2013-11 (5) NIEUW ZEELAND - Zuid eiland, HET MEREN DISTRICT EN DE FJORDEN.

Donderdag 7/11:  Wij treffen het met het mooie weer, het lijkt wel steeds beter te worden zelfs. Geen wolkje in de strak blauwe lucht. Een groter contrast kan je niet hebben met de witte sneeuw op de toppen van de bergen rondom. Het lukt ons steeds minder om  s’ morgens vroeg te vertrekken, waarom zouden wij ook. Ontbijt vandaag in de hangar van de campsite. Wij zijn een van de laatste, op één camper na, die vertrekken zo rond 10:00  uur. Als wij het dorpje Haast uitrijden verlaten wij ook de kust en gaan via de Pass, die ons dwars door de  “Southern Alps” brengt, naar het binnenland. Wij zijn wel een beetje nieuwsgierig wat de Haast Pass ons zal brengen en vooral wat er aan de hand is. Dit deel van de Highway 6 is 140 kilometer lang en verbindt Haast met Wanaka. Het is een spectaculair deel met veel fantastische uitzichten. De weg slingert zich langzaam omhoog en volgt in eerste instantie de Haast River. De bergen worden steeds hoger en rechts van ons ligt de Mount Aspiring waar ook het NP naar vernoemd is. Onderweg zijn er weer veel mooie wandelingen te maken van enkele minuten tot vele uren. Wij stoppen daardoor ook regelmatig , de eerste keer bij “Thunder Creek Falls” . De waterval ligt maar 200 meter van de weg af , maar is er niet minder om. Het is een makkelijke wandeling over een effen verhard pad . Wij worden omgeven door vele varens van diverse hoogte en de nodige beukenbomen. Die voorzien zijn van baardmossen,  het moet hier dus heel vaak koud en nat zijn. De waterval is redelijk bescheiden, maar rolt met hoge snelheid en het nodige lawaai zo ’n kleine 30 meter naar beneden.
Wij komen aan bij de plek des onheil van de laatste twee weken. Wij moeten wachten, er is een bulldozer bezig allerlei rotsblokken te verplaatsen en er is maar een baan open.  Er zijn veel stenen naar beneden gekomen, het is onduidelijk of die door noodweer of bewust zijn los gemaakt. Uiteindelijk valt het allemaal wel mee en kunnen wij snel doorrijden. De top van de Haast Pass is snel geslecht. Hij is ook maar 563 meter hoog dus dat is niet al te hoog. Wij hebben inmiddels de Haast River vervangen in de Makarora River. Elke keer als je een bocht omgaat is er weer een nieuw uitzicht. Het blijft interessant.

Onze volgende stop is bij de “Blue Pools”. Het is een wandeling van 1,5 kilometer maar zijn uiteindelijk daar toch één uur mee zoet, heen en terug. Wij wandelen weer omgeven door de groene begroeiingen en passeren een brug over de Makarora River. De Blue Pools is aan de monding van de Blue River in de Makarora River. Er zwemmen de nodige grote forellen in rond. Judith spot er een van zo’n 40 cm ongeveer. De kleur blauw van het water ontstaat doordat het zonlicht wordt gebroken zodra deze het ijskoude gletsjer water bereikt en zodoende de kleurverandering krijgt. Wij passeren maar een kleine nederzetting van een paar huizen ook met de naam Makarora en kunnen verbazingwekkend hier nog lunchen ook. Hebben later onderweg nog een korte boswandeling  gemaakt. Was wel leuk omdat je hier kan zien hoe men, in het verleden vóór de zaagfabrieken bestonden,  de bomen werden gekliefd. De weg bereikt vervolgens het begin van Lake Wanaka, een enorm groot meer van 42 km lengte. De bergen met sneeuwtoppen aan de overkant worden weerspiegeld in het water. Wij worden getroffen door de uitzonderlijke schoonheid. Het uitzicht over de prachtige bergen en oevers zijn allemaal even fotogeniek. Het is een genot hier te rijden en het gaspedaal wordt ook minder diep ingedrukt.

