2018 – 03 (6) NICARAGUA - DE CHARME VAN DE MEREN EN RIVIEREN.

Laguna de Apoyo
Er gaan maar twee bussen rechtstreeks van Matagalpa naar Masaya, wat een mazzel wij kunnen uitslapen en de hele ochtend relaxen. Pas om 14.00 uur gaat de ”express” vertrekken. Wij besluiten om vroeg naar het bus station te gaan. Bijna een uur eerder zijn wij daar en dat is maar goed ook, de bus is al voor driekwart vol. Gelukkig is de voorste stoel gereserveerd voor ons!!!
Voor zwangere vrouwen, mensen met een stok en bejaarden. Daar kunnen wij ons in dit geval onder vinden! Als wij vertrekken is de bus overvol. Vanuit Masaya is geen openbaar vervoer verder voor de laatste 15 km.  Met een taxi verder, als wij afdalen langs de steile kraterrand naar het meer worden wij gelijk getrakteerd. Wij aanschouwen het wonderschone spectaculaire uitzicht over het helder blauwe water en de groene jungle rond het kratermeer. Laguna de Apoyo ligt tussen de steden Masaya en Granada in. Ruim 20 eeuwen geleden zorgde een uitbarsting, van de nu slapende Vulkaan Apoyo, voor het ontstaan van dit kratermeer. Warm en schoon (regen)water vulde de krater, die plaatselijk wel tweehonderd meter diep is. Wij hebben twee nachten geboekt in een super de luxe bungalowpark aan de rand van het kratermeer. Bij aankomst in de receptie worden wij heel gastvrij ontvangen. Het blijkt heel rustig te zijn en wij krijgen een update aangeboden. De bungalow is opgedeeld in een grote livingroom met keukengedeelte ( 6 x 18) daarbij 2x een slaapkamer met badkamer van (6 x 5), 1 slaapkamer beneden en 1 boven met balkon. Wij hadden alléén de beneden slaapkamer geboekt en betaald. Die kregen wij niet maar de rest wel…….dus ook de living en keuken, voorzien van alle apparatuur en toebehoren. Vanaf het balkon hebben wij een pracht uitzicht. De bungalows zijn namelijk allemaal gebouwd tegen de kraterwand aan. Het hoogteverschil wordt opgelost doordat er een open busje rijdt, die op verzoek kan worden opgeroepen. Heel luxe dus. Halverwege de helling is een bar, restaurant en zwembad. Daarvandaan heb je een spectaculair overzicht over het kratermeer. Jullie zullen begrijpen wij hebben heerlijk gerelaxt en gezwommen in het zwembad, die wij de eerste dag bijna voor ons alleen hadden. s’ Morgens worden wij gewekt door het enorme geluid van de brulapen. Zij kwamen ons de tweede ochtend ook gedag zeggen vanuit de boom, zichtbaar vanuit de slaapkamer.

Granada
Door naar Granada maar zo’n 15 km verderop. Deze redelijk grote stad ligt aan de voet van de vulkaan Mombacho, bij het Nicaragua meer. Vanwege de goede ligging was Granada lange tijd het handelscentrum en de belangrijkste stad van Nicaragua. Vanaf het moment dat Nicaragua onafhankelijk werd verklaard in 1835, begon de strijd met de liberale stad Léon. Beide steden wilden de titel van hoofdstad claimen. In 1850 ontstond er zowaar daardoor een burgeroorlog tussen de rivaliserende steden. Uiteindelijk werd er zo’n zeven jaar later een compromis gesloten en het vissersdorpje Managua werd de hoofdstad van Nicaragua.
Granada is een relatief rustige plaats met veel koloniale gebouwen in het historische centrum. Hier zitten wij niet zo ver vandaan en het middelpunt is Parque Colón. Dit brede plein is bezaaid met fonteinen en mangobomen. Het is een drukte van jewelste. Stalletjes aan de ene kant verkopen allerlei etenswaren, schoenen en andere belangrijke benodigdheden voor de lokale bevolking. Maar ook uiteraard hier en daar souvenirs. Overal kan je je schoenen laten poetsen. De kathedraal ontbreekt ook hier niet aan het plein. Deze geel met witte neoklassieke kerk is in de negentiende eeuw gebouwd op de resten van een kerk uit 1583. Aansluitend aan het plein lopen wij een straat in die vol is met gekleurde woonhuisjes en restaurants met gezellige terrasjes. Het is hier volop leven overdag en s ‘avonds, de straat eindigt bij het meer van Nicaragua, bijna een kilometer verder.
Wij zijn hier twee dagen en hebben de gelegenheid om wat rond te wandelen. De temperatuur is hoog ruim in de dertig graden en met de relatief hoge vochtigheidsgraad erg vermoeiend om rond te banjeren. Aan de meeste straten rondom het plein liggen grote huizen met enorme houten deuren en metershoge plafonds. In die huizen vindt je vaak cafés met kleine patio's, ommuurde tuintjes, zoals de Spanjaarden dat ook hebben. Heerlijke afgelegen plekjes om even rustig koffie te drinken. Er rijden veel mooi opgetuigde koetsen met paarden ervoor rond. Toeristen kunnen hier gebruik van maken om zich te laten rondrijden. Helaas de meeste staan werkloos rond het plein gedrapeerd als wij langs lopen. In een van de straten zijn allemaal verschillende kraampjes met diversen verkoop artikelen. Veelal worden er schoenen en kleding aangeboden. De kraampjes hebben hun leren sandalen uitgestald en aan de zijkanten hangen leren tassen. Horloges worden gerepareerd en telefoons worden van oud weer nieuw gemaakt. Soms is het heel onduidelijk wat er verkocht wordt het is een onoverzichtelijke hoop rotzooi in mijn ogen. Hopelijk kunnen zij eten op het einde van de dag. Men doet zijn best.
Als wij s´avonds na het diner terug lopen naar onze hostal net buiten de kring rond het plein dan ontmoet je pas de lokale mensen. Zij zitten s’ avonds allemaal buiten in hun (schommel) stoel. Hun huiskamer annex slaapkamer is verplaatst naar buiten om de hitte die nog in het huis hangt te ontvluchten. Dit zijn allemaal laagbouw woningen, iets minder van kwaliteit, maar nog wel vanuit de koloniale tijd vermoed ik. De straatverlichting werkt niet overal. Iedereen is heel vriendelijk en wij worden bijna door iedereen begroet met `Buenos Noches`. Granada is de oudste stad van Zuid-Amerika en mede daardoor zijn goed herkenbaar de invloeden van de oorspronkelijke Spaanse en Amerikaanse inwoners.

