2016 - 02 (5) LAOS - VANAF DE GEBAANDE PADEN.

20 februari 2016 - Champasak, Laos

Vanaf nu reizen wij weer door Laos zonder de horde standaard toeristen. 90% van de toeristen reizen vanuit Thailand met de “slow boat” vanuit Huay Xai naar Luang Prabang door naar Vang Vieng en als laatste naar Vientiane en dan snel weer terug naar Thailand…….! Niets mis mee maar Laos heeft zoveel meer te bieden.

Wij worden opgehaald om negen uur door een klein busje die ons naar het busstation brengt. Daardoor rijden wij door een groot gedeelte van Vientiane en krijgen een heel ander beeld van de stad. Wat een architectuur, daar kunnen wij nog wat van leren. Zoveel verschillende gevarieerde stijlen en groteske gebouwen, duidelijk een mix van de Fransen en Aziatische cultuur, prachtige exemplaren. Er is zelfs een  “Arc du Triomf”. Het busstation is weer aan de rand van de stad. Wij waren te vroeg want de vertrektijd is 10 uur.
Voor de eerste keer reizen wij met een lokale bus en worden geconfronteerd met de andere manier van reizen. Het is ook voor de eerste keer dat wij gewoon door de bus kunnen lopen, een ruime zitplaats hebben en ik heb zelfs een tijdje naast de bestuurder voorin kan zitten. Luxer kan het niet. De bus is ook maar voor driekwart vol en buiten ons zijn er alléén nog drie andere toeristen.
Herhaaldelijk wordt er gestopt om dames met allerlei spullen die zij willen verkopen in te laten stappen en dan zo’n 500 meter verderop gaan zij er dan weer uit. Overal wordt gestopt als iemand aan de kant van de weg de hand opsteekt en dito werkt het als men uit de bus wil.
Vandaag hebben wij de langste rit gemaakt tot heden, wij komen 7 uur later om vijf uur s’ middags aan. Het mag een wonder heten dat er een rechtstreekse bus rijdt naar Kong Lor Cave. De eerste uren volgen wij de Mekong rivier en is de weg uitstekend te noemen. Zodra wij de laatste twee uur van deze hoofdweg afgaan en landinwaarts rijden, wordt het al snel minder. Vooral de laatste 40 kilometer was zelfs de op de kaart als aantekening een gele weg niet waardig. Wel heel leuk is het voor ons om door hele kleine gehuchten te rijden. Het water moet met een emmer uit de waterput worden gehaald zien wij. Het landschap is weer eens anders, met bijna kale rotsformaties die lijken op de Pinnacle in Madagaskar. De bus stopte letterlijk op het einde van de weg en parkeerde bij de aanwezig Ecolodge daar. Er was verder geen vervoer hier om de laatste 4 km naar ons geboekte Springriver Resort te gaan. Een telefoontje brengt uitkomst wij worden opgehaald. Een juweeltje, aan de rivier, was het eindpunt voor vandaag.