Deze regio is niet voor niets een Unesco-werelderfgoedgebied. Gek genoeg verlaten wij halverwege dit meer om eerst nog langs een ander meer te rijden het Lake Hawea. Deze is net zo spectaculair. Uiteindelijk bereiken wij de stad Wanaka. De boulevard  nodigt je uit om te relaxen maar je voelt de behoefte om actief te worden, het is de ultieme uitvalsbasis voor buitenactiviteiten, wandelen en skiën. Het ligt aan de rand van het meer en wij zijn meteen verliefd op de plek. Wij laten ons met plezier verwennen op een terras met een glas bier, met zicht over het meer en de bergstructuren. Enige aangename tijd later, gaan wij door naar onze camping. Wij arriveren nog steeds redelijk vroeg daar en genieten verder heerlijk in de zon naast Egypt. Wij hebben buren uit Chicago, die vorige week getrouwd zijn in Australië en nu voor 7 dagen Nieuw Zeeland bezoeken. Zij verloochenen hun afkomst dus niet, typisch Amerikaans. Judith gaat koken vooraf toast met ui, tomaat basilicum en knoflook en als hoofdgerecht ballen gehakt met bonen en aardappelen. Zo het is inmiddels laat en tevreden over deze dag trekken wij ons terug in Egypt, twee ware liefhebbers van Wanaka extra! 

Het weer is iets minder hoofdzakelijk bewolkt en af en toe een sprankeltje zonneschijn. Na ons rondje contact met Nederland, gedeeltelijk gelukt, maken wij ons op om te vertrekken.  Maar wij gaan eerst nog wandelen langs het meer, wat zeer de moeite waard is. Vervolgens verkennen wij ook het centrum nog, het is te leuk omdat over te slaan. Wij slenteren door de straten en laten ons inspireren door de vele stijlvolle winkels, restaurants en cool uitziende cafés. En passant passeren wij nog enkele galerijen en een heuse distilleerderij.

Wij hebben inmiddels nagedacht over de komende route en hebben besloten het programma om te gooien en ook helemaal door te gaan naar het zuiden van het Zuid eiland. Er loopt een snelweg naar Queenstown van ruim 100 km. Maar je kan ook binnendoor, een kronkelige alternatief van 68 km, die leidt over een pas van bijna 1.100 meter. Wij kiezen voor de laatste optie. De route is helaas voor het eerst niet bijzonder te noemen. Het is een ruig berglandschap met alleen maar plukken helmgras. De zon komt intussen weer wat meer te voorschijn. Onderweg stoppen wij in Arrowtown, een wonderlijk goudkoortsdorp waar de tijd stil heeft gestaan. Arrowtown is ontstaan eind 19de eeuw toen gelukzoekers, o.a. ook vele Chinezen, zich hier vestigden.

Wij rijden het schilderachtige dorp Arrowtown binnen, verwelkomt door het prachtige bladerdek van de overhangende bomen. De huizen in de hoofdstraat zien eruit alsof je in een decor van een cowboyfilm terecht bent gekomen. De kleine mijnwerkershuisjes worden nu gebruikt voor allerlei winkeltjes met eigen stijlvolle artikelen. Het is toeristisch maar toch leuk en wij vermaken ons, door wat rond te wandelen door de paar straten, waar het dorp uit bestaat. Een groot restaurant op de hoek verzorgt de catering en is een pronkstuk van het levendige erfgoed van Arrowtown. Queenstown is vervolgens nog maar een half uur rijden, een op het eerste oog redelijk grote moderne stad. Het is te laat nu om het stadscentrum te bekijken en wij nestelen ons aan het meer in de plaatselijke kroeg.

