2013-10 (3) NIEUW ZEELAND - Nrd. eiland, EINDELIJK WEER OP VAKANTIE!!

Dinsdag 22/10: Om even over zessen wordt ik gebeld door het ziekenhuis in Rotorua, met de mededeling dat Judith vannacht om drie uur per ambulance is overgebracht naar Hamilton. Ben nog even blijven liggen om dit even te verwerken, maar ga daarna direct aan de gang. Er is veel te doen, al onze spullen kleding, eten etc. moeten worden verzameld en terug in Egypt. Ben geëmotioneerd als het uiteindelijk lukt om Amber per skype te bereiken.  En ik maar zeggen tegen haar, maak je niet druk, alles komt goed….!! Heb ook best wel moeite om de eigenaar en de dame die onze kamer elke dag schoonmaakt te informeren en uit te leggen. Met pijn in mijn hart verlaat ik Roto Vegas - Rotorua, de vriendelijke mensen, de jacuzzi, het zwembad en de sauna! Onderweg terug naar Hamilton is het redelijk mistig, waardoor het landschap niet zo tot zijn recht komt. Helaas werkt mijn navigatie niet van mijn smartphone, kan geen gps vinden. ( Vreemd genoeg begint mijn smartphone in eens te praten terwijl ik uren later aan mijn tafel  in Hilda Ross House zit. Blijkbaar is de gps uit de kast gekomen. Rare dingen die smartphone’s.)  Het lukt mij toch om zonder navigatie, vrijwel direct  naar de juiste parkeergarage van het ziekenhuis te rijden. Ik twijfel toch wel een beetje of ik wel moet gaan parkeren, er staan namelijk twee brandweerwagens voor de deur en een derde komt er net aanrijden. Neem de gok. De receptionist vertelt mij dat Judith op de afdeling “High Dependence Unit” ligt , die mededeling stelt mij niet bepaald op mijn gemak. (HDU - is een Speciale zorg tussen de Gewone zorg en de Intensieve zorg in.) Als ik eindelijk in de zaal kom, is Judith diep in slaap, zij is net teruggebracht uit de operatiekamer. Ruim een half uur later wordt Judith wakker gemaakt, door een van de verpleegsters. Vanaf dat moment wordt ik snel geïnformeerd. Er is net gecontroleerd onder een lokale verdoving  of er nog bloedingen zijn, gelukkig blijkt dat niet het geval. Haar bloedverlies moest dus van eerdere bloedingen zijn. De verpleging op de HDU is heel streng en ik word weggestuurd omdat het bezoekersuur voorbij is.
Als ik s’ middags terugkom wordt Judith net overgebracht naar de gewone afdeling. Zij ziet er een stuk beter uit. Zij heeft twee zakken bloed gehad en vocht met mineralen, direct via het infuus. Het eerste wat zij zegt is, Nu ben ik een echte KIWI met MAORI bloed, dat moet goed komen!
Eurocross maar weer gebeld en hun verder te informeren. Zij zijn volledig op de hoogte en vertellen mij dat het ziekenhuis van Rotorua en de ambulance al betaald zijn. Ik hoor van Judith later meer details. Er zijn twee redenen waarom zij om drie uur s’ nachts per ambulance is overgebracht. De belangrijkste is omdat Judith  een erg lage bloeddruk heeft , lager dan dat zij normaal heeft. Men is bang dat er nog een bloeding gaande is. Dit kan daar niet goed beoordeeld en behandeld worden. De tweede reden is omdat zij de medici in Rotorua een beetje in rep en roer heeft gebracht. Eerst is Judith onderzocht gisteren door een junior arts, vervolgens door een senior arts van de afdeling. Hier was ik nog bij. Deze senior was heel goed en ook tot volle tevredenheid van Judith. Even later hoort Judith een fikse ruzie, de senior arts werd telefonisch op haar vingers getikt door de specialist, die vindt dat hij gepasseerd wordt. Als Judith, dat op verzoek te horen krijgt, laat zij de specialist uit z’n bed halen. Met de mededeling dat als hij mij als patiënt wil, dan moet hij ook maar uit z’n bed komen om mij te onderzoeken….. En zowaar hij kwam, uiteraard onder grote hilariteit van de artsen van de afdeling alsook van de verpleging.
De specialist blijkt vervolgens wel heel aardig, maar stuurt Judith wel meteen per ambulance ( uit wraak?) door naar Hamilton. Ik ga proberen om één van onze kinderen te bereiken, het lukt om Amber de laatste ontwikkelingen door te geven. Terug in het Hilda Ross House, je kan hier gelukkig eten bestellen. Na het eten een boom opgezet met een Nederlandse vroedvrouw, zij volgt hier een cursus en woont al 25 jaar in N.Z.. Het wordt laat maar het was wel gezellig.