Een pracht plek om wakker te worden op onze 33 jarige Bruiloftsdag tevens Valentine’s Day. Het ontbijt op ons balkon is voor in de middle of nowhere zeer uitgebreid te noemen. Op de achtergrond horen wij buiten wat hanengekraai, ergens verderop een houtzaag. Het valt ons op dat er zeer weinig vogels zijn. Dat is al in heel Laos het geval. Zal proberen te achterhalen of dat misschien nog een gevolg is van de zware bombardementen in het verleden.
Wij hebben gerelaxt op ons eigen balkon en tegen elven horen wij een auto starten. Wij willen naar de grotten, met wat overleg met handen en voeten mogen wij meerijden naar het ticket office ongeveer 5 kilometer verderop. De temperatuur is inmiddels aardig opgelopen en het is dus aangenaam om in de luxe Hyundai, vol met materialen, plaats te nemen. De groene waas van bomen en planten doet mij denken aan het oerwoud in Palumeu in Suriname. Het is verbazingwekkend er staan zo’n achttal auto’s en enkele motoren bij de entree dus toch nog wat lokalen en/of toeristen. Wij lopen naar de ingang van de rots en daar liggen de boten al op ons te wachten. Het is heel enerverend de donkere grot binnen te varen. De temperatuur daalt behoorlijk en een koude druppel water raakt mijn wenkbrauw. Buiten de scherpe lamp van de bootsman, is het volledig donker. Hij weet duidelijk goed de weg. Telkens als je denkt hier kunnen wij niet verder, vindt hij weer een doorgang.  De grot is al ontdekt in 1600, maar verder onderzocht in 1995. De eerste boot vaarde er doorheen in 2002. Er is een plek waar je uit de boot kan uitstappen en daar hebben zij nu sinds 2008 verlichting. Wij stappen uit en moeten een stukje door het water lopen, vervolgens kunnen wij samen zo’n 300 meter verder lopen en de verlichtte stalagmieten en stalactieten bewonderen. Het is een plaatje, wij hebben nog nooit eerder zo’n grot gezien. Afin de foto’s zullen voor zichzelf spreken. Tegen half vier zijn wij weer terug en vieren onze 33 jarige jubileum met een glas wijn en een heerlijk stukje kaas op ons eigen balkon.
Heb helaas wat tijd moeten besteden aan onze eigen georganiseerde groepsreis in oktober naar Ethiopië, de binnenlandse vluchten geboekt. Is een hele klus geworden en heeft uren geduurd. Wel geld uitgespaard wat heel belangrijk is op een krap budget. Voordat het donker wordt heb ik nog een stukje gelopen. Er is een klein dorpje vlak achter ons Resort waar veel tabak verbouwd wordt. Een groep bewoners maken gezamenlijk het diner klaar, er zijn drie vuren waar op gekookt wordt. Zo'n vijf mannen zijn grote hompen vlees aan het fijn hakken, die er goed uit zien trouwens. Zij doen dat op een restant van een omgekapte boom . Een paar jonge meisjes sorteren de groenten, kleine groene blaadjes. Heb geen idee wat het is. De stemming is zeer gemoedelijk en men heeft veel plezier samen.

Wij zullen vandaag weer door reizen. Alleen het is nog wel onduidelijk hoe. Er is alléén de bus van en naar Vientiane, dezelfde waar wij mee gekomen zijn. Gelukkig komen wij er achter dat je met een tuk tuk kan ontsnappen uit dit maagdelijke plekje. Dat loopt wonderwel heel soepel uiteindelijk. Moeten maar éénmaal overstappen en de hoeveelheid passagiers is afwisselend, maar nooit overvol. Doen er maar vijf uur over om de weg terug te vinden naar de bewoonde wereld.  Valt zeker niet tegen. Zittend op een smal bankje van net 30 cm breed, weliswaar bekleed met een dun kussen, genieten wij van de natuur. De wind waait door de open tuk tuk maar omdat de temperatuur warm is, heb je daar weinig last van. Wij hebben besloten om in Thakhek een overnachting te maken. Deze plaats ligt wederom hoe kan het ook anders aan de Mekong rivier en tevens ook vlak bij de grens met Thailand. Oorspronkelijk was dit de hoofdstad, voordat Vientiane dit overnam. Morgen zullen wij de lokale bus nemen naar Pakse.

Het reizen gaat steeds soepeler. Onze bus naar Pakse vertrekt pas om half elf dus tijd om relaxt te ontbijten. Een tuk tuk was snel gescoord en ruim op tijd om een plek in de bus te confisqueren. Het traject voor vandaag is ruim driehonderd km en er staat 6 á 7 uur voor. Over de rit zelf valt qua natuur niet zo veel te vertellen. Ondanks dat wij herhaaldelijk mensen in en uit gaan rijdt de chauffeur een record. Om kwart over vier rijden wij Pakse binnen. De temperatuur is ruim 35 graden met vermoedelijk een hoge vochtigheidsgraad. De Mekong rivier is verplaatst en loopt over mijn rug!
Gelukkig vinden wij een redelijk mooi guesthouse met een kamer met balkon. Helaas is het bed een slagveld van springveren komen wij later achter. Een extra deken onder het laken veranderde dit tot een dragelijk resultaat.

