2018 - 03 (4) GUATEMALA - RUMBLE IN THE JUNGLE

Bij het krieken van de dag kan ik niet snel genoeg kijken naar ons uitzicht. Wat een plaatje onze lodge ligt op een top van een van de heuvels. Rondom is het een en al groene waas. Wat een adembenemende natuur. Vogels vliegen in grote getale al rond, de warmte van de zon verdrijft al aardig de ochtenddauw. Het nodigt ons uit om snel op pad te gaan. Wij hebben besloten om op eigen gelegenheid naar Semuc Champey te gaan. Wij konden ook een toer boeken in de lodge maar die duurde de hele dag en deed ook nog grotten aan waar je kan/moet zwemmen met kaarslicht. Interessant maar niet meer voor ons….  Met een collectivo rijden wij over een stoffige weg langs de rivier Cahabón die leidt ons naar het natuurreservaat Semuc Champey. De verharde weg zit vol met kuilen en keien. De 4x4 had er geen problemen mee maar de levensduur zal er niet beter op worden. De prachtige natuur was uitzonderlijk mooi, teveel foto’s gemaakt…..
Als wij het Nationale Park betreden dan sta je opeens midden in een natuurlijk zwemparadijs.
Semuc Champey is een rivier die zich bij het naar beneden gaan in vele bochten en richtingen splitst. Er ontstaat een driehonderd meter lange kalkstenen brug waar het water trapsgewijs van de ene waterpoel in de andere waterpoel stroomt. Gevolg er zijn een stuk of zeven waterpoelen ontstaan,  waar het water een mooie turqoise kleur heeft gekregen. Het zonlicht wordt weerkaatst door het heldere water in de waterpoelen waarbij oranje vlinders om je heen fladderen. Het was heerlijk om wat in de poelen te relaxen. Na een tijdje dobberen voel je gekriebel aan je benen. Het zijn kleine visjes die happen aan je huid. Een gratis schoonheidsbehandeling van Moeder Natuur.
Terug in Lanquin hebben wij wat inkopen gedaan en een tuk tuk genomen om de heuvel te slechten. Naar beneden lopen ging met moeite, gleden een paar maal uit op het rulle grind. Maar terug was het ook tricky, halverwege begaf de tuk tuk het. Verder zelf lopen! Gelukkig na een nieuwe poging zonder mij, bereikte hij wel de ingang van de hostal. Het was nog rustig daar. Wij hebben heerlijk genoten van het zwembad, de jacuzzi en uiteraard van het uitzicht. Zeker toen wij gebruik makend van happy hour een Cuba Libre in de handen hadden?? Gek genoeg voel ik mij op vakantie! Judith kreeg het te warm in de jacuzzi , ondanks dat zij op de rand zat, toen wij uiteindelijk er met 15 personen in zaten. Tijd om de jeugd alleen te laten.