Ik weet niet hoe mijn dag gaat lopen vandaag. Moet voor 10:00 uur uitchecken uit H.R. House en ik mag pas officieel om elf uur naar Judith toe. Ben maar eerder naar Judith gegaan, er is net bloed geprikt en Judith ziet er opnieuw jonger uit. Eén van de verpleegster schatte Judith ook midden vijftig, dus die kan niet meer stuk bij haar. De dokter is ook al geweest en zij vertelt dat zij teruggebracht gaat worden naar Rotorua.
Ben direct weggegaan om uit te checken bij het H.R. House. Heb ook Jetty (die Nederlandse dame) gebeld om haar het e.e.a. uit te leggen. Zij is heel meelevend en wenst ons succes. Bij terugkomst bij Judith zijn wij alweer allerlei plannen aan het maken, dat ik bv weer naar Roto Vegas terug kan en Judith terug naar haar gemaakte vrienden in het Ziekenhuis in Rotorua. In afwachting van het groene licht. Even later komt de dokter van Judith vertellen dat zij niet weg gaat. Men wil Judith niet hebben in Rotorua….. en hier willen zij Judith nog wat langer houden om haar te begeleiden met de opstart van haar trombose medicijnen. Wederom een streep door de rekening en wij hebben ons maar aan te passen. Judith krijgt rust in bed en ik zoek de bibliotheek op. Verder niets bijzonders te melden. Buiten dat de kans LANGZAAM groter wordt dat wij onze reis weer kunnen gaan hervatten snel.

Gisteren nog met Judith afgesproken dat ik vandaag eerst de tuinen ga bezoeken waar Hamilton bekend om is. Dus op naar de “tuinen”, het is niet alleen vol met bloemen en planten maar ook mooi opgezet  en goed onderhouden. Er zijn verschillende stijlen en thema’s zoals een Japanse tuin, Chinese tuin, Engelse tuin, Indiase tuin etc. Het is niet druk. De geur van de bloemen streelt je neusgaten wat een genot en vooral de relaxte sfeer maakt mij vrolijk. Tegen elf uur belt Judith mij, om te vertellen dat zij weg mag. Jippie dat is onverwachts snel. Had mij ingesteld op zeker nog twee dagen. Als de bliksem terug en weer uitgecheckt bij het H.R. House, moet eigenlijk vóór 10 uur, maar “als oude bekende” lukt het mij nu ook nog gelukkig.
Als ik bij Judith kom kijkt zij mij vreemd aan, zij had mij nog niet verwacht. Ja ik mag weg maar nog niet….. Eerst moet mijn bloed nog beoordeeld worden en dat moet nog worden afgenomen. Kan dus nog wel een paar uur duren……!
Helaas wilde Judith niet naar Jetty toe in Taupo, wat ik wel zag zitten maar zij is zoals gewoonlijk al weer de baas, nog steeds!! Dus In de tussentijd een motel opgezocht voor de komende dagen. Heb een motel voor twee nachten kunnen boeken in Tauranga aan de Bay of Plenty, Oostkust. Wij kunnen niet snel genoeg in de auto stappen, wat voelde dat goed. Judith is al weer ouderwets, de route aan het plannen en zij wil vanavond uit eten. Prachtig. Zo gezegd zo gedaan op naar de Indiër “Tikka Expresse”. Wij zitten weliswaar in een Take out, maar het smaakt er niet minder om en is gek genoeg ook nog romantisch op de witte tuinstoelen en tafel.

