2013-11 (1) AUSTRALIË , “The Sunshine Coast”.

30 november 2013 - Port Macquarie, Australië


Even een kleine inleiding, het is inmiddels eind Mei 2020.
In deze “Corona” tijd, waardoor wij min of meer “veroordeelt “ zijn thuis te blijven, kunnen wij niet reizen. Vandaar dat ik heb besloten om in delen onze reis naar Nieuw Zeeland, Australië en Maleisië van 2013 / 2014 alsnog uit te werken en te plaatsen hier op Reislogger. Mede doordat het onduidelijk is wanneer reizen weer mogelijk is, hoop ik hiermee het reisgevoel een klein beetje levendig te kunnen houden voor mijzelf en misschien ook voor jullie?

 

  Vlucht Christchurch (NZE) naar Brisbane (AUS)    2013-11 (1) AUSTRALIË , "The Sunshine Coast"      Route indeling deel 1 - Australië 2013  
Donderdag 21-11-2013:
Met onze vlucht van Christchurch naar Brisbane begint ons avontuur in Australië. In de aankomsthal worden wij enthousiast verwelkomt door Anita. Zij is een oud collega en vriendin die Judith heeft leren kennen tijdens haar Intensive care opleiding in Edinburgh - Schotland in de jaren 1975/1976. Anita is getrouwd met Bruce en is zelf weer teruggegaan naar Australië ergens eind jaren ’80. 
Het is alweer 12 jaar geleden dat Judith haar hier in Australië voor het laatst heeft bezocht. Tijdens haar rondreis alléén met haar rugzak in 2001. Zelf heb ik Anita éénmaal gezien en gesproken, tijdens een tussenstop in Amsterdam, toen zij op weg was terug definitief naar Australië. Bruce haar man heb ik nooit ontmoet. 
Uiteraard is de verwelkoming van Anita groots, zij genieten zichtbaar elkaar weer in de armen te kunnen nemen. Voor goede vriendschap is tijd en afstand geen belemmering.     Ander deel van de tuin met zwembad van Anita & Bruce.De tuin van Anita & Bruce. 
Zij wonen in een ruim huis in de buitenwijken van Brisbane. Met een groot zwembad en een comfortabele gastenkamer. Wij blijven hier vier nachten voordat onze rondreis per Busje aanvangt. Wij worden zeer gastvrij ontvangen en ontmoeten de ouders van Anita, die in een aanleunwoning wonen. Ook de kinderen zien wij regelmatig. Ik ga jullie niet lastig vallen door jullie verslag te doen van ons bezoek hier en door alles chronologisch te vermelden. Wij hebben overigens niet zo gek veel gedaan buitenshuis. Voor ons geen probleem en het is zelfs prettig om even wat bij te komen en onze ervaringen van Nieuw Zeeland wat te laten bezinken en te delen met hun. Elke avond komt er een storm opzetten met veel regen en zelfs hagel. Wij worden dan ook gewaarschuwd om het weer goed in de gaten te houden, het is Tyfoon tijd! Twee avonden hebben zij vrienden op bezoek en tijdens de “gebruikelijke” barbecue is het gezellig om deze mensen te ontmoeten en te spreken. Wij maken kennis met het typische Australische buideldier op korte pootjes, de Wombats. Deze zijn voornamelijk 's nachts actief en komen dan tevoorschijn om zich te voeden met gras, kruiden, schors en wortels. Wij zien deze wombat die rustig rond struint in een hoek van de prachtig feeërieke verlichte tuin. Is hij echt of wordt het tijd dat wij de drank laten staan? Zelf geniet ik dagelijks volop van het zwembad, altijd fijn bij deze hoge temperaturen.
 

