2013-12 (4) AUSTRALIË , via The Sapphire Coast up to Victoria.

     
Zondag 15-12-2013:
Het is de hele nacht door blijven miezeren, maar het is nu (BIJNA) droog. Wij hebben lang geslapen en zijn pas om 8 uur op. Vannacht zijn er meerdere auto’s gepasseerd, wat mij enorm verbaast heeft.  In dit dorp van niets is het toch bijna ondenkbaar dat er verkeer rijdt en zeker niet s’ nachts? Wij gaan voor de zekerheid, in verband met mogelijke regen, maar ontbijten in de overdekte dug out van het aangrenzende voetbalveld. Wij hebben de kaart bestudeerd en hebben een smalle binnenweg gevonden die rechtstreeks naar de kust gaat. Wij besluiten de gok te nemen om deze weg te nemen. Wij verlaten het MAJORS CREEK Recreation  Reserve  en laten het terrein achter in een lichte mist. Als wij al een tijdje onderweg zijn komt er een tegenligger aan. Wij houden hem aan en vragen hem naar de conditie van de binnenweg. Volgens hem is het wel mogelijk met Vicky. Maar het asfalt wordt al snel vervangen in grind en is het heel bochtig en er zijn de nodige klimpartijen. De weg gaat dwars door de Great Dividing Range en die bergen zijn best hoog. Hij laat de keus aan ons over, maar zelf zou hij via de “normale” weg de B-52 gaan. Wij hoeven er niet lang over te praten en besluiten te draaien. Het wordt voor de derde keer dat wij op weg gaan naar Braidwood. Het komt niet veel voor dat je een stadje in the middle of nowhere driemaal passeert.  En uiteraard moet er weer koffie worden gedronken daar. De snoepwinkel is (nog) gesloten dus op naar een alternatief. 
       
Het blijkt een juiste beslissing te zijn geweest om terug te gaan. Onderweg wordt het heel mistig en zelfs op deze betere weg, de B-52 “King Highway” is het flink klimmen en dalen. Zo’n kleine 100 km verder bereiken wij weer de kust, dit maal bij Batemans Bay. Onderweg nog wat kleine dorpjes bezocht en een zondagmarkt. Judith heeft voor haar zelf een kerstcadeau gekocht, een nieuwe handtas. Zij is er erg blij mee, nou dat kan niet beter toch. Wij passeren de monding van de Wagonga Inlet en naderen NAROOMA. Hier gaan wij overnachten, nu staan wij op een mooie camping met zwembad en een pracht van een keuken met een recreatiezaal. Een voltreffer. Wagonga Inlet ligt in het Zuidelijke Rivieren district van New South Wales. De monding is voorzien van golfbrekers en heeft een open verbinding met de oceaan. 
Na ons eten gaan wij nog naar een kerstbijeenkomst net buiten de camping. Er worden kerst liederen gezongen door meerdere groepen. De een wat beter dan de ander. Een klein koor van drie dames, begeleidt door een jonge dame met een gitaar, zijn de beste. Ook Father Chrismas ontbreekt niet, hij komt aan in een auto begeleid door twee brandweerwagens. Jammer genoeg is hij niet zo spraakzaam en kan met veel moeite Ho Ho Ho zeggen. Tot slot kan hij er nog wel wat aan toevoegen, beste kinderen denk erom dat jullie je eigen kamer opruimen en ook regelmatig afwast en vervolgens is hij vertrokken. De kinderen vinden het al lang best, zij krijgen allemaal snoep. Het is wel leuk dit soort lokale bijeenkomsten mee te maken en vooral te zien dat er de hele maand december al kerstactiviteiten zijn overal. Het leeft hier veel meer. Bij ons is het meer een gezinsfeest, buiten de kerstmarkten dan.

