2013-12 (2) AUSTRALIË , “The Gold Coast”.

   
Zondag 1-12-2013: 

Het regent nog steeds bij vlagen. Vanmorgen, tussen een regenbui door, kan ik de verleiding niet weer staan om eerst nog even te zwemmen in het zwembad, die vlak naast Vicky ligt. Wij besluiten om PORT MACQUARIE nog niet te verlaten voordat wij naar het hier aanwezige Koala Hospital zijn geweest. De overgrote meerderheid van de populaties “wilde” koala’s leven in de bergketens aan de kust in Noord, West en Zuidelijk Australië. Omdat koala’s bijna volledig afhankelijk zijn van het vocht dat zij halen uit het eucalyptusblad dat zij eten, worden de meeste  logischerwijs aangetroffen in de eucalyptusbossen van betere kwaliteit die in de buurt van water en vruchtbare grond liggen. Het is heel mooi om de Koala’s zo dichtbij in het echt te zien. Zij zitten weliswaar hier in hokken, maar die zijn wel heel ruim zodat zij de gelegenheid hebben om gewoon in bomen te kunnen klimmen en te leven, precies zoals zij gewend zijn.  Op dit moment zijn er zo’n twintig stuks hier aanwezig. Het doel van het Hospital is om te zorgen voor de koala's, die gewond zijn geraakt door bosbranden, hondenaanvallen en botsingen met voertuigen etc.  Zij worden daarna weer uitgezet in de vrije natuur.  

Onze volgende (koffie) stop is North Haven een leuk klein plaatsje direct aan de oceaan. Het is op deze zondagmorgen redelijk druk. Herhaaldelijk komt er een auto met aanhanger aan met een boot erop, om die op het binnenmeer te water te laten. De zon is inmiddels gaan schijnen en dat maakt alles een stuk mooier en aangenamer. Bij de steiger zijn een stel pelikanen die ook genieten van de zondagrust en de aanwezige zon. Wij lopen nog even over de boulevard met veel graffiti op de golfbrekers, wat best leuk en kleurrijk is om te zien.
Daarna besluiten wij om de vaart erin te zetten en wat meer kilometers te gaan maken (plus minus 300 km. ) Laat in de middag bereikten wij de glooiende groene heuvels van Hunters Valley Wine Country. Het wijn gebied van Australië, dat is duidelijk te merken aan de eindeloze wijngaarden die wij inmiddels gepasseerd zijn.  Met zoals altijd in dit soort gebieden veel wijnhuizen, waar wijn geproefd kan worden. Helaas voor ons, komen wij hier pas om half vijf aan en alles sluit al om vijf uur. Wij gaan nog op zoek naar Lindemans (bekend van AH wijnen) maar die kunnen wij niet zo snel vinden. Zodoende stoppen wij maar bij de eerste de beste kleine onbekende wijngaard. Wij hebben alleen wat witte wijn geproefd, maar niets gekocht . De goedkoopste fles is 20 Aus. dollar en die smaakt nog niet eens lekker ook!  Wij gaan vandaag voor het eerst hier in Australië in het wild kamperen. Althans het is geen campsite maar meer een picknick plek, omgeven door bomen en groene struiken in BRANXTON,  wat zich aan de noordkant van Hunters Valley bevindt. Wij zijn niet de enige bezoekers en worden omringt door een aantal kangoeroes.  Relaxt sluiten wij de dag af, voordat wij gaan eten, met een glas rum cola en met toastjes met Franse kaas. Wij blijven niet alléén vannacht, later komt er nog een hippie busje met twee “hippe” Noorse dames ons vergezellen. 

