een soort “Priscilla” want hij of zij kan de takjes met bladeren maar moeilijk te pakken krijgen en verliest een keer bijna zijn/haar evenwicht. Zoals gezegd in het begin van het verslag van vandaag zijn wij al vroeg op onze “vrije” kosteloze stek gearriveerd in AIRE RIVER EAST. Onvoorstelbaar zo rustig het is hier. Wij spreken een dame met haar dochter, die langs komt lopen. Zij vertelt dat zij vanmorgen een koala met jong heeft gezien, in de takken van de boom die nu over Vicky heen hangen. Wij kijken maar het verbaast ons niet dat zij nu zijn vertrokken. Wij hebben geen verlichting hier waar wij staan dus gaan wij, zodra het zonlicht verdwenen is, vroeg naar bed. Morgen vieren wij Kerstmis en dan hopen wij op een camping een plekje te hebben bemachtigd.

Het was een koude nacht, vanmorgen moet ik er al vroeg uit om te plassen. Onze vallei is  gevuld voor een groot gedeelte met een sprookjesachtige nevel wat een prachtig alternatief is voor onze ontbrekende kerstboom. Het ontbijt buiten is dan ook niet erg warm.  De zon begint door te breken en verdrijft de nevel al snel. Tegen acht uur proberen wij de kinderen te bellen, maar er is geen bereik hier in het bergachtig gebied. Wel zien wij weer koala’s in de bomen rondom ons heen. Nadat wij zijn vertrokken en de vallei achter ons hebben gelaten proberen wij het opnieuw en ja hoor de kinderen nemen op. Heel leuk het span te spreken. Zij hebben de gourmet net achter de rug en de cadeaus zijn uitgepakt. De rijm van Judith, die zij heeft achtergelaten, was weer zeer in de smaak gevallen. Wij beginnen altijd onze kerst op 24 december met een uitgebreid eten en cadeaus met rijm. Zij hebben de traditie , terwijl wij weg zijn, voortgezet en vieren het nu gezamenlijk bij ons thuis.
Op weg door naar de vuurtoren, helaas was deze op 1e kerstdag gesloten, maar de weg er naar toe hebben wij niet voor niets gereden. Wij zien zeker meer dan tien koala’s in de bomen. Zelfs een steekt vlak voor ons de weg over. Wat een mooie beesten en zeker als je ze in hun eigen territorium kan bewonderen.
    
Een van de bekendste hoogtepunten van de Great Ocean Road zijn de enorme kalksteenformaties “De Twaalf Apostelen”. Deze zijn ontstaan doordat de kracht van de natuur geleidelijk de zachtere kalksteen hebben uitgehold en zo grotten hebben gevormd in de kliffen. Vervolgens werden dat bogen en toen zijn die weer ingestort waardoor deze rotseilanden van wel 45 meter hoog geïsoleerd kwamen te liggen van de kust. Oorspronkelijk waren het er twaalf maar er zijn nu nog acht van over. De grillige kustlijn bestaat uit ongeveer 70 meter hoge majestueuze kliffen. Wij lopen naar verschillende uitkijkposten, over een afstand van 500 meter, en aanschouwen zodoende dit grandioze adembenemende natuurtafereel van meerdere kanten. 
     
De voortdurend rollende golven met witte koppen van de onstuimige Zuidelijke Oceaan, beuken herhaaldelijk tegen deze kliffen, waarna er een romige witte schuim achterblijft. Het is midden op de dag en de zon brand behoorlijk, waardoor de temperatuur naar grote hoogte stijgt. Dit zonlicht maakt het tafereel alleen maar interessanter.
     
Het is 1ste  Kerstdag en wij gaan op zoek naar een herberg(camping). Om in de sfeer te blijven heeft Judith een mini kerststal (afkomstig uit Madagaskar) meegenomen. Gelukkig vinden wij snel een mooie plek in PORT FAIRY waar zij haar kerstdiner kan voorbereiden. Tegen half acht heeft Judith haar 4 gangen diner klaar en wij hebben de tafel voor zover dat kan feestelijk gedekt. Er liggen zo waar kerstcadeau bij van de kerstvrouw. Jan wordt verwend met een zak drop en een spelletje. Judith krijgt een mooie strooien zonnehoed en een apparaatje om citroenen uit te knijpen. Ook ik krijg drop en een onderzetter. Wat een verrassing, de kerstvrouw heeft vanaf nu wat meer ruimte in het rugzak. Het diner is heerlijk. Als uitzondering hierbij het menu. Het voorafje: een schaaltje met aardappelsalade, sinaasappel en tonijnsalade. Het hoofdgerecht: Kip met ananas en rijst. Het dessert: kerstpudding met Brandy custard en tot slot bij de koffie Christmas cake. En dit alles op een 4 sterren camping…. Ik schreef gisteren dat de Great Ocean Road een must to do is, nou dat is na onze ervaring van vandaag zeker voor ons opnieuw bevestigd.