Het weer wordt er nog niet beter op, vanmorgen wederom opgestaan met wat motregen. Gelukkig is dat van korte duur, niet dat het stralend mooi weer is, maar gelukkig is het droog. Tussen de bewolking door komt af en toe het zonnetje mondjesmaat tevoorschijn. Het is wel jammer omdat daardoor het zicht aanzienlijk minder is.
Wij kijken nog even rond bij de Wagonga Inlet en aansluitend gaan wij naar de “Bar Rock” lookout in de Bay Street in Narooma. Wij gaan speciaal om de “Australia Rock” te bekijken, een perfect Australisch gevormd gat dat van nature miljoenen jaren lang uit rotsen is gehouwen, het is echt spectaculair! Dit is de plek om walvissen, dolfijnen en ander zeedieren te spotten, zoals schattige zeehonden. Helaas geen van dit al, verkeerde tijd van het jaar en/of weer? Tijd om te vertrekken, wij gaan verder naar het zuiden. Al snel passeren wij Central Tilba een Idyllische stadje die door de National Trust in zijn geheel als belangrijkste attractie geclassificeerd is . Het is een straat vol met historische houten winkels en woningen uit de jaren 1890. In die tijd heerste er een kleine goudkoorts in dit gebied. Central Tilba bevindt zich in de schaduw van de ooit actieve vulkaan die door de lokale Yuin-bevolking “Gulaga” wordt genoemd. Wij rijden langzaam door de hoofdstraat en stoppen alléén om een foto te maken van de kerstboom met cadeaus, midden op het plein voor een winkelcentrum. Het is nog te vroeg voor een koffiestop, dus maken wij die in Cobargo zo’n 30 km verderop. Ook Jan is daar in zijn element. Hij kan even genieten van zijn hobby! 
                   
Het personeel van de cafetaria wijst ons op de Coastal Wilderness Drive, dit is een route langs de kust. Dit deel van de zuidkust van New South Wales wordt de “Sapphire Coast” genoemd. Het is een sprookjesachtige combinatie van ongerepte witte stranden, sprankelende blauwe zeeën en rotsige baaien. Verder Nationale Parken met eucalyptusbomen en acacia’s waar veel vogelsoorten voorkomen. Het staat vooral bekend om de oesters, stranden en walvistochten. Voor dit laatste zijn wij niet in het juiste seizoen. Ondanks het wat mindere weer genieten wij volop van de tijdloze schoonheid van deze verborgen juweeltjes, weg van de hoofdweg. Ik kan mij voorstellen dat het hier in de zomer erg druk kan zijn. 
       
Wij stoppen regelmatig om de benen te strekken en ons te vergapen aan de natuur o.a. in het Mimosa Rocks Nat. Park. Niet al te laat arriveren wij in MERIMBULA hier blijven wij vannacht. Wij hebben een plek gevonden midden in een groen weiland onderdeel van een Caravan & Motor Home Park, er is geen toilet en douche voorziening maar wel elektra en een mooi uitzicht over het Merimbula meer.

Als wij onze ogen openen worden wij verrast met een fantastische zonsopgang. Nog voor het ontbijt komt de boer heel decadent aanrijden in zijn golfkar, om zijn 15 dollar camping geld op te halen. Vanmorgen gaan wij Merimbula beter bekijken. Jan en Judith hebben een wandeling gevonden over een “boardwalk” steiger langs het meer van Merimbula. Gelukkig schijnt de zon weer vanuit een mooie blauwe lucht. De steiger is aangelegd direct in het centrum van Merimbula en loopt langs de rand van het meer. Wij kunnen vrij makkelijk lopen over de steiger die 3,4 km lang is en zodoende de kans biedt om de wonderen van de steeds veranderende natuur aan het Merimbula-meer te verkennen. Op sommige plaatsen zijn fel gekleurde geel/orange rotsen die door het kabbelende water en de zon een fantastisch effect geven. Het verklaart de reden waarom dit deel van de kust de “saffieren” kust wordt genoemd. Niet zo verwonderlijk. Wij lopen regelmatig onder de schaduw van de eucalyptusbomen, wat zeker aangenaam is in verband met de hitte. 
                
Op veel plaatsen kan je rustig zitten om een pauze in te lassen en te genieten van het mooie uitzicht. Een groot stuk lopen wij, met onze rug naar het meer en kunnen de mangrove daarom bekijken van de andere kant. De mangrove bevindt zich tussen ons en de rotsige kant van meer in. Er zijn, ondanks de tijd van het jaar, veel activiteiten op het water, roei- en motorboten voor plezier en visvangst. Oesters zijn hier het favoriete visgerecht. De twee JJ zullen deze gelegenheid, ben ik van overtuigd, zeker niet laten passeren voor straks bij de lunch. Het is een gemakkelijke en afwisselde wandeling van ongeveer 1,5 uur geworden over de steiger. En wij hebben ruim de tijd genomen om er volledig van te kunnen genieten. Interessant is het om onderweg de borden te lezen die informatie verstrekte over de lokale zee- en kustvogels, de vegetatie en andere  interessante dingen zoals de geschiedenis. Aan het einde van de steiger lopen wij over een dam naar het schiereiland, om het strand van de Merimbula Main Beach te bewonderen. Het goud gele zand op het strand schittert ons tegemoet. 
        