Een vroeg ontbijt en daarna gaan wij snel op pad. Vandaag  gaan wij door naar de “Blue Mountains NP”. Daarvoor moeten wij landinwaarts,  via twee andere Nat. Parken het Yengo NP en Wollemi NP. Wij rijden ruim 200 km door een ruig landschap met steile kloven en rotsachtige bergkammen, groene bomen en struiken met weinig tegenliggers en bijna geen huizen. Veel van de bomen zijn zwart gebakerd van eerdere branden uit voorgaande jaren. Yengo National Park maakt deel uit van het Greater Blue Mountains Werelderfgoed gebied en het heeft vele spectaculaire uitzichten, er is een overvloed aan Aboriginal heilige plaatsen met de nodige rotstekeningen. Onze keuze is echter gevallen op het Blue Mountains NP een stukje verder. Deze bergen danken hun naam  overigens aan de olie van de eucalyptus bomen, die een blauwe gloed achterlaten. Wij hebben eten voor twee dagen ingekocht en verder water, gas en benzine bijgeladen. Ons kan niets meer gebeuren….
Begin van de middag komen wij aan in Glenbrook het begin van het centrale gedeelte van het Blue Mountains NP.  Allereerst gaan wij naar de toeristeninformatie, waar wij allerlei kaarten en de nodige toelichting krijgen over de vele wandelmogelijkheden hier.  Ook verwijzen zij ons naar de camping hier vlakbij. Wij besluiten hun advies op te volgen en ons te nestelen in dit centrale hart van het NP. Centraal omdat hier meerdere hoogtepunten dichtbij elkaar liggen, zoals het bedrijvige toeristencentrum Katoomba met zijn gelijknamige waterval, het mooie stadje Leura met prachtige oude huizen en de rotsformatie Three Sisters.  In feite zijn dit drie zandstenen rotspunten die zijn gevormd door erosie vanwege de invloed van wind en regen, waardoor zij langzaam zijn afgebrokkeld. Dit is het meest herkenbare en bekendste punt van de Blue Mountains.
               
Wij blijven hier in KATOOMBA overnachten, de camping ligt tegenover de Katoomba Falls. Vanaf de camping hebben wij op loop afstand een uitzichtpunt “Oreades” vanwaar je een onvergetelijke aanblik hebt op de Three Sisters. Wij zijn drie keer wezen kijken. De eerste keer direct bij aankomst. Het ligt maar zo’n 400 meter verderop, het pad is licht glooiend. Vandaar zijn de geërodeerde zandstenen torentjes van de Three Sisters en de wazige blauwe Jamison Valley goed zichtbaar. Vervolgens gaan wij een korte wandeling maken. Vrijwel direct gaan wij bergafwaarts en worden wij al snel omringd door een enorm eucalyptusbos, vogelgeluiden en frisse berglucht. Af en toe zien wij een Rosella papegaai. Hier leeft ook de prachtige liervogel, de grootste zangvogel ter wereld. Wetenschappers hebben vastgelegd dat ze wel 20 vogels na kunnen doen, maar ook het geluid van een camera, of een kettingzaag bijvoorbeeld. Zeker in het paarseizoen doet het mannetje zijn uiterste best om een vrouwtje te lokken. Met name dan kun je zijn roep door het bos horen. Het is voor ons moeilijk te beoordelen of wij er een horen. Zien doen wij hem helaas niet. Als wij het pad verder door lopen komen wij bij een watervalletje en een klein beekje. Wij kunnen niet verder en moeten weer dezelfde weg terug naar de camping. Bij de ondergaande zon gaan wij nogmaals terug naar “Oreades”. De laatste keer is het al donker omdat er dan felle grote lampen op schijnen, ontstaat er een feeërieke sfeer. Een pracht plek wij genieten van dit tafereel. Vanuit hier zullen wij uiteindelijk doorgaan naar Sydney, alwaar wij drie dagen zullen blijven. Voor de zekerheid hebben wij zojuist een camping geboekt online daar.

