2013-11 (4) NIEUW ZEELAND - Zuid eiland, OP NAAR DE NATUUR.

Donderdag 31/10:  Ruim op tijd staan wij in de rij, bij Bluebridge de ferry maatschappij, die ons zal overvaren. Slecht geslapen, de hele nacht regende het hard met een enorme wind. Wij moeten vroeg op om de boot niet te missen, dus slaap je ook daardoor onrustig. Om zes uur eruit het regent nog steeds enorm en de wind is alleen toe genomen. Gelukkig is het maar een kwartiertje rijden naar de ferry. Tegen 07:00 uur meldde wij ons bij de balie. Voor de zekerheid maar een dubbel portie Stugeron ingenomen voor zeeziekte. Het Noord eiland wil ons wel erg graag kwijt, lijkt wel!!
De trossen gaan los, vaarwel Wellington tot onze grote verbazing merken wij amper iets van de deining. Het zal wel te maken hebben omdat wij nog tussen allerlei eilanden door laveren. Vervolgens als wij op volle zee zijn, zie ik wel de golven toenemen maar merk daar weinig van, de medicatie werkt duidelijk!

Egypt gaat aan land in Picton en wij rijden richting Blenheim. Het landschap lijkt wel doorgeknipt met een schaar en zet zich identiek voort op het Zuid eiland. De regen is wat minder, de wolken zijn grijs en lijken wel krijgertje te spelen, zo snel verplaatsen zij zich. Judith heeft gezien dat er een museum is in Blenheim over vliegtuigen en hun bemanning, tijdens de eerste wereldoorlog. Een mooie optie met dit weer. Het is intensief maar wel heel interessant te lezen wat individuele piloten allemaal hebben meegemaakt en uitgevreten. Na een uur tekst lezen zonder bril en uiteraard in het Engels, houd ik het voor gezien en ben ik wel aan een drankje toe!! Een groot deel van de aanwezige inhoud van het museum is geschonken door Pieter Jackson, de regisseur van The Lord of the Ring. Er zijn wel meer dan dertig verschillende toestellen, waarvan er nog een paar regelmatig vliegen tijdens speciale shows.

Inmiddels is de regen weer in hevigheid toegenomen en ziet de wereld er niet zo positief uit. Het heeft geen invloed op ons humeur en wij hopen op snel herstel van het klimaat. Wij rijden nu in westelijke richting naar Nelson waar Judith een camping gevonden heeft, niet al te duur met veel voorzieningen. De camping is heel mooi gelegen midden in het groen, net naast een golfbaan. s’ Avonds gegeten in de overdekte huis/keuken/zit kamer en tv gekeken. Vroeg naar bed om wat in te halen. Deze plek is een mooie springplank naar het Abel Tasman NP morgen.

Als ik mijn ogen open schijnt de zon al vanuit een bijna wolkeloze blauwe hemel. Wat een genot om de dag zo te beginnen. Judith komt terug  van het toilet met een van haar sandalen in haar hand. Het is een van haar favoriete schoeisel. Onze camping blijkt maar zo’n kleine 5 km buiten Nelson te liggen, dus dat euvel is snel opgelost. Het centrum van Nelson doet gezellig aan. Mooie parkjes en de hoofdstraat heeft bijzondere winkels en “tearooms”, met glimmende terrassen. De zon wordt weerkaatst op de nog enigszins vochtige stoelen. Voldaan met een koffie + en een complete sandaal gaan wij weer op weg naar het Abel Tasman NP, wat aan de andere kant aan de Tasman Baai ligt. Het landschap wordt steeds mooier, hoe kan ik het beschrijven. De HR 6 baant zich een weg door de glooiende bergen. Het groen is niet één kleur, maar voorzien van het hele spectrum, Flexa waardig. Verder kan je constant flarden zien van de zee met de mooiste baaien. Die overigens ook meerdere kleuren blauw/groen hebben. Aangevuld met allerlei andere kleuren van de reeds bloeiende bloemen en planten. De lucht is inmiddels gevuld met mooie witte wolken in de verder licht blauwe lucht. Als ik kijk naar het  stralende gezicht van Judith, naast mij, kan ik zeggen onze vakantie is eindelijk goed begonnen.
De weg loopt geleidelijk omhoog en bereikt de hoge bergketens, vanwaar wij een prachtig overzicht hebben over de baaien richting Richmond en Nelson. Wij rijden over een rustige weg die slingert naar beneden met de nodige scherpe  bochten. Beneden in de vallei zijn wij een dertigtal km doorgereden tot aan Takaka en hebben Egypt geparkeerd op een kleine camping, waar wij de eerste gasten zijn. Wat blijkt de beheerder heeft  de camping net vandaag overgenomen. Heb nog een balletje opgegooid of het geen tijd wordt om de champagne te laten vloeien. Maar daar geeft hij geen reactie op. Helaas komt hij van het Noord eiland en niet uit Ierland! De middag is net aangebroken en wij besluiten op zoek te gaan naar een bron met helder water. Testen hebben uitgewezen dat het kwalitatief één van het beste water zo uit de natuur is. Dit schijnt te maken te hebben met de poreusheid van het marmeren gesteente van de bergen rondom. Het marmer wordt beïnvloed door de zouten en zuren  van de aarde die er bovenop ligt. Vervolgens wordt dat water in ondergrondse stroompjes verzameld en gezuiverd voordat het bij de bron aan de oppervlakte komt. Terug op de camping een beetje relaxen, lezen en de dag is weer om….