Brisbane is de hoofdstad van Queensland en heeft 1,5 miljoen inwoners. Na Sydney en Melbourne de grootste stad van Australië. Het staat bekend om zijn schoonheid, zachte klimaat en vriendelijke sfeer. Wij bezoeken samen met Anita en haar hond, het centrum van Brisbane. Wij wandelen aan de zuidoever van de Brisbane River die is omgetoverd in één groot park, inclusief een deel regenwoud, zandstrand en een lagune. Het is hier vol met restaurants, barretjes en de nodige straatmuzikanten. Het is een van de hotspots van de stad. Ook maken wij kennis met de prachtige natuur rondom de stad. Dit doen wij achterin hun grandioze BMW cabrio, als een kind gelukkig geniet ik hiervan. Een wens vervult? 
  De zuidoever van de Brisbane River.  Een droom komt uit!  Even toeren in een cabrio en wat voor een!
Maandag 25/11: Vandaag gaat onze reis in Australië pas echt beginnen. Jan van Driel, één van onze vrienden reist samen met ons door Australië. Hij is inmiddels ook aangekomen vanuit Azië en heeft een stekkie gevonden ergens in Brisbane. Anita brengt ons naar de Camper verhuurder en onderweg pikken wij Jan op in zijn Acacia Inner City Inn hotel. De afhandeling bij de verhuurder gaat vrij efficiënt en soepel en zodoende kunnen wij snel vertrekken! Nou ja snel, “Vicky” ons camping busje heeft een automaat met wat extra opties die ik niet ken. Het blijken extra schakelingen te zijn voor in de bergen. Oké wij zeggen Anita voor de tweede keer gedag, maar helaas weer verplaatst ons busje zich geen meter. Ja dat is logisch, ik heb de motor niet gestart. Grote hilariteit en ongeloof bij Anita dat wordt niets, meen ik haar te zien denken …….  Bye….

De voorraden zijn snel ingeladen, vanuit Cores onze plaatselijke AH en de stad ligt daarna snel achter ons.  Judith heeft als bestemming vandaag Lamington National Park in de planning. Wij verlaten al vrij snel de snelweg M1 en wij ruilen het blauw van de kust in voor het groen van het bergachtige binnenland. De route gaat over Tamborine Mountain. Dit is een gebied waar wij helaas weinig van mee krijgen, vanwege vermeende tijdsgebrek rijden wij door.  Qua natuur, een juweeltje horen wij achteraf. Door het open raam horen wij de belvogel flink zijn best doen. Wij besluiten om vandaag te stoppen in Canungra, zodat wij morgen een bezoek kunnen brengen aan het Lamington National Park. Dit schilderachtige, landelijke stadje is ook bekend als de 'Valley of the Owls', omdat het zijn bestaan dankt ​​aan de vroege ceders en zagerijen. In het begin van de 20e eeuw was het de thuisbasis van de grootste naaldhout molen in Australië. Het is een populaire bestemming voor dagjesmensen maar ook als tussenstop op weg naar de natuur. Het Lamington National Park is een heuvelachtig landschap bedekt met subtropisch regenwoud en is sinds 1994 door Unesco op de Werelderfgoedlijst geplaatst, als erkenning voor de hoge biodiversiteit.  Als wij het stadje binnenrijden gaan wij nog even wat drinken in “The Outpost Café”, dit iconische café, oorspronkelijk gebouwd in 1946, staat bekend om zijn bekroonde zelfgemaakte taarten. Maar niet voor ons dit keer…. 
   Even wat drinken in "The Outpost Café" in Canungra.
Op naar onze eerste camping, die bij een kleine rivier ligt net buiten het stadje, het is allemaal nog wat onwennig. Wij moeten ons ritme nog zien te vinden. Het interieur van Vicky wordt flink onderhanden genomen. Er blijkt veel meer ruimte binnen te zijn, maar voordat alle spullen een plekje hebben en de bedden zijn opgemaakt is de avond al een flink stuk gevorderd. Judith heeft intussen gekookt en wij gaan onze eerste nacht in. Jan verdwijnt in zijn slaapplek bovenin. Langzaam verdwijnen zijn benen uit zicht.


 

