2018 - 11 (4) MADAGASKAR - AMPEFY (Lac Itasy)

4. Ampefy & Lac Itasy

Weer terug op bekende grond in “Les Flots Blue”,  mijn hotel in Antananarivo.

Een aantal dagen geleden heb ik een auto geregeld voor vier dagen om nog een voor mij onbekende plek te gaan bezoeken. Om negen was ik klaar voor vertrek maar nog geen auto met chauffeur. Ben wat later gaan bellen en kwam tot de conclusie er was een misverstand. Men had negens op gerekend en alles dus ook de chauffeur moest even geregeld worden. Het werd uiteindelijk een lange ochtend waar ik mijn financiën en mijn derde verslag heb kunnen bijwerken en afmaken.

Om even over enen reden wij de poort uit. En wij is Robin mijn chauffeur ,die buiten Malagasisch gelukkig ook Frans spreekt.

Gelukkig is onze bestemming maar zo’n 3½ uur rijden, als het een beetje wil mee zitten met het verkeer in het centrum van Tana. Het ligt ten westen van Tana gelegen aan de Route National 1.

De file in Tana viel tegen en bumper aan bumper schoven wij door de overvolle straten. Dit gedeelte van Tana had ik nog niet gezien. Het is duidelijk een van de minste welvarende delen van de stad. De straten liggen bezaaid met afval. Een groot probleem hier, vuilnisophalers, straatvegers, vuil verbrandingen géén van dit alles bestaat. Het is onvoorstelbaar dat er maar zo weinig mensen ziek worden. Of zijn er genoeg en zie je het verschil niet…. de sterken overleven. Kraampjes langs de stoepen die van alles verkopen. Winkels met open vensters waar o.a. de stukken “verse” vlees liggen uitgestald, heerlijk voer voor de vliegen. Tussen door horden gelukkige mensen die gezellig een praatje maken en geen haast hebben lijkt wel. Als je onderdelen nodig hebt voor wat voor huishoudelijk artikel dan ook het is overal verkrijgbaar. Het wordt zelfs zonder toeslag voor je in elkaar gezet en de volgende klanten wachten geduldig . Waar is het leven gemoedelijker……..

Als wij de buitenwijk van Tana achter ons laten rijden wij over, ik denk de beste weg die ik ooit gezien heb in Madagaskar. Dat blijkt achteraf zo te blijven geen gaatje in het asfalt en verhogingen of bulten buiten de officiële verkeersdrempels dan. Het zonnetje schijnt vol op en het landschap verandert in steeds hogere heuvels die wel allengs kaler worden. De velden zijn voorzien van prachtige licht groene kleur van de opkomende rijst of worden afgewisseld met de bekende steenovens. De klei is van goede kwaliteit. Wij kunnen goed doorrijden want dat laat het wegdek goed toe. Robin is tevreden, volgens hem halen wij het voor het donker.

De wolken trekken zich samen en vooral links van ons zien wij de regen neerkomen in grote getallen. Ik probeer alvast mijn raam wat dicht te schuiven, gelukkig maar, want dat lukt niet. Een sanitaire stop is gedwongen ingelast. Robin worstelt wat met het ruit en het lukt hem die dicht te krijgen. Nog geen tien minuten later barst de onweersbui los boven ons. De ruitenwissers kunnen het niet aan. Gelukkig rijden wij redelijk snel de bui uit, weliswaar voor tijdelijk. Het landschap wordt steeds mooier maar helaas komt de schoonheid niet tot zijn recht vanwege de donkere wolken. Aan de horizon verschijnt het meer van Itasy. Ik vraag mij af waarom RN1 zo’n goed wegdek heeft. Robin verklaard vanwege het gebrek aan grote vrachtwagens. Dit komt plausibel over.

In Ampefy vinden wij snel een goed hotel  Kavitaha. Het is nog droog maar nadat ik kamers geïnspecteerd heb moet ik mijn bagage in een hoosbui  er naar toe brengen. Als ik alles binnen heb zie ik pas hoe perfect deze kamer is. Alles werkt, is schoon en is echt luxe te noemen. Door de horren hoor en zie ik het noodweer aan. Een goede nachtrust volgt direct na mijn diner.