Het motel in Tauranga valt mij een beetje tegen, bed is uitstekend maar de rest aanzienlijk minder. Het thermale bad is wel lekker, maar in een overdekte schuur. Om er te komen moet je achter het huis van de beheerder langs, waar allerlei rotzooi ligt. Ik ga Jetty nog bellen voordat zij vanmiddag op vakantie gaat. Het gesprek is wederom aangenaam en gaat alsof wij elkaar al 25 jaar kennen. Zij dringt er nogmaals op aan om toch maar langs te komen. Judith hoort het aan en is eindelijk overtuigd dat ik niet degene ben die dit wil doordrukken. Wij besluiten de boel in te pakken, ondanks dat wij voor nog een nacht hebben betaald. Een juiste keus zal later blijken. Maar eerst Tauranga nog bekijken. Het is wel een toeristen stek maar hoofdzakelijk voor het strandleven en de prachtige natuur in de omgeving, waar wij gisteren ook doorheen gereden zijn. Er blijkt toch ook heel veel industrie hier te zijn, lijkt wel of wij door het havengebied van Amsterdam West rijden. Aan het einde van de boulevard is een mooie groene heuvel, begroeit vol met bomen. In een wandeling van ruim driekwartier kan je er om heen wandelen. Dat is nog wat te veel voor Judith nu en houden het na een kwartier wandelen snel voor gezien. Plus dat wij zo snel mogelijk in Taupo willen zijn, in elk geval voordat zij zijn vertrokken. De rit van ruim twee uur gaat voorspoedig. Egypt moet weer eens haar dorst lessen en dus de tank maar weer eens gevuld. Zij verrijdt minder dan 1 op 10 en is dus best een dure dame. (Maar ja welke dame is niet duur, ha, ha!!!)
Onze navigatie doet een beetje vreemd, als wij wat meer tijd hebben moeten wij die maar eens een apk beurt geven. Met als gevolg dat wij het laatste stukkie naar Kinloch (Taupo) maar even gebeld hebben en Jetty rijdt ons tegemoet. Als wij de straat in rijden, vol met de mooiste huizen, staat Bruce  haar man ons al op te wachten. Hij blijkt dezelfde middag pas op de hoogte gebracht te zijn door Jetty. Wij worden heel enthousiast begroet.  De koffie staat klaar en wij krijgen een rondleiding door het huis. Verder een introductie, waar het kattenvoer staat, erg belangrijk en ook wat wij vanavond (kunnen) gaan eten. Alles staat al klaar, soep, aardappelen, wortelen en een pan vol met zelf gemaakte gehakt ballen in jus. Onvoorstelbaar zo lief en ook nog heerlijk ook. De sleutel wordt ons overhandigd, het internet aangezet etc. en “off they go”. Wij hebben ze vriendelijk uitgezwaaid en een prettige vakantie toegewenst. Toch wel een heel raar idee, wij zullen zo goed als zeker vertrokken zijn, voordat zij terugkomen. Na het eten, even tv gekeken en toen een muntje opgegooid in welke kamer wij zullen gaan slapen. Welterusten, wensen wij elkaar en op naar dromenland. Is dit echt?