De wekker loopt af om kwart over zeven, het wordt een lange mooie dag. Vlakbij de camping ligt het centrum “Scenic World” met een kabelbaan, een cabine en een treintje. Hier komen dagelijks hordes toeristen op af met bussen vol vanuit Sydney. Wij hebben gekozen voor de wandeling “The Giant Stairway”  die loopt langs de berghellingen rondom de drie gezusters en door de vallei. Eerst moeten wij een pad van exact 896 treden naar beneden, waardoor wij ongeveer 135 meter zijn gedaald. Maar dan zijn wij nog pas halverwege de helling. Het zijn ongelijke treden van uitgesleten zandsteen, hier en daar losse keien en soms van metaal. Veel treden zijn vol met bladeren. Judith is heel gelukkig dat het alléén maar naar beneden gaat. Deze trappen zijn al gebouwd rond 1930. Het uitzicht over de Jamison Valley is adembenemend. 
       
Wij lopen onder de drie zusters door en zien hoog boven ons een uitzichtpunt met kleine stipjes, dat moeten toeristen zijn! Wij genieten van het geluid van allerlei vogels die je bijna niet ziet maar alleen maar hoort.  Het zonnetje schijnt er flink op los en staat aan een bijna strak blauwe lucht. Doordat wij op verschillende hoogtes lopen is de begroeiing heel divers. Overigens is het interessant te weten dat dit type eucalyptusbomen alléén hier in de Blue Mountains voorkomen. Zij zijn bijzonder, zelfs na de hevigste branden kunnen zij weer opnieuw tot leven komen. De wortels kunnen settelen in het dunne laagje aarde die op de rotsgrond aanwezig is.  Het is een prachtig gebied met telkens weer een ander uitzicht. Volop genieten en de nodige foto’s maken, het is een juweeltje hier. Des te lager wij komen des te dichter het wordt, een heus regenwoud uiteindelijk. Wij arriveren op een punt waar wij de keus hebben om met een treintje naar boven te gaan of via een andere weg lopend. Maar eerst verdiepen wij ons in de aanwezige informatie en de kleine expositie over de kolenmijnen, die hier jaren volop in werking zijn geweest. Heel interessant. Wij kiezen voor het treintje, die vrij steil omhoog gaat, in een hoek van 52 graden. Het is de steilste trein ter wereld volgens het aanwezige bordje, oorspronkelijk gebouwd voor die mijnbouw. 
        
Het is inmiddels half drie als wij terug zijn bij Vicky. Wij hebben nog niet geluncht en stoppen daarom eerst in Leura, heerlijk in een schaduwrijke tuin uitgebreid luxe en duur gegeten. Vervolgens gaan wij op pad naar een andere overnachtingsplek hier in de Blue Mountains. Onderweg stoppen wij nog bij verschillende uitzichtpunten o.a. “Evans Lookout” met zicht op Govetts Leap en de Grose Valley. De Blue Mountains bestaat uit allemaal verschillende valleien, begroeit met allerlei varens, eucalyptus en andere bomen en omringt door de altijd aanwezige grillige bergstructuren. De afdaling is spectaculair en het regenwoud wordt steeds dichter. Het bladerdek van de grote bomen groeien over de weg heen. Wij hebben nog een wedstrijd gehouden met een kangoeroe die ons probeert bij te houden aan de andere kant van een tussen ons in gelegen hek. Hij heeft verloren….
Wij kamperen vanavond in ’t wild, bij Cox’s River vlakbij BLACKHEATH in de Megalong Vallei. Waar wij worden verwelkomt door het gesjirp van de krekels, aangevuld  met de onafscheidelijke vogelgeluiden. Dit gedeelte van de Blue Mountains NP is veel rustiger. Het dagtoerisme vanuit Sydney is een stuk minder. De afgelopen nacht was het behoorlijk koud hopelijk valt het vannacht mee? Het wordt al snel donker en ik kan al gauw niet zo veel meer zien, schijven wordt niets meer. Tijd voor mijn bed.
Tegen half twaalf komt er nog een auto vlak naast ons staan met 5 jongelui. Onbegrijpelijk dat zij deze plek hebben gevonden in het donker. Er wordt nog uitgebreid gekookt bij het licht van de nodige hoofdlampjes. Die als een soort vuurvliegjes heen en weer dwarrelen.  

