2013-10 (2) NIEUW ZEELAND - Nrd. eiland, TOCH HEEL ANDERS!!

Ik moet jullie wel waarschuwen dat de galblaas van Judith een rode draad vormt voor een groot deel van het  Noord eiland van Nieuw Zeeland. Maar het is ook een te belangrijk item om het zo maar weg te laten!

Zaterdag 12/10:  Nou van slapen is niet zoveel gekomen. Het wordt een spannende dag, wat gaat er allemaal met Judith gebeuren. De afstand van Thames naar Hamilton is precies 100 km, ik doe er bijna twee uur over om daar te komen. De weg is landschappelijk mooi maar ik krijg er niet zo veel van mee. Eerst maar eens kijken of ik Judith nog terug kan vinden in dit grote Academische Ziekenhuis in Hamilton. Ik parkeer onze Egypt in één van de vele parkeergarages maar of dit de juiste is en in het juiste gebouw, is onduidelijk. Via een doolhof van gangen kom ik  bij de hoofdingang waar de baliemedewerkster mij de juiste afdeling en kamer doorgeeft. 
Als ik de kamer binnen loop ligt Judith daar met een brede glimlach, haar pijn is weg en dat is voor mij al een hele geruststelling. Hun pijnstillers doen wonderen. Het wachten is op de dokter, wat is zijn diagnose en wat staat ons te gebeuren?  Er is bloed geprikt en een ultra zone onderzoek. Het is zaterdag en er is maar een beperkte bezetting. 
Judith heeft een bed aan het raam met uitzicht over een deel van het meer van Hamilton, volgens haar omdat zij op vakantie is! Het weer is zeer wisselvallig maar wel veel regen en regenwolken. Judith mag geen vast voedsel en moet het doen met een bakje gelei en een waterijsje. Veel valt er voor ons niet te doen dan wachten schrijven en wat te lezen. Het wordt al laat inmiddels 20:00  uur en de dokter is er nog steeds niet geweest. Judith gaat slapen en ik ga terug naar Egypt in de parkeergarage. Heb toch al verschillende campings meegemaakt, maar dit slaat alles. Deur en gordijnen dicht en slapen, het is immers al bijna half negen!!

Ik wordt al vroeg wakker, de zon schijnt door het achterruit van Egypt, het lijkt een stuk beter het weer. Duidelijk is de nachtdienst afgelopen, het is 07:15 uur en veel auto’s rijden weg. Ik mag pas om 11 uur naar Judith, het is daarvoor te druk op de zalen. Sven zal blij zijn, ik heb wat “uitgeprobeerd” met mijn smartphone. Als ik boven kom zie ik dat Judith een beetje ontdaan is. De zaalarts is langs geweest en die vertelde dat er waarschijnlijk toch geopereerd moet gaan worden. Dat zal dan volgens hem in Nederland moeten plaatsvinden. Hij vertelt haar niet geheel op de hoogte te zijn en er moet nog overleg plaatsvindt met de dokter en weg was hij….. Dus is alles nog onzeker, wachten dus maar op de specialist…… Feit is dat als er geopereerd moet gaan worden en er geen acute situatie meer is, zal dat in Nederland gaan plaatsvinden. Wij hopen uiteraard nog steeds dat het wordt opgelost en dat wij hier verder kunnen reizen!
Inmiddels hebben wij geluncht, Judith haar bakje gelei en een waterijsje en ik eet wat in het restaurant. Nu ga ik nog maar wat lezen. Judith slaapt en het weer lokt niet echt om naar buiten te gaan wandelen.
Het is inmiddels 17:00 uur en wij hebben een assistent gesproken die vertelde dat één van de aanwezige stenen in de gal een probleem geeft. Die sluit waarschijnlijk de verbinding met de darmen af. Rond 18:00 uur komt de specialist langs en brengt duidelijkheid. Hij deelt mee dat hij gaat opereren en de galblaas gaat verwijderen, maar wanneer is nog niet bekend. Hij zal dat zo snel mogelijk laten weten, het is afhankelijk van de planning en binnenkomende spoed gevallen. Judith is niet acute!
Om 20:00 uur ga ik mijn tanden poetsen en geef Judith een nachtzoen en vertrek naar Egypt in de parkeergarage. Ik trek mij terug en sluit de gordijnen.
Om 22:00 uur belt Judith mij wakker om te melden dat zij definitief als eerste op de lijst staat voor morgenochtend vroeg,  Dat betekent dat ik, als ik pas om 11:00 uur naar boven ga, haar niet meer zal zien voor de operatie. Ik spreek af dat ik daarom om 08:00 uur kom. De spanning loopt aardig op en ik moet zeggen dat het best heel moeilijk is om die onder controle te houden. Nou dat lukt dus niet echt, maar er is geen keus een operatie is onvermijdelijk en waarschijnlijk de beste oplossing, ik ga nu proberen te slapen…..