Weer eens uitgeslapen en vervolgens gaan wij heerlijk ontbijten op een van de terrassen in de zon. Wat een luxe. Wij gaan op zoek naar het centrum van Kinloch, het ligt zo’n 20 km ten noorden van Taupo aan het meer. Kinloch is meer een bungalowpark rondom een golfterrein, de ene bungalow nog mooier dan de andere.  Verder bij het meer een haventje vol met allerlei boten. Er is verder niets buiten een heel kleine supermarkt. Wij verlaten Kinloch en gaan door naar Taupo om boodschappen te doen en de plaatselijk AA te bezoeken. Het stadje Taupo is wel vol met gezellige straatjes en een boulevard met allerlei restaurants en kleine winkels. Het is vrij druk omdat het “labour” weekend is en iedereen een aantal vrije dagen heeft. Vandaar dat Jetty en Bruce ook enkele dagen op vakantie zijn. Judith wil op zoek naar een speciaal vest wat heel warm zit. Een andere patiënt in het ziekenhuis heeft haar overtuigd, een “must”. Het is gelukt. Wij houden het verder een beetje rustig vandaag, een kleine wandeling en lunchen. Dat laatste doen wij op een terras met zicht over het meer. Het restaurant Ploughmans is opgebouwd in traditionele Engelse stijl, met wit en zwarte balken. Verder hebben wij gerelaxt in “ons” huis.

Het is vandaag zondag de zon lokt ons uit bed. De dag begint even rustig als gisteren, wij kiezen een ander terras. In Kinloch is er vanmorgen een “boeren” markt. Het parkeerterrein staat vol met auto’s met een lege boottrailer er achter. Blijkbaar komen er niet alléén mensen voor de markt. Toch zijn er ook een heleboel mensen op de zeer gevarieerde markt afgekomen. Het ligt vol met groenten, fruit, schilderijen, noten, maar ook allerlei mooie tweedehands huisraad, het lijkt wel Koningsdag. Verbaast zien wij dat wij ook een alpaca kunnen kopen, die hier veelvuldig gefokt worden. Wij houden het op een kop koffie!
Op naar onze volgende bestemming RukaFalls, deze ligt buiten de stad Taupo en is interessant volgens de AA. De rivier perst zich tussen rotsen door, die niet breder van elkaar afliggen dan 3 á 4 meter. Het water stroomt heel snel en stort zich dan zo’n meter of tien naar beneden. Het verbaast ons dat dit soort dingen allemaal gratis te bezoeken zijn. Het begint inmiddels licht te regenen dus lijkt het ons beter om een wandeling langs de nodige stoompoelen en modderbaden uit te stellen tot morgen. Verder heeft Judith nog op het programma staan een boerderij, vol met honing producten en de nodige toelichting. Wat een sortering van soorten en smaken. Niet alleen potten maar ook allerlei andere dingen zoals lolly's, ijsjes etc. Echt iets voor Judith en zij probeert meerdere dingen uit. Het gaat haar aan het hart dat wij niets mee kunnen nemen.
Voor de lunch weer terug naar onze “bescheiden” optrekje. Waar wij genieten van de geweldig aanwezige opties, de jacuzzi buiten, een voetbal wedstrijd op de tv. Een glas wijn en het warme water met de nodige bubbels verschaft mij mijn bijenkorf gevoel. Voor Judith is dat bijenkorf gevoel heel anders, haar ontlasting is weer normaal van structuur en kleur. Allebei gelukkig. Wij zijn heel blij met de aangeboden mogelijkheid om hier te verblijven. Judith kan rustig op krachten komen. En dat alles in een huis met alles er op en eraan, maar bovenal met ons tweeën.    