De imposante vulkaan Mombacho vormt het decor van de stad Granada. De Mombacho is 1.345 meter hoog, heeft vijf kraters en wordt bedekt door een regenwoud. Maar het wordt niet deze vulkaan die wij aan een nadere beschouwing gaan onderwerpen. Wij hebben de toer geboekt naar de Masaya vulkaan 635 meter hoog, één van de hele reeks actieve vulkanen in deze regio. Dit is een van de weinige vulkanen waarbij de kraterrand per auto bereikt kan worden. De laatste uitbarsting van de vulkaan was in 1772. Onze gids vertelde dat hij In 2001 van dichtbij had meegemaakt een explosie die plaats vond in de krater, waarbij rotsstukken honderden meters de lucht in geslingerd werden. Wij vertrekken al om 16.00 uur vanuit Granada en hebben een klein uur nodig om bij de ingang van het nationale park te komen. Daar moeten wij wachten tot de poort open gaat om 18.00 uur. Wij staan als 4de auto in de rij en dat is heel gunstig. Men laat namelijk maar zo´n 60 mensen tegelijk toe aan de kraterwand. Als wij door mogen rijden,  stoppen wij halverwege de kraterwand om ons opnieuw in een rij op te stellen. Maar hier kunnen wij een museum bezoeken die best veel info geeft. Wij mogen uiteindelijk door en zijn gelukkig een van de eerste zodat wij een prachtig plek konden uitzoeken met zicht op de borrelende gloeiende lava in de krater. Maar ook de ondergaande zon over de kraterwand is spectaculair. Het is de combinatie die het nog meer bijzonder maakt. Gelukkig staat de wind gunstig en hebben wij geen last van de rook en zwavel geuren die naar boven drijven. Dus geen prikkelde ogen en geen hoestbuien. Gek genoeg voelen wij ook niets van de hitte. Het borrelt er hevig aan toe en dat is goed te horen. Soms licht het even vel op en dat zal een mini explosie zijn. Omdat het snel donker wordt, zie je goed de hete oranje lava stromen. Genoeg tijd om mooie foto’s te maken. Er gaan vele verhalen rond, zo zouden de oorspronkelijke bewoners van Nicaragua geloofd hebben dat de actieve vulkaan een god was. In tijden van droogte gooiden ze kinderen en maagden als offers in de hete lava, om zo de regen op te wekken. Ook vroegen de bewoners van Masaya advies aan een tovenares die volgens hen in de vulkaan woonde. De heks hielp bij het maken van belangrijke beslissingen.