Wij hebben goed geslapen, ook Jan die in het boven bed ligt. Er is gelukkig genoeg ventilatie daar. Na een goed en uitgebreid ontbijt vertrekken wij voor onze eerste excursie. Daarvoor moeten wij 35 km doorrijden naar het Lamington Nationale Park. Dit is het eerste grote nationale park van Queensland dat vooral vanwege zijn natuurlijke en culturele waarden wordt geprezen. Dit berggebied is onderdeel van de Mac Pherson Ranges. Het schitterende, ruige berglandschap (22.000 hectare groot) met veel watervallen en rivieren omvat vele variërende bostypen. Het biedt een rijke afwisseling van het gematigd Antarctisch beukenbos dat langzaam overgaat in subtropische regenwouden en in het noorden het andere uiterste droge eucalyptusbossen op de berghellingen.
De weg slingert zich over een schilderachtige weg door het regenwoud en gaat geleidelijk maar permanent omhoog. Vrij snel zien wij, in de diepte, de zee zich steeds verder van ons verwijderen. Het is een doodlopende weg die wij uiteraard daarom later weer zullen moeten terugrijden. Onderweg zien wij onze eerste walibi’s. Ons busje trekt makkelijk omhoog, over de steile bochtige smalle weg. O’Reilly’s is de eindbestemming waar wij een wandeling zullen gaan maken..Hier worden wij verrast door een groot aantal vogels. Jan zoekt snel in zijn boek en verteld dat het King Parrots en de Crimson Rosella Parkieten zijn. 
  Vogels bij O'Reilly's in het Lamington NP.   Nest varen in het regenwoud tijdens de "The tree top walk”  in Lamington NP.    Elabana Falls - Lamington NP. 
De Booyong wandeling “The tree top walk” gaat over vlonders en negen hangbruggen. Op ruim 15 meter hoogte lopen wij over een vlonder en kijk je neer op het bladerdak van veel verschillende soorten bomen van het regenwoud. Wij klimmen naar boven en genieten van een panoramisch uitzicht vanaf een 30 meter hoge plek in een vijgenboom boven de loopbrug. Er is ook nog een botanische tuin aanwezig waar wij o.a. een nieuwe soort varenachtige palmboom zien. De whipp vogel met z’n zwarte kuif op z’n kop laat van zich horen en gelukkig zien wij er ook een. Wat een prachtige vogel. De waterval zorgt voor een passend achtergrond geluid. Wij zijn heel blij dit park te hebben bezocht en hebben zeer genoten van de unieke  schoonheid, charme en ruige wildernis. 
Op onze terugweg wordt het wel wat drukker, regelmatig komen wij tegenliggers tegen op de smalle weg. Wat een geluk dat wij vroeg waren en bijna geheel alléén er rond hebben kunnen lopen. Wij zien ook nog een van de kleinere Kangoeroe soorten op z’n achterpoten snel het struikgewas in huppelen. Wij moeten snel door om nog op tijd, voor het donker wordt, bij onze eind bestemming Broken Head (vlak buiten Byron Bay) te komen. Omdat wij Queensland hebben verlaten en zijn aangekomen in de provincie New South Wales, is de klok gelijk weer 1 uur later. De camping ligt aan het strand in een regenwoud.
 

Aboriginal geschiedenis
Voordat  de Europeanen zich hier in Australië vestigden, was hier deze regio Lamington al duizenden jaren bewoond door Aboriginals van de Yugambeh. De Yugambeh bewoonde de Gold Coast en het achterland. Deze groep leefde als verschillende familiestammen in verschillende regio's, hoewel de interactie tussen hen goed ingeburgerd was. De familiestammen die het dichtst bij Lamington National Park woonden, waren de volgende bevolkingsgroepen Birinburra, Kombumerri, Wangerriburra en Migunberri.

Het Yugambeh  was goed ingeburgerd in hun omgeving. Ze begrepen de seizoenen, planten en dieren en gebruikten deze om een ​​comfortabele levensstijl te creëren. Terwijl vroege Europese landbouwmethoden van zonsopgang tot zonsondergang zwoegen vereisten, om een ​​klein rendement te behalen (De Europese gewassen waren hier niet zo geschikt, konden de Yugambeh een grote groep voeden met slechts een paar uur lopen per dag. De handel in voedsel was goed ingeburgerd tussen Aboriginal groepen en vroege Europeanen, die afhankelijk waren van handel met de Aboriginals om te overleven. De Yugambeh hield toezicht op de plant- en dierlijke hulpbronnen om ervoor te zorgen dat het verzamelen van voedsel zowel efficiënt als duurzaam was. Ze verzamelden noten, honing en ander plantmateriaal en plantten misschien zelfs veel van de notenbomen die tegenwoordig hier groeien. Met behulp van een assortiment wapens,  jaagden zij op een grote verscheidenheid aan soorten. Netten werden gebruikt om vissen, vogels, landhoenders en landdieren ter grootte van een kangoeroe te vangen. Dingo’s werden getraind om te helpen bij de jacht op walibi’s en kangoeroes.

Sociale bijeenkomsten zoals “corroborees” (dansceremonies) werden druk bezocht en trokken bezoekers van heinde en verre. Deze corroborees werden gehouden om verschillende redenen zoals, initiaties, feesten, gevechten en/of toernooien. Sierlijke lichaamsversieringen werden vaak opgedragen aan corroborees en omvatten veren, verf, bladeren, bloemen, dierenhuiden en staarten. Hoewel deze bijeenkomsten zeer rituele gelegenheden konden zijn, waren er altijd een of twee mannen "grappige mannen" onder de dansers die iedereen van hun capriolen lieten meegenieten (vergelijkbaar met de moderne circus clowns).