Hebben vandaag een vrije dag het lijkt wel vakantie!! Wel moeten er verschillende dingen geregeld worden. De was afleveren en Judith haar schoenen moeten naar de schoenmaker. Voor morgen zijn wij op zoek naar een scooter. Dat was niet zo makkelijk omdat de verhuurmaatschappij wel een flinke voorraad heeft, maar zij niet weten wanneer die terugkomen! Het is niet zo verwonderlijk als wij informeren naar 1 dag huur, dan krijgen wij uitleg, wat je in 7 dagen daar kan doen! Uit de praktijk blijkt volgens de verhuurder dat een groot deel pas dagen later terugkomen.
Verder ook nog onze terugvlucht vanuit Siem Reap naar Kuala Lumpur en een hotel voor 2 nachten geboekt. Pakse valt een beetje tegen qua grote, wel zijn er een drietal koffie tenten op een kruising. Dat is het dan ook meteen allemaal voor héél Pakse…
Judith heeft uiteraard weer een van de beste Indiase restaurants van Laos ontdekt. Gelukkig maar, dan wordt het toch nog een hit hier. Op ons balkon met een  rum cola ( is eigenlijk een brandy ) en een goed boek vermaken wij ons verder uitstekend.
Voor de verandering een keer iets over het eten. Een van de koffietenten was van een lokaal gezin, geen keten, wij hebben daar gegeten. Was heel gezellig en waren de enige gasten. Grote hilariteit toen ik een van de hete pepers naar binnen had gewerkt. Mijn tong en keel stonden figuurlijk in brand. Mijn neus en ogen spoten “bluswater” maar het hielp niet. De ijsblokjes verergerde de binnenbrand alleen maar. Alles tot grote hilariteit van al het personeel. Behalve de eigenaresse, die in het beetje Engels wat zij sprak, alleen maar zei sorry sorry sorry. Met grote trots kwam de dochter van de eigenaresse met een glas koude thee aanzetten. Dat hielp direct, wat een wondermiddel, heb geen idee maar het zal wel geen Earl Grey zijn  geweest!

Wat een gewild transportmiddel zijn scooters hier. In rijen staan er gegadigden gisterenavond in afwachting bij ons boekingskantoortje of er een te scoren is. Helaas niet dus. Het lukt ons om ergens in een achteraf straatje alsnog een scooter, automatisch zonder versnellingen, te bemachtigen. Vanmorgen eerst nog even terug naar ons boekingskantoor, daar wat informatie over de omgeving opgehaald en daar gaan wij. Wij kunnen niet een rondje maken over het hele Bolaven Plateau, omdat dit voor één dag veel te lang is. Wij kiezen voor een rit naar de mooiste waterval, volgens zeggen. Nou dat is niets te veel gezegd. Helaas vindt Judith, volgens mij ten onrechte, achteraf dat het voor haar inmiddels toch wat moeilijker begint te worden. Zij vergeet even dat het bijna 1.000 meter hoog is hier en het boven de 35 graden is. En dan ook nog op een ongelijk pad met een hoop treden naar beneden en weer op. Wie doet haar dat na? Ondanks dat het niet het top seizoen is voor de hoeveelheid water komt er toch redelijk veel naar beneden. Onderweg verschillende malen gestopt voor leuke interessante ontmoetingen. In totaal zo’n kleine 100 km gereden, niet slecht voor een stel bejaarden op een scooter…….