Nog een laatste keer absorberen wij de pracht van het uitzicht vanuit ons huisje.  Daarna trekken wij de deur achter ons dicht op naar het volgende avontuur. Als wij met de truck van de heuvel zijn afgedaald in het dorpje staan er al meerdere shuttles te wachten. Onze blijkt er nog niet te zijn. Al vrij snel komt deze ook op dagen, de ploeg bekenden stappen allemaal in een andere shuttle. Wij zijn de enige van onze lodge, die weggaan, die naar Rio Dulce gaan. Wij hebben geen spijt gekregen van onze keuze. De prachtige natuur blijft fenomenaal. Wij rijden over een verharde weg dwars door de bergen. Daarbij rijden wij regelmatig vlak langs de rivier, om vervolgens weer in hogere sferen terug te keren. Deze weg is niet bekend bij “Maps Me”, gelukkig kent de chauffeur de weg. Als wij soms door dorpjes rijden zijn er verschillende opties zonder wegwijzers. Onderweg moet er nog een band verwisseld worden. Als wij de bergen uitrijden en afdalen zien wij een groot meer “Lago de Izabal” Gelukkig is de rit niet te lang, onze chauffeur moet nog flink doorrijden, voor ons. Wij zijn namelijk de enige twee die meteen door gaan met de boot naar Livingston. Er is maar een boot s’ middags en die vertrekt om 14.30 uur. Vijf minuten voor vertrektijd arriveren wij. De chauffeur blijkt al gebeld te hebben. Wij hebben geen minuut spijt gehad om via de jungle te reizen, wel lang maar prachtig. Het ging uiteindelijk veel soepeler dan verwacht.
Om Livingston te bereiken moet je een boottocht maken vanuit het dorpje Rio Dulce. Op sommige stukken is het heel breed, er stromen meerdere rivieren uit op dit meer. Uiteindelijk stroomt het in de Caribische oceaan bij het dorpje Livingston. Dit is tevens het enige bewoonde deel aan de Caribische kust van Guatemala. De bijna dertigduizend “Garifuna” bewoners van Livingston behoren bij Guatemala, maar wonen veel dichterbij hun buren Belize en Honduras. Het is namelijk de stad van een gemengd volkje van oud Afrikaanse slaven, Maya's en kolonisten. Onze hostal ligt aan de rivier en wij worden netjes gedropt bij de steiger.

Het is een simpele plek met heerlijk eten en vriendelijke vrijwilligers. Het is zondag en wij gebruiken deze dag dus ook als rustdag. Wij vermaken ons door het dorp aan een grondige inspectie te onderwerpen. De Garifuna hebben hun eigen taal en hun eigen cultuur en zijn veel donkerder , slanker en hebben een fijner uitgesneden gezicht. De herkomst van Afrika vindt je zeker terug. De mensen zijn een grappige mix van rastafari en Maya's.
In de steile straatjes van Livingston rijden tuk tuks af en aan en kosten haast niets. Wij lopen wat rond en snuiven wat van de bijzondere geschiedenis van het stadje op. Judith gaat voor het plaatselijke gerecht Tapado. Het is een soep door van uien, tomaten en paprika een bouillon te trekken. Een kokosnoot wordt uitgehold en geraspt, deze geraspte kokos met de melk van de kokosnoot gaan samen in de bouillon. Dit wordt verder aangevuld met een hele verse vis met kop en staart, garnalen, krab, kruiden en bananen. Zij heeft gesmuld ik heb wat anders gegeten…. Er zijn vele dingen te doen bijna alles per boot. Van warm waterbronnen, Maya ruines, watervallen en blanke witte stranden. Wij hadden best hier wat langer willen blijven maar helaas onze vlucht staat gepland voor over een paar dagen naar Managua in Nicaragua.

Wij hebben een boot toer geboekt terug naar Rio Dulce stad. Die was goedkoper dan de normale boot. Nu stopten wij onderweg bij een hot spring, dit was te gek gewoon aan de zijkant van het meer was een plek waar het water stond te dampen. Het water was vrij heet zelfs zodat ik stukje bij stukje moest doorkomen. Verderop stopte hij bij een klein eiland vol met watervogels, aalscholvers, pelikanen en meerdere reiger soorten. Geen idee waarom deze beesten allemaal samen verzamelen op zo’n kleine plek. Het moet een goede keuken hebben……
Als wij Rio Dulce bereiken vaart hij nog even door om het kasteel “Castillo de San Felipe de Lara” te laten zien. Dit is een klein koloniaal fort aan de ingang van Izabal meer. Gebouwd door de Spanjaarden halverwege de 17de eeuw om te voorkomen dat piraten het meer vanuit de Caribische Zee konden bereiken. Wij kunnen het alleen van het water zien maar het was zeer de moeite waard. Onze volgende hostal voor een nacht ligt aan de overkant van het water. Een telefoontje is genoeg om een bootje te laten komen om ons op te halen. Wij blijven hier om morgen een bus te kunnen pakken naar Flores. De plek is heel leuk wij zitten aan een inham aan het water. Wij hebben een keus uit een “vliegende” of een normale tent. Wij kiezen voor de normale maar ik kon het niet laten om even te vliegen. Leuk maar niet lekker vind ik om een nacht door te brengen. Wel een uitgesproken kans om eventueel de brulapen vannacht te zien. De keuken wordt geroemd op internet dus onze verwachting is hoog gespannen.