Van slapen is niet zo veel gekomen. Ik wordt om de twee uur wakker. Om kwart over zes ben ik mij maar gaan aankleden. Het wordt inmiddels al erg druk in de garage. Je kan duidelijk merken dat het geen weekend meer is. Hoorde van Judith dat er ruim 4000 mensen werken hier. Heb mijn ontbijt maar meegenomen naar boven en loop om even over 07:00 uur de kamer van Judith binnen. Het is druk de lege bedden in haar kamer zijn allemaal gevuld en Judith zit fris en fruitig rechtop in bed, een tijdschrift te lezen. Zij heeft zich al gewassen en is klaar om opgehaald te worden. Gelukkig is Judith vertelt , dat er pas tegen 08:00 uur iemand haar komt ophalen. Wij hebben zo nog even de tijd om met elkaar te babbelen. Afgesproken dat ik als Judith terug is voor 10:00 uur, ik de kinderen bel. Als het later wordt dan moeten wij wachten tot vanmiddag vanwege het tijdsverschil. Het is dan nacht in Nederland, mogelijk kan dan Judith zelf met hun spreken.

Ik heb besloten dat ik ga informeren naar een kamer in het opvanghuis “Hilda Ross House” voor begeleiders. Wacht eerst maar even tot dat Judith terug is. In de tussentijd maar wat lezen en proberen de moeilijkste Sodoku op te lossen. Wachten duurt lang. Hoe snel de afgelopen twee dagen voorbij zijn gegaan, hoe langzaam het nu gaat. Om 10:30 nog niets gehoord, ga maar eens vragen of er al wat bekend is. Helaas nog niets bekend. Inmiddels zijn wij weer een uur verder 11:30 uur en nog maar eens vragen. Nee nog niets! Ik heb inmiddels enkele koppen koffie op en kijk wat TV zonder concentratie. De minuten kruipen verder…..
Het is al 13:00 uur en ik weet nog steeds niets. Ben naar de receptie gelopen en daar vindt men het ook vreemd. Zij gaan bellen. Ruim vijf minuten en twee a drie telefoontjes verder kan men nog steeds niets zeggen. Judith is zoek en moet op één van de 21 Operatiekamers zijn, maar welke? Men belooft mij dat ik direct word geïnformeerd zodra er wat bekend is……
13:30 uur de verpleegster komt mij zeggen dat Judith een kwartier geleden naar de uitslaapkamer is gebracht. 
14:00 uur Judith is terug op de afdeling, zonder haar galblaas en ik mag zo naar haar toe. Het verbaast mij hoe bij en aanspreekbaar zij is. Wij praten samen zo’n 20 minuten waarna ik haar met rust laat. Hé hé, ik kan eindelijk opgelucht ademhalen en een kamer regelen. In Egypt slapen is geen probleem, maar een toilet en een douche miste ik wel inmiddels. Zit nu aan een rum/cola In het Hilda Ross House op de zesde verdieping . Zo juist Amber en Sven gebeld en hun geïnformeerd. Helaas lukte het niet om Saskia te pakken te krijgen. Judith zal Saskia morgenvroeg nog eens proberen. Morgen moet Judith nog wel even terug naar de operatiekamer om nog een steen te laten verwijderen. Het is onduidelijk waarom dat niet meteen gedaan is. Maar dat horen wij vast morgen. Ga zo direct met een gerust hart slapen en dat zal vast beter gaan dan de afgelopen nachten. Welterusten……