Wij zijn er achter gekomen dat alleen ons eigen boekingskantoor een boot naar Champasak aanbied. Op meerdere plaatsen horen wij dat het al een paar jaar niet meer mogelijk is. Wij zijn vroeg op om eerst nog te kunnen ontbijten. Om tien voor acht zitten wij gepakt en bezakt, te wachten op ons transport naar de boot, voor ons guesthouse. Als het inmiddels kwart over acht is geworden, om half negen zal de boot vertrekken, hebben wij laten bellen naar het boekingskantoor. Zij komen eraan zo krijgen wij te horen? Vrij snel komt er een minibusje voor rijden in plaats van een Tuk Tuk. De chauffeur brengt ons welgeteld twee straten verderop bij het boekingskantoor. Daar blijkt dat wij de enige passagiers zijn en dat de boot er wel is maar nog geen bootsman. Uiteraard worden er meerdere grappen gemaakt, wat nu. Binnen een half uur was de zaak opgelost en staat dezelfde chauffeur van het minibusje weer voor, maar nu als chauffeur van een tuk tuk!!
Het is een redelijk grote boot voor ons tweeën! De tocht is heerlijk ontspannen over de zeker 200 meter brede Mekong rivier. De stroming is van tijd tot tijd flink heftig. Maar al snel ontdekken wij dat er ook vele ondiepe plekken zijn. De bootsman zig zagt tussen de plekken met laag water, visnetten en rotsen met wel of geen begroeiing door.  Er zijn veel vissers bezig met het uitzetten of binnenhalen van hun netten. Hierbij zitten zij op hun hurken, in de smalle uitgeholde boomstammen van ongeveer twee meter lang en veertig cm breed!
De boottocht duurt veel korter dan verwacht binnen twee uur arriveren wij bijna direct bij ons guesthouse. Wij vallen hier met onze neus in de boter. Zo juist is hier het éénmalig jaarlijkse groot boeddhistische festival gestart van vier dagen in en rond de Wat Phou ruïne.
Deze ruim 900 tot 1500 jaar oude Khmer ruïnes, die ook een hindoeïstische vereringsplaats moet zijn geweest, zijn een van de indrukwekkendste buiten Cambodja. Daardoor is Champasak en de ruïnes inmiddels een UNESCO World Heritage site geworden. De guesthouse eigenaar vertelde ons dat in de wouden op de aangrenzende 1.500 meter hoge berg veel dieren leven, waaronder de zeldzame Aziatische zwarte beer.
De stad Champasak zelf, strekt zich uit zo’n 4 km lang langs de Mekong, en is een bescheiden stad met houten winkelwoningen en ook nog prachtige stijlvolle Franse herenhuizen in verval.  De lokale bevolking is hier mogelijk nog relaxter dan elders in Laos wat bijna niet mogelijk is. Wij hebben met wat doordrammen een prachtige kamer met zicht op de Mekong gekregen.  Judith is vanavond naar een marionetten poppenspel met schaduwen gegaan wat ingegeven is door een van de mythische verhalen. Zelf zit ik dit verhaal te schrijven onder het genot van een rum cola.