Gelukkig is het aangenaam qua temperatuur beneden in de vallei, dus hebben wij goed geslapen. Na ons ontbijt, met worstjes dank je Judith, zijn wij de vallei weer uitgereden terug richting Blackheath. Wij missen de afslag naar ons beoogde uitzichtpunt “The Pulpit Rock” en zijn zo’n 25 km doorgereden over de Great Western Highway die rondom de Blue Mountains cirkelt. Op zich achteraf een welkome vergissing wij arriveren in Mount Victoria de laatste woonkern voordat er een diepe afdaling volgt naar Hartley Vale. Het stadje Mount Victoria is het hoogste punt van de Blue Mountains. De stad staat nu op de monumentenlijst en herbergt veel historische gebouwen. Stap terug in de tijd als wij dit prachtige kleine stadje binnengaan. Wij stoppen nog even voordat wij afdalen bij de “Bede’s Lookout” met uitzicht op de Kanimbla Valley. De rit vanaf Mount Victoria brengt ons langs de Victoria Pass tussen de Kanimbla Valley en Hartley Valley. De afdaling naar Hartley Vale is spectaculair te noemen en dat geldt ook voor het schilderachtige dorpje Hartley zelf. Het is een boerendorp en biedt een van de mooiste collecties historische gebouwen in Australië. Van bijzondere waarde zijn het Sandstone Courthouse, de Sheepcombe en Mead’s Farm. Wij lopen wat door het dorp, het is prachtig maar wij besluiten z.s.m. terug te rijden voor onze geplande wandeling. 
             
Eindelijk zijn wij bij ons beoogt uitzichtpunt The Pulpit Rock, dit is werkelijk een grandioze plek met zicht over verschillende valleien diep onder ons. Hopelijk zijn de foto’s gelukt? Daarna door naar ‘Wentworth Falls Picnic Area’ voor het beginpunt van onze laatste geplande wandeling.  Het wordt de  “Overcliff - Undercliff Track” rondom de waterval  Wentworth Falls.  Volgens zeggen een van de mooiere wandelingen. Met stramme en stijve spieren hobbelden wij de steile trap af. Waar zijn wij mee bezig! Al snel gaat het iets soepeler, toch Judith.., en hebben wij geen tijd meer om aandacht aan onze spieren te besteden. Het pad is ongelijk, bochtig, smal en voorzien van een dichte begroeiing en vaak vlak langs diepe afgronden. Maar het avontuur en uitzicht is het 100% waard. Wij lopen onder rotsen door waar vanaf het water naar beneden sijpelt. Gelukkig heeft het weinig geregend de laatste tijd dus valt de hoeveelheid mee. De finishing touch is de waterval waar het kraak heldere water zo’n 300 meter naar beneden valt. Tenslotte nog een laatste krachtinspanning aangesproken om weer boven te komen. Geheel voldaan en volledig tevreden kunnen wij nu met een gerust hart de Blue Mountains verlaten. Op weg naar ons volgende “hoogtepunt” Sydney. Onze camping in PENRITH/SYDNEY met behulp van mijn navigatie op de smartphone is snel gevonden. Wij verheugen ons al op voorhand om te gaan genieten van een biertje en het zwembad, die ons beloofd is eergisteren bij onze boeking. Maar helaas dat loopt anders. Onderweg is er een fles Jus d’ Orange omgevallen en helemaal leeg gelopen en heeft zich ruim verdeeld over de volledige vloer van Vicky. Tassen, kleding en bijna alle vakken zitten onder het plakkerige gele spul. Dat wordt eerst de boel schoonmaken en kleding wassen, dat is helaas iets minder. Het zwemmen is er niet van gekomen. Na het eten zijn wij “redelijk” moe onze Vicky in gegaan. Ik maak het niet mee dat Jan in zijn schuilhut verdwijnt.  