Jan en ik hebben beide slecht geslapen vannacht, maar wij hebben geen idee waarom. Het heeft ook weer een klein beetje geregend vannacht en het is bewolkt. Na ons ontbijt, net wanneer wij besluiten om te vertrekken, begint het weer te regenen. Het weertype verandert constant de laatste tijd en iedere keer is het een behoorlijke groot verschil in temperatuur ook. Wij verlaten vandaag voor de laatste keer de kust van Australië en zullen die niet meer zien. Met leed wezen nemen wij afscheid. De wegen zijn kaarsrecht en verdwijnen uiteindelijk aan de horizon. De landerijen zijn vlak en af en toe zien wij wat koeien en of schapen. Verder zien wij veel ronde balen hooi, die kant en klaar her en der in de weide liggen.  Echt een Hollands aanblik. Na zo’n 80 km wordt het weer wat glooiender en zien wij zowaar twee bergen tevoorschijn komen. Wij komen weinig ander verkeer tegen, vermoedelijk omdat het Kerstmis is, wat toch hoofdzakelijk binnen het gezin gevierd wordt. Wij arriveren in het pittoreske stadje Dunkeld, de poort naar de zuidelijke Grampians, met uitzicht op Mount Sturgeon en Mount Abrupt. Net buiten het stadje hebben wij de “Picaninny Walk” gemaakt.  Het pad is een geleidelijke klim door een open bos. Onderweg komen wij voor ons wat nieuwe onbekende planten tegen, het is een mix van een varen met lange grassprieten van wel tot een meter lang.
            
Later horen wij dat die kangoeroe tail heten. Een enigszins steile weg slingert zich een weg door het gezonde bos, met hier en daar wat bijzondere bloemen, naar een uitkijkpunt op de bergkam. In de verte zien wij een adelaar.  Als wij die top bereiken hebben wij een uitzicht op het stadje Dunkeld en de Mount Abrupt. Het zicht is redelijk spectaculair en tijdens de wandeling naar boven kom ik ook nog een slang tegen. Althans hij passeerde het pad zo’n 10 meter voor mij. Het is een lichte gekleurde slang van zo’n 30 cm lang. Achteraf horen wij dat het waarschijnlijk de giftige bruine slang is die in dit deel van Australië voorkomt. Een leuke wandeling van zo’n kleine twee uur, die eindigt waar wij begonnen waren bij Vicky.
Als wij zo’n 60 km verder zijn bereiken wij het Grampians Nat. Park. Het is een groot park met een oppervlakte van 167.000 hectare. Bos, bos en nog een bos met veel rotsen, watervallen en mooie uitzichten volgens de brochure. Bekend om ruige bergketens, rijk cultureel erfgoed en adembenemende uitzichten, het is een van Victoria's meest populaire bestemmingen. Wij zijn van plan om twee volle dagen in het Nationaal Park door te brengen om te wandelen en dicht bij de natuur te zijn. Morgen gaan wij uitvoerig op pad om het park wat te gaan verkennen. 
   
Wij zijn gearriveerd op PLANTATION CAMPGROUND GRAMPIANS, een juweeltje midden in de natuur en dat voor bijna niets, maar € 5  pp. Wij hebben vier mede “bewoners” blijkt later. Het is bijna acht uur als  Jan ons waarschuwt en wijst op de Walibi’s  die op zo’n 10 meter afstand achter ons lopen. Vermoedelijk hebben zij hier ook geboekt, omdat zij de volgende morgen er nog rond lopen.

Ben nadat ik negen uur heb geslapen, vroeg opgestaan. Wat een weelde van rust op deze plek midden in het bos en vooral ook omdat wij de enige bezoekers zijn. Heerlijk een wandeling gemaakt over het terrein voordat Jan en Judith wakker zijn. Begeleid door wat vogels en de walibi’s geniet ik van de vogelgeluiden en de stilte. Na het ontbijt gaan wij naar het stadje Halls Gap, dit is het centrum van de Grampians NP vanwaar alles gebeurd. Dit stadje is gevestigd op een verhoogde vlakte van de pittoreske Fyans vallei, 250 meter boven de zeespiegel. Het is niet groot maar wel gezellig. Het heeft een vredige sfeer en ook wat interessante winkels en restaurants. Enkele terrassen een zwembad en een camping. Op weg daar naar toe rijden wij over een grindweg, á la Namibië, en hebben verschillende Walibi’s of Kangaroo’s gezien vlak naast of op de weg. Na een bakje koffie en de nodige boodschappen gaan wij op avontuur richting de uitzichtpunten en wandelingen. 
        