Het daglicht komt door mijn niet gesloten overgordijnen. Als ik wakker wordt straalt de zon al aan de strak blauwe lucht. De al snel her en der binnenstromen witte wolkjes maken het niet strak blauw meer. Het uitzicht over de weelderig bloeiende tuin en het zwembad met daarachter de blauwe glinstering van het meer. Wat een plaatje, ik ga mijn steeds meer afvragen waarom dit niet in de toeristenreizen wordt opgenomen. En die verwondering neemt allengs dat de dag verstrijkt alleen maar toe. Per ongeluk gaan wij eerst naar de geisers i.p.v. de watervallen. Of komt het doordat wij zijn aangehouden door gendarmes. Nadat wij gecontroleerd zijn mogen wij als dank hun alle drie een lift geven naar het volgende dorp. Ik denk dat Robin niet durft te zeggen dat wij al eerder gaan afslaan. Maar zeker weten doe dat niet wegens communicatie gebreken.

De geisers van Andranomandraotra zijn werkelijk een natuur fenomeen, die de werkelijkheid doet toetsen met de verbeelding. Als wij met onze gids zijn afgedaald en een brug overgegaan,  komen wij bij dit prachtige natuurschouwspel. Het koud borrelend water laten klei formaties achter welke een mooie vergelijking oplevert met gesmolten kaarsvet van verschillende gekleurde kaarsen.  De ene formatie is nog mooier dan de andere. Op verschillende punten borrelt het water met een flinke kracht, het tot schuimvormend water omhoog. Robin laat zich fotograferen en koopt de nodige souvenirs. Wie is hier de toerist?

In Analavory, het dorp zo 9 km verderop,  is het de wekelijkse markt die de straten blokkeren. Overal stalletjes en de nodige overjarige Europese Mercedes Sprinters staan er tussendoor gedrapeerd.  Als wij een stukje verder de vallei in kijken zie ik alleen maar witte zonneschermen die een groot lint vormt door het glooiende landschap.

Na de lunch gaan wij naar de Chute de la Lily, watervallen die hier in de omgeving aanwezig zijn. De weg daarna toe gaat over zo’n ongeveer 10 km lange slechte verharde kleiweg, vol met kuilen en gaten. Robin is hier al eens geweest en weet dat wij op moeten schieten zodat wij, voor de onvermijdelijke opnieuw verwachtte regen, terug zijn op de asfaltweg. Door de open ramen worden wij aangevallen door de zo juist honderdtallen uitgevlogen vliegjes. De krengen steken ook nog. De combi zon en regen doen ze opwekken uit hun nesten.
Bij aankomst in het boerendorpje, vanwaar wij verder moeten lopen, worden wij ontvangen door een tiental net uit de kluiten gewassen tiener meiden met de nodige souvenirs. Vrolijk gekleurde stukken lava steen worden je werkelijk bijna door de strot geduwd. “Mister  Mister archeté si vous plait mon souvenir. Aprés Aprés un souvenir!!

Het dorpje is inmiddels duidelijk aan touristen gewend. Wij wandelen, Robin ook, met een zowaar iets Engels sprekende gids door het dorp en de aansluitende vallei. Door en langs rijstvelden en over een uitgesleten pad over de berghellingen. De lava, basalt granietachtige stenen liggen overal verspreid en je moet goed opletten hoe je je voeten neer zet. Het riviertje Lily stroomt vlak naast ons, van een waterval is niets waar te nemen. En ja hoor voilá daar is de waterval toch, een paar flinke stromen water vallen zo’n 20 meter naar beneden. In de poel beneden groeien mooie groene algen. Mijn gids verteld dat het er al gauw 9 meter diep is daar. Onze begeleidende tiener dames roepen nog steeds Mister Mister….. De zon staat nog hoog aan de hemel. Het is inmiddels tegen drieën. Tussen het geluid van de dames door kan je genieten van de geluiden in de natuur. Zeker een leuk plekje om te bezoeken.
Onze gids nodigt ons uit om naar een tweede, iets grotere waterval te gaan zo’n 20 minuten lopen. In overleg met Robin besluiten wij het te proberen maar dan wel snel doorlopen is het devies. Het is een pittige wandeling over stenen langs de rivier, tussen de scherpe punten van de agave door en van steen tot steen springend heuvel op en af. Wij bereiken het bijna volgens de gids, maar helaas moeten wij nog wel even de rivier oversteken. Robin en ik kijken elkaar aan, wij besluiten dat niet te doen. De donkere wolken beginnen zich af te tekenen in de lucht. Nee wij gaan terug. Ik kijk af en toe om en zie Robin nog steeds volgen. Bij aankomst van de eerste waterval gaat hij uitgeput en bezweet zitten….. “kom op man wij moeten door”, roep ik.
Hij is helemaal uitgeleefd als wij de auto bereiken. Als ik hem vraag hoe oud hij is, dan blijkt hij tweeëndertig te zijn. En hoe oud ben jij, vraag hij?  Hij schat Achtendertig zegt hij.  Hij is vanaf nu gelijk mijn favoriete chauffeur geworden. Als ik hem de waarheid vertel dan gelooft hij het niet, dat kan niet zegt hij. Mijn dag is gemaakt. Op naar morgen. Oh ja, het onweer barst weer in hevigheid los, direct nadat wij bij het hotel Kavitaha terug zijn.