Na de vestiging van de Europeanen werd de levensstijl van het Yugambeh  geleidelijk uitgehold. Verschillende aanvallen op de inheemse levensstijl door o.a. veroordeelden, vrije groot grondbezitters, overheidsinstanties en andere Europese interventies, hebben ertoe geleid dat veel van de vorige manier van leven van de Yugambeh nu vergeten is. Velen zijn echter nog steeds actief in hun poging om wat er nog over is te behouden. Zoals bv de Yugambeh (taal, gewoonten en gebruiken) en ervoor te zorgen dat het wordt doorgegeven aan toekomstige generaties.
 

Na een korte nacht wordt ik wakker als Jan de camper verlaat en er een warme lucht, van de reeds hoog aan de hemel staande zon, naar binnen waait. Wij gaan er ook uit en zijn toe aan een verfrissende warme douche omdat er gisteren geen faciliteiten waren. Na ons ontbijt lopen wij het strand op. Wat een plaatje, terwijl het goud gele fijne zand tussen onze tenen omhoog kruipt, kijken wij naar een dertigtal surfers op de niet al te hoge golven. Aan de rechterkant eindigt het strand in een rotspartij. Grote keien van alle maten en vormen liggen daar, het water van de golven stroomt daar tussendoor en laten allerlei soorten schelpdieren achter. Wij klimmen over de rotsen de bocht om, omdat wij vermoedelijk dolfijnen zien. Als wij een stukje verder zijn weten wij het zeker. Wij zien een twintigtal dolfijnen, steeds kleiner wordende cirkels zwemmen, om de vissen in te sluiten. Wat een unieke ervaring, soms springt er één de lucht in. Volop genieten wij van dit natuur tafereel. Wandeling over het strand bij Broken Head.Wandeling over het strand bij Broken Head.Dolfijnen op jacht voor eten bij Broken Head.
Helaas moeten wij weer terug omdat wij de camping voor tien uur moeten verlaten en uitchecken. Wij rijden terug naar Byron Bay aan de kust, het vakantiedorp van West Australië voor het jeugdig publiek, zo gezegd het lokale “Lloret de Mar”.  Tevens hebben zich hier vele kunstenaars gevestigd wat de plaats een artistiek karakter geeft. Voor de kust van Byron Bay ligt een zeer rijk marineleven. Hier komen gematigde en subtropische waterstromingen samen, waardoor een voedselrijk gebied ontstaat voor diverse zeedieren en vissen. Het is de populaire vakantiebestemming, bekend om zijn stranden, surf- en duikplekken. Wij hebben wat rondgelopen over de boulevard en het is gezellig druk. Wat ons opvalt is dat 80% van de vrouwelijke bevolking bestaat uit vrouwen van 18 tot 35 en een ander deel nog jonger dan 35 willen zijn, maar duidelijk over de datum heen zijn!! Het schijnt een oud hippie stadje te zijn, Jan en ik hebben het omgedoopt in “Boobies Town” 
Kom jongens zegt Judith: “Wij moeten snel door er valt nog veel te doen en veel te zien”, waarmee zij de uitspraak van onze bootkapitein uit Doubtfull Sound in N.Z. herhaald! Onze stop voor de avond is Woombah vlakbij Lluka, waar wij kunnen wandelen in een regenwoud. Wij arriveren al vroeg op de camping, waar het heel rustig is. Het vertrekpunt voor de wandelingen blijkt 15 km verderop te liggen en wij besluiten dat voor morgen te laten en om de rest van de middag te relaxen.  Jan gaat op vogeljacht en ik ga het zwembad inspecteren.  Ik krijg een uitnodiging, van één van de permanente bewoners op de camping, om mee te gaan om kangoeroes met hun te gaan spotten. Zij brengt ons, laat in de middag, naar een bosrand via de Duck road en ja hoor wij zien een groep, vrij grote kangoeroes uit het bos komen en de grasvlakte oversteken. Wat een aparte beesten en niet alleen om de manier van lopen. Even verderop zien wij een mannetje die rechtop blijft zitten en ons aankijkt. Hij lijkt geenszins bang te zijn voor ons. Het wordt tijd om naar bed te gaan, het is immers al half negen…. Het was weer een prachtige dag, 
   Even een ochtend duik in ons zwembad op de camping in Woombah.
Rustige ochtend, laat op, even zwemmen en wat aantekeningen maken. Onze rit gaat via Yamba, Maclean, Grafton volgens onze "Lonely Planet" leuke stadjes, de moeite waard van een bezoek. Het valt ons wat tegen. Wij zakken langzaam de M1 (Pacific Highway) af naar beneden en gaan regelmatig het binnenland wat in. Valt niet zo veel te beschrijven over vandaag. Dan maar even iets over onze Busje Vicky. Vicky is een flinke uit de kluiten gewassen “jonge” dame. Met veel ervaring (bijna 300.000 km!) en zij rijdt zeer soepel. Zij is ruim van binnen met een magnetron en een koelkast en de slaapplaatsen zijn comfortabel. Judith begint aardig haar weg in het keukentje en kastjes te vinden en vindt het zelfs leuk. Oeps de weg naar een caravan site ligt mogelijk open…… Een half uurtje later rijden wij toch de caravan site Beach Holiday Park op in Arrawarra. Judith heeft meestal de voorkeur om te koken in onze eigen geliefde Vicky in plaats van in de campingkeuken. Vanavond om half acht, juist als het bijna donker is, lopen er een stuk of zes flinke kangoeroes vlak naast onze Vicky. Één loopt zelfs naar Judith toe en zij kan hem bijna aanraken. Gelukkig toch nog wat avontuur op deze dag.