Vicky is er klaar voor en brengt ons bij de eerste bestemming de “Boroka Lookout”. Om bij de uitzicht platforms te komen, moet je een stukje lopen vanaf de parkeerplaats.  Het is een gemakkelijke wandeling door een open bos met bomen, langs een smal pad die leidt naar twee uitkijkplatforms. Het uitzicht vanaf hier biedt een spectaculair panoramisch overzicht van een groot deel van de Grampians Regio. In het bijzonder zien wij de toppen van de Mt William Ranges, het meer Bellfield, de Fyans vallei en ons schilderachtige stadje Halls Gap. 
Wij gaan door naar “Reeds Lookout” het is niet ver rijden maar pak weg 9 km. Ook hier kunnen wij Vicky makkelijk kwijt op de parkeerplaats. De wandeling naar boven gaat over een stevig, goed onderhouden pad. Vanaf het platform hebben wij een uitzicht over de volledig groene waas van de Victoria Valley. De Reed Lookout Fire Tower bevindt zich bovenop deze rotsachtige piek. Het is mogelijk om daar naar toe te klimmen maar dat laten wij maar over aan de jeugdigen onderons.
         
Zodra wij terug zijn bij Vicky kunnen wij vanaf de andere kant van het parkeerterrein nog een tocht maken. Een van de meest populaire wandelingen in de Grampians is de wandeling naar “The Balconies lookout”. Het is niet zo moeilijk om daar te komen, maar het leidt zeker tot een aantal uitstekende uitzichten Een gemakkelijke wandeling brengt ons daar langs een goed gevormd grindpad naar “The Balconies lookout”. Onderweg lopen wij langs een mooi divers landschap, fascinerende rotsformaties en adembenemende uitzichten. Links van het grindpad komen wij langs een aparte ongewone rotsformatie die uit de berg steekt. Deze rotsformatie staan bekend als de kaken van de dood, omdat de structuur lijkt op de enorme kaken van een T-Rex dinosaurus. Deze plek is bijzonder uniek en populair voor foto's, omdat je elkaar op de rotsen een stukje verderop kan fotograferen. Met op de achtergrond deze grillige vormen.
Als wij het hoogste uitkijkpunt naderen, wordt de begroeiing dichter en worden wij als het ware ingesloten door het weelderig groen rond het pad. Er staan hier een paar prachtige houten banken waarna het pad vervolgens naar het zuiden zwaait om uit te komen op een heuvelrand, op 20 meter afstand van meerdere omheinde uitkijkplatforms. Vanaf hier hebben wij een uniek uitzicht over Victoria Valley en omliggende stranden. Misschien wel een van de meest iconische uitzichten in de Grampians. Wij maken nog een wandeling in de omgeving over een aantal charmante wandelpaden door het bosrijke gebied met een open varenachtige weide. Wij rijden terug naar Halls Gap voor een kleine lunch, daar zijn wij aan toe. Het zijn immers maar kleine afstanden allemaal. 
       
Wij hebben nog een bestemming voor vandaag op de planning dus op weg naar de “MacKenzie Falls”. Wij gaan via een kort pad omhoog en vervolgens moeten wij kiezen. Gaan wij naar het uitzichtpunt met zicht vanaf de bovenkant van de waterval of naar beneden naar de vallei, waar het water neerkomt? Wij kiezen voor de lookout van boven. Onderweg passeren wij meerdere plekken, met zicht op de waterval. Als wij bovenaan de MacKenzie Gorge uitkijkplatform komen zien wij de top van de imposante waterval, waar verschillende kleine watervallen een speelse mix vormen. Vanaf hier stoomt het water over de enorme kliffen in de prachtige kloof diep beneden ons. Door de kracht van het water ontstaat er een dunne spray van waterdamp die een regenboog veroorzaakt. Doordat er in dit gebied veel regen valt is deze waterval de enige die het hele jaar door een constante waterstroom heeft. Er zijn veel verschillende opties hier om van de omgeving te genieten en in het bijzonder van het panoramisch uitzicht op de majestueuze bergketens en de nabijgelegen waterwegen. 
Om vier uur zijn wij terug in het centrum, waar wij op de lokale camping de HALLS GAP CARAVAN PARK blijven vannacht. Wij maken met veel plezier gebruik van het zwembad en de overige faciliteiten zoals de stroom, douche en toiletten. Al snel relaxen wij in het zwembad met een heerlijk verfrissend drankje. Wij trakteren onszelf ook nog om vanavond uit eten te gaan in een restaurant. Morgen blijven wij nog een dag in het Grampians NP maar dan gaan wij weer terug naar onze bushcamp.