Wat een nacht het is bloedheet in onze Vicky. Tegen de ochtend schemering wordt het duidelijk waarom, het onweer barst in hevigheid los. Alle drie hebben wij slecht geslapen. Jan en ik hebben als goudvissen voor het gaas gelegen om nog wat frisse lucht naar binnen te krijgen. Judith heeft er lijkt wel wat minder last van, die heeft andere problemen. Haar aandacht gaat meer uit naar wat onwillige spieren blijkbaar. Als wij uitgestapt zijn merken wij gelukkig dat het buiten na de regen qua temperatuur een stuk beter is. Lopend gaan wij op weg naar het treinstation hier in Penrith, om onze meerdaagse openbaar vervoer pas voor Sydney te kopen. De trein doet er bijna een uur over om naar het centrum van Sydney te rijden. Wij zitten in het laatste rijtuig en dat blijkt een “stilte” wagon te zijn. Een goed systeem, de eerste en de laatste wagon zijn standaard zo, alleen wordt dit nergens aangegeven. Wij worden dus op een vriendelijke manier terecht gewezen. 
       
Judith weet de weg nog, zij is immers hier eerder geweest, dus op weg naar het Opera House en de Sydney Harbour Bridge. Onze tickets zijn geldig voor al het vervoer in en rondom Sydney. De bussen in het centrum zijn wel vreemd ingedeeld, wij moeten driemaal overstappen binnen een afstand van één kilometer. Mijn eerste kennismaking met het Opera House in het echt, is indrukwekkend. Wat een impact maken al die schelpen met als hoogtepunt de entree voorzien van allerlei trappen , die als “oester” fungeert. Jan besluit op zich zelf de stad te gaan bekijken. Dit deel van de stad is het centrum van alle bedrijvigheid.  Aan de wal van Circular Quay vertrekken allerlei ferry's naar alle delen van de stad. Terwijl links van de kade de Harbour Bridge zichtbaar is. Rondom deze plek zitten de zakenwijk met allerlei hoge torens, de wijk Rocks en de winkelstraten Georgestreet en Pittstreet. De wijk Rocks is het meest historisch en intrigerendste deel van Sydney. Eind 18de eeuw kwamen hier de eerste gevangenen vanuit het Britse rijk aan. Nu een toeristisch centrum met veel winkels en terrasjes.  Wij besluiten met de ferry naar Mosman Bay te gaan. Het is een relatief snelle en goedkope manier om de haven van Sydney, de brug en het operagebouw vanuit een aantal verschillende perspectieven te bekijken. Als de veerboot Circular Quay verlaat, passeert deze de Overseas Passenger Terminal, de Sydney Harbour Bridge en vervolgens vaart hij langs de buitenwijken van Kirribilli, Neutral Bay en Cremorne Point. Mosman Bay is een van de meest pittoreske baaien in de haven en een mooie start voor onze korte wandeling langs de haven. Net nadat wij van de ferry zijn gestapt verandert het weer plotsklaps, binnen enkele minuten, van een vriendelijke zonneschijn in een woeste harde wind. Met als gevolg dat de ferry verraderlijk begint te schommelen en over te hellen. De wind blaast ons bij het lopen bijna om ver en takken breken spontaan los. Gelukkig blijft het bij een paar regendruppels. Een half uur later is alles weer normaal, niets gebeurd! Wij gaan op pad, de wandeling loopt achter grote koloniale huizen langs. Tussen de begroeiing langs het water door zien wij de haven liggen vol met zeilboten. 
   