De kustlijn van de Merimbula Baai is grillig en vol met onregelmatige rotsen. Het begint lunch tijd te worden en wij trekken ons terug uit de zon. Een overdekt terras is de ideale plek om te lunchen. Er gaan wat oesters sneuvelen…… Tijd om te vertrekken, een mooie rit van maar 25 km naar de stad EDEN volgt. Redelijk vroeg in de middag arriveren wij op de camping daar. Deze ligt op een heuvel dus hoger dan de stad, vandaar kijken wij uit over de prachtige Twofold Bay en is een 100% wow-factor Dat klopt aardig want volgens de folder van de VVV ligt Eden aan een van de mooiste kusten, van dit deel van Australië. Het is niet voor niets helaas inmiddels ook een belangrijke bestemming voor cruise schepen. Morgen gaan wij dat allemaal bekijken. De rest van de middag wat gerelaxt, de was gedaan en verder geluierd in het zwembad. De komende dagen zal de temperatuur flink gaan stijgen zijn de berichten, wij wachten het maar af. 

 

Het is vandaag Amber’s verjaardag en voor ons een vrije dag, die begint altijd met uitslapen dus nu ook. Even over negenen werd het in Vicky toch echt te warm. De zon doet flink zijn best en wij “glijden” Vicky uit, direct door naar het zwembad. Wij hebben Amber aangeboden om te skypen direct in de ochtend, maar dan is het in Nederland midden nacht. Amber heeft ons laten weten de voorkeur te hebben om s’ middags te skypen. Onze camping is nu al bijna leeg, heel vreemd omdat de faciliteiten zeer uitgebreid zijn. Met een verwarmd zwembad en permanent internet. 
           
Eind van de ochtend gaan wij op weg lopend naar het centrum van het stadje Eden. Nou dat valt niet mee met deze hitte om tweemaal een heuvel op en af te gaan. Begin negentiende eeuw was dit de baai waar de eerste walvissen gevangen werden in Australië. Deze omstreden activiteit liep van 1840 t/m 1930 en is oorspronkelijk de belangrijkste reden waardoor de stad bekend is geworden. Verder is de baai ook een van de diepste van het hele zuidelijk halfrond.  Judith en ik gaan het Eden Killer Whale Museum bezoeken.  Verder valt het strand in het centrum van Eden ons een beetje tegen, maar de kustlijn is daarentegen van bijzondere schoonheid met allerlei inhammen, eilandjes en rotspartijen. Terug op de camping het is inmiddels tegen vijf uur. Tijd om te proberen met Amber te skypen ( voor Amber is het 7 uur s’ morgens ) maar helaas het lukt niet omdat het internet is uitgevallen. Een kort telefoontje brengt uitkomst en voor haar komt dat goed uit omdat zij zich verslapen heeft. Skype uitgesteld naar morgenochtend. Wij zijn wel ter ere van Amber gaan uit eten. Was heel gezellig en lekker.

Weer vroeg op, wat een ellende om acht uur wacht onze skype afspraak. Juist op tijd lukt het om Barry (mijn notebook!) aan te zetten. Het is inmiddels elf uur s’ avonds in Nederland, nog steeds Amber’s verjaardag, dan is de koffietijd voorbij en dat is te merken. Het beeld is vrij donker en de stemming zit er aardig in, dus tot een rustig “verstandig” gesprek komt het niet echt. Is wel leuk de hele meute weer eens te horen, het feest is nog in volle gang.  
Wij gaan uitgebreid ontbijten en nog wat mailtjes verzenden, voordat wij Vicky loskoppelen van de elektriciteitspaal. Helaas het verwarmde zwembad, moet ik aan mijn neus voorbij laten gaan. Voor wij Eden verlaten gaan wij nog even langs het legendarische uitzichtpunt “Boyd’s Tower”. Wat een mazzel, wij hebben niet alleen een mooi zicht op de kust maar ook zien wij onze eerste zeehond in Australië. Geheel ontspannen ligt hij te zonnen op zijn rug in het water met zijn staart en één vin omhoog. Dit uitzichtpunt is ook de plek waar de walvisjagers uitkeken in afwachting of er een walvis omhoog kwam om te ademen. De jacht kon dan voor hun beginnen, orka’s daarentegen waren al een poosje actief bezig geweest. Zij vielen de walvissen namelijk lastig en joegen hun op in de richting van de ondiepere wateren van Twofold Bay. Dit alles gebeurde al voordat de walvissen door mensenogen werden gezien. De orka’s waarschuwden de menselijke walvisjagers dan voor de aanwezigheid van de walvissen door hun zichtbare staartvinnen en hun sprongen die zij al van verre konden zien en horen. Dit zeldzame voorbeeld van hoe wilde beesten met mensen samenwerken, in wederzijds belang, hield stand omdat de walvisjagers de orka’s beloonden. Zij kregen als feestmaal de tong van de walvis, al voordat de walvisjagers het dier naar de kust sleepten. Dit stond bekend als de "Wet van de Tong".
De walvisjagers herkenden de orka’s aan hun kenmerkende rugvinnen en gaven ze namen zoals Old Tom, Big Ben, Little Ben en vele anderen. Er zijn theorieën over waarom de orka’s Twofold Bay en omgeving hebben verlaten. Men denkt o.a. door de afnemende voedselbronnen en het stopzetten van de walvisjacht. "Old Tom" stierf in 1929 en in 1930 stopte de walvisvangst. Er werden nog orka’s gezien die ongeveer 15 jaar na de dood van Old Tom nog steeds terugkeerden naar de baai. Regelmatig zijn er nog enkele Orka’s te zien in Twofold Bay. 
        