Ik lig al vroeg te lezen in mijn bed. Als ik naar buiten kijk zie ik twee kangoeroes voor de deur staan. Een moeder met jong. Ik kan ze goed bekijken, de achterpoten zijn heel stevig en de staart wordt gebruikt voor het evenwicht. De voorpoten zijn heel kort en als hij overeind zit dan kan je zijn vingers  goed zien. Vervolgens ga ik nog steeds vroeg lekker naar het zwembad. Terwijl ik aan het ronddobberen ben daar kijk en luister ik naar de beweging  en het zachte geritsel van de palmen en de eucalyptusbomen, die rond het zwembad staan. De vogelgeluiden klinken als muziek in mijn oren, wat zijn wij toch bevoorrecht?  
  Kangoeroes op bezoek op de camping in Arrawarra.  Kolossale bomen in de middenberm van de winkelstraat van Sawtell. 
Onderweg stoppen wij voor koffie in Sawtell, een Heritage stadje aan de kust met drie stranden rondom. Het centrum van het stadje is heel bijzonder, omdat er grote dikke bomen staan in de middenberm van de winkelstraat. Hier zijn veel cafés, restaurants en boetiekjes, de koffie is dus ook snel gescoord.
Wij zijn verbaast, dat het begint te regenen. Maar het is eigenlijk toch ook niet zo verwonderlijk, omdat wij inmiddels landinwaarts rijden, richting een regenwoud. Het stadje Dorrigo is de toegangspoort tot het Dorrigo National Park. Dit park maakt deel uit van de Gondwana Rainforest, wat ook al een World Heritage site is. Het Nat. Park herbergt een oeroud regenwoud, dramatische watervallen een prachtig erfgoed. Maar eerst bezoeken wij het Rainforest Center. Er zijn tentoonstellingen over de flora en de vele intrigerende dieren, waaronder de liervogel, een inheemse vogel met het vermogen om bijna elk geluid te imiteren. Daarna gaan wij op zoek naar het uitkijkpunt, er loopt een pad, een skywalk van ongeveer 75 meter lang. Als wij bij de “Skywalk uitkijkpunt” komen  worden wij getrakteerd  op een panoramisch uitzicht op het omliggende landschap. Dit spectaculaire verhoogde uitzichtpunt hangt zo’n 20 meter boven het bladerdak van het regenwoud. Het is wat nevelig, maar de groene waas van het gebladerte is mooi om te zien. De vogels vliegen af en aan en wij kunnen die vanaf hier goed bekijken. Een vogel, geel en zwart, is zeer zeldzaam horen wij later. Net ten noorden van Dorrigo, te midden van de glooiende landbouwgrond, ligt Dangar Falls,  een mooie waterval met een val van 30 meter. De natuur rondom de waterval is prachtig. 
  Uitkijkpost in Dorrigo Rainforest NP.  Dangar Falls ten noorden van het Dorrigo NP. 
Terug naar de kust in de hoop de regen achter ons te laten maar dat gaat helaas niet op. Het begint steeds harder te regenen en wij besluiten om in een restaurant te gaan eten. Als wij Vicky parkeren op zijn plaats. Onze plek voor de nacht is Nambucca Heads . Niet veel later zien wij een uil op onze elektriciteitskast zitten, de wijsheid is gearriveerd.