Na ons skype rondje met Sven, Melody, Amber & Jeroen, ontbijten wij in de huiskamer. Het is wel zonnig maar er staat teveel wind. Wij gaan zo snel mogelijk op pad, omdat het weer nog al vrij snel kan omslaan. Op naar de “Craters of the Moon” Het  is een vallei vol met dampende gaten van stoom en modder. Judith heeft dat nog niet  gezien. Ik wel in Rotorua, maar niet zo goed als nu in Taupo. De vulkanische activiteit strekt zich uit over een heel groot gedeelte van het Noordereiland. Gek genoeg is er in het Zuid eiland helemaal geen vulkanisme, wel veel hoge bergen. Wij wandelen door de vallei en dat gaat Judith alweer verbazingwekkend goed af gelukkig. Het is ook een leuke wandeling en voordat wij het realiseren zijn wij een uur verder!! Wat ons opvalt is dat hier de begroeiing gewoon intact blijft, ondanks het hete water en de zwaveldampen. Dit in tegenstelling van wat wij eerder gezien hebben bij andere stoompoelen bv. in Kenia met alléén maar kale rotsen. Terug in Taupo doen wij eerst nog wat boodschappen. Judith stelt voor dat ik kies waar te lunchen, als het maar een Indiaans restaurant is. Aldus geschiede, het is weer een voltreffer en niet duur. Mijn snor, baard en haar moeten eraan geloven en worden gekortwiekt. De spiegel in de badkamer zal weer blij zijn als de knappe jongeling weer verschijnt om zijn tanden te poetsen. Ha ha!! Wij gaan een nieuwe planning maken voor de komende weken in Nieuw Zeeland, want die is aardig door elkaar gehusseld door al onze ziekenhuis bezoeken. Wij zitten vast aan de boot overtocht naar het Zuidereiland die geboekt is voor donderdag as. En nu maar afwachten wat het Zuid eiland ons gaat brengen. Zal mijn “kantoor” gaan missen hier. Heb allerlei zaken nog afgehandeld voor vertrek en het is laat geworden.

.
De laatste dagen zijn een beetje saai voor jullie maar die staan volledig in het teken van het herstel van Judith en gelukkig gaat het nu een stuk beter met haar. Moet toch ook kwijt dat wij op z’n zachts gezegd niet gecharmeerd zijn van de zorg in Nieuw Zeeland. De centralisatie is o.i. niet geslaagd en veel te groot opgezet. Waarschijnlijk worden de verhalen vanaf nu weer wat meer afwisselender!

Het is vandaag mijn 65ste  verjaardag maar ik ben nog geen AOW’er officieel, maar wel pensioengerechtigde. Als ik wakker word heb ik een cadeau in mijn handen en een ballon naast mij op mijn kussen. Mijn grootste cadeau is Judith die naast mij ligt, weer kip lekker. De zak drop is een goede tweede. Ik heb mijn verjaardag al verschillende keren gevierd dit jaar, voor vertrek.
Wij hebben een strakke planning gemaakt voor vandaag om zo snel mogelijk te vertrekken. Wij hebben besloten om niet direct door te rijden naar Wellington. Wil ook nog even skypen met de kids. Volgens afspraak zouden ze alle drie bij Amber zijn. Saskia mailde ons dat het haar niet lukt om verbinding te krijgen. Tegen 9 uur zitten wij achter onze notebook en daar zien wij dat zij allemaal offline zijn. Later blijkt dat er een aardige storm is in Nederland, wat waarschijnlijk de oorzaak is voor de slechte verbinding.
Tegen 10 uur gaat de garagedeur naar beneden en staan wij definitief buiten. Sleutel achter gelaten. Het huis ziet er weer spic en span uit.
( Even nog een anekdote. Later als Jetty en Bruce ons bezoeken in Nederland, horen wij het volgende verhaal. Zij zijn dus net vertrokken voor een paar dagen met hun buren. De buurvrouw vraagt Jetty al vrij snel of zij ons goed kent en of zij niet bang is dat wij het hele huis zullen leeg roven. Het antwoord is kort nee. En heb je gezien met wat voor een camper zij zijn? Die is veel te klein om spullen mee te nemen….)
Wij rijden via Taupo en vervolgens langs het Taupo meer naar het zuiden. Het verbaast ons niet dat wij best wel vrij lang het meer naast ons hebben liggen, het is immers het grootste meer van Nieuw Zeeland. Het meer is ontstaan omdat een oude vulkaanbedding is volgelopen. Nadat wij het meer achtergelaten hebben rijden wij eerst door een bos met kolossale bomen, struiken en een en al groen. Daarna wijzigt het landschap in een redelijke droge vlakte, wat een contrast. De hoge bergen met sneeuw komen langzaam dichterbij. Het is een vrij onherbergzaam gebied, wat blijkbaar ook gebruikt wordt door het leger om te oefenen. Maar gelukkig verandert  dat weer vrij snel in een aangenaam en afwisselend landschap. Uiteindelijk tegen 17.00 uur verlaten wij de hoofdweg SH 1 en rijden de heuvels van Waikawa  in. Wij vinden snel een prachtige plek om de nacht door te brengen, midden in het groen van de bossen. Dit is geen camping maar er staan nog twee campers dus wel veilig. Wij willen nog uit eten gaan maar er is niets open helaas…..