Om even over achten vanmorgen word ik gebeld met de bevestiging, dat Judith al naar de Operatiekamer is gegaan. Als ik om 10:00 uur boven kom is Judith nog niet terug. Om 11:00 uur nog maar eens geïnformeerd en ja hoor Judith is in de uitslaapkamer. Gelukkig alles oké. Even later is zij in de kamer terug, zij ziet er nog beter uit dan gisterenmorgen. Die operaties doen haar goed!! Zij voelt zich uitstekend naar omstandigheden en de pijn in haar buik is foetsie. Wel natuurlijk nog erg gevoelig vanwege de operaties. Het is nu ook duidelijk geworden waarom zij tweemaal moest worden geopereerd. Gisteren hadden zij de galblaas er snel uit en waren toen een tijd bezig met een steen van 8 millimeter, die klem zat in de verbindingsbuis naar de darmen. Men is uiteindelijk gestopt gisteren omdat zij niets wilde forceren en het misschien een probleem zou worden met haar hart. Vanmorgen is de steen verwijdert via de slokdarm en nu is zij weer de oude, sterker nog meer dan de oude. Maar uiteraard moet zij eerst herstellen van de operaties en dat zal mogelijk een week misschien zelfs twee weken in beslag nemen. Maar vakantie is mooi maar je gezondheid gaat boven alles..

Ik ben heel verbaast maar ook leuk verrast. als ik bij Judith boven kom staat zij al klaar om te vertrekken. Ook zij lijkt wel een beetje verward en onwennig hierover. Later blijkt dat die “vreemde zaalarts” dit weer was komen vertellen. Maar waar moeten wij zo snel naar toe, Egypt is geen optie? Judith zei ik ben officieel dakloos, nou daar lijkt het wel een beetje op. In onze camper gaat nog niet, misschien wel helemaal niet meer?? In het Hilda Ross House, waar ik nu verblijf mogen wij officieel niet meer blijven. Uiteindelijk blijkt dat zij nog niet weg mag, omdat uit het bloedonderzoek komt dat de lever nog niet helemaal goed functioneert. 
Ik heb inmiddels overleg gehad en wij kunnen eventueel wat langer blijven in het H.R. House. Maar dat wordt dus pas op z’n vroegst morgen. O ja wij hebben een briefje gekregen van een vrouw die niet eens een hele dag tegenover Judith heeft gelegen. Toen zij ontslagen werd, was Judith niet op de zaal. Zij spreekt Nederlands en nodigt ons uit om bij haar in huis te komen logeren in Taupo. Nou dat lijkt mij een goede optie om met beide handen aan te pakken. Vandaag wordt Judith nog niet ontslagen.
Mijn plan is om een wandeling om het Hamilton meer te gaan maken, maar dat moet ik nog maar een dag uitstellen vanwege het weer. Deze ziekenhuis beschrijving is niet zo spectaculair, maar ik beloof ze worden snel weer beter….. 
Welterusten, ga nog maar even lezen omdat 20:30 uur toch nog wel een beetje te vroeg is.