Queenstown is een druk bezochte stad die ligt aan het grote meer Wakatipu. De vele toeristen verblijven hier om allerlei activiteiten en excursies te ondernemen. Het wordt niet voor niets de outdoor hoofdstad genoemd. Het ligt vrij centraal zodat alles makkelijk bereikbaar is. Ook wij gaan op zoek naar de mogelijkheden voor onze boottocht naar Milford- of Doubtful Sound. Wij zijn daarom al vroeg in het  centrum, waar vandaag de weekendmarkt is. De gebruikelijke lokale producten zijn in overvloed te koop, maar ook de nodige leuke souvenirs. Judith kijkt nog steeds naar truien en is steeds meer overtuigd dat wij een goede koop hebben gedaan in Taupo. Het is gezellig druk en er zijn ook veel interessante winkels. Je merkt duidelijk dat toeristen hier in overvloed aanwezig zijn het hele jaar. Onze koopdrang moeten wij wederom indammen omdat het niet handig is. Wij hebben nog een aardige tijd te gaan voordat wij huiswaarts keren. Het lukt ons om redelijk geprijsde excursie prijzen te vinden voor Doubtful Sound. Maar de prijs is overal verschillend en de kortingsbonnen werken ook niet overal. Wij besluiten te wachten met de aanschaf tot in Te Anau of in Manapouri. Weten ook nog niet zeker naar welke van de twee Sounds wij willen gaan.
Wij verlaten de stad en gaan op weg naar het zuidwesten. Langzaam aan worden de bergen wat lager en komen wij regelmatig terecht in vrij grote platte vlakten. Soms woest land, de andere keer grasland vol met voornamelijk schapen. De wegen zijn kaarsrecht en ik ben overtuigd dat de Romeinen hier ook zijn geweest! Het wordt wat eentonig en de kilometers lijken steeds langer te duren. Wij arriveren in Te Anau aan het gelijknamige meer, de toegangspoort tot de fjorden. Volgens velen één van de mooiste plekken van Nieuw Zeeland, dat kunnen wij bevestigen. Alles komt hier tezamen ruige fjorden, bergen met wit besneeuwde toppen en spiegelende meren. De zon is zo goed als verdwenen. Het uitzicht over het meer van Te Anau, met  de besneeuwde bergen van het Fjordengebied aan de horizon, is nog steeds een genot om naar te kijken. 

Het lukt ons vrij snel om tickets te kopen, maar helaas niet voor overmorgen. Omdat morgen slecht weer verwacht wordt besluit iedereen blijkbaar om overmorgen te gaan. Wij hebben geen keus en gaan morgen op de fjorden tocht naar Doubtful Sound. Ook kopen wij tickets voor de “Glimwormen” tocht vanuit Te Anau voor vanavond. Het zijn vrij pittige excursieprijzen, resp. € 130 en € 50 pp.
Om 19.00 moeten wij ons melden bij de steiger waar de boot vertrekt. De boot is bijna uitverkocht zo’n 80 man ongeveer. Als wij aankomen gaan wij in kleine groepen van max.14 pers. de grot binnen. De Te Anau-grotten zijn een cultureel en ecologisch belangrijk systeem van kalksteen. Vooral aan het begin is het plafond nogal laag en je moet goed bukken om ongeschonden binnen te komen. Deze bovenste ingang is pas ontdekt in 1948, mijn geboortejaar, volgens aanwijzingen uit oude Maori-legendes. De grot is gedeeltelijk verlicht en de glimwormen zijn al hier en daar waarneembaar. Het is onvoorstelbaar hoeveel water er stoomt door de kalkstenen grotten. Het gesteente is vrij poreus in de tussenlagen. Het water komt van alle kanten en stroomt met grote snelheid. Het moet ongetwijfeld van grote hoogten komen. Vervolgens kunnen wij plaats nemen in kleine bootjes en gaat het licht geheel uit. Wij worden verzocht stil te zijn. Dit geeft een heel aparte sfeer in het pikkedonker en doodse stilte blijken de glimwormen er in grote aantallen te zijn. Deze beesten eten alléén zolang zij  larven zijn en daarna helemaal niet meer. En des te hongeriger zij zijn, des te meer licht geven zij. Half tien zijn wij terug in Te Anau waar Egypt klaar staat voor onze overnachting, wij zullen vast dromen van de vele ervaringen rijker.