Het is nog steeds stralend mooi weer. Blauwe lucht een klein beetje wind. Ideaal dus. Doordat wij reizen met de camper verplaatsen wij bijna dagelijks, heeft vaak geen zin om weer terug te rijden. Vandaag zullen wij onderweg een paar kleine wandelingen gaan maken. De eerste is naar "Wainui Falls", daarvoor moeten wij eerst nog wat noordelijker aan de kust het Abel Tasman NP in. De uitzichten zijn heel bijzonder en uitzonderlijk mooi. Grillige rotsen waar je langs en doorheen gaat met her en der wat begroeide kleine eilandjes voor de kust. De weg is erg bochtig en gaat op en neer omdat het landschap constant glooiend is. Na elke bocht wacht je weer een ander uitzicht. Bij het beginpunt van de wandeling staat de tijd vermeld 1,5 uur heen en terug. Dat wordt voor ons 2 uur maar dat valt nog mee, vind ik zelf. Het pad is in het begin langs weilanden maar gaat al gauw over in een dichte begroeiing. Wij lopen bijna parallel aan een riviertje vol met grote grillige rotsstenen. Dan weer moeten wij tussen stenen door klauteren en vervolgens een paar keer de rivier oversteken. Dat betekent er dwars door heen van steen tot steen of via een van Judith haar favorieten ”suspention bridges”. Een hangbrug van ongeveer 30 meter die bij elke stap gevaarlijk heen en weer slingert. Wij lopen onder allerlei verschillende soorten bomen door, over een pad niet breder dan 60 centimeters. Overal lopen  boomwortels, zodat je goed moet uitkijken waar je loopt. Wat een mooie wandeling en wat een afwisseling. Herhaaldelijk schijnt de zon tussen de bomen door. Wij ruiken de natuur en genieten ook van de vogelgeluiden. Soms moeten wij wat steile stukjes overbruggen. Langzaam aan hoor je het geluid van het vallende water toe nemen. En ja hoor daar is onverwachts de waterval in zijn volle glorie. Het snel stromende water valt zo’n 15 meter naar beneden. De weg terug is even mooi, zo niet mooier, omdat wij wat meer aandacht aan de natuur kunnen besteden. Judith is een beetje moe maar zeer tevreden over haar prestatie en dat mag zij zeker zijn. Wij rijden nog een klein stukje verder tot dat het asfalt ophoudt en het grind begint. Wij besluiten terug te gaan en een eerdere afslag te nemen op weg naar onze tweede wandeling. "The Grove" is een korte wandeling, wel redelijk omhoog, naar een uitzichtpunt over de vallei en de Tasman Baai.
Wij zijn nog niet klaar en hebben ons wederom opgeladen voor de derde wandeling  "The Labyrint". Een vlakke wandeling tussen allerlei leisteen door, die door het water en de wind allerlei vormen hebben gekregen. Het zijn smalle doorgangen en vervolgens wordt er van je verondersteld dat je uit de verschillende vormen allerlei patronen, beesten etc. kan herkennen.
Het is al tegen drieën als wij besluiten om ergens langs de weg te picknicken. Het wordt daarna tijd om door te rijden naar het noordelijkste stadje Collingwood, wat je kan bereiken via de asfaltweg, aan de Golden Bay. Wij vinden het daar wat stil, mogelijk omdat het zaterdagmiddag is en wij besluiten een kilometer of 10 terug te rijden om aan de kust te stoppen in Parapara. Dat is een goede keus, een mooie en rustige camping aan het strand. Samen nog een strandwandeling gemaakt en daarna een licht diner na de late lunch. Tegen 21.00 uur gaan wij naar een plaatselijke bar met life music. Nou dat is zeer geslaagd. Judith heeft een flash back van zo’n 30 jaar terug. De band bestaat uit, 3 dames en 1 heer, die gekleed zijn uit de zeventiger jaren en zij spelen ook muziek uit die tijd, die zij overigens zelf hebben gecomponeerd. Hoog entertainment gehalte met veel anekdotes tussendoor, een enkeling begeeft zich op de dansvloer. Gezellig om zo een biertje te drinken. Tegen elf uur terug naar Egypt.