Om 07:00 uur zitten wij aan onze ontbijt tafel, wij hebben er elf uur slaap opzitten. Het is ons weer goed bevallen in Egypt te slapen. Tegen achten verlaten wij deze idyllische plek en pakken de SH 1 weer op, de snelweg, naar de hoofdstad Wellington. Het is nog maar iets meer dan 70 km, dus voldoende tijd vandaag om de stad te bezoeken. Nou dat blijkt al snel veel te weinig te zijn. Het is een veel leukere stad dan Auckland. Wij parkeren Egypt op een parkeerterrein achter een motel, wat door moet gaan als camping. Is niet goedkoop maar de € 32 (NZ $ 50 ) wel waard. Het is de beste en dichtstbijzijnde optie voor morgenvroeg, als wij naar de boot toe moeten. Wij hebben vandaar de bus genomen naar het centrum. Wellington ligt aan de zee, met een haven in een beschutte fjord. Het havengebied ligt in het centrum van de stad. Waar vroeger pakhuizen en havenactiviteiten plaats vonden, is nu een erg aangename verkeersvrij gebied gecreëerd met wandelpaden en pleinen. Wat hebben zij het hier in Nieuw Zeeland goed geregeld, zoals al eerder gezegd omdat een heleboel toeristische activiteiten hier gratis zijn.  Zo ook onze rondleiding door het Parlementsgebouw. Wij bezoeken zelfs ook de equivalent van onze 2e kamer. Het is best interessant om dit allemaal te zien, het systeem is geheel conform de Engelse tradities.
Niet ver van de regeringswijk bevindt zich de oude “Saint Paul’s Cathedral”, één van de oudste gebouwen van Nieuw Zeeland. De kathedraal is gebouwd in 1866 in een gotische renaissance stijl en helemaal van hout opgetrokken.  Het is een schitterend kerkje die tot 1964 een parochiekerk is gebleven. Daarna moesten alle oude gebouwen in de wijk gesloopt worden om plaats te maken voor moderne gebouwen. Dankzij heel veel protest is het gered van de sloophamer en bewaard gebleven. Nu na de bouw van een nieuwe kathedraal wordt deze gebruikt voor bruiloften en begrafenissen.
Vervolgens gaan wij naar twee zeer informatieve en interessante musea. Vooral de laatste “Te Papa Nationale Museum” is de beste die ik ooit gezien heb. Ik zou hier best nog een dag naar terug willen, ondanks dat ik toch in zijn geheel geen museum bezoeker ben. De zalen zijn heel divers, zoals de Maori cultuur, de aardbevingen, het vulkanisme, de oorlogen etc. Ik begrijp nu waarom het de Nederlandse boeren in Zuid Afrika niet is gelukt de Engelse van zich af te houden. Er zijn alléén al vanuit Nieuw Zeeland 50.000 man gestuurd.
Hoera, toch nog een beetje jarig. Wij  hebben, weliswaar een dag later, heerlijk samen uitgebreid gegeten en gedronken…… Judith is weer helemaal de oude lijkt. Niet s’ morgens meer misselijk en alles smaakt haar weer. Dat is al maanden niet meer zo geweest. Gelukkig, weg met die gal, wat moet je ermee???? Het heeft vandaag hier behoorlijk hard gewaaid en de witte koppen rollen over het water richting Zuidereiland. Hoop dat het morgen wat minder is. Maar dat horen jullie in het volgende verslag. Voor nu genoeg en op naar mijn bedje in Egypt. Judith heeft  de boel hopelijk al wat opgewarmd. Welterusten, wij gaan dromen wat ons te wachten staat op het Zuidereiland……

Wordt vervolgt.