Wat een nacht, het goot uit de lucht pijpenstele. Wij hielden het daarom niet droog in onze tent, Aan alle kanten kwam het water binnen sijpelen. Mede door de hoog opgeblazen luchtbedden tegen de zijwand. Bovendien lagen deze voor geen  meter. De brulapen lachten ons uit, leek wel. Wat maken die beesten een geluid. Om vijf uur moest ik voor de tweede keer door al het water plassen, het plateau was drijfnat, ik besloot er maar meteen uit te blijven. Even een warme douche pakken, dacht ik, de gezamenlijke badkamer was gelukkig leeg om deze tijd. Helaas de warmte kwam uit mijn lichaam en niet uit het water, die bleef alleen maar koud. Dan maar snel een kop warme thee, van de keuken dames die al bezig waren. Dat werd ook niets zij hadden alleen maar spicy of allerlei zoete smaken aanwezig, wat voor een dag wordt dit. Ondanks alles was het wel een heel bijzondere plek. Gewoon pech met het weer.
Wij nemen de bus naar Flores die vanuit Guatemala City komt om 09.30 uur. Het zou een 1ste klas bus zijn maar helaas het was een 2de klas. Overvol dus, toen wij binnenstapten werden de voorste stoelen voor ons, toeristen, leeggemaakt door de chauffeur/bijrijder. Het gangpad stond helemaal vol tot aan de open voordeur toe. Het was maar 4,5 uur dus viel gelukkig wel mee. Judith en ik hadden beiden een stoel vrij voorin met veel frisse lucht en binnendringende regen omdat de voordeur open bleef. Wij arriveren in Flores het is onze noordelijkste stop in Guatemala en wij blijven hier drie dagen. Wij hebben een hostal gevonden in het oudste gedeelte van de stad. Dit ligt op een eiland in het Meer van Petén Itzá die via een dijk verbonden is met het vasteland. Het eiland vormde de laatste Maya staat “Tayasal” die onafhankelijk bleef. De verovering door de Spanjaarden gebeurde pas in 1697 en de stad werd daarbij volledig vernield. Vanaf ons balkon hebben wij een prachtig zicht over het meer en de zonsondergang.

Wij kunnen alles lekker rustig bekijken. Het is heerlijk om de kleine straatjes door te lopen. Er is genoeg activiteit hier. Restaurants, hostels, souvenirwinkeltjes en uiteraard de mooie binnenstraatjes met de prachtig gekleurde huisjes versierd met allerlei bloemen en planten. Er is zowaar ook nog een boulevard. Het water van het meer staat zo hoog dat een deel ervan onder water staat. Wij gaan pas de laatste dag hier naar de Maya site Tikal. Omdat wij de zonsopkomst willen meemaken daar moeten wij een ticket van te voren komen. Dat kan alleen bij de plaatselijke bank. Wij treffen het niet het lijkt wel of de helft van de bevolking ook bankzaken moeten regelen vandaag. Wij staan bijna een uur in de rij. Gelukkig hebben wij nog tijd om ons over te laten zetten met een klein motorbootje naar het dorpje San Miguel, recht tegenover onze hostel. Wij zijn op weg naar de “mirador” of te wel het uitzichtpunt. Daarvoor moeten wij uiteraard flink klimmen. Het was niet duidelijk waar precies te gaan dus zijn wij in het bos verdwaald. Gelukkig waren wij daar niet alleen. Wij werden vrij snel door vele muggen overal gebeten. Je zou bijna zeggen zij waren dus niet zo blij met ons, nou dat was wederzijds dus maar snel omgekeerd. Uiteindelijk wel het hoogste punt gevonden en vandaar was het uitzicht ook wonderschoon. Zicht over het eiland Flores maar ook over het deel van de stad op het vaste land. Zeer de moeite waard. Ik was heel trots op Judith dat dit haar allemaal lukte. Wel was haar gezicht, ondanks haar lage bloeddruk, voorzien van een gezonde blos. Muggen, zon of inspanning……..