Even verderop passeren wij het Ben Boyd N.P. die vernoemd is naar de vermogende ondernemer Ben Boyd, die veel belangen had in de walvisvangst en de landbouw. Drie jaar geleden In 2010/2011 heb ik twee safari’s begeleid voor Baobab door Zuid Afrika, Namibië en Zambia met “Boyd” als chauffeur en “Ben” als Kok. Het is wel toeval en het was een ideaal koppel. 
Op weg naar Genoa het is maar een rit van zo’n 70 km, lange afstanden maken wij niet in dit deel van het land. Wij willen daar inkopen gaan doen en benzine tanken. Wij verlaten de staat Nieuw Zuid Wales zodra wij de Genoa rivier kruisen en zijn in het thuisland van Vicky aangekomen Victoria. Hier heeft zij ook haar naam aan te danken. 
Bij aankomst blijkt Genoa een gat van drie huizen en een gesloten café te zijn. Er loopt een kleine binnenweg naar het kustplaatsje Mallacoota, wel nog 23 km verder. Eerst maar even informeren of dat een wat grote plaats is, maar belangrijker of er een benzinepomp en een supermarkt is. Gelukkig zien wij een wegwerker, die het ons kan vertellen. “Ja is oké” is zijn antwoord, een man van weinig woorden dus wij op weg. De weg slingert en gaat op en neer. Uiteindelijk arriveren wij en blijkt het meer dan de moeite waard. De temperatuur is inmiddels opgelopen tot boven de dertig graden. Een verfrissende duik in zee brengt verkoeling. Het is een lagune voor de kust en wij hebben een prachtig zicht op de baai, het is heel aangenaam. De hele middag daar rond gehangen en tegen vieren gaan wij terug naar Genoa.
         
Onderweg nog gestopt voor een korte wandeling van iets meer dan 1 km. Zonder enige  aanwezigheid van andere bezoekers, lopen wij rustig en ontspannen door het bos vol varens en eucalyptusbomen. De altijd aanwezige vogels laten ons duidelijk weten, dat zij het niet fijn vinden gestoord te worden, wat een geluid produceren zij, een volledig orkest waardig. De wandeling eindigt bij Betka Beach, geen groot strand en ingekapseld aan beide zijde met rotsen, een juweeltje. De prachtige kleuren van de verschillende lagen van de rotsformaties zijn goed zichtbaar, een bijzondere ervaring. Er is hier ook verder niemand en wij kunnen in volle rust dit prachtige natuurtafereel op ons in laten werken. De wandeling is een onverwachte aangename afwisseling geworden. 
Een stukje verder zien wij een knots van een kangoeroe langs de weg. Hij is niet schuw en wij hebben de gelegenheid om hem goed te kunnen observeren. In GENOA stoppen wij op een rest camp voor nop en dat is nog een aardige optie ook. Voorzien van een eigen tafel en een koude douche, geen slechte keus voor die prijs!. Helaas zijn wij niet alleen, buiten een handvol andere toeristen is er ook een kolonie vliegen gearriveerd. Heel irritant wat wij ook proberen, zij willen niet op hun eigen plek blijven. Zij willen perse onze plek! Hopelijk kunnen wij slapen vannacht. Buiten de temperatuur is er ook een stukje verderop een caravan. Waar het er gezellig aan toe gaat en op luidruchtige wijze op Australia Country Western Style muziek wordt gedanst.