Ik heb wat slechter geslapen mogelijk, doordat ik de al verwachte regen, lichtjes op onze Egypt hoorde neerdalen. Ruim op tijd zitten wij klaar bij de receptie van onze camping in afwachting van ons vervoer, het miezert nu wat. Een geheel oranje gekleurde bus arriveert , wij zijn vereerd met deze Nederlandse geste. De chauffeur cq gids Shawn, klets aan een stuk door en geeft heel wat informatie. De tocht zal de hele dag duren en wij zullen zo tegen 17:00 terug zijn. Het eerste korte stukje rijden wij met de bus tot aan Manapouri en stappen over op een boot, die het gelijknamige meer overvaart. Daar op een eiland wacht een andere bus, die ons naar de andere kant rijdt, over de 700 m hoge Wilmot Pass, naar Deep Cove. Daar wacht dan uiteindelijk opnieuw een boot, waarmee wij zo’n 3 uur door allerlei fjorden van Doubtful Sound gaan varen. Al met al een heel gevarieerde tocht met vele hoogtepunten.

Tijdens de eerste boottocht regent het pijpenstelen. Met een ernstig gezicht zegt Shawn: “Dat is gunstig voor onze tocht vandaag, dan komt het eiland tot leven”.  Later blijkt wat hij bedoelt, aan alle kanten stromen er nu grote woeste interessante watervallen van de hellingen naar beneden. Voor het instappen op de tweede bus wordt de groep gesplitst. Onze groep van de organisatie “Go Orange” blijkt maar te bestaan uit zo’n 20 man. Wat een mazzel, deze organisatie is bijna 45 dollar goedkoper en dan ook nog bijna een privé tocht. De bus rijdt voor en wij rijden maar zo’n 2 kilometer en vervolgens staan wij alweer stil voor een afgesloten tunnel. Shawn belt en wij krijgen toestemming om het Power station binnen te rijden, Het hek gaat open en volgens lijkt het alsof wij in een Science fiction film zijn beland. De warmte-krachtcentrale ligt namelijk zo’n 200 meter diep onder het oppervlakte van het Manapouri meer en is geheel uitgehouwen uit de rotsen bestaande uit keihard gesteente. De autotunnel is 2 kilometer lang en 9 meter breed, deze  is gemaakt, zodat de grootste machine onderdelen erdoor naar binnen kunnen. Aan het einde van de tunnel staat een gids ons op te wachten. Wij krijgen van hem een rondleiding. Hij is de enige aanwezige in dit complexe onwerkelijke geheel. Doordeweeks zijn er onderhoudsmensen aan het werk, verder wordt het geheel gerund op afstand vanuit Wellington. Wij komen in een kolossale machinehal van 111x18x13 m. (lang,breed,hoog). Volgens de gids zijn er ook nog twee verdiepingen hieronder. Dit alles is hier gebouwd niet alléén voor het opwekken van stroom maar ook zodat het waterniveau op peil blijft. Zonder zou het  Manapouri Meer zo’n 30 meter hoger zijn. Dit zou dan het gebied met beboste eilanden onderwater zetten en de beukenbossen op het vaste land zouden verdwijnen. Genoeg over deze enorme waterkrachtcentrale. Oh nee, deze locatie is ook gebruikt als filmset voor een Japanse James Bond film. 
Wij rijden de tunnel weer uit en beginnen aan de klim over de Wilmot Pass, door een weelderig regenwoud met bemoste bomen. Het is een spectaculair, ongerept, uniek gebied en niet voor niets een World Heritage site. Onderweg wordt er ondanks de regen verschillende malen gestopt voor de prachtige uitzichten. Als wij in Deep Cove aankomen staat de schipper al op ons te wachten. Het is een niet al te grote boot en voorzien van alle gemakken. Gratis, koffie, thee en choco en wij hebben alle ruimte door ons kleine groepje. Wij varen door de fjorden en het weer wordt langzaam beter. Wij hebben weer geluk, de zon komt door. Wat een pracht, de natuur is wild, verlaten en imposant. Wij genieten volop van de vogelgeluiden,  klaterende watervallen, groene fjorden en gewoon ook even van de stilte om ons heen.