Weer eens een relaxte start van de dag. Nadat wij de gordijnen geopend hebben, schijnt het zonnetje over de Mekong rivier onze kamer binnen. Een genot om daar nog even van te genieten in bed. Vanaf deze plaats feliciteren wij ook Joop met zijn verjaardag. Weet niet of hij dat heeft gehoord! Het is zeer moeizaam om er achter te komen wat en wanneer de activiteiten zijn van het festival. Wij besluiten om met onze “Trees” het oude beestje van een scooter naar de Wat Phou tempel ruïnes te rijden. Het is inmiddels al over elven, er moet wat gaande zijn het is al zo druk. Onvoorstelbaar contrast moet dit voor de bewoners zijn normaal bijna geen verkeer en nu een permanente file aan auto’s en scooters. Wij parkeren Trees tussen haar lotgenoten en klimmen over een hek het festivalterrein op. Het is een hectische gemoedelijke toestand. Aan de praalwagens worden de laatste details in orde gemaakt. Overal zijn groepen jongens, maar meestal meisjes zich aan het opmaken en voorbereiden voor de parade. Verder zijn er overal stalletjes met uiteenlopende producten. Het is bloedheet inmiddels en iedereen probeert wat schaduw te veroveren. Hele gezinnen bivakkeren op en tussen de ruïne stenen die nog her en der verspreid liggen. Zij hebben niet alleen eten en drinken voor zich zelf mee, maar proberen ook van alles te verkopen. Wij slenteren langzaam verder, iedereen heeft het warm en Judith vooral. Uiteindelijk blijft Judith achter bij een stel beeld en geluid mensen vanuit Thailand. Zelf beklim ik nog enkele restanten van het prachtige complex, waar goed te zien is dat er al heel wat gerestaureerd is.
De echte Vip zitten op de hoofdtribune. Tegen drieën begint de parade, wij hebben ons verschans onder een afdak van tentdoek voorzien van rode plastic stoelen bedoeld voor de semi VIP. Wij hebben het niet gevraagd maar vinden dat wij daar ook bij horen, wat goed bevonden wordt. Hier vandaan hebben wij een mooi zicht op de parade. Er wordt gedanst en er rijden de mooiste praalwagens voorbij. Ook twee heuse olifanten, geheel opgedoft en bereden door enkele mooi aangeklede dames, lopen al tetterende, geheel op hun gemak, in de massa mee. Linten worden geknipt, duiven worden losgelaten, althans die uit hun kooien gehaald kunnen worden met hele vleugels. Viel uiteindelijk wel mee, maar de luikjes waren niet al te groot en de handen onwennig van de bobo’s.  Vuurwerk breekt los, ballonnen gaan de lucht in, achter de duiven aan en daarmee was het festival geopend. Het terrein voor de hoofdtribune is inmiddels helemaal gevuld met al de wagens en groepen. Groots is de paniek als er een tiental koeien, opgeschrikt door al deze toestanden, zich een weg banen tussen de groepen door. Met het gevolg dat er van de keurig opgestelde rijen weinig overblijft. Een heleboel  stuiven al gillend alle kanten op en dat terwijl er ook bij zijn die op hoge hakken lopen.
Tot slot bekijken wij nog het klank en licht spel. Dit is volledig opgebouwd door de Thaise vrienden van Judith van vanmiddag. Zij hebben een goed stukje werk verricht. Het is een prachtig schouwspel aan lichten in allerlei kleuren, op de halve restanten van de muren van de ruïnes.
Daarna zijn wij teruggegaan naar ons hotel. De enige weg in Champasak staat nog volledig vast, beide kanten op. Er komt immers nog een show, maar voor ons is het genoeg geweest. Morgen vertrekken wij weer!!

Foto’s

4 Reacties

  1. Saskia de Wildt:
    21 februari 2016
    Leuk weer allemaal! lichtshow ziet er goed uit! Ben benieuwd naar de verhalen over het festival :)
  2. Gerard:
    21 februari 2016
    Hallo Cor en Judith,
    Bedankt voor weer een uitgebreid verslag altijd weer leuk om te lezen.
    Ik zelf ben net terug van een wintersport vacantie in Zwitserland, erg veel sneeuw dus een heel andere wereld als die van jullie.
    Skiën ging goed met mijn heup.
    Veel plezier nog
  3. Amber:
    22 februari 2016
    Leuk!!!! Jullie weten de feestjes wel altijd te vinden he :-)
    Ik weet dat het moeilijk vol te houden is,maar blijf lekker doorgenieten elke dag! Doen waar je goed in bent zou ik zeggen haha. Jullie 33 jarige trouwdag is goed geslaagd zo te lezen! Ik moet de metro uit! Ciao dikke X
  4. Max:
    23 februari 2016
    Bejaarden op de scooter over 10 jaar is de scootmobiel in opkomst weer een leuk lang verhaal jullie vermaken je wel zo te lezen zeker met de nodige feesten
    Groet van ons