Vanmorgen uitgeslapen het is al tegen negenen als wij aanstalten maken om er uit te komen. Vannacht hebben wij nog regelmatig zachte horen regenen dus het is niet zo verleidelijk om eruit te gaan. Er blijken nu 4 uilen in de boom te zitten vlak achter Vicky. Het is een uilen soort met een brede bek die ik nog nooit eerder gezien heb. Hier in Australië komt deze vrij algemeen voor. Het is ook wat onrustiger geweest vannacht, Jan moest verschillende keren eruit om te plassen. Niet zo verbazingwekkend, de plaspil werkte uitstekend. Alleen die had hij eigenlijk pas moeten innemen vandaag!! Het zal wel de leeftijd zijn!!! Dat betekende dat hij meerdere malen uit zijn schuilhut te voorschijn moest klimmen vlak onder het dak. Een activiteit die best wel intensief is, ik benijdt hem niet en heb er veel respect voor. Nu ik het toch over Jan heb, hij heeft een afwijking….. Hij kan het niet weerstaan om de automaten met hijskraantjes, zoals op de kermis, voorbij te lopen zonder er geld in te gooien.  Het gaat hem niet om de mini chocoladeblokjes, maar om de spanning, denk ik…... Kan overigens erger…… Ja als je zo samen reist leer je elkaar zeker beter kennen.
Na het ontbijt hebben wij, omdat het inmiddels droog is, eerst een stukje gewandeld over het strand. De camping ligt aan de monding van de Nambucca rivier direct aan de oceaan. Nu het droog is zien wij pas hoe mooi de plek is. De campingeigenaar vertelde ons een stukje geschiedenis. De Europeanen vestigden zich hier rond 1840 o.a. vanwege de aanwezigheid van een belangrijke houtboom de rode ceder bomen. (Toona ciliata) Het biedt een waardevol hardhout dat wordt (werd) gebruikt voor meubels, decoratieve lambrisering, scheepsbouw en muziekinstrumenten zoals de sitar en drums. De eerste huizen werden gebouwd zo’n 25 jaar later, toen er ongeveer 50 mensen zich in de vallei hadden gevestigd om ceder te hakken of  maïs te verbouwen. Het werd uitgeroepen tot een dorp in 1885 en ook het eerste hotel en school werden gebouwd. De North Coast spoorlijn werd in 1915 ook uitgebreid en passeerde hier langs. Maar het duurde nog ruim 10 jaar voordat het station van Nambucca Heads werd geopend. Het is nog steeds een kleine stad van nog geen 7.000 inwoners. Na zo’n verhaal bekijk je de omgeving met andere ogen. 
  Wifi met koffie in Mc. Donalds in Nambucca Heads.  Na het ontbijt wandelen langs het strand van de camping in Nambucca Heads.
Helaas is er geen Wifi aanwezig op de camping dus zijn wij “verplicht” om te verkassen naar Mc. Donalds. Gelukkig is de koffie te drinken. De regen komt weer terug, dat is wat minder. Dus besluiten wij om maar snel door te rijden naar de volgende camping in Port Macquarie. Oh nee, Judith krijgt de smaak te pakken van de vorige twee dagen om eerst een pint te gaan drinken in de lokale pub. In Vicky gegeten en de dobbelbeker is uit de koffer gekomen, dus ons speelhol is geopend.

Wordt vervolgt. 

Foto’s

4 Reacties

  1. Jan van Driel:
    31 mei 2020
    Veel mooie natuur foto’s, maar waar zijn die van “Boobies Town”?
  2. Marianne:
    1 juni 2020
    Prachtige foto’s en leuk verhaal. Wat een mooie kleurige vogels leven daar. Slaapt dat nou lekker in zo’n busje met z’n drieën? Het zal allemaal wel prachtige natuur zijn, maar geef mij maar hotels onderweg!
  3. Gerard:
    1 juni 2020
    Ja weer veel herkenbaar voor mij.
    Vicky ziet er wel goed uit.
    Toeval mijn vrienden die bij Bayron bay wonen,zij heet ook Vicky.
    Ik zeg altijd, Australië heeft alles op het gebied van klimaat en natuur, en er is zoveel te zien naar je moet er wel lange afstanden rijden.
  4. Tiny:
    17 juni 2020
    Mooie foto's en het is leuk om te lezen, je schrijft leuk Cor.