Het onweer heeft gisterenavond een chaos gemaakt in en net buiten het dorp Ampefy. De straten en ook menig huis/winkel zijn onder de modder gelopen. De vruchtbare rode klei ligt op sommige plaatsen 30 á 40 cm dik. Keien en ander vuil is meegekomen. Net buiten het dorp is een stenen omheining volledig weggeslagen door het water en modder. Wat het noodweer valt wel mee.
Ik ga vandaag nog een stuk verder de RN 1 (bis) op weg naar Tsiroanomandidy, volgens Robin eindigt daar de mooie asfalt weg. Ik moet o.a. geld wisselen of pinnen. Er zijn bijna geen banken in deze omgeving en met Visa betalen zit er ook niet in. De kale licht en donker bruin gevlekte heuvels hebben allerlei verschillende structuren. Er is veel slijtage door de invloed van de zon en de regen. Hierdoor ontstaan er grillige vormen, de afgebrokkelde gaten worden Lavada’s genoemd. Fotogeniek is het allemaal wel, al hoewel niet alles met de foto is vast te leggen, het komt gewoon anders over of niet over. De wekelijkse grote veemarkt blijkt pas morgen te zijn. De reisgids Bradt maakt ook fouten blijkt. De stad heeft verder niets bijzonders te bieden. Als je een goede 4W Drive hebt kan je vanaf hier door rijden naar de Tsingi, die van boven Morondava, in minimaal twee dagen. Terug in Ampefy blijft het voor de verandering een keer droog.

Vandaag weer terug naar Tana. Maar eerst gelegenheid  om heerlijk te relaxen in en aan het zwembad. Robin hangt weer de toerist uit en heeft zijn zwembroek aangetrokken. Ons hotel heeft twee zwembaden, heel luxe. Robin blijft in het groter zwembad als ik verkas naar de kleinere. Deze heeft een mooi uitzicht over het meer. Als ik later aan hem vraag waarom hij ook niet kwam. Komt de aap uit mouw. Hij vindt zij zwembroek niet mooi en wil daarom zich niet bij mij en het Malagasisch gezin voegen. Rond twaalf uur rijden wij richting hoofdstad.

De excursie met Robin vond ik geslaagd, zeker een mooie plek om te relaxen in een paar uur van Tana. Bij aankomst bij Cotisse. de maatschappij waar ik mijn ticket voor morgen heb gereserveerd, blijkt mijn plaats juist verkocht te zijn. U bent te laat wordt mij droogjes medegedeeld. Gelukkig kan ik nog mee in een andere bus een half uur later en een veel mindere plek. Helaas het is niet anders.

De bus vertrekt om half negen s´morgens dat is mooi zul je zeggen maar dat betekend wel dat ik pas om 20.00 uur arriveer in Mahajanga. Deze plaats ligt aan de westkust ten zuiden van Nosy Be. Het is daar 34 graden dus mooi om mijn opgelopen hevige verkoudheid kwijt te raken. Dat lukt aardig.

In het hotel bij aankomst staat een Nederlander af te reken bij de receptie. Later in het restaurant spreek ik het echtpaar nog even, zij gaan vroeg naar bed omdat zij morgen vroeg terug gaan naar Tana.

Ik geef ze nog wat suggesties en laat mijn kaartje bij ze achter. Vandaag krijg ik een mail van ze. De  vrouw blijkt in 1979 met haar ex een safari te hebben gemaakt in Kenia en Tanzania. Daar kwam zij nu pas achter en vroeg zich af of ik die Cor ben.
Heb de wedstrijd Nederland / Frankrijk live gezien op een groot scherm, althans net voor de rust was het over voor een half uur, geen beelden meer het onweerde en de regen kwam weer met bakken uit de lucht. De straten stonden gelijk onderwater.

De regentijd is eerder aangebroken maar dat had ik al in vele delen van Madagaskar ontdekt.

Overmorgen weer terug naar Tana en de terugvlucht naar Nederland.

Ik zie er naar uit, het was mooi, maar lang genoeg.