Ook de schipper blijkt spraakwater te hebben gehad. Plotseling roept hij, walvissen en stopt de motoren. De walvissen zwemmen op z’n 10 meter voor ons. Uniek volgens hem! De laatste keer dat hij die zag was ongeveer een maand geleden, maar dan wel veel dichter bij de monding van het fjord bij de Tasman zee.  Misschien klopt het? Want hij en ook Shawn, die overigens ook met ons is meegegaan, zijn even enthousiast en druk aan het fotograferen. Wij moeten helaas al snel door volgens hem, want er valt nog veel te doen en veel te zien! Het enthousiasme van beide crew leden  straalt ervan af en is heel leuk om te ervaren. En ja hoor ze hebben gelijk, buiten de fantastische uitzichten komen wij nog zeeleeuwen en pinguïns tegen. Het water is op sommige plaatsen 430 meter diep. De Engelse Captain Cook kwam hier voor de eerste keer in 1770 en twijfelde of het wel mogelijk was om tussen deze enorme met sneeuw bedekte rotsen door te varen. Daar komt de naam Doubtful Sound vandaan. Uiteindelijk moeten wij weer terug en dat betekent dus alles weer opnieuw boot, bus, boot, bus. Wat een tocht het geld dubbel en dwars waard. Bij terugkomst op de camping besluiten wij in Te Anau te gaan eten. Op naar het Chinese restaurant. Daar heb ik weer met bewondering gekeken naar de eetlust van Judith, alles smaakt haar weer en zij geniet volop.
 

Wij hebben afgesproken om uit te slapen. Dat lukt Judith wel maar ik zit al vroeg te genieten van de omgeving. Judith heeft het volgehouden tot half negen. Na twee drukke dagen, zijn wij van plan om vandaag het wat rustiger aan te doen. Wij ruilen het Zuidwesten in voor het Zuiden. Dat betekent ook dat wij de besneeuwde bergen snel achter ons laten, als sneeuw voor de zon. Ha ha. Daarvoor in de plaats krijgen wij redelijke vlakke grasvelden terug. Met meestal enorm grote groepen schapen, koeien of herten. Soms een verdwaalde alpaca die hier in Nieuw Zeeland ook op veel plaatsen worden gehouden, voornamelijk voor hun wol. Vandaar de vele handel in truien en vesten van schapen, alpaca of opossum wol. 

Wat ons verder opvalt is dat de bomen langs de oceaan, door de stormachtige wind en regen geheel naar een kant groeien. Zij hebben maar aan een kant bladeren en aan de andere kant zijn zij kaal en lijken zij wel helemaal dood. Wij stoppen op een camping even buiten Invergargill. De eigenaar spreekt nog Nederlands en kent zelfs onze Sint Maarten liedjes nog, inclusief  “Hier woont juffrouw kikkerbil etc.” Op advies van hem gaan wij ook nog even met Egypt op het strand rijden, wat wel heel vet is. Verder valt er niet zo veel te vertellen over vandaag.