De wekker loopt af om half drie, snel wakker worden onder de douche.  En ja hoor, het transport kwam ons om klokslag drie uur oppikken bij onze hostel. Nachtelijk Flores is rustig en snel vond de chauffeur de weg naar Tikal, wel nog 68 km te gaan. Met drie andere passagiers zaten wij ruim. Gelukkig mochten wij doorrijden bij een wegblokkering, er stonden drie politieauto’s dwars op de weg. Er zijn zowel in Mexico als in Guatemala veel militairen en politie controles. Zij zijn zichtbaar altijd aanwezig. Op zoek naar drugs en/of drank volgens zeggen. Tegen half vijf arriveren wij bij Tikal, het is uiteraard nog donker. Het is volle maan en deze laat zijn licht zo af en toe tussen het bladerdek van de hoge bomen door zien. Wij lopen met z’n achten en een gids over de paden maar ook snijdt hij regelmatig af en dan lopen wij tussen de varens, struiken en kolossale bomen door. Als wij op de Grand Plaza arriveren hangt er een vochtige laaghangende nevel over ons heen, dit geheel straalt een mysterieuze sfeer uit. Onze gids is een directe afstammeling van de Maya’s, hij spreekt goed Engels maar ook is hij de Maya taal machtig. Hij verteld honderd uit ondanks het vroege uur. Boven het dichte oerwoud steken twee antieke piramides uit. De tempels I en III. Alsof zij hun stenen nekken uitrekken tot vlak boven de eveneens oeroude bomen. Ze kijken elkaar aan. Hun trappen zijn naar elkaar toegedraaid. Het geluid van klappende handen geeft ook hier het geluid van een Quetzal.
Ruim op tijd voor de zonsopkomst arriveren wij bij Tempel  IV. Wij moeten nog wel zo’n 65 meter omhoog via een houtentrap. Het is het hoogste pre Spaanse bouwwerk van heel Amerika. Er zitten ongeveer zo’n 20 andere toeristen, het is dus heel rustig. Wij nestelen ons bij hen en staren naar de nevel en wolken. De brulapen starten hun ochtend ritueel. Wat een hels kabaal is dat. Helaas om half zes wordt het langzaam lichter maar geen zon te zien. Overal om ons heen trekt de nevel op en komen de prachtige tempels langzaam te voorschijn. Voor, naast en achter ons zien wij jungle, zover het oog reikt! Wij lopen nu kris kras door de ruines heen, voor zo ver deze zijn uitgegraven en van hun begroeiing zijn ontdaan. Wij ruiken de mossen en voelen de dauw. Slingerapen, brulaapjes en leeuwenapen slingeren van boom tot boom. Overal zien wij orchideeën, varens en bromelia’s. Nog grote delen van de oorspronkelijke stad ligt verborgen onder het groen. Als wij op een piramide zijn geklommen, via een aangebrachte houten trap, hebben wij een pracht overzicht. Meerdere parkieten groen van kleur met enkele rode stukken vliegen van kruin tot kruin. Ook kunnen wij enkele toekans waarnemen. Tegen tienen begint het langzaam drukker te worden. Wij besluiten om de bus van elf uur weer terug te nemen naar Flores en het Maya boek te sluiten. De rest van de dag ontspannen doorgebracht. Morgen weer vroeg op om naar de luchthaven te gaan voor onze vlucht naar Managua in Nicaragua.