Ondanks de twee onweersbuien die langs kwamen vannacht met veel bliksem en heftige regen hebben wij goed geslapen. De temperatuur is gelijk weer goed hoog, maar dat merken wij pas als wij buiten komen. Gelukkig geeft Vicky nog wat schaduw, zodat wij wat beschut kunnen ontbijten. Omdat het zo heet is hebben wij besloten om wat verder door te rijden door dit gebied wat “Eastern Gippsland” wordt genoemd. Als je rijdt dan heb je wat minder last van de warmte. Wij hoorden dat het gisteren 40 graden was in Melbourne en 43 graden in Adelaide, dus wat moet het wel niet in Brisbane zijn geweest??? Wij stoppen in Cann River voor onze traditionele kop koffie. Er is geen supermarkt daarvoor moeten wij in Orbost zijn.  Orbost is een aangenaam landelijk stadje in de vallei van de Snowy River. Deze stad is de voedsel leverancier en het industriële centrum voor het hele district. De belangrijkste producten zijn rundvlees, melkvee, bonen en maïs en de houtindustrie. De stad bestaat hoofdzakelijk uit één straat. De meeste hotels, historische gebouwen en bedrijven van de stad bevinden zich hier. 
        
Een stukje verder langs de weg in de hitte gestopt voor onze eigen lunch, al snel blijkt dat onze kolonie vliegen ook zijn meegekomen! Kunnen zij nou geen eigen route uitstippelen? De rit gaat hoofdzakelijk over de A1 Princes Highway, die aan beide zijden werd geflankeerd door dichte bossen van hoofdzakelijk Eucalyptusbomen. Het regenwoud hebben wij al ver achter ons gelaten. Het ene nationale park volgt het andere op. Uiteindelijk arriveren wij voor de nacht in LAKES ENTRANCE. De camping is een familiecamping met een verwarmt zwembad, speelattributen, jeugdhonk en een trampoline. De grote vakantie van zes weken begint vandaag, vermoedelijk is het vanaf nu wat moeilijker om zo maar bij een camping aan te kloppen. Wij wachten het maar rustig af en zien wel hoe het gaat.  

Deze ochtend constateren wij dat het weer helemaal omgeslagen is. Het is bewolkt, grijs en er valt weer een miezerige regen. Dit is gisteren al begonnen, laat in de middag is de zon al helemaal verdwenen en de temperatuur is gelijk een stuk gedaald. Er is hier op de camping gelukkig wel internet en dan hebben wij het vaak meteen druk met onze achterban. Wij vertrekken dus niet vroeg vandaag. Deze regio heeft het grootste netwerk aan binnenwateren van Australië zo’n 600 vierkante kilometer water, dat gemakshalve Gippsland meren wordt genoemd. Het grootste meer in dit district is Lake Wellington.
Wij hebben door het weer geen trek om nog wat door Lakes Entrance te wandelen. Wat achteraf wel jammer is constateren wij, als wij de stad achter ons laten en terug kijken van een Viewpoint. Wij hebben een mooi overzicht van de omgeving. De ligging aan de oceaan en de daarbij verschillende inhammen naar de meren is grandioos. Het is duidelijk hoe Lakes Entrance zijn naam verdiende. Helaas goed voor de volgende keer, op naar nieuwe avonturen en wij starten de motor. 
       
De wind is flink toegenomen tot vermoedelijk wel windkracht 8, maar ach voor de chauffeur kan het niet altijd vakantie zijn!  Wij passeren verschillende plaatsen, waarvan er maar een noemenswaardig is, Bairnsdale.  Hier koffie gedronken en de telefoon van Judith laten updaten. De plaatselijke St. Marys katholieke kerk bezocht welke niet alleen veel mooie glas in lood ramen heeft, maar ook is het hele plafond vol met beschilderingen.
Het landschap hier is zo goed als vlak, wij hebben de laatste 150 km bijna geen heuvels cq bergen gezien. De weg is kilometers lang kaarsrecht, dat moeten de Romeinen aangelegd hebben…. Qua begroeiing lijkt het soms of ik ergens op de Veluwe rij. Maar dan word je weer tot de orde geroepen als je de kangoeroes, koala’s en wombat borden ziet. Wij zullen vandaag weer gaan proberen te kamperen op een rest camp langs de weg. Scheelt toch wel veel geld, maar dan moeten wij het ook zonder zwembad, elektra, douche, internet en “schone” toiletten doen. Ja hoor, het is gelukt zo’n 8 km buiten de stad FOSTER arriveren wij op Bass Valley Camping Ground. Een reserve helemaal omgeven met bomen en groene struiken met maar twee andere caravans.  

Wordt vervolgt…