Ben eigenlijk nog niet uitgeslapen. Maar ik heb met Judith afgesproken dat als het mooi weer is, ik eerst een wandeling langs het Hamilton meer ga maken. De zon schijnt aan de blauwe lucht dus niets staat mij meer in de weg. Even snel douchen en ontbijten. Nou al snel blijkt als ik klaar ben, dat ik buiten ook had kunnen douchen.  Het regent niet hard, maar na verloop van tijd kan je goed nat geworden. Wat te doen, mijn paraplu ligt in Egypt, aan de andere kant van het immens grote ziekenhuis. Ik heb de gok maar genomen zonder. Beneden bij de balie al mijn bagage achtergelaten en ik naar buiten. Het voelt als of ik na een gevangenisstraf word vrijgelaten. Ik ben voor het eerst weer na dagen buiten het ziekenhuis complex. Er is een pad aangelegd die direct langs het meer loopt en ongeveer een kleine 5 km lang is. Soms loop je vlak achter de huizen langs, de een nog mooier dan de andere. Dan weer is de natuur vol met prachtige bloemen, bomen en planten. De regen is gelukkig al vrij snel gestopt. Dus ik geniet met volle teugen. Terug in het ziekenhuis is Judith weer klaar om te vertrekken, ik moet haar alleen nog helpen aankleden. Maar er is nog geen groen licht. Wij komen op het idee om Eurocross maar weer eens te bellen en het overnachting probleem met hun af te stemmen. Wellicht hebben zij ook huizen hier in N.Z. waar je kan herstellen na een ziekenhuisopname. Dat was er immers ook in Zuid Afrika 4 jaar geleden. Ik heb net verbinding met ze en dan komen er een stuk of zes “doktoren” binnen. Ja het is een Academisch Ziekenhuis en dan heb je dat. Eurocross gevraagd of zij mij zo terug  kunnen bellen. Judith krijgt groen licht en mag vertrekken.  Wij krijgen een kopie van het verslag van de medische gegevens. Hieruit blijkt dat haar galblaas er wel direct acute uit moest. Hij was vol stenen en pus. Zou zeker een risico zijn geworden als wij eerst terug hadden moeten vliegen. De specialist heeft het dus wel goed gezien, maar ons daar niets over verteld. Eurocross geeft ook groen licht om zelf een locatie te zoeken om aan te sterken. Nou dat kan en is eigenlijk beter, want dan zijn wij vrij om te gaan waar wij zelf willen. Ik heb immers nog geen idee van wat de plannen van Judith zijn. Taupo laten wij maar even, Judith is daar nog niet aan toe. Via booking com boek ik een kamer in een motel in Rotorua. Ik help Judith aankleden en zij gaat iedereen gedag zeggen, zij heeft weer veel vrienden gemaakt. Met de rolstoel rijden wij naar de andere kant van het ziekenhuis naar “mijn” parkeerplaats.  Judith kan gelukkig redelijk goed instappen, met behulp van een opstapje. Het voelde als een heel rijk bezit om samen de parkeergarage uit te rijden. Met veel plezier verlaten wij Hamilton, helaas heb ik geen tijd gehad om de”Botanische” tuinen van Hamilton te bezoeken.  

De rit naar Rotorua gaat over een secundaire weg is weer interessant met een zeer afwisselend landschap, en de 100 km glijden makkelijk onder onze door. Tegen 18.00 uur komen wij aan bij het motel. In het echt ziet het er nog leuker uit dan op internet. Een jacuzzi in de kamer en een zwembad van 37 graden voor de deur. En dat is niet alles een sauna voor mij en een springkussen voor Judith…… Heerlijk weer met z’n tweeën op een kamer, wat zeg ik ons appartement. Hier kunnen wij het wel een week uithouden.

Wij waren al vroeg wakker omdat wij hebben afgesproken om met de kinderen te gaan skypen om 8 uur. Dat lukt en wij hebben ruim een half uur met Sven en Amber alles doorgenomen. Later ook Max nog even gebeld via skype. Verder lekker rustig aan gedaan. Judith moet relaxen maar ik doe net zo hard mee. Het lijkt net alsof wij op vakantie zijn! Hebben ook gebeld met onze Nederlandse contact in Taupo, die ons weer uitnodigt om te komen logeren. Is heel leuk om met haar te spreken. Zij vind het heel vervelend voor ons dat wij zo ver weg zijn zonder contacten, en geen plek om tot rust te komen. Zij vindt het ook heel fijn als wij komen. Wij hebben afgesproken volgende week bij haar langs te komen en dan enkele dagen te blijven. O ja zei ze wij gaan volgende week wel op vrijdag een paar dagen weg. Maar dat is geen probleem, jullie kunnen toch ons huis gebruiken…. Afgesproken nu dat wij proberen voor vrijdag te komen. s’ Middags een pizza en garlic brood laten bezorgen voor onze lunch en die komt pas aan na 15.00 uur. De dag vliegt voorbij, met gebruik van onze jacuzzi, zwembad en sauna. Tegen 22.00 uur het licht uitgedaan. Wat een heerlijke plek.