Het is al over achten, ja en als je vroeg naar bed gaat dan is dat zeker uitslapen!! Ontbijt in de luxe camp kitchen van de camping. Er staan weer een paar wandelingen op het programma. De eerste “Lakeview Loop” 1,8 km is heel mooi over een ruw ongelijk pad tussen rotsen door. De begroeiing is weer uitgebreid met verschillende soorten planten. Her en der staan er bloemen in bloei. 

                   
Weinig vogels maar het uitzicht over het meer Bellfield ver beneden ons is spectaculair. Nog een extra rondje gemaakt op weg terug naar het parkeerterrein. Daarna door naar de “Silverband Falls” 1,4 km. Wij moeten eerst daarvoor zo’n 15 km doorrijden. Het is een eenrichtingsweg die pas in oktober weer is opengegaan, nadat deze geheel vernieuwd is. In dit gebied heeft namelijk drie jaar geleden een groot deel onderwater gestaan en de weg was toen helemaal weggespoeld. Het is een erg mooie rit dwars door een rotsachtig gebied. De wandeling naar de Silverband waterval gaat door een interessant gebied met lage begroeiing van struiken en een enkele boom. Maar de waterval zelf valt een beetje tegen. Zeker na wat wij gisteren gezien hebben. Terug naar het informatiepunt in Halls Gap.
Vandaar is het startpunt voor een vrij gemakkelijke wandeling de “Venus Baths Loop” 2,3 km die ons brengt langs het riviertje Stoney Creek naar de natuurlijke rotspoelen. Verbluffende rotsformaties en landschappen langs de wandeling dragen bij aan de allure van deze prachtige plek. Deze kleine oase is absoluut een van de topattracties van de Grampians. Wij keren terug via de andere oever over een vlakte en tussen de bomen door die halverwege tegen een helling op liggen. Ondanks dat het nog geen lente is zien wij mooie prachtige wilde bloemen. Wij zijn weinig andere mensen tegen gekomen, maar beesten des te meer. In de schaduw van een grote kluwen bomen zitten wel zo’n 50 kangoeroes en/of walibi’s. 
           
Maar wat nieuw is zijn de eerste Emoes die wij zien. Zij hebben veel weg van kleine struisvogels. Wij kunnen ze vrij dichtbij benaderen en goed bekijken. Wij hebben nu alle grotere bekende Australische dieren gezien in het wild. Later komen wij nog een keer een stuk of vier Emoes tegen. Fantastisch de wandeling kan niet meer stuk. Uiteindelijk passeren wij een brug over het riviertje en via de botanische tuinen zijn wij weer terug in het centrum. 
        

Tot slot bezoeken wij in het informatie centrum een tentoonstelling over de Aboriginals. Wij zijn bijzonder verrast van de kwaliteit en het is zeker de meest indrukwekkendste van al de andere die wij al eerder gezien hebben. De cultuur en geschiedenis wordt hier zeer goed belicht. De Aboriginals leefden al minstens 5.000 jaar in dit gebied, zij noemde het 'Gariwerd'. De eerste Europeanen die het gebied doorkruisten waren de verkennende partij van Thomas Mitchell. Ze kampeerden bovenop de hoogste top in 1836 en Mitchell noemde het Mt William naar William IV, toen koning van Engeland. Ongelofelijk wat zijn de Engelsen in begin van de 19de eeuw tekeer gegaan hier. Het was een ware burgeroorlog, waarbij alleen al in dit gebied zo’n 20.000 Aboriginals zijn gesneuveld tegen 200 Engelse. Terug op onze spot in de vrije natuur, in een oud dennenbos, de PLANTATION CAMPGROUND GRAMPIANS zo’n 14 km ten noorden van Halls Gap. Begin van de avond zit ik aan de tafel omringt door meerdere walibi's, wat een genot. Het is een waar paradijs. Wederom zijn er geen andere kampeerders. Er is een behoorlijke straffe wind komen opzetten. Het wordt zowaar koud en ik ga zo naar binnen in onze Vicky. Haar laatste uren samen met ons zijn al geteld. 
    
Wordt vervolgt.