Juigalpa
Wij vertrekken weer en wel tegen de stroom in. Bijna iedereen vertrekt zuidwaarts aan de linkerzijde van het meer van Nicaragua, wij gaan rechts……
Krisna onze receptionist van onze hostal had uitgezocht voor ons wanneer er een bus vertrekt naar San Carlos 265 km verderop. Haar research leverde het volgende op dinsdag en donderdag gaat er een bus rechtreeks van Granada naar San Carlos. Nou dat bleek al snel niet te kloppen. De taxi chauffeur sprak gelukkig een beetje Engels. De beambte die op een stoel op de stoep zat was de officiële vertegenwoordiger van de busmaatschappij. Helaas de bus was gisteren reeds vertrokken kregen wij te horen!! Oké plan B  lieten wij inwerking treden. Met de taxi door naar de shuttles die naar Managua rijden. Die bleken om de hoek van onze hostal te vertrekken. In Managua moesten wij met een taxi door naar het busstation z’n 10 km verderop in de stad om over te stappen in bussen naar Juigalpa. Het bleek een express bus te zijn. Op 90 km afstand van Managua ligt Juigalpa, dat is de enige redelijke stad onderweg naar het zuiden. Wij besluiten daar een nacht te blijven om de reis te breken. Bij aankomst passeerde de bus ons hotel, wij stappen uit voor de deur, nou ja onze bagage werd onderuit de bus in het gras gezet en weg was de bus. Links van de weg was ons hotel die meer op een autoshowroom leek. Grote nieuwe banden voor bussen en trucks sierden de entree en werden te koop aangeboden. Er waren twee personen die ons aankeken en verder geen aanstalten maakte ons te ontvangen! Wij vroegen kunnen wij de kamer zien. Geen reactie. Heel vreemd Google translate werkte niet. Wij waren al snel klaar voor plan C die dag……  Op naar de overkant een Haciënda die er heel comfortabel uit zag. Dat was een stuk beter. Hier konden wij de avond voor de verjaardag van Judith vieren met een goed diner en een taartje met muziek. Heel toepasselijk.
Nu moesten wij nog uitzoeken hoe morgen verder te reizen. De broer van de eigenaresse van de Haciënda sprak goed Engels maar begreep niets van bussen. Vermoedelijk heeft hij daar nooit in gezeten. Hij vond uit op ons verzoek hoe laat de bussen vanuit Managua naar San Carlos rijden. Dat bleek maar een paar maal per dag en doet er 7 uur over, wij hadden zo’n 2,5 uur er van op zitten daar. Om 11.15 komt er een die wij kunnen nemen volgens hem. Met een taxi door naar het busstation in Juigalpa. Geen bus, ja er komt er een om 12.30 maar geen express…. Er zit niets anders op om ons te nestelen op een bankje in afwachting van. Judith maakte er nog een verjaardag feestje van met snoep en cola. Klokslag 12,20 uur komt de bus voorrijden, die timing is perfect. Als je nagaat dat de bus 90 km heeft afgelegd en om 09.15 uur is vertrokken…….Maar helaas de bus is al overvol, bagage op het dak en proppen maar, het is maar 4,5 uur toch. De bus rijdt straf door, wat bijzonder mee valt voor een niet express versie. Wij rijden weer door een berglandschap en kunnen dus genieten van het uitzicht. Een groot deel van de bevolking werkt in de vee industrie. Regelmatig komen wij een echte cowboy tegen te paard die een kudde koeien drijft. Kinderen spelen aan de kant van de weg en oefenen  “lasso werpen”. Nu weet ik het zeker: dit is het wilde westen van Nicaragua.

San Carlos
Wij arriveren twee uur eerder dan verwacht. Onze hostal ligt 580 meter verderop, volgens Maps Me, dus lopen maar met de rugzakken 10 kg van voren en 15 kg van achteren. De havenstad San Carlos was tot voorkort de laatste stop over de weg in Nicaragua. Wilde je door naar Costa Rica dan kon dat alleen over het water. Dat is helaas niet meer zo. La Fortaleza de San Carlos, een Spaans fort uit de zeventiende eeuw, is de belangrijkste bezienswaardigheid in de stad. De Spanjaarden gebruikten het fort ter bescherming tegen piratenaanvallen. Door de ligging van het fort, bovenop een heuvel,  hebben wij een mooi uitzicht over het meer van Nicaragua en de mondingen van de beide rivieren San Juan en Frio. Restaurants en huizen op houten palen boven het water sieren de haven van San Carlos. Aan de vrij wel nieuwe Malacon (boulevard) is het heerlijk slenteren. Bij een van de horecahuisjes drinken wij koffie.
Wij maken een tocht over de rivier Frio, 2 uur heen en 2 uur terug. Dit was de rivier waarover je naar Costa Rica vaarden. Wij varen stapvoets en genieten van de flora en de fauna. Het is een genot wij komen niemand anders tegen dan 1 boot met een lokaal gezin. Onderweg zien wij vele vogels, een waterslag, brulapen, kapucijnenapen en een schildpad zittend relaxt op een kale boomstam. Het lijkt wel of ik invloed heb op de motoren van een boot. Wederom begeeft de motor het en moeten wij eerst kort peddelen en daarna lenen wij een buitenboordmotor met een veel kleiner vermogen. Wij zijn gelukkig vlakbij de plek waar wij aan land gaan. Vandaar gaan wij voor één uur lopen alvorens weer terug te varen. Dat zou oorspronkelijk in een half uur gebeurd zijn maar dat werd weer 2 uur bijna. Gelukkig voor ons ,wij konden zodoende veel meer genieten van de geluiden en de steeds wisselende mooie groene begroeiingen aan de kant van de rivier.