Ik was al om 07.30 uur bezig mijn verslag bij te werken. Judith heeft een Bijenkorf moment, zij kan weer op haar rechterzij liggen. Ik ben helemaal vergeten om skype aan te zetten. Om 08:00 uur komt er een sms binnen van Saskia. We zouden toch skypen…… Nou dat is heel leuk om haar ook nog even te zien en te spreken. Saskia ook een rondleiding gegeven van ons appartement, Egypt en onze voortuin met zwembad etc. Hierna vertelt Judith haar plannen voor vandaag. Zij gaat eerst douchen en wil daarna naar de Countdown, onze plaatselijke AH, waar wij een bonuskaart van hebben. Zij wil zelf wat eten kopen voor vanavond. Nou dat gaat wonderbaarlijk goed, wat een vooruitgang in z’n betrekkelijk korte tijd. Het is inmiddels na elven en wij moeten nog ontbijten. Ik besluit ook maar vandaag niets te doen en lekker bij mijn Judith te blijven. Later op de dag komt de zon door en is er gelijk een strak blauwe lucht. Judith heeft met een stoel buiten gezeten. Stap voor stap gaat het beter met haar gelukkig. Verder samen een video gekeken en vroeg naar bed. Worden wij dan toch echt wat ouder…… Welterusten.

Ik ben vroeger opgestaan om nog even in de jacuzzi te gaan voordat wij eventueel om 08:00 uur weer gaan skypen. De jacuzzi is bijna vol maar dan begint  de skype te piepen….. 
Een marathon skype wordt het uiteindelijk van 1,5 uur. je begrijp het al mijn water is inmiddels koud. Gelukkig aan heet water hier geen gebrek. De geisers spuiten hier aan alle kanten omhoog, dikke, dampende modder borrelt hier overal waar je kijkt, met de nodige zwavel luchten. Aan rotte eieren lucht geen gebrek dus daarom hebben wij hier in Rotorua geen interesse in een gebakken eitje, ha, ha. Onder Rotorua stroomt geneeskrachtig, warm en thermaal water, en daar maakt een groot deel van de stad inclusief ons motel gebruik van. Een laat ontbijt of een vroege lunch volgde. Judith heeft haar eerste rondtoer geboekt vandaag en in overleg met de eigenaresse Natalie komen wij tot een programma. Eerst rijden wij naar de Goverment Garden. Dit is een aangelegd park rond een prachtig gebouw aan het meer. In het gebouw blijkt het museum gehuisvest. Het meer is zoals gezegd vol met geisers en vreemd genoeg een favoriete plek voor veel vogels. Het is zelfs een beschermd gebied. Wat ons direct opvalt het zijn “zwarte” zwanen. Het park wordt door veel mensen gebruikt hun vrije tijd door te brengen en is dus vrij druk. Er zijn veel activiteiten mogelijk. Je kan een rondrit maken met een amfibie voertuig, die dus ook het water in gaat of een rondvlucht maken met kleine vliegtuigjes of een helikopter, etc. Wij houden het op een kleine wandeling. Onze volgende bestemming is “The Redwoods” Whakarewarewa Forest met een aantal verschillende meren. Het eerste meer is blauw van kleur en daar mag je zwemmen, met boten varen en/of gevist worden. Het tweede meer is groen van kleur en daar mag helemaal niets omdat het nog eigendom is van een Maori chief.
De meren liggen rondom een vulkaan Mount Tarawera, die voor het laatst is uitgebarsten op 10 juni 1886. Wij gaan terug Judith is moe en klaar voor een middag dutje. Ik heb mij maar weer verveeld met het zwembad etc.!
Als zij wakker wordt heeft  zij geen trek en moet zelfs overgeven.  Zal er allemaal wel bij horen bij het herstel. Gelukkig heeft zij wel haar eerste ontlasting gehad. Ook iets positiefs.