Terug in “Rocks” wat rondgeslenterd, bier gedronken in een gezellige yuppen bar. Wij horen net dat Nelson Mandela is overleden, wat zal dat voor gevolgen hebben in Zuid Afrika?  Het is de bedoeling dat wij wat eten in een Chinees restaurant in China Town. Dat laatste nooit meer. Chinees is niet overal hetzelfde! Wij belanden uiteindelijk bij K.F.C. waar ik wat meer zekerheid heb dat het kip is wat ik eet. Bij terugkomst in het Central Station zit Jan al volgens afspraak op ons te wachten. Op weg terug naar huis met de trein, komt er nog een kleine verrassing uit de hoge hoed. De trein stopt er mee een paar haltes voor het einde. Wat nu? Gelukkig worden wij verder gebracht per bus naar Penrith.

Het was qua temperatuur een “normale” nacht weer gelukkig, wij hebben geslapen als ossen. Vroeg op weg naar het centrum met onze trein. Jan heeft gisteren een goede cafetaria met lekkere koffie en Wifi gescoord. Daar is niets te veel over gezegd. Lekker rustig met een van de beste koppen koffie, kunnen wij onze berichten van het thuisfront lezen. Goede berichten van Sven en een pracht van een rijm van Amber, maakt een goede start van de dag. Wij laten Jan achter bij de koffie en zijn dames, die hem verder bedienen. Wij hebben van onze Amerikanen uit Sacramento gehoord, die wij in N.Z. ontmoet hebben, dat er een maquette van Sydney te zien is in het “Customs House”. Dus gaan wij daarnaar op zoek en gelukkig hebben wij het gevonden. Het is zeer de moeite waard en heel interessant. Je kan o.a. over de maquette heen lopen en het geeft een volledig beeld van Sydney bij dag en bij nacht. Met de bus door naar Circular Quay en vandaar gaan wij door met de ferry naar Watson Bay. Sydney is gebouwd op allerlei verschillende landtongen en eilandjes. Bij vertrek nog even Judith op de foto met het Opera gebouw op de achtergrond. De ferry geeft gas en het water spuit omhoog, Judith krijgt een welkome, weliswaar zoute, koude douche over haar heen. 
    
De ferry is een soort hovercraft en vaart met hoge snelheid richting de Oceaan. Bij aankomst is het een drukte van jewelste veel eettentjes en wij lustte wel wat Fish and Chips. Op het terras genieten wij van het gebeuren rondom ons heen, zowel op het water als zowel ernaast. Vervolgens nemen wij een bus door naar Bondi Beach. Dit is het Coppacabana van Sydney. Een en al jongelui die flaneren en glimmen van de olie op het goud gele zand van het strand. De zon schijnt volop en de temperatuur is heet. Er is voldoende wind voor de surfers. Jeroen zal jaloers zijn als hij de skateboardbaan zou zien, die hier op de boulevard ligt. Wij later het strand voor de jeugd en genieten zelf van een Jug met bier en een gedeelde pittige “carnivore” pizza. Wij hebben nog meer in de planning. Onze missie is om weer met de ferry te gaan met als doel het verlichtte Opera House, vanaf de ferry in de schemering, te fotograferen. Dat is bijna gelukt het licht flitste aan, net nadat wij terug aan wal zijn, helaas. Toch een batterij aan foto’s gemaakt en vervolgens sluiten wij de dag af met onze treinrit, maar dit keer zonder problemen. 
     