Wij zullen vandaag de Golden Bay verlaten en weer terug rijden, gedeeltelijk over dezelfde weg, door het Abel Tasman NP. Aan de zuidkant van het Abel Tasman NP stoppen wij in Marahau. Vanuit hier of vanuit Takaka maken veel toeristen een meerdaagse trek door het National park. Marahau stelde niet zo veel voor, maar het dorpje ernaast Kaiteriteri des te meer. Wat een idyllisch plaatje, een zandstrand van wel 15 meter breed en allerlei verhuur van oa kajaks etc. Voor de kust een paar begroeide eilandjes die een prachtig gezicht zijn aan de horizon van de grote waterplas. Wij hebben genoten van deze plek en ook van heel het Abel Tasman NP en rijden richting zuidwest. De route vandaag loopt parallel aan de Buller River, die als maar breder wordt. Aan alle kanten wordt de rivier gevoed door allerlei kleine stroompje, rechtstreeks vanuit alle heuvels alom. Zo’n 30 km voorbij Murchison zijn wij gestopt in Lyell Creek, op een D.C.O dat is een onbeheerde camping met alleen een toilet. Een prachtige plek midden in de natuur. Vanaf deze campsite loopt een pad “The Gost Path” genoemd. Dit zijn de oude paden op weg naar de goudmijnen van eind 19de eeuw. De wandeling van ruim een uur gaat langs allerlei verschillende begroeiingen en is soms moeilijk begaanbaar. Onderweg kom ik een begraafplaats tegen met een tiental graven. Er zijn nog stenen van William Morres en van ene Charles Weeks begraven in 1876 op een leeftijd van 56 jaar. Onvoorstelbaar zijn graf is er nog steeds zo’n 145 jaar na zijn dood en bijna driemaal zijn leeftijd!  s’ Avonds hebben wij gegeten bij Egypt. Judith is niet zo blij, een van de pitten van het gasstel doet het niet en alles brandt aan omdat de hoogte moeilijk instelbaar is. Ik probeer nog met een kampvuur er wat van te maken maar het hout is te vochtig en het duurt te lang voordat het  een groot vuur is. Tot overmaat van ramp sterft het hier van de minuscule “sandflies”, kleine op muggen lijkende plaaggeesten, die prikken en vervolgens een grote ronde rode plek veroorzaken. Als het donker wordt zijn zij plotseling vertrokken. Het zit ons een beetje tegen hier maar niet getreurd de plek en het uitzicht maken het allemaal goed.

Wij vertrekken vandaag zonder ontbijt, de “sandflies” zijn weer massaal terug. In Westport onze gaspit laten repareren en alsnog ontbeten. Ook Egypt had weer dorst, onvoorstelbaar waar hij de liters allemaal opslaat, lijkt wel een kameel. Ten westen van Westport is een Seal Colony. De zeehonden besteden de meeste van hun tijd om op de rotsige kust te paren. Er is een looppad uitgezet met de nodige informatie over niet alleen de zeehonden maar ook over vogels die hier leven. Ten slotte ook nog een stuk geschiedenis over de eerste ontmoeting van Abel Tasman in 1670 in Nieuw Zeeland. Vanaf een groot hoog platform kan je de zeehonden observeren. Gelukkig ruikt het hier niet zo erg als de ontzettende vieze geur van de zeehondenkolonie in Namibië. Het is een geslaagd uitstapje. Vervolgens rijden wij verder door naar onze bestemming, wat voor vandaag niet zo’n langer rit  is. Onderweg nog gestopt voor de "Truman" wandeling. Dit is een korte wandeling door een regenwoud met Nipau palmbomen, varens en naaldbomen. Het pad loopt redelijk steil bergafwaarts dus is wel zwaar voor Judith terug, maar dat lukt haar goed.  Het pad loopt tot aan een indrukwekkend rotsstrand met fijn, goudkleurig zand en grote rotsformaties waar je onderdoor en overheen kunt lopen. Daarna rijden door naar de camping in Punakaika een paar kilometer verder. Heerlijk om op tijd op de camping te kunnen relaxen met een glas rum cola. Wat volgens zeggen goed is dagelijks een glas cola……!