Wij besluiten nog een dag hier in Rotorua te blijven. Een ochtend zonder skype heerlijk relaxed. Jammer dat Judith nog steeds geen trek heeft en weinig energie om ook maar iets te doen. Ik laat haar maar een beetje met rust en hou mij bezig met wat voorbereidingen voor de WAT groepsreis volgend jaar oktober naar Madagaskar. Ondertussen zelf wat geluncht en Judith doet het met water met haar favoriete limonadesiroop. Ik zou gaan wandelen maar heb niet veel haast, omdat ik het niet prettig vindt voor Judith, als ik zo lang weg ben. Uiteindelijk om over drieën ga ik dan toch nog maar op pad naar Redwoods Forest in Whakarewarewa. In dit bosgebied zijn diversen wandelingen uitgezet. Ik kies de gele wandeling van 7,5 km waar 2 uur voor staat. Het is een pittige wandeling met veel hoogteverschil. Daardoor heb je ook een grandioos overzicht over Rotorua stad en meer. Ook de vallei vol met dampende en stinkende (modder)poelen is goed te zien. Ik bekijk de situatie en wil later proberen het pad terug te vinden die door de vallei loopt tussen en langs de zwaveldampen. Er staan kolossale Sequoia bomen (Canadese Redwoods) van wel bijna 70 meter hoog en ruim 300 jaar oud. Verder moet ik ook vaak over een board walk lopen omdat de grond vol met water staat. Meestal zwavelhoudend, de dooie takken en stammen, die in het water drijven, zijn namelijk helemaal wit uitgeslagen. Buiten de wandelpaden zijn er ook veel paden voor paarden en voor mountainbikes. Die laatste groep kan zijn hart hier op halen. Ik kom er dan ook heel veel tegen, jong en oud. Terug in de stad op zoek naar de vallei, wat mij wonderbaarlijk ook lukt. Ik stop bij een Maori dorp waar de krijgers in oorloguitvoering klaar staan voor de busladingen vol met toeristen. Terwijl ik tussen de geisers doorloop hoor ik de strijdkreten van hun al, gaat wel door merg en been, wat een geluid.
Tegen 19:00 uur kom ik terug in ons appartement, Judith zit er een beetje verloren bij. Ze is blij dat ik terug ben omdat zij trek heeft in wat perziken uit blik, maar geen fut heeft om het blik open te maken….. Uiteindelijk heeft zij een paar ( drie kleine ) perziken gegeten. Zolang zij in de stoel zit valt  het wel mee met haar. Maar als zij een uur later naar de wc gaat zie ik hoe zwak ze is en enorm trilt. Ze wil nu naar bed en geeft aan dat als het morgen nog zo is, zij naar de dokter wil. Als zij net in bed ligt besluit ik dat het beter is dat wij niet wachten tot morgen. Na overleg met de motel eigenaar stelt hij voor om met ons mee te gaan naar het plaatselijke ziekenhuis .  Dat wordt dan de derde en dan reken ik de verpleegsterspost in Coromandel niet eens mee. Zij wordt meteen onderzocht de bloeddruk wordt gemeten en bloed afgenomen maar er wordt ook een ECG gemaakt. Het blijkt al snel dat zij vanavond niet meer mee terug komt naar het motel. Er werd telefonisch overleg gepleegd met het ziekenhuis uit Hamilton. In de tussentijd bel ik ook weer met Eurocross. Maar als je het referentienummer geeft dan hebben zij gelijk wel alle details voorhanden. Werkt goed die club als je ze uiteindelijk aan de lijn hebt. Ik vertrek rond 01:00 uur met de wetenschap dat er een kans in zit dat  Judith morgen terug moet naar Hamilton. Tegen drieën ben ik in slaap gevallen. Nadat ik eerst nog mijn hoofd heb gestoten tegen het openstaande bovenkastje. 

Deze “Cliffhanger” wordt vervolgt.