Mooi de gelegenheid om wat geschiedenis op te halen. In de jaren 1860 / 1870 zijn er buiten veel Engelsen en Schotten ook veel Chinezen gekomen, mede naar aanleiding van de goudkoorts. Maar nadat Nieuw Zeeland in 1986 het emigratiebeleid wat versoepelde, stroomde de Chinezen met grote getale hier naar toe. Vooral de laatste tijd is dat een probleem omdat er nu rijke Chinezen komen, die de huizenprijzen opvoeren zodat voor de gewone Nieuw-Zeelander het onbetaalbaar wordt. Verder verliezen veel lokalen hun baan omdat o.a. hout in grote aantallen worden opgekocht en ruw naar China worden vervoerd. Veel zaagfabrieken moeten hun deuren sluiten. Ook de boerenpopulatie kijkt met angst en beven wat er gebeurd, omdat veel landerijen in handen komen van de Chinezen. Verder is China de grootste handelspartner en zij kopen alles op. Maar men maakt zich vooral zorgen dat als zij het monopoly hebben, het een groot probleem gaat worden. Enfin de tijd zal het leren en het lijkt mij een taak van de regering om hier wat aan te doen. Maar geld maakt veel goed blijkbaar!!

Er staat al vroeg een stralende zon aan een strak blauw lucht, zo worden wij graag wakker! Vandaag willen wij vroeg weg. Hebben veel op het programma dus, zijn wij al voor negenen op pad. Eerst gaan wij op weg  naar Bluff waar de zuidelijkste weg ter wereld eindigt. Volgens de borden langs de weg daar, begint de Highway hier.  Wij denken eerder eindigt!  Onder het Zuidereiland ligt nog wel nog het     “ Steward eiland”, wat erg klein is en er zijn daar ook geen wegen. Er is een heuvel op het eindpunt, waar je omhoog kan rijden en een goed overzicht hebt over de woeste zee en de wijde omgeving, inclusief Steward eiland.
Wij gaan de bijna 30 km weer terug  naar Invergargill en gelijk door naar het museum. Speciaal omdat daar een van de oudste diersoorten in de wereld te bewonderen is. De Tuatara, een hagedissoort, die bijna uitgestorven is. Men hoopt met hun foksysteem het ras in stand te houden. Deze beesten kunnen vrij oud worden. Zij hebben hier een mannetje die enkele jaren geleden op 111 jarige leeftijd, voor het eerst vader is geworden van 11 jongen. Het wordt ons wat duidelijker dat de soort bijna uitgestorven is! Inkopen en benzine ingeslagen want dat wordt wat schaarser. Wij volgen de Southern Scenic Route, die door het Catlins NP gaat.

Dit is een zeer bijzonder gebied met een rijke natuur en veel interessante punten, het aanschouwen waard. Het is een verlaten en afgelegen gebied in de Zuidoostelijke hoek van het land. Hier zie je bijna geen mensen, zo af en toe zie je een boerderij, veel grote granietstenen rotsen welke afgewisseld worden met fijne zandstranden. Grote golvende heuvels met dan weer woeste kustlandschappen en dan weer grote groene vlakten met vee. Herhaaldelijk rijden wij over bruggen met schuimend snelstromend water, afkomstig van een waterval. Aan de kust zie je zeehonden, zeeleeuwen, pinguïns en vele soorten vogels. Wij stoppen als eerste bij “Waipapa Point”. Hier zien wij inderdaad zeehonden. Wij lopen op het strand en het lijkt of zij dood zijn. Tot dat er een zich beweegt, gelukkig zijn wij nog op een redelijke afstand. Er is een statige mooi witte houten vuurtoren. Die heeft zijn nut al bewezen, want daarvoor zijn er vlak voor de kust veel schepen vergaan met de nodige doden. De tweede stop is “Slope Point”. Dit is het meest zuidelijke puntje van het Zuidereiland. Hiervoor moeten wij wel een klein halfuur door weilanden lopen om de kustlijn te bereiken. Het is wederom een memorabele plek in de wereld voor ons. Dit punt hier is gelijkwaardig aan L’Agulhas in Zuid Afrika, welke beide het zuidelijkste puntje zijn richting de Zuidpool. (Antarctica). Ontbreekt alléén het zuidelijkste puntje van Chili nog….. De weg gaat regelmatig over in een grindweg, maar de uitzichten zijn zo mooi, dat wij dit ongemak er graag voor over hebben. De derde stop is bij “Lake Wilkie”. Hier gaan wij een wandeling maken van bijna een halfuur. Er wordt uitleg gegeven hoe het bos het ondiepe meer langzaam overneemt zodat het meer helemaal verdwijnt.