De dag begint met een bewolkte lucht, maar wat erger is, onze vrienden de “sandflies” zijn er weer. Gelukkig maar een paar dit keer, maar genoeg om overal te worden geprikt. Moeten maar wat anti histamine pillen kopen vandaag, dat schijnt te helpen. Na het ontbijt nemen wij afscheid van Keith & Joan, onze buren in een grotere Egypt bus van de Mighty familie, een stel uit Sacramento  Californië. Was gezellig met hun gisterenavond. Als wij wegrijden begint het net wat te miezeren. Maar zo weinig dat de ruitenwissers zelfs op de laagste interval stand nog teveel is. Wij zijn al snel bij “pancake rocks” zo’n 3 km verderop. Dit is een uitgeschoven rotsmassief recht de zee in. De wandeling gaat eerst door een regenwoud en vervolgens over op een wandelpad over de uitgesleten Limestone rotsen. Het zijn allemaal aparte dunne steenlagen die soms al gedeeltelijk los van elkaar liggen. De grillige rotsen zijn in de loop van miljoenen jaren door het zeewater afgesleten zodat er allerlei losse eilandjes zijn ontstaan. Door de gaten en de eigenaardige vormen veroorzaakt het water van de aanrollende golven enorme fonteinen. Welke met veel lawaai soms wel zo’n 10 meter hoog de lucht in spuiten. Vooral bij hoogtij wat het nu ook is, zijn die fonteinen heel spectaculair, deze worden de  “Blow Holes”  genoemd.
Het weer is er niet beter op geworden. Maar dit hebben wij wel ingecalculeerd. De westkust is dagelijks zeer wisselvallig maar ook op de dag zelf kan je meerdere weertypes hebben.  De weg loopt vlak langs de rotswand met aan de andere kant de zee. Waar het water tegen de zijkant van de weg omhoog klotst. Als je in de verte kijkt zie je ook de waterdampen van de woeste zee langs de rotsen omhoog stijgen. In Greymouth hebben wij weer wat voedsel ingeslagen en de tank gevuld. Er gaat maar twaalf liter in, maar de benzine is moeilijker verkrijgbaar des te zuidelijker wij gaan aan de westkust. Ons volgende doel is Hokitika. Judith wilde perse hier stoppen om haar kerstinkopen te doen. Wat ook gelukt is. De zon schijnt inmiddels weer vol op. Judith raakt in gesprek en krijgt te horen dat wij niet mogen vertrekken voordat wij de "Hokitika Gorge" hebben gezien. Zo gezegd zo gedaan, wij gaan op weg, Judith vertelt mij pas later dat het maar 33 km landinwaarts ligt…… Wij rijden langs weelderige melkveebedrijven door de Kowhitirangi vallei met zicht op de majestueuze Zuidelijke Alpen en het inheemse regenwoud. Het blijkt uiteindelijk zeer de moeite waard te zijn. Via een goed onderhouden looppad lopen wij naar een uitzichtpunt. Beneden zien wij een rivier stromen waarvan het water turquoise, blauw / groen van kleur is. Die turquoise kleur ontstaat doordat het water verkleurd door de Limestone formatie in combinatie met de begroeiing op de overige grondsoort. Het pad loopt verder over een "suspension" bridge en eindigt op enkele rotsblokken aan de rand van de rivier.

Wij gaan daarna direct door naar onze uitgekozen camping, eerst 33 km terug en dan nog 156 km door, langs de kust. Het is kwart over vier dus dat is haalbaar, voordat het donker wordt. De besneeuwde bergen die wij al een tijdje in de verte zien liggen komen steeds dichterbij en worden steeds groter. De zon is weer zo goed als verdwenen. Het is een pracht gezicht om het spaarzame zonlicht op een van de sneeuwtoppen te zien weerkaatsten. De camping welke Judith heeft uitgezocht ligt in het centrum van Franz Josef.  Het stadje is bekend vanwege de gletsjer maar ook omdat deze, als enige ter wereld direct in een regenwoud eindigt aan de kust. De kampeerplekken liggen ook allemaal in het regenwoud. De camping heeft ook diversen dormitery zalen vol met allemaal jeugd, die met de Kiwibus, een soort hop and off bus, door Nieuw Zeeland reizen. Er blijkt daar een pizza avond georganiseerd te zijn, dat lijkt ons ook wel wat. Als wij lopend op weg gaan naar het restaurant zien wij de rode gloed tussen de bomen door van de ondergaande zon, dat beloofd wat goeds voor morgen. Het restaurant heeft allemaal lange tafels die al redelijk gevuld zijn. Het is gezellig om aan te schuiven bij de jeugd en bovendien is het eten lekker. Judith is weer in haar element! Een geslaagde dag,  