Het is een wat aparte ochtend, zo aan het begin van het weekend. Wat gerelaxt bij het zwembad. Eerst hebben wij nog een wasmachine aangezet met lakens etc. Deze kunnen dan mooi drogen tijdens de dag. Judith ontdekt dat de trein maar één keer per uur rijdt op zaterdag, met gevolg dat er weinig tijd is om nog te ontbijten. In de trein worden wij eigenlijk pas goed wakker en de koffie in Jan’s cafetaria doet de rest. Wij boeken ons hotel in Melbourne alvast,  omdat wij daar eindigen met oud en nieuw!! Vicky hebben wij dan al thuis afgeleverd!  De tijd gaat snel, Jan besluit wederom van de gelegenheid  gebruikt te maken er een dagje alléén op uit te trekken. Judith en ik nemen de Micro Light Rail naar “Darling Harbour”. Wat een prachtige plek. Judith is twaalf jaar geleden hier ook meerdere keren geweest en terecht. Het is opgebouwd in een oude havenwijk en nu een groot Pleasure Park. Het hele terrein is autovrij en het is allemaal heel ruim opgezet. De belangrijkste evenementen zijn, het Aquarium, IMAX theater, Madam Tussauds, een Chinese tuin en vele verschillende waterpartijen, grasvelden en dit alles rondom veel horecagelegenheden. Er rijden verschillende kleine treintjes rond, omdat het oppervlakte vrij groot is, die voor het merendeel gebruikt worden door volwassenen bij deze temperatuur. Het is een fantastische plek voor een wandeling langs de haven of gewoon om mensen te bekijken. Uiteraard zijn er ook veel straatmuzikanten, waarbij de didgeridoo speler niet ontbreekt. Dit instrument vindt zijn oorsprong in Australië. Volgens de overlevering van de Aboriginals was de holle blaaspijp, van Eucalyptus hout, oorspronkelijk een middel om met voorouders te communiceren. De Didgeridoo heeft zijn populariteit mede te danken aan het feit dat het een bewezen middel is tegen snurken en slaapapneu. Door de nieuwe manier van ademhalen die je leert bij het bespelen van de Didgeridoo kunnen deze slaapproblemen worden verholpen. 
     
Na onze lunch op een zonnig terras met zicht op alle gebeurtenissen, gaan wij naar het Sea Life Sydney Aquarium. Het is zeer interessant en wordt verbazingwekkend een van de top tien hoogtepunten van onze reis. Het lijkt wel of je zelf tussen de haaien, roggen, zeekoeien etc. door zwemt. De verschillende bassins met prachtige levende koraal, vele soorten gekleurde vissen en zeepaardjes maakt het volledig. Jeroen, “The Place to be……!!” 
       
Voor wat rust en stilte gaan wij naar de Chinese Garden of Friendship. Deze traditionele Chinese tuin bied betoverende watervalletjes, pittoreske meren en de nodige tropische planten. Wij lopen over de kronkelende paden en gaan zitten aan de rand van een vijver vol met kooikarpers die duidelijk gelukkig zijn en die er flink op los spetteren. 
Wij nemen de ferry terug naar Circular Quay, deze gaat onder de Harbour Bridge door, vanuit de andere kant. Daarna nemen wij nog een andere ferry naar North Sydney “Olympic Pool”. Deze keer alleen heen en weer gevaren, puur uit interesse wat zullen wij zien! Inmiddels hebben wij bijna al de tochten gemaakt over het water, heel indrukwekkend en mooi. De bedrijvigheid op het water is enorm alles vaart door elkaar heen, lijkt wel. Er ligt een groot cruiseschip aan de kade, die door een tanker voorzien wordt van brandstof. Wij hebben weer een hoop gezien en gaan alvast lopend in afwachting van een bus richting het Central Station. De eerste bus die aankomt rijden wordt bestuurd door de Kerstman “himself”. Zijn bus is volledig versierd en hij begroet iedereen met HoHoHo. Dit kerst gebeuren al zo vroeg in de maand december moet wel inhouden dat het een geweldige happening gaat worden eind deze maand. Met als klap op de vuurpijl, het kolossale vuurwerk bij de Harbour Bridge. Judith wilde Indiaas eten en dat is gelukt, met groot succes. Terug bij de trein géén Jan het blijkt later dat hij al een trein eerder heeft genomen. Als wij aankomen bij Vicky, blijkt Jan in hetzelfde Indiase restaurant te hebben gegeten, wat een toeval in zo’n grote stad! Wij gaan Sydney verlaten morgen…….
 

Wat volgt er nog meer…….