            
De laatste stop voor vandaag is “Purakaunui Falls” een waterval die heel fotogeniek is mede door de vele aanwezige groene planten. Wij arriveren  pas om over zevenen op de camping in Pounawea.  Een camping die meer lijkt op een motorhonk in de middle of nowhere. .
 

Een bijna wolkeloze lucht met zonnestralen, weer een goed begin van de dag. Wij treffen het wel met het weer en zijn zeer  vereerd. Wij gaan vandaag nog een punt van de Catlins bezoeken en wel “Nugget Point”. Het is een van de populairste attracties van de Catlins. Wij moeten de asfalt weg weer verlaten en verder op een grindweg. De weg is niet breder dan 1,5 meter en loopt langs de zee.  Soms rijden wij op bijna zeeniveau maar er zijn ook stukken bij dat wij behoorlijk omhoog gaan. Het uitzicht wordt daardoor alleen maar mooier. Het is adembenemend om de branding van het Turquoise zeewater van de Stille Oceaan, over de zandstranden te zien rollen. De weg wordt geflankeerd door hoge vlasachtige planten en steile hellingen die vele meters lager uitkomen in de zee. Bij het Nugget Point aangekomen moeten wij wel nog flink omhoog lopen naar de vuurtoren met platformen, waar je kan neer kijken op het rotsige strand. Wij spotten enkele zeehonden en veel vogels. Helaas zijn er geen  pinguïns. Een uurtje later rijden wij via Balclutha naar Dunedin. Hier eindigt de Catlins en ook de Southern Scenic Route. Dunedin passeren wij snel om op weg te gaan naar onze eindbestemming vandaag. Het is ruim 100 km van Dunedin en de natuur en uitzichten blijven mooi maar zijn niet spectaculair meer.

Behalve als wij na ongeveer een uur rijden Moeraki bereiken, bekend om zijn “Boulders” rotsblokken. Deze mysterieus grijze bolvormige, logge keien liggen verspreid over circa 50 m strand. Elke kei weegt enkele tonnen en zijn ongeveer twee meter hoog, met een omtrek tot 4 meter. Deze keien zijn al lang het onderwerp van Maori legendes. Uit onderzoek is gebleken dat deze keien zo’n 60 miljoen jaar geleden op de zeebodem ontstaan zijn, toen kalkzouten zich geleidelijk ophoopten rond een harde kern. Wij zijn blij hier niet aan voorbij te zijn gereden, het is uniek en geweldig om te zien en te ervaren. Als wij Oamaru naderen  rijden wij eerst naar de camping omdat wij om 18.30 nog een poging willen wagen om pinguïns te gaan spotten, die tegen de schemering aan land gaan. Dus zogezegd, vroeg gegeten en weer op weg het is maar 4 km hier vandaan. Het is vrij druk bij het uitzichtpunt, maar onze moeite wordt beloond, wij zien er drie over het strand waggelen op weg naar hun jongen in de struiken.
Wij hebben besloten om de treinrit van Christchurch naar Greymouth te skippen. En gaan proberen Egypt nog een dag langer te huren, zodat wij nog naar Mount Cook en Lake Tekapo kunnen. Maar dat allemaal morgen of overmorgen. Morgenochtend gaan wij de stad bekijken. Deze stad beloofd een heel aparte te worden, de gebouwen die wij nu al op afstand gezien hebben zijn de moeite waard.

Wordt vervolgt.