Wij treffen het wel de zon schijnt weer vol op, de rode ondergaande zon heeft z’n werk gedaan. Heerlijk om zo wakker te worden en dan met zo’n uitzicht met al die bomen en struiken om ons heen. Het is al over achten maar wij hebben vandaag een rustige dag gepland. Wij verkassen alleen maar naar Fox Gletsjer en die is maar 21 kilometer verderop. Wij zijn niet van plan hier allerlei activiteiten zoals kajakken, helikoptervlucht, mountainbike etc. te gaan doen. Er zijn niet alléén maar lange wandelingen gelukkig hier, dus ook wat voor onze gading. Eerst nog maar even in de hot pool en sauna. Over elven rijden wij weg van de camping. Vervolgens lopen wij wat rond in het dorp, aansluitend drinken wij koffie op een zonnig terras. Het lijkt net vakantie. Het dorp straalt niet de sfeer uit van een Oostenrijks bergdorp, wat wij eerder hebben gehoord.  Maar de bergen met volop sneeuw alom geeft wel dat skigevoel. Er wordt trouwens hier niet geskied. De wandelingen starten zo’n 8 kilometer verderop.
Wij gaan op weg en lopen eerst weer door het regenwoud en komen dan op een open vlakte. De bedding van een heel brede oude rivier lijkt wel. Volop kiezelstenen van alle formaten. Er stroomt overigens wel nog een riviertje in het midden van zo’n gemiddeld 3 meter breed met snel stromend water. Het blijkt de uitloop van de Franz  Josef Gletsjer te zijn die oorspronkelijk tot hier liep, eeuwen geleden. Met dit weer is het heerlijk om te wandelen. Het zicht op de Gletsjer wordt steeds beter. Er komt op veel plaatsen behoorlijk wat water naar beneden,  wat weer zorgt voor prachtige beelden. Wij zijn overigens niet helemaal tot het ijs gelopen omdat dat voor ons veel te veel is. Daarna rijden wij door naar Fox Gletsjer met een bijna identiek stadje, maar wel veel rustiger. De Kiwibus stopt hier duidelijk niet. Wij genieten van onze lunch op een terras, is wederom een genot. Judith weet nog een wandeling, rond een meertje hier vlakbij! Gelukkig het is maar 6 kilometer landinwaarts dit keer.  De wandeling is mooi, maar niet wat het volgens de informatie zou moeten zijn. De besneeuwde bergen moeten weerspiegelen in het water. Maar het wateroppervlak heeft een kleine rimpeling, van de minuscule wind die er waait. Op naar de Fox Gletsjer zelf. Al snel zien wij dat het een herhaling van stappen is en wij besluiten beide om hier niet te blijven en op pad te gaan naar een volgende plek. De weg loopt weer langs de kust om vervolgens aan beide zijde te zijn ingesloten door allerlei bomen en struiken. Het verveelt nooit de uitzichten zijn steeds anders en soms heel bijzonder. Wat ons opvalt is dat 80% van de tegenliggers en die zijn schaars, campers zijn of personenauto’s die ingericht zijn om in te slapen. Het is hier ook heel dun bevolkt en dat zal alleen maar minder worden des te zuidelijker wij komen. Dat verklaard ook waarom de benzineprijs steeds duurder wordt. Verder zien wij ook weer als wij direct langs de kust rijden dat de begroeiing aan de kant van de weg lijkt alsof het struiken zijn. Maar het zijn toch echt bomen die van boven afgeplat zijn, heel eigenaardig. Wij bereiken het dorp Haast, deze ligt vlak voor de pas, die al een paar weken geblokkeerd is vanwege een modder stroom. Inmiddels is deze wel weer open maar alléén overdag, na zes uur wordt er nog volop aan de weg gewerkt . Enfin dat zullen wij morgen wel zien. Kamperen bij een motel en de voorzieningen zijn weer uitstekend. Wij drinken en lezen wat in de zon en onze vakantiedag eindigde dus zoals gepland rustig.

Wordt vervolgt.